Steven Wilson - The Harmony Codex (2023)

Ach, voor mij mag het best een onsje meer TFB zijn maar zoals al gezegd zijn de meningen nogal verdeeld over dat album.
Grace For Drowning is mijn favoriete SW album, de tour gezien in 013 toentertijd en dat was geweldig.
Ik ben wel benieuwd naar The Harmony Codex. Heb wat vrijgegeven is even geluisterd en dat was best oké. Maar eigenlijk moet je een album in zijn geheel horen, in één take. Nog even geduld dus.
En mocht hij komen spelen ga ik er sowieso heen, met mijn zwager .

Ondertussen is ook een 4e single vrijgegeven: What Life Brings
Ik dacht dat SW in aanloop naar de release van deze plaat geen singles wilde releasen...?
Zal Virgin een stokje voor gestoken hebben...

Eerste nummer dat me aanspreekt . Typische Wilson akkoordenprogressies die uitmonden in mooie majeuren en dien ten gevolge een licht euforisch gevoel geven. En met mooie meerstemmige zang. Goed gedaan!

Goede single weer. Basic SW maar het blijft toch werken. Ik snap alleen het album niet helemaal qua opbouw. Economies of Scale zie ik niet zitten na dit nummer.

Hij is afgestapt van het maken van albums en overgegaan op het maken van een single verzamelaar.

Nja het eerste nummer kan natuurlijk nog zo’n enorme klapper zijn dat ik 2 nummers moet bijkomen ik weet het niet. Er staan iig 4 lange nummers op. Dat belooft toch wel wat.

What life brings doet me een denken aan Porcupine Tree van rond de eeuwwisseling.

Misschien is Inclination -> What Life Brings wel vergelijkbaar met pakweg Harridan -> Of The New Day. De 2e nummers van resp. Closure/Continuation en The Harmony Codex hebben wel een gelijkaardige vibe. Als Inclination even hard knalt als Harridan, heb ik er zin in! Inclination voelt ook wel aan (en kan ook vertaald worden) als een "helling" of "opbouw", maar is met z'n 7 minuten wat te lang voor een "prelude", dus come at me!

Voor wie de mening van een ander over het nieuwe album wil lezen….

STEVEN WILSON - The Harmony Codex (Album Review) - sonicperspectives.com

En een zeer zeer goed interview van vorige week (2 uur!), en lang niet enkel over het nieuwe album: https://www.youtube.com/watch?v=khY7ICfIxmw

(de titel van de video is wat ironisch, zal je merken na enkele minuten)

Voila , net besteld ! Nu nog een klein weekje aftellen.

En op blu-ray! Super! Ik ben benieuwd...

Review gelezen op progwereld. Inspirerend als Dark Side of the Moon? Ik ben nu wel echt benieuwd hoor.

De recensent vindt het album volgens mij het beste van het beste. Dat was mij met de enkele vrijgekomen nummers nog niet zo opgevallen, maar goed; DSOTM moet je ook integraal luisteren.
Nog even geduld....

Die reviewer komt superlatieven te kort volgens mij. Elders op het internet zijn wat genuanceerdere meningen te vinden. Het lijkt wel weer een breed gewaardeerd album te worden onder de reviewers. En een stap voorwaarts na zijn vorige misbaksel.

@Legian De vorige twee albums vond ik ook tegenvallen. Maar als ik naar zijn albums luister hoor ik ze telkens wat anders. Insurgentes had m.i. een shoegaze stempel, GFD en TRTRTS leunden op oude prog, in HCE kwamen diverse stijlen samen (prog, triphop, new wave), TTB was meer pop, TFB was electronisch georiënteerd. Ik vind het gaaf dat hij zoveel experimenteert. Ben in Nijmegen naar zijn concert met Thomas Köner geweest. Een ambient optreden. Totaal anders dan PT, solo, Blackfield, no-man of IEM. Geen werk dat ik thuis zal opzetten, maar erg bijzonder. SW vind ik een veelzijdige muzikant die volop experimenteert. Een echte progressieve rocker dus, al zal hij dat zeker niet over zichzelf zeggen.

Ja precies dat vind ik ook zo gaaf. Elke keer wat anders. Jezelf blijven uitvinden en dat gewoon doen op een album.

Sparky, ik ben het met je eens dat de beste man best wat afwisselt in hetgeen hij muzikaal levert. En zij projecten als Bass Communion, No-Man en Blackfield kan ik wel waarderen. En dat hij een drive heeft om zichzelf te vernieuwen is iets dat ik ook altijd wel kan waarderen. Er is een reden dat ik toch elke keer zijn nieuwe werk beluister.

Maar dat maakt het niet per definitie goede muziek. En al helemaal niet vernieuwend in het (respectievelijke) genre. Zijn laatste twee solo platen brachten niets nieuws wat elders niet al eerder gedaan is (de vergelijking met ABBA is wel vaker gemaakt). De recente PT release is vooral teren op het eerdere werk wat aansloeg en waar het grote publiek blij van wordt. En zijn enorme fascinatie met Harry Styles sijpelt door in zijn drang om vooral het grote publiek aan te spreken. Ik zie daarin niet een artiest die progressief wilt zijn en zichzelf wegcijfert in de muziek. Maar een artiest die hardnekkig probeert groter succes te vinden door zichzelf zoveel mogelijk in de breedte uit te slaan. En dat werkt gezien de gegroeide fanbase.

Uitgaande van de vier singles die ik hiervan heb gehoord lijkt dit vooral een verzameling van zijn eerdere stijlen te worden. In de hoop elke soort fan aan te kunnen spreken. Ten minste dat gevoel krijg ik erbij. En zodoende kan ik me ook niets bij die superlatieven voorstellen, want zou dit nou echt het beste werk moeten zijn wat die gemaakt heeft? Die op gelijke voet zou moeten staan met werk van Pink Floyd en Genesis?

Goed en gevarieerd album van Steven. Het is zoals gebruikelijk een groeiplaatje, dus ik moet hem nog een paar keer beluisteren om er echt goed over te kunnen oordelen. Voorlopig 4 sterren.

Ik weet niet of Steven voor de sell out gaat. Ik denk dat Steven te hard probeert om mensen weer naar muziek te laten luisteren ipv dat men alleen nog maar muziek wil horen waarop kan worden gedanst. Hij zal vast wel genieten van de gegroeide populariteit, maar ik denk ook echt dat hij wel veranderingen teweeg wil brengen en wil inspireren. Popmuziek hoeven niet alleen singletjes te zijn. Je kunt ook gaan voor een paar hitjes en de rest van je album vullen met iets artistieks.

Eerste luisterbeurt zit erop. Wát een plaat. Ik ben vooral ondersteboven van de titeltrack. Hemelse sfeer.
Maar ook het lekker groevende triphoppy Massive Attack meets The Cure achtige 'Actual Brutal Facts' is geweldig. Ook de laatste song. Knap hoe een album met zoveel variatie toch duidelijk als een geheel voelt. Alles na HCE was voor mij een dalende lijn. 4 1/2 was al een pak minder (maar dat waren ook leftovers), maar ook To The Bone pakte me niet zoals Raven en HCE dat deden (en in mindere mate de eerste 2 platen). TFB klonk productioneel fantastisch en is heus geen slecht album. Maar vérre van een meesterwerk. Het is nog te vroeg om te zeggen, maar het lijkt erop dat SW het voor het eerst sinds 2015 weer geflikt heeft: een meesterwerk!

Eerste indruk is dat er wel wat leuke momenten op staan, veel nog weinig indruk weet achter te laten en dat economies of scale een insta-skip is. Het geheel is wel een stuk luisterbaarder dan The Future Bites. Een beetje vergelijkbaar met To The Bone, maar dan met wat interessantere stukken er tussen door. Muzikaal doen de nummers met Ninent ook aan dat album denken. En qua zang valt Steven me mee, hij is weer een stuk ingetogener bezig hier. Dat er relatief weinig gezongen wordt helpt ook mee in dat opzicht. Verder schiet hij muzikaal een beetje alle kanten op, maar weet het nog wel redelijk vloeiend te houden.

Een meesterwerk gaat dit niet worden. Maar ik zal wel in de minderheid zijn in die mening.

Vannacht heb ik het album in z’n geheel beluisterd en zoals Wilson dat tijdens de L Accoustics sessies ook deed, in totale duisternis. Wilson zegt in menig interview dat hij de slechtste muzikant in het gezelschap is. Ieder instrument kan beter door een ander bespeeld worden dan hij zelf kan. Zijn kracht ligt in het produceren en schrijven van de liedjes. En daar gaat het hier volkomen mis. Qua productie heeft hij alle registers opengetrokken en vooral in Dolby Atmos zal het heus fantastisch zijn om te ervaren dat de vele details in de muziek uit alle denkbare hoeken ontspringen en je jezelf als het ware onderdompelt in de muziek. Ik heb geen Dolby Atmos dus moet de mensen die het hebben ondergaan maar geloven dat het zo is. Helaas is het songmateriaal zwaar beneden peil. Saai, repetatief en zelfs vervelend op momenten. Electronische interessant-doenerij dat nergens beklijft. Ik heb werkelijk geen idee waar ik naar lig te luisteren met mijn ogen dicht. Ik hoop dat Wilson ooit weer eens echte liedjes gaat schrijven want dat heeft hij in mijn optiek na HCE (dus inclusief PT C/C) voortdurend nagelaten. Een mens mag hopen…

Zojuist een aantal keer geluisterd. Eerste luisterbeurt duurde het even voor het mij pakte. Maar tegen het einde kwam ik toch tot de conclusie dat ik het een prachtig album vind. Een reis langs vele stijlen, dat ondanks dat toch aanvoelt als één geheel. Of het zijn beste werk gaat worden, dat weet ik nog niet. Vooralsnog kan het wat mij betreft nog niet tippen aan HCE. Maar onder de indruk ben ik zeker.

Waar de singles mij, los gezien, niet zoveel deden, is het integrale wat me zeker niet teleurstelt.
Nummers waar hij typische 'Steven Wilson' eigenaardigheden laat zien (en waar dus ook Craig Blundell, Adam Holzman en Nick Beggs spelen) overtuigen meteen.
Het lange, spannende titelnummer (Ljudett Innan, Bass Communion) klinkt volgens mij fantastisch i.c.m. Dolby Atmos. Helaas hier ook geen sound system wat het aan kan.

Valt me op dat de plaat op Spotify wel erg belazerend klinkt. Apple Music heeft het duidelijk beter voor elkaar.

Op Apple AirPods Pro 2 klinkt het album ook al fantastisch. Natuurlijk niet te vergelijken met een Atmos home setup, maar voor een dikke 200 euro één van de goedkoopste opties om het album te beluisteren in spatial audio.

Mijn punt is dat de productie de hoofrol speelt en de muziek helaas de tweede viool. Ik geloof direct dat zo’n Atmos alles naar een waanzinnige hoogtepunt kan stuwen, maar de basis - de muziek, dat waar het toch om draait?- is zeer matig. Poep stinkt. En daar verandert niets aan wanneer je het door een Atmos perst…

Ranzige praat. Als je poep maar genoeg verdunt met een spray, dan gaat het vanzelf een keer lekker ruiken.

Toen The Car van Arctic Monkeys zich meester van mij wist te maken, begon ik zijn voorganger meer te waarderen. Soms moet een hele rol kwartjes vallen.

The Future Bites is het enige werk dat in mijn SW collectie ontbreekt. Ik kan er gewoon niks mee.

Bij de eerste luisterbeurt van The Harmony Codex doet het me erg denken aan Porcupine Tree ten tijde van The Sky Moves Sideways - één van mijn meest dierbare PT platen.

Voor een oordeel is het nog te vroeg, maar dit is wél weer een album dat ik wil uitpluizen.

Zou het dan toch nog goed komen met TFB?

[quote]legian schreef:
Sparky,
Ik zie daarin niet een artiest die progressief wilt zijn en zichzelf wegcijfert in de muziek. Maar een artiest die hardnekkig probeert groter succes te vinden door zichzelf zoveel mogelijk in de breedte uit te slaan. En dat werkt gezien de gegroeide fanbase.

ZW zelf zou ook de laatste zijn dat te ontkennen. In zijn boek Limited Edition One druipt het van de pagina's af. Dit is iemand die kost wat het kost zichzelf wil zijn en tegelijk het wil maken maar wel in een wereld die niet echt meer op dit soort artiesten zit te wachten. Ik vond hem altijd verschrikkelijk arrogant, zelfingenomen en hoog van de toren blazen over zijn eigen genialiteit. 'I got a halo around my head'. Maar nadat ik zijn boek heb gelezen ben ik eerder van mening dat van het tegenovergestelde het geval is. Gast is eerder een onzekere en complete nerd die juist dit probeert te verhullen met een arrogant sausje.

Denk ook nog even aan de treffende tekst van The Sound Of Muzak 'The music of the future does not entertain. It's only meant to repress and neutralise your brain.'