Veel belletjes, schaaltjes en harmonicageluidjes in het eerste nummer. Ook doorgedraaide trompetten (?). Een beetje freejazz psychedelica.
Maar dan opent '2nd movement' met een heuse psychriff om u tegen te zeggen vergezeld van het nodige gefluit. Welcome to the cosmic inferno. Het gefreak breekt los en ieder instrument probeert te overleven in de psychedelische stroom. Vet!
Bij '3rd movement 'is het terug belletjestijd. Ting!
'4th movement' drijft op zo'n heerlijke psychmelodie, met dito drumwerk. Daarop wat gitaargefreak. Plots bliept het alle kanten uit, de gitaren gaan een versnelling hoger. De ecstacy van de songtitel wordt geduldig voorbereidt en komt er dan ook geheid aan begeleidt door de 'mantra's' van de zangeressen.
'5th movement' begint als een folky kinderlijk deuntje. Het blijft dat ook maar onstspoort geleidelijk en subtiel.
De uitgeleide uit dit Cosmic Inferno is nogal braaf en voorspelbaar.
Al bij al een goede AMT.

Wtf? Dit is betrekkelijk unieke muziek te noemen. Een soort van akoestische black metal, met - hou u vast - zelfs mondharp en didgeridoo op de instrumentenlijst.
Maar de hoofdrol is weggelegd voor de akoestische bas en de oerstrot van de zanger. Ik versta geen fluit van de teksten maar toch komen ze mij demonisch en ziekelijk over.
De muziek heeft een heel ritueel, sjamanistisch karakter. Ik weet niet of ik dit veel zal afspelen maar mijn mond viel toch even open bij de eerste beluistering.
En ze hebben de tijd in de gaten gehouden wat hier, denk ik, een pluspunt is.
Chapeau voor deze durvers uit Finland!

Tja, analoge synths en keyboards. Ik ben een sucker voor die stuff het laatste jaar. En er komen een hele lichting nieuwe bands met materiaal op de proppen. En deze is daar één van.

Het album begint heel spacy en wobbly met de eerste track.
Dan volgt een experimenteler stuk met synthtonen die alle kanten opspatten.
'Speaking Whale...' heeft een heel ruim gevoel en een andere klankkleur. Heel summier en traag opbouwend, en ook weer lekker spacy.
'Happy Astronaut' is een ideaal muziekje om bellen richting de maan te blazen. En dat omschrijft het volledig.

Dit was een gelimiteerde vinyluitgave met een extra cassette bij (ja, de cassette is een heel geliefde drager bij het 'genre'). Uitgebracht door het Belgische Aguirre, die een pak kwalitatief materiaal in huis hebben.

Wow! Heel ferm album dat op een heel eigen inventieve manier harcore aan metal koppelt. Big riffage met gevoel voor groove én aandacht voor een goede song. Deze zitten boordevol slimme tempowisselingen en structuren. Hard als gewapend beton en dit van begin tot eind. Ze zijn dan ook slilm genoeg om de plaat maar een dik halfuur te laten duren.
Ze hebben er een fan bij!

Lo-fi rockabilly hero!
Dirty Beaches opereert op het kruispunt tussen rockabilly en electronica.
Sterke plaat die weer die weer, zoals de vorige een heel wazige sfeer geeft. Het is een dronken nachtwandeling door één of andere ranzige achterbuurt. Suicide is hier een referentie. De band bedoel ik dan.
De eerste nummers hebben nog die rockabilly feel maar al gauw slaat de sfeer over en krijg je bevreemdende, dreigende lappen muziek. Het is een soundtrack van een film die nog gemaakt moet worden. Iets voor David Lynch misschien?
Het is duidelijk dat Alex Zhang Hungtai op het tweede deel (vanaf track 9) veel meer de experimentele kant opgaat dan bij zijn debuut. Je herkent zijn voorliefde voor bevreemdende elektronica die ene paar decennia terug werd gemaakt (denk Coil, Throbbing Gristle). Hij laat echt echt alle remmen los op dit tweede deel. Verwacht geen songstructuren of beats meer. Maar je krijgt bevreemdende, melancholishce electronica voorgeschoteld.
Smakelijk!

Drums of Death is de band rond drummers Reiner Linke, Maf Retter, Manos Tsangaris en ex-Can-drummer Jaki Liebezeit. De naam Liebezeit is voor mij al genoeg om de oren te spitsen.
Jens-Uwe Beyer is mij onbekend en die zorgt voor de elektronische soundscapes hier.
En de samenwerking valt bij mij alleszins in goede aarde. Het drumwerk is zoals verwacht heel ferm. Hypnotiserende ritmes die door de soundscapes aan diepte winnen. Herhaling speelt een grote rol en dit is daarom niet voor iedereen weggelegd. Ik daarintegen krijg daar geen genoeg van.
Voor mij een geweldig debuut (is dat het?) en vanaf de eerste beluistering knal ik er al vier * tegen. En de tinteling in mijn kleine teen vertelt me dat dit zonder twijfel nog zal stijgen.

Unieke sound die een bastaardkind is van metal, progrock, synthpop en rock en geen kwijlerige fout der natuur is maar trots en intelligent. Structuren willen wel eens een loopje met je nemen in plaats van je bij de hand te pakken. Ik kan dat wel hebben. Gitaren krassen en grommen. De drum mokert erop los. Je loopt constant tegen een muur van geluid aan wat kan resulteren in een draaierig gevoel na een paar nummers. Maar weeral: ik ben al zoveel met mijn hoofd ergens tegen gelopen dat ik ook dàt kan hebben.

Als dit al niet één van de beste Belgische releases van 2014 is dan is het zeker één van de gekste.

FOPAW is: Drums Are For Parades plus Nele De Gussem van Maya’s Moving Castle en minus Drums-frontman Wim Reygaert.

Samenwerking tussen Aaron Turner (Isis, Mamiffer, Twilight, ...), James Plotkin (o.a. Khanate) en Stephen O'Malley (Burning Witch, Khanate, Sunn O))), etc).

Wie zich hier aan een vette portie doom of drone metal verwacht is er aan voor de moeite.
De heren laten zich hier eerder van hun 'zachte' kant zien. We krijgen een klein uur dronerige gitaar'ambient' te horen. Maar verwacht je niet aan een lieflijk uurtje new age mumbo jumbo.
Neen, de heren gaan zelfs in hun rustiger uitstapjes niet over een pad met rozen. Of het zouden zwarte moeten zijn. Niettegenstaande het een minimale plaat is, is er toch een constante dreiging tussen de noten te vinden. 'Sfeer' is hier dan ook een kernwoord. En alhoewel er wat donkerte op de plaat te vinden is, toch klinkt ze heel zuiver en is ze ook wel rustgevend op een bepaalde manier.

Ik ben er nu nog niet zo héél wild van, maar ik denk dat ik deze sowieso nog ettelijk keren zal moeten draaien voor ik ze correct zal kunnen beoordelen. Want er zit volgens mij meer tussen de noten. Meer in de stiltes. En dat zijn nu juist platen waar het wat langer bij duurt voor alles wordt prijsgegeven.

Een interessante plaat zonder meer, zoveel is nu al wel duidelijk.

Ik kan trebremmit alleen maar bijtreden in deze: het eerste nummer is ronduit saai te noemen. Oeverloos gepiel dat nergens heengaat. Niet dat dat moet, maar als het blijft trappelen, dan graag met wat meer spanning aub.
Nummer 2 is al iets beter, alhoewel dat het nummer over halfweg ook al inzakt als een soufflé die koude lucht heeft gevoeld. Ik zelve voelde hierbij niet veel, of het moeten de krampen in mijn teen geweest zijn van het teveel krullen.
Het is inderdaad Piiros die een klein beetje aan de Pharaoh Overlord die ik keigoed vind doet denken. Een beetje breed uitwaaierende gitaarpsychedelica zoals ook bv Earth die goed kan maken. Ook de vertrouwde sound is merkbaar.
Oké, voor Pirros halen ze nog de 2*, maar met de rest kan ik simpelweg niets.
En ik hoop dan ook dat ze tegen hun volgende plaat terug in een grote ketel psychedlische wonderdrank vallen, gekruid met repeterende monsterriffs waar ze een patent op hebben.
Maar goed, iedere band heeft recht op een regelrechte stinker in hun oeuvre. De joker van Pharaoh Overlord is bij deze ingezet.

Stompende blues 'n roll, in de geest van mensen als Jon Spencer ('s Blues Explosion). Lekker' gruizig rammend gitaargeluid, pompende drums en overstuurde vocalen.
Allemaal al eens eerder gedaan en misschien ook wel beter, maar desalniettemin een kleine drie kwartier boogie fun.

Frontman Alan Sparhawk is ook actief in Low en Retribution Gospel Choir.

Psychedlische soul. Niet oudbollig, met beide benen in de 21st eeuw, maar toch met grote referenties naar de godfathers van eind jaren 60, begin jaren 70 (Sly Stone, Funkadelic, The Isley Brothers to name a few)
Bassist Dan Edinberg en drummer Tim Walsh zijn dan wel bleekscheten maar ze verdienden hun merites al bij o.a. Pharoahe Monch, 50 cent en Alicia Keys.

De nummers zitten heel goed in elkaar, met toffe arrangementen vol zwevende synths, belletjes en vioolpartijen. Songs schrijven kunnen deze gasten wel.
Ik hou hier van.

Heel ferm plaatje, die ons een mix van synthpop/krautrock/indietronics voorschotelt. En dat het smaakt.
Het album opent al met de topper "Burnt Sienna" en zet zo gestaag die lijn door. Heel melancholisch, maar hoopvol geluid. Het schuift allemaal zacht voorbij. Als een rij 'schapenwolken' op een zonnige lenteavond, juist voor de schemering invalt en de lucht zijn paarse tint krijgt. Je kan dit plaatje trouwens omkeren en de gehele setting verplaatsen naar de lente-ochtend en ook dan blijft het gevoel kloppen. Dus ook aan te raden voor de ochtendmens!
Bij momenten is deze collaboratie niet schuw van experiment, maar het blijft allemaal op dezelfde dromerige, zachte flow drijven.
De synths zijn geweldig (voor wie ervan houd) en refereren duidelijk naar grootheden uit de krautrock: Moebius, Roedelius,

Oorspronkelijk uitgegeven als een tour-only CD-r van 50 ex, en daarna nog eens in reprint gegaan voor 100 stuks. A lucky basterd die hier eentje van te pakken kreeg.

We krijgen weer space/psych rock van hoog niveau. Al krijg je hier en daar een grotere hardrock insteek dan op andere platen. De gitaarlijnen klinken naast psychedelisch, ook wel gefocused.
Sleuteltrack is het ruim 15min durend "Left Behind", dat begint met een spacy jam die mij aan Pink Floyd doet denken, vooral door de gitaarsound. Eens de drums invallen voel je de songstructuur lichtjes aankomen. Waarna deze na enkele minuten weer vergaat in een space-jam met de nodige piepjes en effectjes. Eentje uit het boekje die track.

Dit is spacerock van de zuiverste soort. Die je heel erg doet denken aan pioniers als Hawkwind.