Steven Wilson kakt in hoog tempo onder diverse namen het ene album na het andere uit zijn muzikale poeperd. En zo hebben we alweer een nieuw Porcupine Tree album. De muziek is zoals we gewend zijn aangenaam om naar te luisteren en het klinkt net weer een fractie anders dan de vorige albums. Toch beklijft mij het gevoel dat Wilson zich teveel op de kwantiteit richt en minder op de kwaliteit (in dit geval gaat het mij dan meer om de progressie dan om de inhoud). Want echt verrassend klinkt het allemaal niet meer. En dat is jammer, want Wilson is een megatalent met energie voor 10. Voor de doorgewinterde fan is The Incident in ieder geval een must en voor de beginner vormt dit album een prima start. En voor de gedreven progressieveling zoals ik is het hopen op een radicale koerswijziging.

Een mooi ambient album van Sakamoto. Verstild, melancholiek en mijmerend. Alleen synthesizer, afgewisseld met veel piano. Satie lijkt hem meer te hebben beïnvloed dan Harold Budd. Vernieuwend is het allemaal niet, maar het is wel een heerlijk wegdroomplaatje geworden. Muziek voor introverts, of mensen die het willen worden.

Prima album. Voor mij echter begint Sigur Rós wel heel erg mainstream te worden. De nummers lijken behoorlijk op elkaar (ook qua tempo, opbouw, zangtype e.d.) en hoor ik weinig progressie. Ook wordt er een beetje teveel gebruik gemaakt van de strijkers. Dat gezegd hebbende is het een album waar van te genieten valt. Alleen is deze plaat net als marsepein voor een zoetekauw. De eerste happen zijn zalig. Daarna moet je uitkijken dat je niet misselijk wordt van de hoeveelheid suiker.

Goed en gevarieerd album van Steven. Het is zoals gebruikelijk een groeiplaatje, dus ik moet hem nog een paar keer beluisteren om er echt goed over te kunnen oordelen. Voorlopig 4 sterren.