menu

Hier kun je zien welke berichten Mat_ als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Amatorski - tbc (2011)

4,0
Dat Amatorski één van de interessantste jonge, Belgische groepen van dit moment is werd al duidelijk met hun EP van vorig jaar. Ook al duurde dat plaatje niet eens een kwartier (13 minuten én 1 seconde om precies te zjn), het was wel meteen duidelijk dat de leden van Amatorski iets in hun mars hebben. Come Home werd naar Vlaamse maatstaven een grote hit en velen verwachtten dus ook een eerste album in dezelfde lijn, hetgeen commercieel gezien geen slecht idee zou geweest zijn. Amatorski wil echter niet vastgepind worden op die "oldies-stijl" (Ik las ergens in een interview dat ze de liedjes van de EP niet zo graag meer spelen tijdens optredens) en gaat een iets andere richting uit. Als je uitkomt met een album met slechts 7 liedjes dat nog niet eens 40 minuten duurt (waarvan 5 minuten complete stilte) dan moeten de liedjes ook van de eerste tot de laatste minuut compleet weten te raken.

De Opener Fading laat meteen de nieuwe stijl horen. Een lieflijk minimalistisch muziekje maar je voelt een lichte dreiging, een onderhuidse spanning. Een beetje een stilte-voor-de-storm momentje. Het is erg rustig maar je voelt dat er iets staat te gebeuren.

Soldier hoor je nu regelmatig op de radio en is ook het enige nummer met een beetje hitpotentieel. Weer een nummer dat tegelijk warm en koud aanvoelt. Het gebruik van de electronica doet wat jaren '80 aan. Dit nummer geeft me telkens het gevoel alsof de koude oorlog weer in volle hevigheid woedt.

Never Told doet me weinig. Het nummer is vaak al een minuut bezig voor ik goed en wel besef dat het al bezig is. Te rustig, te gezapig. Het is pas na twee minuten wanneer de gitaar invalt dat het nummer een beetje kracht toont. Het blijft allemaal erg mooi, maar ik krijg het er warm noch koud van.

Peaceful heeft die kracht dan wel weer. Net als Soldier begint het vrij donker, nerveus. Zonder twijfel ook het meest "volle" nummer van het album met de drums en de piano. Dat in combinatie met de zang van de zangeres doet het me een beetje denken aan het klassieke werk.

22 Februar is het nummer met het hoogste "Portishead"-gehalte met die typische drums en die lo-fi engelachtige zangstem. De drum staat erg op de voorgrond maar de subtiele gitaar en contrabas maken het nummer echt af.

8 November lijkt het meeste op de nummers van de EP, allemaal zeer minimalistisch, geen noot te veel. Mooie blazers in het midden, maar haalt het qua schoonheid en melancholie toch niet bij de nummers op de EP. Op het einde van het nummer komt er nog een lichte chaos, had voor mij niet echt gemoeten.

Cheapest Soundtrack heeft zijn naam alleszins niet gestolen. Je waant je in een oude cinemazaal tijdens de jaren '30 waar er vooraan een klein orkestje staat dat live een soundtrack maakt bij de film. Erg mooie trompetten die op het einde compleet uit de maat en vals gaan.
Dan komen er vijf minuten complete stilte. Ik heb altijd een beetje moeite met die hidden tracks. Ik zie het nut niet in van een aantal minuten complete stilte vooraleer er nog een laatste nummertje komt.
De Hidden track is op zich wel erg mooi. Net zoals de opener lief en donker tegelijk, met de prachtige engelenzang van de zangeres( al versta je nauwelijks wat ze zingt).

Ik had enorm hoge verwachtingen na hun eerste EP en Amatorski lost die verwachtingen zeker in. Ik vind het geheel overal net dat dikkeltje minder dan hun eerste EP, het weet me niet altijd voor de volle speelduur te raken (vooral Never Told is toch wat minder) maar Amatorski toont hier wel dat ze één van de beste en interessantste bands van dit moment zijn

Tallulah Rendall - Libellus (2009)

4,0
Eerst en vooral even zeggen dat het artwork echt enorm mooi is. De cd komt in een hardcover boekje van 50 pagina's met de lyrics, tekeningen,foto's,gedichten,.... Dat geeft toch wel een meerwaarde aan het album en is zeker zijn geld meer dan waard. Niks zo leuk als een beetje doorbladeren tijdens het beluisteren van de cd.

Wat betreft de muziek zelf, een énorm krachtige stem die zowat alles aankan. Van intieme, lichte stukken zang tot harde, bijna schreeuwerige zang, vaak zelfs in één nummer. Een erg unieke stem trouwens, laat mij tien nummers horen en ik haal haar er meteen uit.
Het eerste deel van het album bestaat uit nummers die meteen goed in het gehoor liggen en weten te raken. Tweede deel heeft wat tijd nodig maar verdient dit ook.

Toevallig leren kennen en ben er enorm blij mee

The Bony King of Nowhere - Eleonore (2011)

Alternatieve titel: Les Géants

4,5
Veel verwijzingen naar andere zangers en bands, maar geen die echt hout snijden. Bonusnummer "For the autumn" had een nummer kunnen zijn van Jackson C Frank, maar verder is het toch echt wel vrij uniek.

Deze tweede plaat is alleszinds wel een pak minder toegankelijker dan zijn debuut. Waar "Alas my Love" vaak werd opgevrolijkt met wat koortjes, handgeklap of hier en daar een strijker, is het hier allemaal veel droger. Waar je bij "Alas my love" na twee luisterbeurten de plaat "kende" mag je voor deze plaat toch wel een veelvoud aan luisterbeurten rekenen vooraleer de nummers zich openen. Gun je deze plaat die meerdere beurten niet dan blijft het allemaal wat gezapig, rustig verder kabbelend. Ik zit nu ongeveer aan een 15 beurten de laatste 10 dagen en ik moet zeggen dat ik het keer op keer beter en aangrijpender begin te vinden.

De bonusnummers van de film zijn ook zeker een waardevolle toevoeging. "Across the river" is misschien wel het mooiste nummer dat hij tot nu toe heeft geschreven.

Als je dit album een kans wil geven, geef het dan ook een echte kans. Gooi het niet na één luisterbeurt aan de kant, daar is dit allemaal veel te mooi voor

The Bony King of Nowhere - The Bony King of Nowhere (2012)

4,0
Nog minimalistischer da de vorige, nog mooier ook.

Bijna niet meer te vergelijken met zijn debuut, de arrangementen zijn compleet verdwenen. De nummers hebben ook helemaal geen opsmuk nodig, staan sterk genoeg op zichzelf.

Ik kan de kritiek opzich wel begrijpen, de nummers hebben meestal niet de diepgang die je bij sommige andere songwriters wel hebt. Ik stoor mij hier hoegenaamd niet aan.

De muzikale variant van een roadtrip in het zuiden van Europa onder een nazomer-zonnetje.

The National - Alligator (2005)

5,0
Ongetwijfeld het meest diverse album van "The National". Waar "Boxer" en vooral "High Violet" echt één geheel vormen is het hier meer een allegaartje van verschillende nummers. Op zich niet echt een probleem al vallen daardoor de mindere nummers meer op.
"Lit Up", "Friend of mine" en "All the wine" zijn voor mij niet meer dan leuke tussendoortjes. En dan is er nog "Looking for Astronauts", de ene keer vind ik het spuuglelijk terwijl ik het de volgende keer licht geniaal vind.
Daar tegenover staan dan wel enkele erg sterke nummers. "Karen", "Abel", " Baby we"ll be fine" en "Val Jester" zijn geweldig en dan is er nog "Mr November", maar daar zijn alle mogelijke superlatieven al voor gebruikt.

Het album mist wat homogeniteit maar dat wordt meer dan goedgemaakt door de nummers.
Topplaat van een topgroep.

The National - High Violet (2010)

5,0
Men zou kunnen stellen dat perfectie niet bestaat maar dit album benadert die perfectie voor mij wel. Drie kwartier genieten, keer op keer. De nummers zijn stuk voor stuk zeer goed tot geweldig en vormen dan nog eens een prachtig geheel ook (hetgeen Alligator bv wat mist). Zo'n nummer als Vanderlyle is niet direct mijn favoriet maar staat daar wel op de perfecte plaats. De perfecte manier om zo'n plaat af te ronden.
Zijn er dan geen "minpunten"? Toch wel, op het album staat de "verkeerde" versie van Terrible Love, Anyone's ghost mist wat kracht en Runaway duurt een minuutje te lang waardoor het een deel van zijn kracht verliest voor mij. Maar dat zijn niet meer dan details op zo'n geheel.

Persoonlijke favorieten:

-de laatste minuut van Terrible Love
-de achtergrondzang tijdens Sorrow
-de "Soul soul soul soul" van Afraid of everyone
-het refrein van Bloodbuzz Ohio
en de opbouw van England


Prachtplaat!!