menu

Hier kun je zien welke berichten wvv89 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Cody Jinks - The Wanting (2019)

5,0
Goede tijden slechte tijden. Iedereen heeft ze. Jinks verwoorde het al perfect op eerdere platen zoals 30, Adobe Sessions en I'm Not the Devil en doet er met The Wanting nog een schepje bovenop.
"I'd cry and yell leave me the hell alone, and I hate it that I have to try to be cool all the time" op juweeltje Wounded Mind en op het fraaie Never Alone, Always Lonely "And I take the long way around every time, as fast as I can through the comfort of night and it’s a fight". Zomaar een greep uit de teksten die Jinks ons toereikt en zijn één van de vele hoogtepunten op dit album.

Voor mij is Jinks één van de meeste beluisterde artiesten van de afgelopen jaren. Het is de authenticiteit die het hem doet denk ik. Jinks is alles behalve onecht en alles wat hij zingt komt recht uit zijn hart. Gepaard met een prachtige stem levert hij constant hoge kwaliteit platen af. Dat is deze The Wanting dan ook. Eerder vroeg ik mij af of The Wanting Adobe Sessions kon overtreffen. Wat mij betreft is dat gebeurd. Ik weet het, het is nog zo kort na de release van The Wanting, maar ik haal zoveel voldoening uit de nummers die Jinks hier voorschotelt. Er zit zoveel diversiteit in deze plaat en elke draaibeurt is een feest.

Moeilijk om key tracks aan te vinken, maar voor nu:
Wounded Mind, Never Alone Always Lonely, Where Even Angels Fear to Fly, The Wanting, Whiskey, It Don't Rain in California, Which One I Feed

James Steinle - What I Came Here For (2020)

3,5
South Texas Homecoming was één van de beste country platen van 2018. Uit het niets kwam dit debuut van James Steinle en liet traditionele country vloeiend overgaan tot hedendaagse country. Nu, twee jaar later, brengt Steinle zijn tweede album uit What I Came Here For. De vraag is of hij deze lijn kan doorzetten of dat deze snelle opvolger te veel van het goede blijkt te zijn.

Om maar gelijk op dat laatste een antwoord te geven: What I Came Here For is niet een heel geslaagd vervolg, maar er zit genoeg potentie in. Nummers zoals Without You en What I Came Here For verlangen terug naar South Texas Homecoming. Country songs die prima passen binnen het tegenwoordige country landschap, maar daar tegenover staan er ook traditionele nummers op zoals opener Black and White Blues, Low & Slow en Back Out on the Road. Deze nummers zijn vroeger al gedaan en veel beter.

Even bij Blue Collar Martyr veer ik op. Een donker dreigend nummer waar Steinle nieuwe wegen inslaat. Een soort country noir sfeer zet Steinle hier neer, die goed te vergelijken valt met de nieuwe plaat van Gill Landry.

What I Came Here For lijkt een gehaast project met een paar standout tracks. Het heeft helaas niet de impact van South Texas Homecoming die over de gehele linie veel en veel sterker was. Misschien zou Steinle voor het vervolg wat meer de tijd kunnen nemen en de traditionele country nummers achterwege laten.

Jesse Daniel - Rollin' On (2020)

4,5
Jesse Daniel blaast nieuwe leven in de Bakersfield Sound met zijn tweede album Rollin' On. Zo dat is er uit. De Bakersfield Sound was het tegengeluid tegenover het poppy Nashville Sound uit de jaren 60. Merle Haggard and the Strangers en Buck Owens and his Buckaroos als meest bekende voorvechters van deze stad uit California. Zo'n 60 jaar later bewijst Jesse Daniel met Rollin' On dat de Bakersfield Sound nog niet dood is, integendeel. Je hebt Dwight Yoakam die tegenwoordig nog actief en redelijk bekend is als Bakersfield artiest, maar daar houdt het dan ook op. De vraag rijst dan of er nog wel een markt is voor deze traditionele country muziek. Misschien dat het een niche is, maar zo afgaande op de beoordelingen op Amerikaanse country muziek websites blijkt dat het genre inderdaad nog springlevend is. Er is genoeg animo voor. Kwalitatief zit Rollin' On dus dik voor mekaar. Nummers zoals Tar Snakes, Champion, Bringin' Home the Roses, Mayo and the Mustard en Sam zijn hier het bewijs van. Jesse Daniel is authentiek, dat zie je, hoor je aan alles. Hij heeft zijn portie old school personal problems, zoals drankmisbruik, gehad en houdt het genre met dit album in stand. Knappe plaat en zeker ook gedurfd in deze day and age waar de Texas en Nashville country overheersen.

JW Roy & The Royal Family - A Room Full of Strangers (2017)

4,0
In het kader van luister eens naar hedendaagse country muziek uit Nederland ben ik terechtgekomen bij JW Roy. Al hoewel dit niet de echte echte country is en meer neigt naar Americana kan je JW Roy zijn muziek het best vergelijken met het hokje waar een Jason Isbell zich bevindt. Isbell heeft The 400 Unit, JW Roy heeft The Royal Family die een mooie inkleuring geeft aan de nummers met onder andere de mondharmonica, banjo en piano. Zij zorgen voor net dat stukje extra Americana gevoel.

Gastartiesten zoals Ilse DeLange (We're Still Here) en Tangarine (Riddle of the Sands) tillen deze plaat naar een hoger niveau. Geeft wel aan dat JW Roy hogeschool Americana is uit Nederland. Enige die daar tegenwoordig naar mijn mening in mee kan gaan is Mercy John.

De Engelse uitspraak van JW Roy is niet helemaal optimaal, maar is net goed genoeg om je er niet aan te storen.
Zelf zegt Roy dat er twee thema's centraal staan op deze plaat: namelijk hoe hij er voor staat in het leven en het overlijden van zijn vader.
Blue Sunrise is een mooi voorbeeld hoe het leven van JW Roy vergaat waarin hij zingt: "my golden days are all around me, now my gypsy blood will show where it's gonna go" en natuurlijk over de liefde in Kind of Blue: "love's for sale, she became a ghost , heartache's on, keep the curtains closed".
Het overlijden van zijn vader komt het beste tot uiting in het slotnummer Big Chief: "the touch of his hand, the memories the blues, the big chief has left, in memory of you".

Mijn eerdere overtuigingen dat er geen "goede" American muziek wordt gemaakt in Nederland zin vals. JW Roy & The Royal Family levert met A Room Full of Strangers een volwaardige Americana plaat af die makkelijk tussen het rijtje Jason Isbell, American Aquarium en Sturgill Simpson past. De plaat is een mooie mix geworden van langzame ballads, zoals We're Still Here, Big Chief, Riddle of the Sands, Kind of Blue en heerlijk uptempo nummers zoals Blue Sunrise, Keep It Simple en Right Or Ride Again.

A Room Full of Strangers stamt alweer uit 2017. Het is wat mij betreft tijd voor een nieuwe plaat. Afgaande op social media zit er wel iets aan te komen, maar of dat weer in het hokje Americana gaat vallen is maar de vraag...

Sarah Siskind - Modern Appalachia (2020)

3,5
Een klein uurtje je helemaal laten meevoeren naar de Amerikaanse Appalachian? Dat kan met de nieuwe van Sarah Siskind, Modern Appalachia. Een perfecte folkplaat om helemaal tot rust te komen.

Siskind komt van origine uit North Carolina maar begeeft zich al een tijdje in de kringen van country mekka Nashville. Daar maakt ze al jaren carrière en schrijft nummers voor o.a. Alison Krauss. Ook worden haar nummers gebruikt voor televisie programma’s zoals Pretty Little Liars en Akward waar ze veel bekendheid mee geniet. Modern Appalachia is haar derde solo album, die ze overigens zelf heeft geproduceerd.

Op Modern Appalachia zet Siskind een gloedvolle en warme sfeer neer met een productie in de vorm van aangename gitaarsolo’s en de zachte stem van Siskind. Die gitaarsolo’s zijn terug te vinden in nummers zoals Carolina, The One, In the Mountains en Danny. Haast doen deze gitaarsolo’s denken aan de soloplaten van Mark Knopfler.

Modern Appalachia is een plaat die bijna een uur duurt, maar zo’n klein uur is snel voorbij. Zoals eerder gezegd brengt deze plaat je helemaal tot rust en reis je naar de plain fields en ruwe bergen van de Appalachian, een gebied in het oosten van Amerika dat strekt van de staat Georgia tot Maine.

Sarah Siskind heeft met Modern Appalachia een prachtige plaat afgeleverd die een mooie toevoeging is aan haar discografie. Ze richt zich met deze plaat vooral op een doelgroep die houdt van folkachtige muziek met beheersende schurende gitaren en een attractieve stem. Prima plaat.

The Panhandlers - The Panhandlers (2020)

4,5
The Panhandlers is een zogeheten supergroep bestaande uit Josh Abbott, John Baumann, William Clark Green en Cleto Cordero (Flatland Cavalry). Afkomstig uit Texas brengen deze mannen authentieke country de wereld in. Iedereen die country muziek een warm hart toedraagt zou deze band een kans moeten geven.

De Panhandle is een regio in het westen van Texas en is wat betreft geografie vooral plat. Daarnaast is het niet een plek waar je snel je vakantie naar toe zal boeken. Extreem heet in de zomer en koud en winderig in de winter. Er zijn een paar grote steden te vinden zoals Amarillo en Lubbock. Alhoewel de regio weinig te bieden heeft komen er toch wat bekende country artiesten vandaan zoals Waylon Jennings, Vernon Dalhart en Buddy Holly.

The Panhandlers zijn hier in Nederland niet bekend maar in eigen land maken ze als soloartiesten naam. Josh Abbott doet dat al tien jaar met Josh Abbott Band die toch een aantal prima platen hebben gemaakt. John Baumann heeft twee solo platen uitgebracht. William Clark Green kan als cultheld gezien worden in Texas en mijn favoriet: Cleto Cordero van Flatland Cavalry, in Texas één van de rijzende country sterren.

Wat betreft het album zelf hebben deze heren een prachtige plaat afgeleverd. Authenticiteit is het eerste woord wat bij mij opkomt. Traditionele instrumenten zoals pedal steel, fiddle en akoestische gitaar komen veelvuldig terug en vormen de basis voor de nummers op deze plaat. Er zitten een paar prachtige ballads tussen zoals Lonesome Heart en afsluiter Caprockin’. This Is My Life brengt vrolijkheid waarin alle leden worden geïntroduceerd.

De teksten van The Panhandlers gaan vooral over het reilen en zeilen in de Panhandle. Olievelden, democraten, republikeinen, het platteland en de West-Texaanse vrouwen komen allemaal aan bod. Prachtige vormgegeven nummers die je laten meereizen naar het land van de Panhandle.

The Panhandlers hebben een fantastische country plaat uitgebracht die iedere country liefhebber zou moeten luisteren. De teksten geven heel goed het leven in deze regio weer en de nummers zijn kwalitatief dik in orde. Voor het uitbrengen van deze plaat was ik nog wat huiverig of The Panhandlers wel genoeg kwaliteit zouden kunnen leveren. Zou het niet een makkelijk zij-projectje worden? Maar ik ben helemaal om.

The White Buffalo - On the Widow's Walk (2020)

4,0
Pak er een glas whiskey bij en geniet van deze nieuwe plaat van The White Buffalo. Want het is toch wel volop genieten. Jake Smith alias The White Buffalo levert met deze plaat een knappe Americana plaat af die absoluut mee kan dingen voor de eindejaarslijstjes.

On the Widow’s Walk heeft alles wat je van een hedendaagse Americana plaat mag verwachten. Up tempo, ballads, drank, liefde en de doorleefde stem van Jake Smith maken dit tot een mooi staaltje muziek.
Er zijn een paar nummers die bovengemiddeld zijn en het album omhoog stuwen zoals up temp nummer No History, album opener Problem Solution en het prachtige minimale Widow’s Walk.

Misschien komen mijn superlatieven ook door de productie van Shooter Jennings, zoon van Waylon Jennings. De productie is erg clean en de instrumentatie is divers. Piano, fiddle, drums, gitaren, het komt allemaal langs.

Als ik dan toch vergelijkingen met andere artiesten moet maken zijn outlaw country artiesten Cody Jinks, Whitey Morgan and the 78’s, Ward Davis. Al mis ik bij The White Buffalo de country snik, toch zijn dit voor mij vergelijkingen die gepast zijn. Ook Americana god John Moreland vind ik wel passen tussen The White Buffalo.

Al met al ben ik heel tevreden met deze plaat. Gebrek aan publiciteit heeft Jake Smith alias The White Buffalo in ieder geval geen gebrek. Zoals misschien inmiddels wel bekend is, zijn zijn nummers in diverse Amerikaanse tv shows te horen, waarvan Sons of Anarchy het meest bekende is.

Het is door het Corona virus nog even wachten met live optredens van The White Buffalo, maar die worden eind dit jaar hervat. Ik zal dan zeker een kaartje kopen, want deze artiest straalt één en al authenticiteit uit.

Waylon Jennings - Dreaming My Dreams (1975)

4,5
Are You Sure Hank Done It This Way? Dat is wat Waylon Jennings zich afvraagt in de openingstrack van Dreaming My Dreams. Het vormt de basis voor de outlaw country beweging midden jaren 70 met Jennings als absolute katalysator en initiator. Hij bedoelt met Hank natuurlijk Hank Williams die eind jaren 40 en begin jaren 50 furore maakten met zijn blues muziek. Williams had zoveel indruk gemaakt dat Jennings en consorten alles imiteerden van het leven dat Williams leidde. Dat betekende alles wat God had verboden.

En dat betekende dus ook dat de zoete siroop gedrenkte Nashville country pop kaders werden overschreden. Jennings was klaar met Nashville. Vriend Willie Nelson had het jaren geprobeerd in de muziekstad en ging teleurgesteld terug naar Texas. Jennings bleef in Nashville, maar zoals een outlaw betaamt nam het heft in eigen handen. Het resulteerden in een serie absolute top albums die werden omgetoverd tot een nieuw subgenre: outlaw country.

Dreaming My Dreams is één van de albums die outlaw country goed vertegenwoordigt. Het is het favoriete album van Jennings en ik begrijp volkomen waarom.

Met het up-tempo High Time (You Quit Your Low Down Ways) laat Jennings zijn klasse zien. Hoog tijd om low down ways te stoppen? Jennings zong het in ieder geval niet over zichzelf, want hij ging vrolijk door met zijn outlaw persona.

Dreaming My Dreams with You is misschien wel het beste nummer van het album. Het is een sympathiek nummer die een gevoelige Jennings laat horen. Prachtige teksten over een verloren liefde en het verlangen om daar naar toe terug te keren. Met minimale muzikale begeleiding stuwt Jennings in zijn eentje dit nummer naar ongekend niveau. Genieten.

Het slotnummer Bob Wills is Still the King is een live registratie opgenomen in de honky tonks van Austin, Texas. Bob Wills was één van de grootheden van het Western Swing genre dat in de jaren 30 erg populair was in Amerika. Geruchten gaan dat Waylon het nummer heeft geschreven uit jaloezie voor Willie Nelson. Alhoewel zij goede vrienden waren kon Jennings het niet hebben dat Willie Nelson een stuk meer bekendheid genoot. Jennings zingt dan ook: “It don't matter whose in Austin, Bob Wills is still the King”.

Dreaming My Dreams is het zoveelste album van Waylon Jennings dat bij mij een meer dan behoorlijke indruk achterlaat. Het album kwam op nummer 1 terecht in de charts en dat was de eerste voor Jennings. Het toont maar weer is aan wat een groot artiest hij was binnen de country muziek.

Zach Bryan - DeAnn (2019)

4,0
Viraal gaan op internet als een beginnende country artiest, is dat tegenwoordig nog mogelijk? Zach Bryan doet het gewoon met zijn debuutalbum DeAnn. Spotify telt op dit moment honderdduizenden streams en krijgt lovende recensies.
De plaat is augustus dit jaar uitgekomen en is helemaal langs mij heengegaan, tot vorige week.

Het eerste wat mij opviel was Bryan zijn stem. Het heeft dat rauwe van Tyler Childers en ligt lekker in het gehoor. Daarnaast is de muzikale inkleuring van de nummers sober. Alleen de akoestische gitaar is te horen en de productie voelt af en toe goedkoop aan. Niet verwonderlijk want dit album is in één dag opgenomen zonder echte professionele begeleiding van een producer. Niet dat dit per definitie slecht is. Integendeel, de nummers zijn solide. Simpel maar heel doeltreffend.

Nummers die er boven uit springen zijn Flying or Crying, Snow, Man Thats Never Known You en Sweet DeAnn. Condemned is ook noemenswaardig, een up tempo nummer die de plaat in balans brengt. Alleen het laatste gedeelte waar het nummer abrupt stopt en je Bryan hoort lachen sluit niet echt aan op de rest van het album.

De plaat gaat voornamelijk over zijn moeder, die samen met jonge Zach op de album cover siert. Lyrics zoals “softness in your voice, it reminds me back home” op Hope Again, “I miss havin’ you around, but in my heart you’re always found” op Sweet DeAnn en “only God and my momma know what I need” op Godspeed zijn daar fraaie voorbeelden van.

De golf van 2019 releases zijn zo goed als over en ik had niet verwacht dat er nog een plaat voorbij zou komen voor de eindejaarslijstjes. Dat is DeAnn van Zach Bryan zeker. Hou je van akoestische liedjes die prettig in het gehoor liggen dan is deze plaat zeker aan te raden. Op social media zijn er al berichten dat Bryan muziek opneemt in een professionele studioruimte. Dat belooft veel goeds voor de toekomst.