Beyoncé, die zangeres die de liedjes van Destiny's Child nóg vervelender wist te maken met een overvloed aan lange, overbodige en irritante uithalen.

Die eerst alle leadzang kreeg en daarna ook nog een solocontract, met behulp van haar pappie.

Die vervolgens ook nog hits bleef scoren door voortdurend naakt door het beeld te rijden en een goed productie- en songwriterteam achter zich te hebben.

Welnu, die overrate zangeres, waarvan ik zeker geen fan ben, heeft nu best een aardig album gemaakt. Nog steeds gesteund door een uitstekend producteam, zijn er nu ook gewoon goede nummers aanwezig, zoals Drunk in Love en Blow. De overvloed aan uithalen is onder controle gehouden, het aantal zeiknummers onder de 50% en er zijn zelfs knappe variaties en overgangen te bespeuren tussen zang en rap, tussen janknummers en nummers met eigenlijk best een cool ritme.

Wie weet word zelfs ik nog eens fan.

Na in eerste instantie zeer teleurgesteld te zijn, nog een aantal luisterbeurten gedaan. En als je goed zoekt staan er toch wel wat leuke stukjes op dit album.

De piano op beat in het 2e deel van Dark Side bijvoorbeeld, die is wel masterlijk. Verder vind ik Medicine Man en Talking to my Diary wel in orde.

Verschrikkelijk vind ik dan weer nummers waarin Autotune gebruikt wordt, zoals Talk About It en It's All on Me, waarin Dre zijn raps duidelijk niet in 1 take doet en soms klinkt als Justin Bieber. Ongeveer de helft van de nummers vind ik persoonlijk veel te druk en vaak wordt er dan ook nog 'hip' met die verschrikkelijke zwarte kopstemmen gezongen "NaWhooo", zoals in Issues *Aargh*

Aardig vind ik verder de nummers met Snoop, vooral Satisfaction die lekker laid back is. Just Another Day kan er ook mee door.

Warren G met zijn nieuwe G Funk Part II EP zien dat je toch wel degelijk 'ouderwetse' rap kan produceren die lekker klinkt. Met Compton is dat naar mijn mening maar gedeeltelijk gelukt.

Dit is toch wel stukken beter dan Revival. Eminem rapt veel gevarieerder. De beats vind ik ook veel beter dan op Revival. En géén Ed Sheeran is natuurlijk ook een groot pluspunt.

Ik las dat sommigen hier zelfspot missen, maar tussen de regels door hoor ik die wel. Ook meen ik te horen dat hij ondanks dat hij furieus is op de critici, nu ook wel door heeft dat zijn vorige album best wel kut was.

Inderdaad wat iemand hier noemt, zijn de ‘showcase’ raps soms iets te ver doorgevoerd. Maar de humor is terug. Vond je Eminem vroeger wel ok maar kan hij je nu met dit album niet meer boeien, misschien ligt dat dan niet alleen aan Eminems leeftijd, maar ook een beetje aan die van jezelf..

Vraag me wel af waar Dr Dre is die in het verleden toch ook vaker meerapte/produceerde op Ems platen. Al met al toch een fijne verrassing.

Nu dan toch een waardig nieuw Eminem-album!

Veel variatie ten opzichte van de vorige twee platen; zowel qua producers als qua flows van Eminem. Daarnaast bevat de plaat de nodige collabs, waarvan ik persoonlijk die met Anderson Paak, KXNG Crooked en die met Skylar Grey goed vindt.

Verder is het genieten van de Dr Dre producties op o.a. Lock it Up, Little Engine, en de intro Premonition. Je merkt echt een duidelijk kwaliteitsverschil op momenten dat de plaat van een DRE-productie switcht naar een plaat van een andere producer. Zeker tussen de de opener Preminition en Unaccomodating en tussen de intro van Stepdad (Dre-productie) en dan het daaropvolgende Stepdad waarop Dre opeens met de noorderzon vertrokken is. Dre mixt de beats toch steeds net wat vetter. Meer van dit!

Maar ook Farewell, een Eminem-productie met een reggae-achtige beat en slim shady signature lyrics - kan ik wel waarderen. Toch is het goed dat de redelijk eendimensionale beats die Eminem produceert op deze plaat worden afgewisseld.

Overigens lopen de nummers en skits op ‘Music to be Murdered By’ perfect in elkaar over, zoals je vroeger ook veel hoorde bij Dr Dre-albums; het maakt dat de plaat meer als een geheel aanvoelt. Op Eminems vorige 2 cds was dit niet of ronduit slecht gedaan.

Godzilla, waarin Eminem zijn eigen snelheidsrecord verbetert, wordt wel vergeleken met Rap God. Maar ik vind Godzilla persoonlijk lekkerder in het gehoor liggen. Op mijn stereo waren de super snelle lyrics voor mij onverstaanbaar, maar met koptelefoon hoor je dat Em de woorden verbazingwekkend goed uitspreekt op dat onvoorstelbare tempo.

De mr porter productie Yah Yah is mij te druk en vond ik maar irritant.

De outro met typische Dr Dre-humor is een mooie afsluiter; van een waardig album, met méér creativiteit en kwaliteit dan we de afgelopen jaren van Eminem gehoord hebben.

Wat een verzameling afgezaagde kutnummers. Op enkele nummers na klinkt het album inspiratieloos. Riffs en zelfs songteksten als "Mind is playing tricks on me" en "Don´t stop where the red lights flash" hebben we allemaal al eerder gehoord.

De intro is nog aardig, gevolgd door het leuke rocknummer Fuck Time. Dan gaat het snel bergafwaaerts: Track 3 t/m 7 zijn dertien in een dozijn nummers. Vervolgens wordt het met zeiknummer Ashley nog een graadje erger.

Track 11, Nightlife, springt er pas weer een beetje uit. Je kan het goed of slecht vinden, het is tenminste ánders.

Jammer, hopelijk is drie maal scheepsrecht..

Eerlijk gezegd was ik wel nieuwsgierig naar dit album na het horen van het liedje Numb. Ik dacht te gaan luisteren naar een lekkere dance cd.

Helaas staan er veel gezapige nummers op dit album. En na een paar nummers wordt Mels' stem zo schel en vervelend dat de enige natuurlijke reactie is om de CD-speler, danwel WinAmp, op STOP te drukken.

Een paar uitzonderingen zijn er wel. 'Room for Love' is een lekker nummertje a la Rihanna. 'Escalator' is ook interessant.
In 'Numb' klinken de vocalen goed, maar de productie goedkoop. De remix van Numb die ik eerder voorbij hoorde komen, klonk beter.
Verder is 'Anymore', de eerste single, nog net te pruimen.

De rest van de CD is doorbijten of op Stop drukken. En dat komt vooral door Mels' stem die af en toe goed klinkt, maar snel irritant wordt als het allemaal te lang duurt en ze niet wordt afgewisseld door haar collega-Spice Girls.

In eerste instantie kon ik IZM niet vinden, omdat ik zocht op 'Opgezwolle'. Dat dit geen Opgezwolle plaat is werd me snel duidelijk toen ik IZM eenmaal had gevonden door te zoeken op Rico & Sticks (of op Spotify 'Rico, Sticks')

De soms geniale lines van de twee maken veel goed op deze plaat. Maar de meeste beats vind ik rete-irritant.

'Voel me fake, als het jamaican-accent van Drake' merkt Sticks nog ergens op.

Ik vind het niet gek op zo n kutproductie. Gelukkig zijn er zeker een paar uitzonderingen, zodat we toch weer vooruit kunnen met een paar nieuwe vette tracks. Voor mij zijn dat 'Sneakers Fris' 'Nou En' 'Uggelie' 'Hoort erbij' en 'Ben er niet'.

Pinguin en Libido Basi kunnen er ook nog mee door. Het is niet dat ik vies ben van een goeie beat, maar die moet wel in dienst staan van de artiest. Op een track als 'IZM en Fakkels' is dat duidelijk niet het geval. Het zal ook wel een commerciële overweging zijn om wat meer gedraaid te worden in foute tentjes op zaterdagavond. Sticks laat hier en daar volgens mij ook doorschemeren dat dit niet zijn favoriete beats en productie zijn.

De desperado sponsering, daar dacht ik ook al aan, of zou hij die zoete troep echt zó lekker vinden:D

Lekkere beats enzo, maar Snoop begint maar niet te rappen. Denk terug aan Beautiful waar de raps van Snoop perfect passen over dit soort funky beats. En laten we eerlijk zijn, zingen is niet zijn sterkste kant. Ik wil spitsessie horen, minstens een paar op een album als dit!