Voor de 4e keer geprobeerd, maar ik vind Eefje gewoon niet zo bijzonder.
Beetje standaard 2010's indie/pop, zonder veel gevoel gezongen met als enige gimmick dat het in het Nederlands is, met knullige zinsnedes als "kom op mijn lief" als gevolg (wie zegt dat). De taal hoeft geen probleem te zijn: ik hou van Spinvis en De Jeugd, maar ik kan hier echt niet inkomen.

Kom eens met iets nieuws (of ouds) i.p.v. steeds achter de rest van de wereld aan te lopen.

Hee, had ik hier mijn mening nog niet over gedeeld?

Dit was een fikse teleurstelling na Live Through This, wat 100% scoorde qua kwantiteit én kwaliteit.
Hier kakt het niveau echter flink in. Vooral in het tweede deel zitten veel te veel nummers die maar braafjes voortkabbelen zonder melodisch al te interessant te worden.

Petals kan onmogelijk een waardige albumafsluiter worden genoemd. Dat is gewoon vulmateriaal. Onbegrijpelijk, want Courtney kan (kon?) veel beter.

Nou ja, over een paar maandjes eindelijk de opvolger. Ben benieuwd.

Geweldig EP-tje. Ik ben niet iemand die Frusciante blind verafgoodt, en ik heb een redelijke hekel aan de Chili Peppers, maar dit is genieten.

Luisteraars die er absoluut niet tegen kunnen als een nummer niet bijzonder veel vaste structuur heeft, tsja, die zullen teleurgesteld zijn.

Sorry, ik heb in mijn hart al een tijd afscheid genomen van deze band zoals ik hem ooit leerde kennen, maar ik blijf iedere keer toch terugkomen om te kijken of ze misschien gereanimeerd zijn.

Ik hield Orwellian liefst 50 seconden vol.
Het begint met een aardig en catchy pianostukje, kun je op zich leuke dingen mee doen. Maar dan begint James te zingen en... het is alsof die man z'n (fenomenale) stem al een jaar of 15 geleden is overleden. Sinds hij zanglessen nam is de pit er steeds meer uit gegaan.
Maar de definitieve doodsteek komt van producer Dave Eringa, die de misdaad begaat om de zang te dubbelen. Lui en contraproductief. Benadrukt alleen maar de sufheid die in James z'n stem is gekropen.

Ook de gitaren klinken ronduit muf. Alles is slap.

Gecastreerd.
Ja, dat is een goede omschrijving.
Gecastreerd.
Wat paradoxaal genoeg juist op lange termijn een gevolg was van het verdwijnen van het enige vrouwelijke bandlid.

Ik deel verder geen rating uit. Omdat ik lief ben en de regels ken.
Tot zover dan mijn recensie van 50 seconden Orwellian.

Enorme teleurstelling, zeker nadat ik vantevoren het geweldige Making Friends in een vroege versie had gehoord.
Slappe, makkelijke hap. De ziel is weg. Ik hoop dat ze 't nog terug kunnen vinden, want met deze zever kan ik niks.
Zwaar overgeproduceerd ook.

Net zulke bagger als +-.
Alleen heb ik hier nog geen uitschieter als Making Friends op kunnen ontdekken.

Twee albums achter elkaar waarop Mew helemaal de weg kwijt is. Zaaddodende rotzooi.

Van de vorige twee Placebo's werd ik lichtelijk depressief. Pure middelmaat van een band zonder inspiratie (op een enkel aardig liedje na). Extra pijnlijk omdat hun eerste albums zo ongekend geweldig waren.
Daarom heb ik even gewacht voor ik me aan deze waagde. Het doet pijn om naar artiesten te luisteren van wie het vuur is uitgedoofd.

Beautiful James kende ik al. Beetje paint-by-numbers, op zich redelijk synthesizer hookje dat voorspelbaar wordt uitgewerkt, word er niet heel warm van.
Veelzeggend dat dit de single is terwijl het klinkt als vulmateriaal voor Meds (hun minste album uit de goede periode). De lat ligt dus nog steeds een stuk lager dan voorheen.

De overige nummers in vogelvlucht geluisterd. Surrounded By Spies staat me nog het meeste bij.. had misschien nipt op Black Market Music meegekund.

De rest bevestigt wel wat ik verwachtte. Ja, het is beter dan Loud Like Love, maar ligt daar nog altijd dichter tegenaan dan tegen hun beste tijd.

Voorlopig een 2,5 * maar ik luister nog wel een paar keer om te kijken of ik iets over het hoofd heb gehoord.