menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
gli|-t0_ch
zaaf schreef:
o jee, heb ik iets verkeerds gezegd?



neuh andere redenen.

avatar van vigil
Tijdgebrek kan dat niet wezen aangezien je dit jaar sowieso niet meer aan de beurt komt.

- The Scientist
- Lukas
- Snoeperd
- Don Cappuccino
- Vigil
- Paap
- Casartelli
- hond racisme
- Dwejkk
- panjoe
- kemm
- nedbed
- tsjong
- Teunnis
- kobe bryant fan
- AOVV
- sandokan
- Ralph.
- jspr_g
- Fathead
- Sammael
- Gajargo
- titan
- jasper1991
- Arno
- The Eraser
- Masimo
- Lying Mouth
- herman
- Joerii
- nclo
- remcodulac
- itchy
- Ferre
- Weirdo Wizzy
- Titmeister
- freitzen
- Outlaw104
- McSavah
- catdog
- staralfur
- Pepino
- VladTheImpaler
- Stefan1979
- Edgar18
- Linus Van Pelt
- Johnny Marr
- Gretz

avatar van -SprayIt-
Bij deze zet ik mezelf op de lijst. Ik heb er nu al zin in!

- The Scientist
- Lukas
- Snoeperd
- Don Cappuccino
- Vigil
- Paap
- Casartelli
- hond racisme
- Dwejkk
- panjoe
- kemm
- nedbed
- tsjong
- Teunnis
- kobe bryant fan
- AOVV
- sandokan
- Ralph.
- jspr_g
- Fathead
- Sammael
- Gajargo
- titan
- jasper1991
- Arno
- The Eraser
- Masimo
- Lying Mouth
- herman
- Joerii
- nclo
- remcodulac
- itchy
- Ferre
- Weirdo Wizzy
- Titmeister
- freitzen
- Outlaw104
- McSavah
- catdog
- staralfur
- Pepino
- VladTheImpaler
- Stefan1979
- Edgar18
- Linus Van Pelt
- Johnny Marr
- Gretz
- -SprayIt-

avatar van Rudi S
-SprayIt- schreef:
Bij deze zet ik mezelf op de lijst. Ik heb er nu al zin in!


Dan hoop ik dat, dat over 2 jaar (als je aan de beurt bent) nog zo is

avatar van dazzler
91. Queen - Fat Bottomed Girls [1978 Bicycle Race]

Ik twijfelde tussen We Will Rock You en Fat Bottomed Girls. Samen met hun a-kanten We Are the Champions en Bicyle Race twee onsterfelijke dubbele a-kanten. Op beide nummers ook nog geen spoor van de elektronica die hun jaren 80 sound zou definiëren. Ik ging uiteindelijk voor de iets mindere bekende van de twee. Fat Bottomed Girls is net zoals We Will Rock You puur stadionrock materiaal. Met het theatrale gitaargeluid van Brian May in een hoofdrol. De dramatische rock van Queen verhoudt zich tot de pure hardrock, zoals de karikaturale operette zich tot de meer gedistingeerde opera verhoudt. En toch blijft het bij Queen potig genoeg. Hun sound versuikert zelden tot powerpop, al hadden ze daar op het einde van hun carrière wel een beetje last van. De performance van Freddie Mercury is bepalend: een drama queen met ballen. Het verbaast me dan ook niet dat men in navolging van ABBA op het idee kwam om met een Queen musical op de planken te komen. Mamma Mia Let Me Go!

92. The Clash - The Magnificent Dance [1981 The Magnificent Seven]

The Magnificent Seven is mijn favoriete Clash single. Als Joe Strummer en zijn troepen in één ding uitblonken, dan was het wel in alles. Ik verklaar mij nader. Je moet eens tellen hoeveel muzikale stijlen er in dat nummer rondspoken. Er is de punk sneer in de vocalen, het reggaepatroon, een funky basloopje, een discodreun, de rappende en klappende voordracht. Zo'n creatief amalgaam van stijlen werd in die tijd gewoon new wave genoemd. Een vlag die vele ladingen dekt. En alsof dat alles niet genoeg was, serveert de groep ons op de rinkelende b-kant ook nog eens een volwaardige dub-versie, waarin diverse instrumentale motiefjes geaccentueerd worden. The Clash was van vele markten thuis. Ik ontzie het me vaak om door hun langere albums te ploegen, maar dat er wat te oogsten valt, mag duidelijk zijn. Ring ring, seven am...

93. Bruce Springsteen - Pink Cadillac [1984 Dancing in the Dark]

Natalie Cole coverde Pink Cadillac en bracht het uit als een single a-kant. Die roze auto uit het lied heeft wat last van de blues. Een song die het naar Springsteen maatstaven poppy album Born in the USA wat meer roots had kunnen geven. Maar Bruce parkeerde het nummer met de zware saxofoon bij de b-kantjes. Het album gleed bij zijn release in 1984 haast onopgemerkt voorbij in Europa. Springsteen platen waren voer voor de liefhebbers van classic rock. Pas in de lente van 1985 sloegen Dancing in the Dark (nummer 1) en de titelsong Born in the USA aan. In de Benelux stonden beide hits zelfs samen met I'm on Fire (ook nummer 1) in de top 10. Ik heb de indruk dat Springsteen met de opvolger Tunnel of Love en de dubbele worp Human Touch / Lucky Town iets te veel op het continueren van het hitsucces rekende. Gelukkig vond hij nadien zijn tweede adem en verblijdt hij ons tot op heden met gerijpte rocksongs die er zowel muzikaal als inhoudelijk nog steeds toe doen.

94. The Kinks - Young Conservatives [1983 Don't Forget to Dance]

Even terug naar mijn jeugdjaren waarin ik regelmatig een singletje kocht dat mij op de radio bekoren kon. In 1983 hadden The Kinks een radiohit met Come Dancing. Dat vonden wij, die het tennisraket gitaarspelen behoorlijk onder de knie hadden, natuurlijk een lekkere meeswinger. Maar de romanticus in dazzler voelde nog meer voor de ballroom ballad Don't Forget to Dance. En op het b-kantje stond het hard rockende Young Conservatives. De song was net als de reeds vernoemde nummers afkomstig van het album State of Confusion. Ik voelde me al een hele kerel. Met zo'n heavy gitaarnummer in de collectie durfde ik een woordje mee bakkeleien met de heavy metal fans van de klas. Ik was echter nog zo groen als een kikker. Later zou blijken dat deze Kinks van Ray Davies een nog veel rijker verleden hadden dan ik toen had kunnen vermoeden. Maar ik had als veertienjarige toch maar mooi een oor voor hun talent, zal ik maar besluiten. Ik weet nog dat ik getwijfeld heb over de aanschaf van het album.

95. The Blue Aeroplanes - ... And Stones [1990 ... And Stones]

Hoe kan dat nu? De b-kant is hetzelfde nummer als de a-kant? Het moet dus om een verschillende versie gaan. In dit geval de albumversie, afkomstig van Swagger, één van de meest onderschatte platen uit het studentenjaar 1990. Toen ik in Leuven op kot zat, kocht ik tweewekelijks een nieuw album op basis van de recensies in OOR. The Sundays en New Fast Automatic Daffodils passeerden hier al de revue. The Blue Aeroplanes is een ander goed bewaard geheim uit de tijd dat de Britse indie-scene met groepen als The House of Love, Happy Mondays, The Stone Roses, The La's, The Charlatans, Jesus Jones, The Wonderstuff en Inspiral Carpets furore maakten. Blur en Oasis hadden toen nog last van acné. Bij het album vatte ik het zo samen: The Waterboys, The Smiths, REM en The Stone Roses. Wie deze bands kan smaken moet dringend proeven van Swagger. Het handelsmerk van The Blue Aeroplanes is dubbel. Opvallend is de parlando debiteer stijl van dichter Gerard Langley. Gezongen wordt er door de alom tegenwoordige gitaren. Ga dat horen, ga dat horen ... na drie draaibeurten ben je verloren.

avatar van ArthurDZ
dazzler schreef:
Het verbaast me trouwens dat er nog niemand op het idee kwam om met een Queen musical op de planken te komen. In navolging van ABBA, een soort Mamma Mia Let Me Go.


Bestaat nochtans al jaren, dazzler! We Will Rock You

Bovendien was I'm In Fire ook een top 10-hit in de Verenigde Staten (nummer 6 als ik me niet vergis).

(Wat een wijsneus, die ArthurDZ )

avatar van dazzler
Dat van Queen had ik moeten weten.
I'm on Fire op 6 in de States? Wist ik helemaal niet.

Laat ik de edit-machine even in werking stellen.

avatar van vigil
ArthurDZ schreef:
(quote)


Bestaat nochtans al jaren, dazzler! We Will Rock You

Huh zou het bericht een cynische ondertoon hebben die wij gemist hebben? We Will Rock You is verreweg de bekendste musical van de laatste 10 jaar.

edit: al aangepast zie ik

avatar van ArthurDZ
vigil schreef:
(quote)

Huh zou het bericht een cynische ondertoon hebben die wij gemist hebben? We Will Rock You is verreweg de bekendste musical van de laatste 5 jaar.


Ach, er is nu eenmaal niemand die alles weet

Aangenaam leesvoer trouwens tot nu toe, dazzler. Ik ben fan van je schrijfstijl, maar dat wist je misschien al

avatar van dazzler
Ik ben blij dat ik voor 5 nummers (ipv 10) per dag gekozen heb.
Zo kon ik de inspiratie voor mijn teksten scherp genoeg houden.

Morgen de laatste 5 b-kantjes.

avatar van Sundance
Je hebt een mooie pen Dazzler. Ben al een aantal pareltjes tegengekomen, maar moet nog veel nummers luisteren.

avatar van vleertje
Ja leuke schrijfsels.

avatar van Rudi S
Top gedaan, wel een uitdaging om 100 toch wel minder bekende liedjes te presenteren en lezers en luisteraars er bij te houden.

avatar van dazzler
96. New Order - 1963 [1987 True Faith]

Zelden was een New Order single zo verhalend als het naar aanleiding van Substance uitgebrachte duo True Faith / 1963. De uit de as van Joy Division verrezen new wave band uit Manchester heeft het zeldzame genoegen om zowel als postpunk icoon dan als technopop icoon te worden beschouwd. Hun hoogtepunt bereikten ze volgens mij in 1983 met Blue Monday, de best verkochte 12" single aller tijden, en het bijhorende album Power, Corruption & Lies waarop de symbiose tussen gitaren en beats perfect in balans was. Latere albums waren weliswaar gevuld met nummers uit beide categorieën, maar minder met songs die de beide troeven tegelijk in zich hadden. Zo ontwikkelt 1963 zich als een meer traditioneel nummer met een ietwat mechanische beat en het typische gitaarlijntjes aan het einde. Klemtoon ligt zoals gezegd op het verhaal. Johnny, 1963 en a pointed gun brengen ons meteen bij de moord op JFK, maar verder lijkt het verband me niet te gaan. 1963 zou een paar jaar later in een remix als a-kant worden uitgebracht.

97. Siouxsie & The Banshees - Something Wicked This Way Comes [1988 The Killing Jar]

Er zijn argumenten genoeg om van Siouxsie & The Banshees één van mijn favoriete groepen te maken. Ik bezit hun vier eerste albums (hoewel niet allemaal even sterk) en een verzamelaar. En ooit was ik gecharmeerd door het album Tinderbox, dat tussen mijn stapel vinyl van de mediatheek zat (het staat nu op mijn verlanglijstje). Er is de Cure insteek. De groep van Robert Smith, waarvan ik alles tot aan Bloodflowers in de kast heb staan, heeft meer dan één link met de Banshees. Er zijn de Cocteau Twins die ik aanbad en die qua sound en vocale beleving soms erg in de buurt kwamen. Siouxsie heeft anderzijds een stem die me soms aan die van belpop trots Jo Lemaire doet denken. Something Wicked This Way Comes is een mooie illustratie van dat laatste argument. En toch doet de new wave vrouw me net iets te vaak aan de Koningin van Onderland denken. De in het zwart geklede, gekke vrouw die mijn stripheld Jommeke het liefst van al naar pierenland zou sturen. De gevoelens blijven gemengd.

98. Wham! - Blue (Armed with Love) [1983 Club Tropicana]

Ik geloof dat bijna alle b-kantjes van Wham! alternatieve versies van de a-kant zijn of op zijn minst tracks die ook op album zijn terug te vinden. Er is één uitzondering en die heet Blue (Armed with Love), de compagnon van één van mijn absolute Wham! favorieten: Club Tropicana. Ik geloof dat de song enkel is terug te vinden op de vinyl editie van The Final. Op cd werd hij wegens plaatsgebrek weggelaten. De dubbele vinyl editie van The Final telt trouwens bijna uitsluitend extended versies van de hits, terwijl de cd versie hoofdzakelijk de single versies verzamelt. Ik vind Blue op zich geen heel bijzonder nummer. Het klinkt minder kleurrijk dan de meeste Wham! hits, maar bezit wel een zekere maturiteit die je bijvoorbeeld ook terughoort op Everything She Wants, de albumtrack die als b-kant van Last Christmas werd gebruikt en daarna in een remix zelfs een a-kant (en US nummer 1 hit) werd. George Michael scoorde in zijn carrière trouwens meer nummer 1 hits in de US dan in de UK. Tot zover de statistieken.

99. Thompson Twins - The Gap [1984 Sister of Mercy]

Het is bon ton om deze Thompson Twins als kartonnen popsterren aan de kant te schuiven. Ze zijn tenslotte genoemd naar stripfiguren. Drie polletjes piekhaar met evenveel new wave in de vingers als de discretie van Jansen & Janssen. De blonde zorgde voor het imago en het artwork, de zwarte voor de live-shows en die roodharige schreef de muziek. Het plaatje klopte drie albums lang van Quick Step and Side Kick over Into the Gap tot aan Here's to Future Days. Drie albums telt het leven van een gemiddelde hitparade-act. Zeker in de jaren 80 was dat zo. Het album van de doorbraak, het album van het toppunt en het album van de neergang. The Gap was de titelsong van Into the Gap, het album met hits als Hold Me Now, Doctor Doctor en You Take Me Up. Het werd als b-kant uitgebracht van de vierde single Sister of Mercy. Hoewel sommige landen beide kanten omdraaiden. Ik vind het goed gemaakte jaren 80 pop.

100. Edie Brickell & The New Bohemians - I Do [1988 What I Am]

Kent u het radiohitje What I Am nog? Het was van Edie Brickell & The New Bohemians. Edie schreef net als Tracy Chapman of Michelle Shocked haar nummers zelf. The New Bohemians was haar groep. Het geluid was singer songwriter meets flower power. En dan zit je natuurlijk niet ver van Simon & Garfunkel. Brickell zou even later niet geheel toevallig Pauls derde vrouw worden. Haar debuut met de onvergetelijke naam Shooting Rubberbands at the Stars, herbergt nog pareltjes zoals de singles Circle en Love Like We Do. Of luister ook eens naar het felle Beat the Time, het portret She of het introspectieve en wel heel erg als de jaren 80 Paul Simon klinkende Nothing. Ik ken een koppel dat de openingsdans inzette op het kleine I Do. Het liedje stond ongetiteld op de hoes van het album vermeld. Een soort coda dus, een waardige afsluiter. En veel meer had ik vandaag niet meer nodig.


encore. Monty Python - I Bet You They Won't Play This Song on the Radio [1991 Always Look on ...]

Contractual Obligation Album was precies wat de titel zei. De Pythons waren hun label nog een langspeler verschuligd en brachten dat uiteindelijk in 1980 uit. Boordevol liedjes en een paar sketches, waaronder het sublieme Book Shop waarin John Cleese zich als een boekenverkopende Basil Fawlty ergert aan Graham Chapman die een onbestaand boek zoekt terwijl hij uiteindelijk niet blijkt te kunnen lezen. Omdat liedjes als Finland, I'm So Worried en I Like Chinese zo grappig waren, verscheen in 1991 de Monty Python Sings verzamelaar met een selectie songs uit hun hele carrière. Het is meteen de enige Python plaat die omwille van contractuele verplichtingen op MusicMeter mag staan (cabaret mag nog steeds niet, er moet minstens 50% muziek op een album staan blablabla...). I Bet You They Won't Play This Song on the Radio was een single in 1980 en een b-kant van de re-release van Always Look on the Bright Side of Life uit 1991.

avatar van vigil
Mooi afsluitend vijftal

Ik kan alvast een geheim verklappen, 1963 staat bij mij in de Top 100

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik kan alvast verklappen dat dat bij mij niet het geval zal zijn... maar ik heb vanmiddag n.a.v. dit topic het nummer wel even herbeluisterd en dat was beslist genoeglijk.

avatar van vigil
Sterker nog zelfs de a kant staat in mijn top 100, dat moet toch wel een primeur zijn

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
He, dat is toevallig, in de mijne ook.

Potdulleme, nou heb ik al twee nummers weggegeven...

avatar van ArthurDZ
Interessant lijstje, dazzler! En zoals gezegd, leuk geschreven. Wie volgt?

avatar van The Scientist
Dat ga ik doen. . Vanavond is het zover. .. allereerst bedankt nog Dazzler!

avatar van Onweerwolf
Ik volg dit topic een beetje los/vast en zonder te oordelen over de andere lijsten (die ik (nog) niet heb gelezen) wil ik nog even vleertje complimenteren maar haar erg mooie lijst en toffe stukjes. Goed leesvoer.

avatar van vleertje
Dat vind ik lief dank je Onweerwolf

avatar van dazzler
Ook een dankjewel aan de mensen die lief waren voor mij.

Ik vond het fijn om te doen, al was het knap lastig om 100 verschillende artiesten te behandelen.
Soms jammer dat ik een steengoed b-kantje moest laten liggen omdat de artiest al aan bod kwam.
Maar ik ben wel tevreden met mijn schrijfsels en met de betoonde interesse.

Ik twijfel er geen seconde aan dat The Scientist het publiek
dat tijdens mijn passage op zijn honger bleef weer aan zijn trekken zal laten komen.

avatar van The Scientist
Nogmaals dank dazzler! maar dan zal ik nu het topic kapen om mijn lijstje te presenteren

Zoals gewoonlijk is het een hele opgave iets te maken dat op een top100 lijkt. In mijn ogen is het altijd een beetje heel erg appels met peren vergelijken. Ik gebruikte dit nog wel eens als argument om mijn lijstje te beperken tot uitsluitend pop/rock en de varianten daarvan, maar hier is mijn insteek dat als we dan toch appels met peren moeten vergelijken we het beter meteen goed kunnen doen. Ik heb me dus geenzins ingehouden mijn favoriete jazz en zelfs klassieke muziek erin te zetten. Aangezien de volgorde bij voorbaat al grotendeels willekeurig is leek het me wel leuk het in groepjes van 5 nummers te presenteren waarbij telkens een jazznummer zit en een klassiek nummer (of iets dat daar in de buurt kwam). Ik kwam bijna precies goed uit met mijn eerste nummerselectie, na een wisseling van een paar nummers en een iets bredere interpretatie ( ) kwam ik er prima uit. (Ik beperk me wel tot 1 nummer per artiest, al smokkel ik een klein beetje daarmee). Er zit wel een klein beetje een volgorde in maar die is geenszins absoluut.

Bovendien zal ik per nummer nog een kleine aanduiding geven van wat we mogen verwachten. Ik zat een jaar of wat geleden als bestuurslid in de ruimte van mijn studievereniging nog wel eens muziek te draaien. Nu kwam op een dag een zekere student, laten we hem Philip noemen, binnen terwijl ik CocoRosie op had staan. Sinds die dag denkt Philip dat ik heel vage muziek draai en krijg ik er nog wel eens commentaar op. De P-schaal definieer ik dus als volgt: Een P-score van 3 komt overeen met het gemiddelde beeld dat hij van mijn muzieksmaak heeft (CocoRosie zou dus exact een 3 scoren). Lagere scores zijn in mijn ogen minder “vaag” en zouden van hem het commentaar op kunnen leveren: “Wauw, dit vind ik ook erg goed” (1), of “Hee, dit valt nog best mee” (2). Hogere scores komen dus overeen met: “Ik wist dat je vage muziek luistert, maar wat is dit?” (4) of “Dit is toch geen muziek, dit is kloteherrie” (5). Uiteraard blijft dit bij een interpretatie van mijn kant.

Per set nummers van 5 bovendien bij een van de nummers een (eenvoudig) quizvraagje. Of ik daar een (al dan niet symbolische) prijs voor uit ga reiken zal ik aan het eind eens zien

Maar laten we beginnen.

100. Big Black – Kerosene
P-score: 3.5
big black - kerosene - YouTube

Speciaal voor dazzler een jaren 80 nummer om mee te beginnen
We beginnen met een lekkere bak herrierock, niet de totale chaos-style herrie, maar een fijn punknummer met lekkere knarsende gitaren. Ik sta er niet echt bekend om een groot liefhebber van muziek uit de jaren ’80 te zijn, maar dit is dan toch wel echt mijn ding, lekker in-your-face knallende herrie. Jammer dat ze er al na 2 albums mee op zijn gehouden, maar op die 2 albums staat wel een hoop goed materiaal. Op “Songs About Fucking” meer de kortere punkige nummers, op Atomizer zijn ze wat langer en repetitiever, zoals dit nummer. Beide kanten van de band zijn erg fijn! De projecten die Albini laten als producer zou doen hebben hem misschien meer bekendheid opgeleverd (Nirvana, Pixies..) maar zijn zelden zo aansprekend als zijn eigen muziek, zo is ook Shellac zeer de moeite waard.

99. Arnold Schönberg – Begleitmusik zu Einer Lichtspielszene
P-score: 3.4
Arnold Schönberg: Begleitmusik zu einer Lichtspielszene op. 34 (1930) - YouTube

En meteen ook het eerste klassieke stuk er maar bij. Ik ben een fan van klassieke muziek die wat chaotischer wordt, vaak uit de 20e eeuw. Schönberg was een van de mensen die in het begin van de eeuw aan het voorfront van die vernieuwingen stonden. Vooral zijn vroegere pianomuziek wordt hierbij vaak aangehaald. Toch kan ik daar niet direct van zeggen dat ik het echt mooi vind. Dat kan ik hier wel, hier mag ineens een hoop meer in de muziek, er is minder fixatie op hoe muziek moet klinken. Sommige mensen zullen dat in veel gevallen als herrie zien, “dit is geen muziek meer”, maar ik denk dat dat bij dit nummer nog niet zo is. Tuurlijk is het geen zoetsappige romantische muziek, maar er zit een hoop fantasie in en dat mag ik wel, vooral de manier waarop de blazers bij vlagen naar voren komen in dit stuk.

98. The Luyas – Earth Turner
P-score: 2.4 (tot 3.30, daarna 3)
THE LUYAS - Earth Turner - YouTube

Kwam via-via (via Arcade Fire bijvoorbeeld) een jaar of 2 geleden deze plaat tegen en weet nog steeds niet wat ik van de hele plaat vind. De zang stoor ik me af en toe nog wel aan (wat te clean) en de rest van de nummers weet me ook niet overal te pakken (de ene keer vind ik het heel goed, de andere keer weinig boeiend). Dit nummer is echter sinds het begin een van mijn favorieten. Langzaam beginnend met mooie strijkers en blazers. Maar wanner het nummer losbarst met vage lasergeluidjes (ofzo) wordt het pas echt interessant. Ik weet nog steeds niet wat ik van die geluidjes an sich vind, ze lijken wel uit een star-wars-film weggerukt. Maar de muziek eromheen klopt en wordt een dromerig geheel in een wat hoger tempo dan het eerste stuk, en dan daarna nog die drums in het outro! Dit past wel in het rijtje zweverige muziek waar mijn voorkeur soms naar uitgaat.

97. Brad Mehldau Trio – Day is Done
P-score: 2.2
Brad Mehldau Trio - Day Is Done - YouTube

Van de jazznummers in mijn lijst een van de meer toegankelijke. Een “standaard” piano-trio. Soms willen ze nog wel eens saai worden, ook Mehldau heeft daar wel eens een handje van. Hij kan prachtig piano-spelen en aan techniek heb ik al zeker niks op aan te merken. Maar soms is het doel een beetje makkelijk in het oor liggende muziek te maken. Er zit echter ook een hoop moois tussen zijn muziek, zoals deze Nick Drake cover. Beginnend met de melodielijn van het origineel op de contrabas loopt het langzaam uit op een wat minder herkenbaar geheel, tot de piano diezelfde melodie overneemt, er volgen lyrische pianostukken om heerlijk bij achterover te zitten en van te genieten. Toch wordt het nergens echt chaotisch en is het niet iets waar mensen gillend voor weg zouden rennen.

96. Captain Beefheart – Moonlight on Vermont
P-score: 4
Captain Beefheart - Moonlight On Vermont - YouTube

Een van de meer geschifte songwriters van de jaren ’60, maar dat maakt hem niet minder briljant. Na zijn muziekcarriere ook als schilder verder gegaan. Trout Mask Replica staat over het algemeen bekend als een van de meer experimentele albums die toch iedereen wel eens gehoord zou moeten hebben. In dit nummer horen we zijn fijne krassende stem met begeleiding die meer op experimentele blues lijkt dan op rock, dat ligt me wel. Mocht dit de eerste keer niet direct bevallen, je bent niet de enige, ook mij pakte het niet direct. Ik kan wel zeggen dat het de ideale soundtrack is voor een avondje pokeren met de nodige biertjes/wijn/whiskey/whatever erbij. Sinds die avond weet ik het een stuk beter te waarderen. Er zijn vast de nodige musicmeter-gebruikers die weten waar ik het over heb
Quizvraag: Van welke klassieke componist horen we in dit nummer een stuk tekst langskomen

hier een youtube-afspeellijst:
Top 100 Jelle - YouTube

avatar van Fathead
Wat is dat eerste nummer een klereherrie zeg!
Maar ik heet dan ook Philip...

avatar van The Scientist
Ik kan je vast voorspellen dat het niet het laatste beetje herrie in de lijst is, en ook niet het herrieigste beetje herrie... Maar ook genoeg rustiger spul

avatar van chevy93
Sinds die dag denkt Philip dat ik heel vage muziek draai
Maar dat klopt toch ook gewoon?

avatar van zaaf
ik ben nieuwsgierig! en de opzet van je lijst is ook interessant. ik volg!

avatar van itchy
Eindelijk iemand die Kerosine in zijn top 100 zet. Ik dacht dat ik de eerste ging zijn
Geniaal nummer, staat veel te laag
Deze top 100 ga ik op de voet volgen!

Lukk0
Mooie start hoor Jelle! Dit ga ik zeker volgen, en Big Black is de eerste die op het nog-te-luisteren-lijstje komt.

En ik weet de eerste quizvraag

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:27 uur

geplaatst: vandaag om 17:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.