menu

Hier kun je zien welke berichten Scherprechter als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

King Crimson - Red (1974)

3,5
Geen straf om nog eens aandachtig te beluisteren.
Red:
Het intro en tevens einde is gaaf. De couplet riff is van de gitaar me wat te log en wordt veel herhaald. Halverwege komt er wel een mooie spanning in het nummer, maar dan komt die riff weer. Wel te gek hoe Bruford op die 'china' tekeer gaat en Wetton over de bashals glijdt en zijn loopje een octaaf hoger herhaald.
Fallen angel:
Mooie sfeervol begin. Hoe de drum invalt voor het 2e couplet is echt geniaal. Mooi!
De bas maakt de boel ruig en dan komt Fripp en een 'toeter' erbij. Nog steeds erg lekker, ondanks de sfeerverandering. Gewoon een heel goed nummer!
One More Red Nightmare:
Vreemd intro, weer die swingende ‘china’ van Bruford en soepele drumfills. De gitaar is weer wat log, net als in ‘Red’. Dat is gewoon niet mijn smaak, net als die ‘piepende’ loopjes tijdens de zangstukken.
Het tussenstuk is weer prachtig, met Wettons aanwezige basloopjes en de saxofoonriffs en solo’s. Bass en drums zijn sowieso op een positieve manier nadrukkelijk aanwezig in dit nummer. De zang vind ik wat vlak.
Providence
Viool! Maar waar gaat dit heen? Ze lijken de weg steeds verder kwijt te raken. Zeker als Wetton zich ermee gaat bemoeien en de violist pizzicato gaat spelen. Ik ga op de teller kijken en we zijn al 4 minuten stuurloos bezig. Bruford komt er ook bij, er lijkt wat structuur te komen, maar de rest lijkt met zichzelf bezig. Ik kan hier echt niks mee, mag ik skippen?
Starless
Bloedmooie mellotron, zorgvuldige subtiele begeleiding, prachtige gitaarmelodie. Wauw wat schitterend!
En het vervolg met passie gezongen, de rest speelt in dienst van het liedje en de mellotron blijft maar heerlijke akkoorden afleveren!
Na 4 ½ minuut begint het spannende tussenstuk. Goed gedaan, die opbouw. De bas wordt wat overstuurt, de gitaar lichtelijk hysterisch en de drums steeds intenser.
Na 9 minuten is het een heel ander nummer geworden en krijgen we een uptempo saxofoon solo. Wel een waardig einde van de spanningsboog.
De bas blijft een prominente rol spelen als Fripp los mag gaan op zijn gitaar. Nu wordt het wat rommelig. Reden voor Bruford om zijn ‘china’ bekken er weer bij de pakken!
Het nummer eindigt weer met die prachtige intromelodie, maar dan in dubbel tempo.
Beste nummer van de plaat en gewoon een topper!

Score 3,5 blijft staan. Mijn 2 sterren stonden al bij Fallen Angel en Starless.

Leon Ware - Leon Ware (1982)

3,5
Lekker album met die typische west coast sound uit die tijd. Vooral de uptempo nummers hebben zo'n fijne vibe.
Leon Ware heeft alleen niet zo'n speciale stem, eerder wat iel en eenzijdig. Daarentegen is hij een uitstekende songschrijver en producer en heeft hij meer dan uitstekende muzikanten en vocalisten om zich heen verzameld.
Nathan East, Dean Parks, James Gadson, Lenny Castro, Chuck Rainey en Jeff Porcaro om er maar een paar te noemen.
Het prijsnummer is Why I Came To California met Janis Siegel van Manhattan Transfer als co-componist en zangeres.

Marillion - Afraid of Sunlight (1995)

4,5
De 2019 remix bevalt mij wel. Gelukkig is al het goede gebleven en is er subtiel opnieuw gemixt.
De EQ wat bijgesteld, soms een keyboard riedel wat meer op de voorgrond, een basspedal wat zachter of een fade in wat meer aangezet. Dat soort verschillen zitten echt overal, zonder dat het eruit springt. Al met al maakt het de mix een paar procenten beter en stijgt mijn waardering voor nummers als Cannibal Surf Babe, Afraid of Sunrise en Beyond You.

Ryo Okumoto - Coming Through (2002)

3,5
Uitstekend soloalbum van de Spock's Beard toetsenman.
Met veel hulp van Neal Morse, alle andere Beard mannen en enkele Los Angeles muzikale sterren.
Simon Phillips (toen Toto) drumt magistraal op 3 tracks (o.a. de jazzy opener), Steve Lukather (Toto) schudt een paar coole licks en solo's uit zijn gitaar, Glenn Hughes (o.a. Deep Purple) zingt indrukwekkend krachtig op Highway Roller, wat overigens een beetje rommelig wordt gedrumd door de 11 jarige Okumoto jr.
Bobby Kimball (toen ook Toto) zingt op de 2 beste nummers, het Toto achtige Slipping Down (wat een fantastische horn arrangementen!) en de Epic Close Enough, dat vooral de eerste 12 minuten indrukwekkend gaaf is. Wat een coole orgel en synth partijen!
Geen meesterwerk, maar zeker 3,5 ster waard!

Spock's Beard - V (2000)

3,0
The Great Nothing is een belachelijk (te) lang nummer, wel met enkele sterke passages. Mijn luisterervaring:
Pas na ruim 3 minuten wordt het interessant, bij het piano stukje voor het eerste couplet.
Na 6 minuten komt het volgende fragment (akoestische gitaar en dubbele stem) uit de lucht vallen. Beetje saai. Als het orgel invalt en de rest ook wordt het weer leuk. Beetje gefreak, maar wel boeiend.
Gelukkig wordt het nummer nu wat evenwichtiger en is de overgang naar het rustiger stuk veel beter.
We zijn 12 minuten ver, als er weer een typisch Spock's Beard arrangement volgt. Het mooiste stuk van het nummer: 'The Boy has got potential but never had commercial succes.'
Maar 2 minuten later volgt weer zo'n vreemde wending, die ik niet begrijp. Een totaal ander nummer lijkt begonnen, met een eigen opbouw. In die opbouw zit wel weer een mooie gitaar solo in een ander ritme, waarna het 'the boy has got potential' stukje weer kort volgt. Nu lijkt het nummer afgelopen, maar we moeten nog bijna 8 minuten.
Eerdere instrumentale stukjes (akoestische gitaar en het 'freak' ritme) worden weer herhaald, dus we zitten nog steeds in hetzelfde nummer. Enkele (keyboard) solo's volgen en opeens weer een couplet. 'one note timeless came out of nowhere', maar dan veel bombastischer (cymbals op alle tellen van de maat) en gevolgd door een mooie outro achtige gitaarriff. Gaan de heren dan eindelijk afronden na 25 minuten?
Het lijkt erop, maar de laatste 2 minuten worden nog opgevuld met 'sfeervolle' piano klanken en synthgeluiden. 27 minuten pffff, waarom zo lang?? Jammer, want er zit zeker 15 minuten prachtige muziek tussen.

The Flower Kings - Stardust We Are (1997)

4,5
The Flower Kings maken op hun 3e album een stap voortwaarts, omdat de nummers meer een 'smoel' hebben dan hiervoor. Hun eerste albums zijn ook goed, maar sommige nummers zijn wat weinig onderscheidend.

Hier kun je de nummers goed uit elkaar houden. Wel essentieel voor een dubbel album.

In the eyes of the world - het uptempo nummer
Just This once- met het Tony Banks orgeltje
Church of your heart - de meezinger
The man who walked with kings - het instrumentaaltje met de akoestische gitaar
Circus Brimstone - de drukke instrumental (als ie eenmaal op gang is)
Compassion - de vocoder ballad
The End of the innocence - de rock ballad
Merrygoround - het vrolijke nummer
Don of the universe - de sitar song
Different people - de andere meezinger
Kingdom of lies - de uptempo 6/8
Ghost of the red cloud - het 'reggae' ritme (niet helemaal natuurlijk, ik hoor accenten op de 1e tel)
Stardust we are - de driedelige Epic!

The Flower Kings - Unfold the Future (2002)

3,5
Oei jongens toch... moeilijke maar prachtige plaat. Wat is de opener schitterend! Ik zet hem zo weer op!!
Mee eens met het commentaar dat het wat te lang is. De 3 instrumentale nummers hadden voor mij niet gehoeven, maar verder zou ik niets willen missen. Hou je toch meer dan 1 cd over.
Het heeft bij mij wel heel lang geduurd voor ik deze cd op waarde kon schatten. Het is niet erg toegankelijk. Vooral de afsluitende epic kwam lang niet binnen. Maar het is helemaal goed gekomen met mij en deze cd