menu

Muziek / Algemeen / Hoe spectaculair zijn de '80s?

zoeken in:
avatar van Kronos
Ik doe helemaal niet alsof. Ik denk gewoon dat het zo is. Maar jij kan natuurlijk van mening verschillen. Misschien denk jij wel dat Swordfishtrombones gewoon meeliftte op de heersende trends van de jaren 80. In dat geval ben ik benieuwd naar je uitleg.

avatar van deric raven
Toch kan ik mij wel in Kronos vinden.
Bowie, Genesis, Queen en Pink Floyd gingen allemaal een meer commerciële kant op, en wisten daarmee grote hits te scoren.
De drang om te experimenteren was meer naar de achtergrond verdrongen.
Voor mij was dat echter niet bezwaarlijk, ik heb nooit moeite met die commerciële kant gehad.
Tom Waits werd steeds duisterder en zwaarder, maar ook bij hem vond ik de oudere albums al sterk, en had ik weinig moeite met het nieuwe geluid.

Mijn opmerking over de jaren '80 roept nogal wat discussie op, haha. Maar ik meen het wel wat ik zeg. Het gaat me niet eens erom dat de kwaliteit van de bekende artiesten lager was dan gewend, het gaat me om een duidelijke nieuwe muzikale koers die werd ingeslagen vanuit de punk of eigenlijk niet vanuit de punk (dat ruige rock 'n' roll is) maar vanuit de bredere 'new wave' van eind jaren '70 die echt wilde breken met de tradities. Rock was altijd ruig en macho geweest met een hoofdrol voor de gitaar als ejaculerende verlengstuk van de penis. Maar de invloed van 'Nieuw Links' deed zich gelden: ruig en macho was achterlijk en 'rechts' en moest ten allen tijden worden vermeden. Mannen en vrouwen waren gelijk verklaard en de gitaar werd vervangen door de steriele, seksloze synthesizer (merkte bv. Joe jackson niet trots op dat op zijn nieuwe plaat helemaal geen gitaar meer was te horen?). Toen al had ik een gruwelijke hekel aan het geluid van de synthesizer en kon ik aldus de muziek uit mijn eigen puberjaren (de jaren '80) totaal niet uit staan. De totale belachelijke kleding en kapsels van de artiesten gaven al meteen weg hoe belachelijk ook de muziek was geworden. Hooguit probeerde Prince nog iets fatsoenlijks, dat wil zeggen iets seksueels en dus iets ruigs, te maken van deze gladde en übernichterige jaren '80-stijl, maar het was eigenlijk onbegonnen werk: de jaren '80 kunnen het beste helemaal worden overgeslagen en zo snel mogelijk worden vergeten. Alle muziek uit de jaren '80 klinkt in mijn oren als 'homomuziek' hetgeen ik zeker niet homo-onvriendelijk bedoel: het is voor mij als hetero gewoon niet mijn muziek (zoals ik ervoor al een hekel had aan disco-muziek en z'n nichterige falsetstemmen waarmee de homo-emancipatie in de jaren '70 werd ingezet). Alleen Tom Waits redde voor mij de jaren '80 omdat zijn muziek wel nog ballen had: Tom waits is als het ware de enige die als een hetero bleef klinken in de jaren '80.

avatar van Kronos
Deze uiteenzetting zal mogelijk nog meer reactie oproepen.

Ik heb nooit de link gelegd tussen links en rechts, noch tussen hetero en homo. Ga ik nu ook niet doen.

avatar van EttaJamesBrown
In het oude Griekenland van Plato was de mannenliefde zeer gewoon en leidde tot hoge kunsten.
Die tijd, die moeten we koesteren.

Ik ben een grote fan van (de zeer openlijke homo) Plato: zijn werk heeft mijn liefde voor filosofie doen ontbranden. Ik heb ook helemaal geen probleem met homo's of de herenliefde. Popmuziek is altijd sterk ambigu qua seks geweest: bv. Little Richard maakte zich al op als een soort vrouw en bv. David Bowie maakte er begin jaren '70 al een hele kunst van om half man / half vrouw te zijn. En ik ben dol op Little Richard en David Bowie! Want hoe 'interseksueel' hun muziek en presentatie ook is, het is wel hartstikke seksueel en ruig. Zoals Plato het geestelijke liefhad, niet uit een aversie tegen seks (zoals 'platoonse' liefde wel wordt opgevat) maar uit een verlangen de ultieme seks te beleven, zo waren popartiesten als het ware van alle liefdesmarkten thuis om maximaal veel seks te hebben (alhans dat imago van seksuele veelvraten te hebben). En ik vind dat allemaal helemaal top.

Wat ik niet top vind is de politieke wind die is gaan waaien sinds eind jaren '70. Punk vond ik nog leuk: als anarchist vind ik het leuk als alles kort en klein wordt geslagen. Maar toen de stof die de punk deed opwaaien ging liggen waaide er een soort linkse politiek-correcte wind die de pop van haar ballen beroofde. Ik gaf al het voorbeeld van hoe de gitaar als phallussymbool werd vervangen door de seksloze synthesizer. Een ander voorbeeld is dat de groupies verdwenen: ik herinner me dat bv. U2 - zo'n typische band van de jaren '80 - helemaal niet meer aan groupies deed. Alle seks verdween uit de pop/rock. Maar juist pop/rock moet het hebben van seks, want muzikaal stelt het allemaal sowieso niks voor (vraag maar aan jazz-muzikanten of klassieke componisten). Dat maakt de pop/rock van de jaren '80 voor mij volslagen dood. Elk popnummer uit de jaren '80 klinkt als een koud lijk. Behalve Tom Waits dan.

avatar van deric raven
Als ik stoere jaren 60 of jaren 70 muziek wil horen dan draai ik wel Village People, Bee Gees of Jethro Tull.

avatar van Kronos
De Filosoof schreef:
Alle muziek uit de jaren '80 klinkt in mijn oren als 'homomuziek'
De Filosoof schreef:
Ik gaf al het voorbeeld van hoe de gitaar als phallussymbool werd vervangen door de seksloze synthesizer. [...] Alle seks verdween uit de pop/rock.

Als alle seks uit de popmuziek verdween, hoe kan het dan 'homomuziek' zijn?

En waarom zou 'homomuziek' geen ballen hebben en niet ruig kunnen zijn?

En is disco met falsetstemmen niet juist heel erg seksuele muziek (ook hetero)?

En moet er per definitie een link zijn tussen seksueel en ruig?

En waren de jaren 80 niet vooral rechts met Thatcher en Reagan?

En wat had dit alles ook alweer te maken met Swordfishtrombones?

Enz...


(Niet antwoorden hoor, want als het al iets met Swordfishtrombones te maken heeft, dan toch te weinig om er hier over door te blijven gaan volgens mij.)

Voor de goede orde: ik hou er wel van om mijn mening scherp en hopelijk ook een beetje humoristisch te verwoorden. Ik hou van provoceren en shockeren (zoals ook goede pop moet doen): eigenlijk ben ik de grootste (heteroseksuele) relnicht...

avatar van Kronos
Het zou me verbazen als er iemand geshockeerd was. Maar van iemand die zich 'De Filosoof' noemt mag toch verwacht worden dat hij rake verbanden legt en die zie ik amper. Wel deel ik je aversie van de meeste 80's popmuziek. Tom Waits kende ik nog niet ten tijde van dit album, maar waar ik toen naar luisterde kwam wat zang betreft wel in de buurt. Venom - Angel Dust

Haha, nu je zo gaat beginnen: ik herinner me dat ik het debuutalbum van Venom op een cassettebandje opnam omdat OOR schreef dat Venom de meest extreme band aller tijden is. Ik vond Venom best leuk, maar vond nog meer troost c.q. ballen bij The Birthday Party: Big Jesus Trash Can. Net als Swordfishtrombones overigens duidelijk beïnvloed door Captain Beefheart (waarmee de cirkel weer rond is).

avatar van EttaJamesBrown
Alles goed en wel. In mijn ogen is Heaven 17 het beste wat de jaren 80 hebben voortgebracht. Luister naar 'Come live with me' en je beseft dat de hoofdrolspeler wel moet wonen in 'the town with no cheer' .

Het beste van de jaren 80 heeft Tom al in 1980 op de plaat gezet. On the Nickel.

avatar van bikkel2
Dat van maffe kapsels, dito kleding + mogelijke homosexualiteit, gaat natuurlijk al terug naar de 70's toen de glamrock hoogtij vierde.
De enige band die er echt mee weg kwam was naar mijn idee Roxy Music.
Die hadden, zeker met hoofdman Bryan Ferry, nog iets van stijl.
Maar jezus man, dat zag er in veel gevallen toch ook niet uit.
Zulks is overigens niet om dat decenium af te kraken, want het is mij misschien nog wel ietsje dierbaarder dan de 80's.
Muzikaal is het gewoon een gevalletje van smaak.
Maar er is genoeg 80's werk wat gehoord mag worden.
Met of zonder synthesizers

avatar van E40
E40
En als sommige mensen eens hun oren zouden laten uitspuiten en de moeite doen om hun horizon te verruimen dan zouden ze plenty stevige macho gitaarrock kunnen ontdekken van de jaren 80.
Kennen de grote vier van trash metal soms daar hun oorsprong niet ? En ligt de basis van de grunge niet
in dit decennium?
Er wordt in het heden naar mijn bescheiden mening nog altijd evenveel synthpop gemaakt als in de vermaledijde jaren 80.
En Tom Waits is ook maar een braaf getrouwd huisvadertje die ook maar wekelijks tegen een paar golfballetjes gaat slaan . Prima vertolker van de zelfkant van de maatschappij en het nachtleven , dat wel.

avatar van Kronos
E40 schreef:
Kennen de grote vier van trash metal soms daar hun oorsprong niet ?

De New Wave of British Heavy Metal (Iron Maiden, Judas Priest, Motörhead...) lag aan de oorsprong van bijna alle metal subgenres in de jaren 80.

E40 schreef:
En ligt de basis van de grunge niet in dit decennium?

Maar toen grunge doorbrak zaten we al in de jaren 90. Pas dan kregen we eindelijk weer eens een flinke portie gruizelige rockmuziek op de radio te horen.

Kronos schreef:

Maar toen grunge doorbrak zaten we al in de jaren 90. Pas dan kregen we eindelijk weer eens een flinke portie gruizelige rockmuziek op de radio te horen.


Precies. In de jaren '90 werd pop/rock weer leuk (door onder meer de grunge maar ook in het algemeen): men leek weer terug te grijpen naar de jaren '60 en '70. De pop/rock van onze/deze tijd (de laatste 10 jaar of zo) grijpt voor mijn smaak weer te veel terug op die van de jaren '80 (met veel electronica en zo) zodat ik nauwelijks hedendaagse pop/rock luister.

avatar van Kronos
Dit Nederlandse rockbandje lijkt me wel wat voor jou, De Filosoof.

Death Alley - Black Magick Boogieland (2015)

Leuk bandje, inderdaad.

avatar van GrafGantz
Goh, ik wist niet dat Classicrocker zich weer onder een andere naam ingeschreven had. Wat een onzin weer, al ben ik niet anders van de beste man gewend.

avatar van lennon
Kronos schreef:
Ik doe helemaal niet alsof. Ik denk gewoon dat het zo is. Maar jij kan natuurlijk van mening verschillen. Misschien denk jij wel dat Swordfishtrombones gewoon meeliftte op de heersende trends van de jaren 80. In dat geval ben ik benieuwd naar je uitleg.


Dat vind ik niet, en heb ik ook nergens beweerd. Uniek geluid op dat album, en totaal anders dan wat er toen uitkwam.

Leuk draadje is dit! Het toont een oude en bijzonder rijke en mooie MM-traditie van het kotsen op en het afzeiken van de jaren '80-muziek. In die traditie voel ik me helemaal thuis!

Tegelijkertijd valt op dat er ook mensen zijn die de jaren '80 juist geweldig vinden. Mogelijk uit een soort jeugdnostalgie bij een fijne jeugd in de jaren '80; mogelijk is bij mij de weerzin tegen de jaren '80-muziek versterkt door mijn zeer slechte jeugd waarvan de jaren '80-pop de soundtrack vormde. Maar ik vermoed dat het ook een kwestie van smaak is en dat er dus twee soorten en zelfs radicaal tegengestelde pop/rock-liefhebbers moeten worden onderscheiden: zij die de jaren '80 volledig ruk vinden en zij die de jaren '80 geweldig vinden.

En om nog even door te 'filosoferen': ik had het al over Nieuw Links en het verdwijnen van de seks uit de muziek in de jaren '80 maar misschien nog belangrijker is de uitvinding van de CD! Want er is iets specifieks aan het geluid van alle muziek uit de jaren '80 dat ik onuitstaanbaar vind en dat niets te maken heeft met het type muziek: ook ruige muziek zoals de trash metal klinkt als muziek voor mietjes (daarom heeft het bij mij een lange tijd geduurd voordat ik bv. Metallica's Master of Puppets op z'n waarde leerde schatten). De bands kunnen er dus als het ware niets aan doen: het zijn de producers of zo die alle muziek van de jaren '80 hebben verkloot. En ik vermoed dat dat komt doordat nota bene onze eigen Philips de compact-disc uitvond waardoor je vanaf de jaren '80 iedereen opeens hoorde spreken over albums van 'CD-kwaliteit'. En die CD-kwaliteit betekende dat elk rafelrandje werd weggewerkt omdat je op een CD elke oneffenheid zou horen. Het geluid van alle bands werd zo transparant als water en zo glad als baby-billetjes gemaakt. Dat werkt misschien voor klassieke muziek maar niet voor rock omdat je bij rock de versterker wilt horen kraken en de zanger zweten. Dat maakt alle muziek uit de jaren '80 volledig verkloot. En dat steriele van de 'CD-kwaliteit' maakt het voor mij zo 'seksloos' en robotachtig.

buizen
Dat jij zowel in de jaren '80 een kutjeugd had als nu misschien wel een rotleven hebt, De Filosoof, kunnen anderen weinig aan doen.
Mochten er in de jaren '80 al pubers zijn die het niet makkelijk hadden thuis en/of op school of 'gewoon' met zichzelf, boordevol intrapyschische conflicten zoals het pubers betaamde, dan herinner ik me hen als toen juist troost en steun vindend in muziek. Surviving. Escape from reality.
Jij was blijkbaar anders; een ellendige jeugd en dan was er/het ook nog 'de' (alle?) muziek die daar een zwarte soundtrack bij vormde.

De jaren '80 brachten prima producers voort. Denk aan Rick Rubin met Slayer's Reign In Blood.
Al zijn de seventies m'n favoriete muziekdecennium, de eighties waren en zijn ook fantastisch.

Voor een 'filosoof' praat je behoorlijk zwart-wit.

avatar van nlkink
De tachtiger jaren waren niet helemaal mijn decennium maar om nou te zeggen dat het allemaal bar en boos was, nee, bij lange na niet. De begindagen van U2, Simple Minds en The Waterboys. CCR's John Fogerty kwam ineens vanuit het niets met een mooi comeback album, Centerfield. Golden Earring pakte de draad naar boven weer op met Long Blond Animal, Twilight Zone en When The Lady Smiles en mijn helden The Kinks scoorden zowaar aan beide kanten van de oceaan met Come Dancing en brachten ook nog eens een trits zeer acceptabele albums uit.
Eigenlijk heeft elk decennium wel iets te bieden, je moet er naar willen zoeken. En je vond het lang niet allemaal bij AVRO's Toppop of Veronica's Countdown.

avatar van Kronos
Tienerjaren zijn meestal niet makkelijk maar vaak ook wel magisch. Zo was het bij mij althans.

Mijn aversie van zowat alle muziek die in de jaren 80 op de radio kwam en wat de meeste klasgenoten leuk vonden zorgde er wel voor dat ik me een buitenbeentje voelde. Voor muziek die bij mij paste moest ik ondergronds gaan. Ook bands als Iron Maiden en Metallica ging ik op den duur te commercieel en mainstream vinden, waardoor ik afhaakte.

Dat 'Nieuw Links' een reden was voor al die snertmuziek uit de jaren 80 volg ik niet. Volgens mij was het eerder omdat muziek een grotere business werd dan ooit. Onder andere door MTV. De jaren tachtig dan denk ik ook aan de koude oorlog, verrechtsing onder Reagan en Thatcher, het gladde yuppie-tijdperk. De seks verdween niet uit de muziek maar werd misschien wat platter en liefdelozer. Madonna (Material Girl), George Michael (I Want Your Sex).

Vooral wat bikkel2 schreef is voor mij van groot belang. Het was een tijd van enorme ontwikkeling op gebied van technologie en daar werd al te nadrukkelijk mee gedweept. Zelfs bij muziek die in mijn straatje hoorde te liggen ging het mis. Iron Maiden ging een gitaarsynth gebruiken, Jethro Tull zong over een 4.W.D. (Low Ratio), Judas Priest noemde hun album Turbo en zette een drummachine in de plaats van de drummer, enz.

En inderdaad, digitale opnames en afspeelapparatuur deden in die jaren de muziek ook vaker slecht dan goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:23 uur

geplaatst: vandaag om 00:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.