menu

De Site / Gebruikers / Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis

zoeken in:
avatar van Funky Bookie
Mooie reis.

avatar van Koenr
Fraaie reis Jordi, heb met plezier meegelezen. Voelt alsof er nog heel wat hoofdstukken in het vat zitten de komende jaren.

avatar van 123poetertjes
jordidj1 schreef:
(enkel bij Krasnapolsky, wat een stel eieren daar zeg)
Hahahaha ik heb als uitzendkracht daar nog een aantal banquetingdiensten gedraaid en kan dit helemaal bevestigen x

avatar van 123poetertjes
123poetertjes schreef:
Maar ik heb binnenkort meer tijd, dan ga ik de boel even goed teruglezen
eeeeeeen gedaan, met een lach en een traan. Mooi hoe open en eerlijk je over jezelf schrijft broer, alles komt goed. Pak je rust

avatar van Fathead
Ik heb je reis met enorm plezier gelezen, jordidj1! Wat een leuk topic, wat een leuke reis.

avatar van EttaJamesBrown
metalfist schreef:
Zonder de fijne posts van jordidj1 te willen onderbreken: is er ergens een lijst van wie de volgende is? Ik heb me ook eens geamuseerd met een aantal dingen op papier te zetten maar wil nu ook niemand gaan voorsteken


The Floor is yours.

avatar van metalfist
Top! Ik heb nog eens een aantal reizen gelezen/herlezen dus ik heb nu wel een beetje stress eigenlijk.. Ik had dat misschien niet moeten doen, maar kom: vanavond verwacht ik mijn eerste stuk te kunnen posten!

avatar van metalfist
Kies je vechter: Rock of Electro

Elk decennium wordt op zijn eigen manier gekenmerkt door muziek en voor de jaren ‘90 is dat bij mij als volgt: Grunge wordt groot en Kurt Cobain gaat dood. Een beetje kort door de bocht natuurlijk, want er bestond nog een hele nineties-scene en nog veel meer maar dat is toch het gevoel dat vandaag de dag bij mij die jaren overheerst. De jaren ‘90 waren ook om een persoonlijke reden belangrijk: in de naar het schijnt hete zomer van 1991 word ik geboren! Een standaard Vlaams gezin (vader, moeder en 1 broer die 5 jaar ouder is) en verder weinig familieleden.

De grootvader langs de kant van mijn vader was al ettelijke jaren voor mijn komst op deze aardbol overleden en zijn vrouw, mijn grootmoeder dus, zou jammer genoeg ook ook midden jaren ‘90 overlijden. Er zijn geen ooms of tantes, geen neven of nichten, … Een klein gezin dus met 1 paar grootouders en dat gezin zou in de loop der jaren nog kleiner worden. Toch is het niet omdat mensen er niet meer zijn, dat ze geen invloed meer kunnen hebben op je muzieksmaak en je muzikale reis maar dat is voor later. De toon zal ook lichter worden trouwens, op een zwartgallige tekst van mij zit niemand te wachten en al zeker ik (die bij het luisteren van een album van The Cure al depressief werd) niet. Beginnen doen we dus bij het begin en ik twijfel tussen twee herinneringen: De Samsonrock en een elektronische versie van de Vogeltjesdans.

Die Samsonrock herinner ik me nog perfect en kan ik vandaag de dag nog makkelijk meezingen. Ik had een draagbare cassettespeler (inclusief micro om zelf te zingen, daar bestaat gelukkig geen bewijs meer van) en na lang zeuren had ik mijn broer zover gekregen dat ik zijn cassette van De Samsonrock kreeg en waar ik nog vooral het beeld heb dat ik in de zetel stond te shaken in mijn pyjama en met een hoofdtelefoon op. Die elektronische versie van de Vogeltjesdans daarentegen zit minder goed in mijn geheugen. Ik ken vooral het verhaal van mijn grootvader dat mijn broer en ik eens bij hen waren en dat er op televisie een optreden van De Kwakhak was te zien op 10 Om Te Zien, een toen immens populair jaarlijks zomerprogramma waar menig Vlaams (en ik denk zelfs ook buitenlands?) artiest aan bod kwam. Ik moet blijkbaar mijn broer continu hebben geterroriseerd met dat dansje en de tekst van De Kwakhak. Heeft hij me misschien indertijd omgekocht met die cassette van De Samsonrock en is dat ding zo in mijn bezit geraakt? Ik zou het echt niet meer weten.

Net zoals ik toen ook geen idee had dat rock en gitaren (oke, een beetje een eufemisme voor De Samsonrock maar bon) wel eens mijn volledige muziekstijl ging beheersen. Ik blijf wel eens makkelijk in het verleden hangen en ik denk dan ook graag terug aan die splitsing tussen De Samsonrock en De Kwakhak en vraag me dan af hoe het anders had kunnen lopen. Ik ga niet zeggen dat dat mijn hele levensloop heeft bepaald maar toch.. We moeten echter een kat een kat noemen (of een vogel een vogel of een hond een hond) en zeggen dat het betere gitaarwerk me met de paplepel werd ingegeven. Dat zal echter nog in latere hoofdstukken aan bod komen. Ik was van plan om per hoofdstuk één nummer te linken maar laat ik maar meteen met die regel breken, al is het maar omdat ik tijdens het achterhalen van wat die elektronische vogeltjesdans nu weer was opeens op YouTube de uitzending van 10 Om Te Zien had gevonden. Het zou gewoon gemeen zijn om dat niet te linken. Mijn voorkeur gaat vandaag de dag nog altijd uit naar De Samsonrock maar ik zou liegen als ik toch niet een beetje gegniffeld heb bij De Kwakhak.




avatar van metalfist
De tijdssprong die er uiteindelijk geen is

Normaal gezien ging er hier een tijdssprong aan te pas komen waarbij ik van een Metalfist van een jaar of 5 à 6 naar een puberende Metalfist van een jaar of 14 à 15 ging gaan. Ik ben echter wat beginnen graven in oude zelfgebrande CDs om te zien welke verborgen parels er nog naar boven komen. Dit wordt een hoofdstuk dat niet meteen aan één groep/nummer/stijl gelinkt is, want op die zelfgebrande CDs stonden dingen zoals Sk8er Boi van Avril Lavigne, Kryptonite van 3 Doors Down, How You Remind Me van Nickelback. Nummers die ik in geen jaren nog heb geluisterd maar die ik vanaf de eerste noten (er was geen tracklist toegevoegd en alle songs kwamen in iTunes als “Song 1” of “Song 2” tevoorschijn) toch meteen herkende. Het geheugen doet soms rare dingen.

Over Song 2 gesproken, dat bleek voor één van de nummers wel de correcte naam te zijn! Ik ben nooit zo thuis geweest in heel die Britpop vete tussen Oasis en Blur maar één van de nummers kende ik van voor naar achter. Ik wist toen überhaupt wel niet wie Blur was maar Song 2 stond op de soundtrack van FIFA: Road to World Cup 98 (op de N64 met die fantastische optie om rode kaarten uit te schakelen en indoor te spelen!) en als ik me niet vergis opende het spel zelfs daar mee. Ik hoor in ieder geval nog altijd die “E.A. Sports. It’s in a game!” en dan die kenmerkende whoohoo van Song 2 als ik mijn geheugen pijnig. Sowieso wel grappig om achteraf te zien hoeveel muziek me eigenlijk bereikt heeft via games. Die radiozenders van GTA Vice City, de soundtrack van de Tony Hawk Pro Skater games, … Er zou later echter een spel uitkomen dat een bron van ontdekking zou worden maar dat lieve MusicMeter-kindertjes is een verhaal voor later.

Singletjes en dergelijke heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik meen me te herinneren dat ik ooit wel eens de single van Who Let The Dogs Out van Baha Men heb gekocht maar dat mijn vader dat zo’n verschrikkelijk nummer vond en dat ik het diezelfde dag met mijn moeder nog ben gaan omruilen met het smoesje dat de single niet goed werkte. Bij deze mijn excuses aan de dame achter de balie, het was niet mijn beslissing. Van echte CDs is er eigenlijk vooral nog één die al die jaren heeft overleefd en dat is Pokémon 2.B.A. Master. Ik was idolaat van Pokémon (en ben dat stiekem nog altijd een beetje) en ontdekte de CD een tijd geleden opnieuw met het sorteren van oude spullen. Voor de fun nog eens opnieuw geluisterd en ooh, wat kwamen die heerlijke gevoelens van een heerlijke kindertijd terug naar boven. De Pokérap en het Pokémon Theme.. Het is en blijft een guilty pleasure van jewelste.

Als laatste wil ik toch ook nog even de Chiro (een Vlaamse jeugdbeweging zoals de Scouts) vermelden. Elk jaar in de zomer gingen we 10 dagen op kamp en daar werd ook erg veel muziek gedraaid. Ik herinner me nog dat er iemand van de leiding helemaal idolaat was van het St. Anger album van Metallica maar de herinnering die ik wil ophalen is 't Smidje van Laïs. Elke dag startte met een formatie en dat nummer werd telkens gedraaid om aan te geven dat het bijna tijd was en dat je dus in uniform klaar moest staan. Was je te laat, dan kreeg je geen dessert. Hoe vaak ik in mijn pyjama mijn tanden was aan het poetsen terwijl ik “Wie wil horen een historie al van ene jonge smid” hoorde.. Ik kan het niet op één hand tellen. Fun fact: ik heb ooit een weddenschap gewonnen dat ik zogezegd niet zou durven om in mijn blootje over het kampterrein te lopen. De inzet was alle desserts voor de resterende helft van het kamp. Ik heb mijn schade van gemiste desserts wel ingehaald..


avatar van metalfist
De geboorte van Metalfist en de eerste concerten

Aha, de middelbare school. Voor mij eerlijk gezegd niet zo’n leuke tijd wegens omstandigheden en ik voelde me vooral tot pakweg de laatste 2 jaar een beetje een buitenbeentje. Mijn broer was ondertussen qua muzieksmaak de meer stevige kant opgegaan (Pantera, Machine Head, Slipknot, …) en ik volgde eigenlijk. Ik kan niet zeggen wat juist de aantrekkingskracht was, maar voor ik het wist droeg ik ook zwarte kledij, liet mijn haar groeien om er goed mee te kunnen headbangen en begon ik de naam Metalfist te gebruiken. Schaamteloos gepikt van Angerfist trouwens maar het is vandaag de dag nog altijd de username die ik gebruik moest ik me ergens willen registreren.

De metalcultuur was op zich wel mijn ding eigenlijk. Er zit toch een zekere verbondenheid in die me als buitenbeentje op school wel aansprak, al hield ik (toen al) helemaal niet van moshpits en al dat getrek en geduw. In mijn klas was nagenoeg niemand met muziek bezig zoals ik ermee bezig was en al helemaal niet in dat genre. Een echte “Metaldude” ben ik dan ook nooit geworden. Ik was wel helemaal idolaat van de klassieke groepen zoals Metallica en Iron Maiden (ook weer dankzij mijn broer trouwens die me Enter Sandman liet horen) maar daar stopte het. Hoewel neen, er was nog 1 groep die er toen echt bovenuit stak en dat was Killswitch Engage. Ik leerde ze toevallig kennen via Resident Evil: Apocalypse waarbij End of Heartache gebruikt werd als themesong voor die film. Het was een mokerslag en vooral: het was een groep die “van mij” was. Ik had hem zelf ontdekt en niemand in mijn omgeving kende ze.

Dat niemand in mijn omgeving ze kende bleek al snel niet waar te zijn, want opeens werden ze geprogrammeerd in Hof Ter Loo. Een concertzaal in Borgerhout die niet erg ver van mijn thuisbasis was en bovendien: mijn broer was er al een paar keer naartoe geweest. We besloten om samen te gaan en op een druilerige 18e januari in 2007 was het dan eindelijk zover: mijn eerste concert. Veel weet ik er eigenlijk niet meer van, vooral het gelukzalige gevoel overheerst en ik kijk nog altijd met veel plezier terug naar het concertticket dat ik al die tijd heb bijgehouden. Dat Metal me niet altijd aansprak werd wel duidelijk uit het voorprogramma: met The Haunted en Bring Me the Horizon kon ik vrij weinig en het was echt wachten tot de hoofdact begon. Ik kocht een tourshirt met daarop de verschillende data en kreeg van mijn broer een trui van de band cadeau. Ik had de smaak voor livemuziek in ieder geval wel te pakken, want al snel volgde Graspop.

En daar heb ik uiteindelijk Iron Maiden zo’n 3 keer gezien als ik me niet vergis waaronder één wel heel speciale tour: de Somewhere Back in Time World Tour. Ik was helemaal geen fan van het onverstaanbare gebrul in menig metalband en die bijna opera-achtige stem van Bruce Dickinson sprak me aan. Ook de eerste twee albums met Paul Di’Anno vond ik top, maar het was toch vooral de periode van Somewhere in Time, Powerslave en Seventh Son of a Seventh Son dat ik fantastisch vond en het geluk was aan mijn zijde: de setlist van de Somewhere Back in Time World Tour putte hevig uit die albums! Bijna tranen van geluk bij het horen van The Rime of the Ancient Mariner en ik was danig onder de indruk van het vele volk bij Fear of the Dark. Een simpele ooohooohooo heeft me nooit meer zo’n kippenvel bezorgd. Ik was er ook nog bij met de The Final Frontier World Tour maar dat had toch niet meer hetzelfde effect.


avatar van aERodynamIC
Ik snap niet dat jij je hier wat nerveus over maakte. Je schrijft wel heel erg makkelijk en vermakelijk! Goed leesvoer

avatar van niels94
Inderdaad! En met die Pokémon guilty pleasure sta je op dit forum uiteraard niet alleen

avatar van metalfist
Van de metal naar de rock (en de country)

Toen ik ouder werd had ik meer en meer de nood om mijn eigen muzikale identiteit te ontdekken. Ik ben mijn broer voor eeuwig en altijd dankbaar voor hetgeen hij me heeft bijgebracht op muzikaal vlak, maar het begon op den duur te lijken alsof ik hem altijd achterna liep. De eerste kiemen waren eigenlijk al wel gelegd, want er bestond zoiets als Guitar Hero. Een spelletje op de PS2 waarbij je eenvoudig songs kon meespelen en er ging een nieuwe wereld open. Om de een of andere reden was ik ook gewoonweg goed in het spelen ervan en was ik vaak het laatste redmiddel om naar de volgende level te geraken.

Ik kocht later zelf ook een gitaar trouwens in het idee dat dat me ook wel goed ging lukken, maar daar was ik toch beduidend slechter in.. In ieder geval opende het de deur naar groepen als Fleetwood Mac (Go Your Own Way) Jimi Hendrix (Spanish Castle Magic), Lynyrd Skynyrd (Free Bird), Eric Clapton (Crossroads), David Bowie (Ziggy Stardust) en dan vergeet ik er misschien nog wel een paar. Ik begon meer en meer van deze groepen op te zoeken en wat bleek? Ik had nog een ander familielid die me daarin kon onderwijzen! Mijn vader vond de muzieksmaak van mijn broer maar niets, maar had nog uit zijn legertijd wel wat LPs van onder andere Hendrix en Bowie. Het meeste invloed heeft hij echter gehad met een welbepaald concert: het Nelson Mandela Benefit Concert uit 1988 van Dire Straits waar ook Eric Clapton op meespeelde.

Ik was fan van Clapton en mijn vader ook, maar hij had een nog grotere voorliefde voor een andere gitarist: Mark Knopfler. Mijn vader was zo meer iemand van gewoon een best-of album in huis te hebben en voor de Money for Nothing verzamelaar heb ik in de loop der jaren dan ook een zwak ontwikkeld. Ondertussen heb ik wel de volledige discografie van de band, zelfs nog wat bootlegs, in huis gehaald en Knopfler ook live aan het werk gezien. Jammer genoeg wel enkel met zijn solomateriaal maar kom, ook daar zijn wel pareltjes te ontdekken. Ik was vooral onder de indruk van de manier waarop Dire Straits een compleet verhaal in hun songs konden vertellen. Het Making Movies album met die fabelachtige Romeo & Juliet (ooh wat ben ik fan van de tekstregel I can't do everything but I'll do anything for you / I can't do anything except be in love with you) op.. Het is nog altijd één van mijn favoriete albums aller tijden, zelfs met die misser genaamd Les Boys. In ieder geval ontdekte ik in mijn vaders verzameling van verzamelaars een aantal andere groepen maar er was er eentje die wat atypisch aanvoelde: Johnny Cash.

Ik kende tot op dat moment niets van country en als ik eerlijk ben, ik ken er nog steeds niet veel van. Johnny Cash daarentegen staat hier regelmatig op en ik ben me de laatste tijd weer helemaal aan het amuseren met het herbeluisteren van zijn oeuvre. Ik ben altijd wel fan geweest van atypische stemmen (zie Mark Knopfler maar ook Neil Young en Bob Dylan, al komt die nog in een volgend stuk uitgebreid aan bod) en de stem van Cash is zo enorm hypnotiserend. De duetten met June Carter behoren tot mijn favoriete duetten aller tijden maar laat Johnny Cash een telefoonalbum voorlezen en ik zou het nog kopen. De 2 prison albums blijven legendarisch, de American Recordings is verplicht voer voor iedereen maar ook albums als Orange Blossom Special of zijn debuutplaat mogen er zijn. Voel ik me slecht, dan zet ik Johnny Cash op en ik voel me altijd een beetje beter. Hier coveren Cash & Carter één van mijn favoriete Dylan nummers en ook dat werkt:


avatar van Johnny Marr
metalfist schreef:

Als laatste wil ik toch ook nog even de Chiro (een Vlaamse jeugdbeweging zoals de Scouts) vermelden. Elk jaar in de zomer gingen we 10 dagen op kamp en daar werd ook erg veel muziek gedraaid. Ik herinner me nog dat er iemand van de leiding helemaal idolaat was van het St. Anger album van Metallica maar de herinnering die ik wil ophalen is 't Smidje van Laïs. Elke dag startte met een formatie en dat nummer werd telkens gedraaid om aan te geven dat het bijna tijd was en dat je dus in uniform klaar moest staan. Was je te laat, dan kreeg je geen dessert. Hoe vaak ik in mijn pyjama mijn tanden was aan het poetsen terwijl ik “Wie wil horen een historie al van ene jonge smid” hoorde.. Ik kan het niet op één hand tellen. Fun fact: ik heb ooit een weddenschap gewonnen dat ik zogezegd niet zou durven om in mijn blootje over het kampterrein te lopen. De inzet was alle desserts voor de resterende helft van het kamp. Ik heb mijn schade van gemiste desserts wel ingehaald..
(embed)

Heel herkenbaar, mooie tijd was dat hé, de Chiro...zelf 6 jaar lang in de leiding gezeten. Bedankt om dit te delen man! 't Smidje vind ik wel een draak maar dat was bij ons ook een Chirofuif-classic.

Ook Guitar Hero is heel herkenbaar, ja! Veel leuke momenten mee beleefd.

avatar van Don Cappuccino
Kun jij John the Fisherman van Primus unplugged op Expert spelen, Johnny Marr?

avatar van metalfist
Johnny Marr schreef:
Heel herkenbaar, mooie tijd was dat hé, de Chiro...zelf 6 jaar lang in de leiding gezeten. Bedankt om dit te delen man! 't Smidje vind ik wel een draak maar dat was bij ons ook een Chirofuif-classic.

Ook Guitar Hero is heel herkenbaar, ja! Veel leuke momenten mee beleefd.
Ik ben zelf nooit leiding geweest maar inderdaad, erg veel leuke herinneringen! 't Smidje heb ik blijkbaar lange tijd kunnen ontlopen, maar hoorde het een aantal jaar geleden opeens terug opnieuw en ik werd meteen terug gekatapulteerd naar de stress dat ik te laat ging zijn

avatar van Johnny Marr
metalfist schreef:
en ik werd meteen terug gekatapulteerd naar de stress dat ik te laat ging zijn

Hahaha, herkenbaar. Wij stonden elk kamp op met een ander liedje, dat werd verkozen door de leiding. Ook om te verzamelen kon iedereen een nummer insturen. Was een heel tof concept, zo herinner ik me een jaar dat we opstonden met Here Comes the Sun van The Beatles

*neemt metalfist bij de hand en doet het dansje van 't Smidje*

avatar van metalfist
His holy Bobness en een dwarsfluit

Hoe hard ik ook mijn geheugen pijnig, ik kan me niet meer herinneren hoe ik bij Bob Dylan ben terecht gekomen. Was het doordat ik het origineel van een aantal covers (All Along the Watchtower van Hendrix, Knockin’ On Heaven’s Door van Guns ‘N’ Roses, …) eens wou horen of ben ik overstag gegaan met die bijna 4 uur durende verzamelaar simpelweg genaamd “Dylan”? Ik denk eigenlijk dat laatste en vooral omdat het zo’n mooie editie is. Een fijne dwarsdoorsnede van zijn carrière, ik geloof dat er van elke plaat wel minstens 1 nummer te horen is, en gewoon ook een erg fijn hebbeding met die mini-vinyl reproducties, 10 postkaarten en een interessant boekje.

Ik hoop uiteindelijk nog wel flink wat jaren voor de boeg te hebben waarin ik muziek kan ontdekken, maar ik denk dat er niemand zal zijn die zo’n impact op me had als Bob Dylan. Vond ik de verhalen in de songs van Knopfler en co de moeite, dan was Dylan the next level. Ik heb ondertussen praktisch alles wat officieel is uitgebracht (en nog flink wat meer) in huis en het toffe is: ik verander soms van wat mijn favoriete Dylan album is. Jaren geleden had ik één van mijn eerste MP3 spelers en dat ding had ruimte voor 128 (of 256, ik weet het niet meer exact) MB. Toen leek dat gigantisch veel, ondertussen is dat danig achterhaald, maar ik weet nog dat ik heel de speler had gevuld met Highway 61 Revisited, Blonde on Blonde en Nashville Skyline. De fietstocht van en naar de middelbare school duurde nagenoeg exact even lang als Desolation Row en ik zou zelfs geen gok willen wagen hoe vaak ik dat nummer heb gespeeld tijdens mijn fietsritten. Nadien werd ik echter verliefd op de pijn en hartstocht uit Blood on the Tracks en als ik echt, echt in de put zit en Johnny Cash krijgt me er niet uit.. Dan draai ik Blood on the Tracks. Eens even compleet meebrullen met Idiot Wind op het maximum volume.. Het doet wonderen.

Ik heb aan Dylan ook één van mijn leukste concertherinneringen te danken trouwens. Ik zag hem in 2011 in Het Sportpaleis in Antwerpen (samen met Mark Knopfler, jammer genoeg deelden ze het podium niet maar gaven ze allebei een aparte show) en hoewel er veel mensen waren die halverwege het concert van Dylan opstapten, heb ik van het eerste tot het laatste nummer genoten. Eindigen deed hij met Like a Rolling Stone en ik weet niet waarom maar halverwege het nummer stormde iedereen opeens naar voor. Mijn broer - uiteraard was die erbij - en ik volgden meteen en het beeld dat ik in mijn hoofd heb is dat ik zo dicht stond dat ik bijna Dylan zijn schoenen kon aanraken. Hoogstwaarschijnlijk is de realiteit anders maar als ik mijn ogen sluit zie ik hem haarscherp voor me en hoor ik mezelf uit volle borst nog altijd “How does it feel” meebrullen. Jammer genoeg was er een idioot die besloot om op het podium te kruipen en wie Dylan een beetje kent, weet dat dat geen goed idee is waardoor het concert abrupt eindigde. Via ExpectingRain (een geweldige site voor Dylan bootlegs) haalde ik een aantal jaar geleden het optreden binnen maar de punch zoals ik die toen voelde ontbreekt op die opname. Al is het wel grappig dat je tijdens Like a Rolling Stone de persoon die de opname maakt ook naar het podium hoort hollen maar dit is het bewijs dat je met een opname niet altijd datzelfde gevoel kunt overbrengen.

Via Bob Dylan kwam ik terecht bij The Band en Tom Petty (die laatste kende ik dan weer ook van zijn samenwerking met Johnny Cash) en ik merkte dat veel van mijn favoriete groepen op de een of andere manier toch (vaak via Dylan) met elkaar verbonden waren. Mark Knopfler van Dire Straits die platen van Dylan produceerde, The Band die als begeleidingsband van Dylan speelde en later zelf hun eigen (fenomenale) ding deden, een gezamenlijke tournee tussen Petty en Dylan, … Er is er echter eentje die er in deze periode is bijgekomen die (bij mijn weten toch) niet gerelateerd is aan Bob Dylan en dat is Jethro Tull. Via de vader van mijn toenmalige schoonzus (die schoonzus is ondertussen ingeruild voor een veeeeel beter exemplaar) kwam ik terecht bij Focus. Eerlijk gezegd? Ik vond het maar wat raar. Hocus Pocus blijft hun vlaggenschip en ik hoorde wel elementen die ik interessant vond, maar het klikte niet. Enter mijn vader die zei “misschien moet je dan eens Jethro Tull proberen?”.

Een nieuwe liefde was geboren. Een groep die de laatste jaren wat was weggedeemsterd uit mijn playlist, maar ik hoorde een tijd geleden die allesvernietigende gitaarrif waarmee Aqualung opent en het klikte weer als vanouds. Het is in deze periode ook dat ik zelf een vinylcollectie begon aan te leggen en de LP van Thick as a Brick is en blijft nog altijd één van mijn favoriete uitgaves. Voor zij die die niet kennen: de LP zit in een soort van krant verborgen die je helemaal kunt openvouwen inclusief een spelletje connect the dots, op Youtube zijn er genoeg filmpjes te vinden die het tonen. Aqualung (het album dan) blijft nog altijd als een huis overeind staan, Thick as a Brick ook en de groep is sinds een tijd weer aan een wederopstanding bezig. Zeker Benefit beviel me uitstekend en ik kijk al uit naar het moment dat ik albums als This Was en Stand Up ga draaien.


avatar van metalfist
Het Woodstock concert dat niet op Woodstock werd opgenomen

Ik heb in vorige hoofdstukken al wel eens de naam van Jimi Hendrix laten vallen en ik was op een dag in de lokale Mediamarkt (of misschien dat dat toen zelfs nog een Saturn was) en kocht me daar een Woodstock CD genaamd Remember Woodstock. Het festival was van ver voor mijn tijd maar door zijn mythische status wou ik er wel eens wat meer van weten en dit leek me wel een goed probeersel met onder andere twee nummers van Jimi Hendrix maar ook van Santana, weer eentje die ik via de platencollectie van mijn vader had leren kennen. Het was een miskoop en eigenlijk ook weer niet!

Een miskoop in de zin dat het een of andere rare bootleg was die gevuld was met albumversies van nummers.. Niets live op Woodstock dus maar dat was zonder het laatste nummer gerekend: Janis Joplin met Turn On Your Life (Full Version) Featuring The Grateful Dead. Zo stond het op de hoes en ik wist niet wat me overkwam. Ik kende weliswaar met The Allman Brothers Band (ook weer zo eentje via Guitar Hero) een vergelijkbare groep maar dit was buiten categorie. Een opzwepende en fascinerende jam die maar geen einde leek te hebben en ik had een donkerbruin vermoeden dat het volume werd dichtgedraaid en dat het nummer eigenlijk niet ten einde was. Hier moest ik dus meer van weten! Wat ik echter ook deed, ik vond de originele opname niet. Janis Joplin heeft namelijk nooit Turn on Your Life gespeeld op Woodstock, meer zelfs: het nummer heette zelfs zo niet! Het was namelijk Turn On Your Love Light en het was eigenlijk de Grateful Dead featuring Janis Joplin.. Oké, nu was ik ergens aan het geraken dacht ik, want de Dead hadden dat nummer wel gespeeld op Woodstock. Een versie van maar liefst 45 (!) minuten en ooh, wat was dat genieten.

Er was echter één probleem: ook daar kwam Janis Joplin niet aan te pas.. Tjah, dan begin je maar eens wat in het wild te zoeken en verschillende versies van het nummer te checken. En voor je het weet ben je playlists aan het luisteren waar dat nummer zelfs niet in voorkomt.. Ik was ondertussen ook al volledig into film en ging regelmatig naar Cinema Zuid in Antwerpen. Het toeval wou dat die een documentaire over de groep gaven (The Other One: The Long, Strange Trip of Bob Weir) en na het kijken wist ik het: ik moet hier meer van in huis halen. Ik begon met American Beauty omdat daar Truckin’ opstond (een nummer dat ik kende vanuit de documentaire en de playlists) en die werd al gauw gevolgd door Workingman’s Dead, Blues for Allah, … Ik zei in een vorig hoofdstuk dat er niemand zo’n invloed heeft gehad als Bob Dylan maar de Dead komen toch wel erg dicht in de buurt. De originele versie van Turn On Your Love Light had ik ondertussen ook gevonden trouwens, het kwam uit een optreden in de Fillmore West in 1969 en blijft vandaag de dag nog altijd één van mijn favoriete uitvoeringen van het nummer.

Ik heb al tegen menig mensen geprobeerd uit te leggen wat er nu zo goed is aan de Grateful Dead maar ik krijg het nooit goed onder woorden. Het is het gewoon het feit dat je live nooit weet wat je kan verwachten. Dat klinkt misschien negatief en toegegeven, er zijn momenten dat ik denk van “hmm, hier loopt het toch wel wat in het honderd” maar het is net dat experimentele, dat buiten de lijntjes treden, dat je m’en foutisme van we doen gewoon ons eigen zin dat me zo interesseert. Geen enkel Grateful Dead concert is hetzelfde te noemen en elk concert kan om een andere reden een andere snaar raken. Waar andere artiesten gewoon altijd dezelfde setlist aframmelen, kom je met de Dead soms nummers tegen die ze in geen 30 jaar nog live hebben gespeeld. Hun studioalbums zijn iets meer afgeborsteld maar ook daar zijn absoluut mooie dingen in te ontdekken. Er wordt wel eens oneerbiedig gedaan over de studioalbums en dat een echte fan enkel maar voor het livemateriaal gaat, maar dat vind ik dikke zever alleszins.

Het is echter ook gewoon het feit dat nagenoeg 95% van hun concerten nog in goede kwaliteit (legaal!) te vinden zijn. Het voelt als telkens een pakketje openen waarvan je niet weet wat er inzit. De band heeft in de loop der jaren een aantal personeelswissels gehad, maar elke bezetting heeft zijn charme. Of het nu de bluesy Pigpen-jaren zijn in combinatie met Tom Constanten, de jaren met de formidabele tandem genaamd Keith Godchaux en Donna Godchaux (ik ben een Donna fan en ik ben er trots op!), de jaren met de raspende stem van Brent Mydland (het moment dat hij in 1989 een couplet van Death Don't Have No Mercy voor zijn rekening neemt nadat ze het nummer bijna 19 jaar niet hadden gespeeld, ik begon bijna te wenen omdat ik het zo verdomd mooi vind) of de laatste setup met Vince Welnick en Bruce Hornsby.. Ik ben fan van ze allemaal en als er nu één groep is waarvan ik spijt heb dat ik ze nooit echt live heb kunnen zien in volle glorie, dan is het wel de Grateful Dead. Dylan heb ik gelukkig al wel live gezien.

Het voelt bovendien ook terug alsof ik in een soort van community met gelijkgezinden zit zoals toen ik nog in mijn metalperiode zat. Deadheads staan naar mijn gevoel altijd paraat om informatie te delen, om te helpen, om tips te geven, … Het is een band die bij ons in de Benelux niet zo bekend lijkt te zijn (en om de een of andere reden hebben mensen er vaak het idee van dat het meer een ruigere groep is) en dat is eeuwig zonde. Door de pandemie waar we nu allemaal door geteisterd worden heb ik ook ettelijke avonden gespendeerd met het kijken van volledige concerten (waarvan een aantal door de band zelf werden geupload trouwens) op Youtube en dat is toch iets waar ik op zich dankbaar voor ben. Mijn liefde voor de groep is er enkel maar groter voor geworden en mijn collectie ook, want het aantal online bestellingen is exponentieel gestegen. De kwaliteit is niet al te denderend, maar bij deze het nummer waar het allemaal mee is begonnen:


avatar van metalfist
De grote C en wat nog komen zal

De C van Corona maar ook de C van Collectie. Het hoeft niet gezegd worden dat de pandemie ook voor mij grote gevolgen had maar ik kan gelukkig zonder problemen van thuis werken. Het is niet altijd even gemakkelijk geweest om als single opeens voor anderhalf jaar amper sociaal contact te hebben, maar het heeft me wel de gelegenheid om een aantal dingen te doen die al langer op mijn planning stonden. Zo heb ik mijn volledige collectie gedigitaliseerd en ben ik (doordat er toch niemand anders in huis is die ik met mijn muziek lastig val) regelmatig tijdens kantooruren het ene album na het andere aan het draaien. Daar is de liefde voor bijvoorbeeld Jethro Tull terug opgedoken maar ook dingen die ik lange tijd geleden als “niet volledig mijn ding” had geklasseerd of simpelweg al jaren niet meer naar heb/had geluisterd zoals The Doors. Sommige Black Sabbath platen passeerden de revue en daar wil ik ook eens terug opnieuw induiken, sowieso heb ik al eens een aantal metal platen van vroeger nog eens uit de kast gehaald zoals Painkiller van Judas Priest en werkelijk van genoten.

Ik ben me ook terug meer beginnen focussen op MusicMeter en de geweldige database die hier te vinden is. In de jaren sinds ik me indertijd registreerde (2006 alweer..) is er veel gebeurd en ben ik hier ook niet altijd even frequent aanwezig geweest. Mijn vader overleed bijvoorbeeld in 2010 maar tijdens de lockdowns heb ik me er eens toe gelegd om zijn platencollectie nog eens tegoed te bekijken, mee naar huis te pakken en meteen te digitaliseren & te beluisteren. Daar zitten leuke dingen tussen (Born in the USA van Springsteen, een artiest waar hij gigantisch fan van was maar waar het bij mij niet altijd even goed matcht. Ik heb nog wel een aantal andere albums waaruit ik kan putten om te zien of het kwartje ooit gaat vallen) en ook dingen waar ik veel van verwachtte maar die uiteindelijk wat tegenvielen zoals Live in Europe van Creedence Clearwater Revival. Er ligt in ieder geval nog wel wat materiaal op mij te wachten waar ik denk dat het wel eens in mijn straatje zou kunnen vallen zoals ELO of Status Quo maar er zitten ook gewoon leuke ontdekking tussen zoals een puntgave release van Stones Story, een vrij indrukwekkende verzamelaar van - uiteraard - The Rolling Stones.

Op het gebied van film ben ik al langer geïnteresseerd in Vlaams werk (Robbe De Hert, Harry Kümel, Felix van Groeningen, Marc Didden, …) en dat begint zich nu ook op muzikaal vlak te tonen. Engelstalige Belgische groepen waren er al genoeg in mijn playlist (op het na 1 editie ter ziele gegane Bluesem in Brasschaat zag ik voor het eerst Intergalactic Lovers, nog zo’n mokerslag van jewelste. Een groep die live altijd enorm sterk is en anders kun je nog altijd genieten van de vreemde danspasjes van zangeres Lara Chedraoui maar ook van de - jammer genoeg ondertussen gesplitte - Van Jets ben ik fan) maar Nederlandstalig ontbrak nog wat. Ik kwam echter bij De Kreuners (met Nu of Nooit) en De Mens (met En In Gent) uit en kreeg een spreekwoordelijke schop onder mijn kont: het gevoel van “wow, dit kan in het Nederlands ook”.. Ik vermoed dat daar nog veel interessante dingen te ontdekken zijn alleszins.

En zo blijf je altijd wel bezig zeker? Er is zoveel moois te ontdekken en waarschijnlijk gaat er gewoon ook veel onontdekt blijven. Is dat erg? Goh, zolang ik plezier beleef aan hetgeen ik nu ken is het ook wel goed zeker. Ik hoop alleen dat we snel weer eens terug naar een festival kunnen, want ik snak werkelijk naar een dagje Linkerwoofer. Sinds een aantal jaar met 2 vrienden mijn hoogmis in de zomer waar ik een aantal van mijn favoriete Belgische bands (onder andere Admiral Freebee, Van Jets en Intergalactic Lovers) live heb kunnen zien. Onder een stralende zon met zicht op de skyline van Antwerpen genieten van muziek en een pintje waarbij je nog gemakkelijk vooraan het podium geraakt, wat wil een mens nog meer? Of Linkerwoofer gaat doorgaan weet ik niet, maar het eerste concert voor 2021 (in augustus zelfs al!) staat gepland: Isolde Lasoen in het Rivierenhof. Weliswaar niet in het Nederlands maar wel op en top Belgisch natuurlijk en ik kijk er zo fucking hard naar uit! Dan hoop ik ook vooral dat ze dit speelt, dat moet live zo goed klinken volgens mij. De manier waarop alles aan gort wordt gespeeld naar het einde toe.. Heerlijk.



Nog een korte PS: ik twijfel of ik zonder heel deze pandemie ooit de tijd had genomen om me hier mee bezig te houden dus zoals Cruijff ooit parafraseerde: elk nadeel heb zijn voordeel. Ik vond het in ieder geval wel erg fijn om in mijn geheugen te gaan graven en op een gestructureerde manier een reis neer te pennen. Hopelijk hebben jullie er evenveel plezier aan het lezen beleefd als ik aan het schrijven. Een mooi toeval trouwens is dat ik deze muzikale reis ook afsluit op de dag dat ik mijn eerste vaccinprik heb gekregen. Hopelijk de start van een knallend muzikale toekomst.

avatar van pureshores
metalfist schreef:
De tijdssprong die er uiteindelijk geen is



Singletjes en dergelijke heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik meen me te herinneren dat ik ooit wel eens de single van Who Let The Dogs Out van Baha Men heb gekocht maar dat mijn vader dat zo’n verschrikkelijk nummer vond en dat ik het diezelfde dag met mijn moeder nog ben gaan omruilen met het smoesje dat de single niet goed werkte.


ik denk dat ik dat morgen ook ga proberen bij de kringloop met mijn cd singles van Haddaway

avatar van vigil
Even bijgelezen, geweldige verhalen metalfist

Gast
geplaatst: vandaag om 03:38 uur

geplaatst: vandaag om 03:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.