menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van The Scientist
Mensen die van Beefheart houden kan ik ook van harte deze documentaire aanraden:
Captain Beefheart Full Documentary - YouTube

avatar van The Scientist
goed, 2e update

95. The Godforgottens – Remembered Forgotten
P-score: 4.6
Geen youtube, wel op spotify: Remembered Forgotten by The Godforgottens on Spotify - open.spotify.com

Freejazz zoals veel mensen van mij gewend zijn! Bij mijn soort chaotische jazz vind ik het vaak moeilijk te omschrijven waarom ik het precies goed vind, zo ook hier. Het punt is dat het hele nummer gewoon werkt. Met een Paal Nilssen-Love (een drummer die we in deze lijst vaker terug gaan zien komen in wisselende lineups) op drums erg in vorm, er zijn weinig albums waarop ik het drumwerk fijner vind. Er zit vaak een bepaalde roffel in die het geheel een totaal andere sfeer geeft, nergens wordt het voorspelbaar. Ook een bijzondere afwisseling tussen piano en hammondorgel (normaal daar niet zo’n fan van, maar hier werkt het wel). De piano vaak op rustigere stukken, hammondorgel op de wildere momenten, zou je zeggen, maar hier wordt het vaak omgedraaid. Zou deze jongens ook graag eens live aan het werk willen zien, maar volgens mij was dit een vrij kortlopend project dus dat zou er wel eens niet in kunnen zitten. Sowieso is dit soort muziek veel bijzonderder om live mee te maken dan op plaat, de beleving die ze in hun muziek stoppen is altijd geweldig om te zien.

94. Arcade Fire – Haiti
P-score: 1.6
Arcade Fire - Haiti | MTV World Stage, 2010 | Part 2 of 9 | 720p HD - YouTube

Wat bekendere, toegankelijkere albums betreft is Funeral een van de platen uit deze eeuw die eigenlijk iedereen wel zou moeten horen. Arcade Fire weet er op briljante manier een heel orkest aan verschillende instrumenten langs te laten komen die overal echt een eigen rol hebben en nergens verdrinken in het geheel (en dan speelt Regine hier nog niet eens accordion of hurdy-gurdy). Het door Regine gezongen nummer over haar afkomst is er mijn favoriet op, afwisselend in het Frans en Engels gezongen met een aanstekelijkheid en vrolijkheid die vrijwel ongeëvenaard is in mijn top100 . Van de intro op akoestische gitaar tot de keyboardstukken en de vioollijnen, alles zou ik wel mee kunnen neuriën. Live komt het nog beter uit de verf dan op plaat.

93. The Be Good Tanyas – For the Turnstiles
P-score: 2.1
The Be Good Tanyas - For The Turnstiles - YouTube

Een vrouwelijke folk/country/bluegrass band (hier met mannen als ritmesectie), met een herkenbaar geluid waar ze toch een eigen draai aan geven. Inclusief mondharmonica, banjo klopt gewoon de hele sfeer hier. Had ook een nummer van Jolie Holland kunnen noemen, die ooit nog even in deze band zat en ook solo prachtige (iets meer lo-fi) dingen heeft gemaakt (ga Catalpa luisteren!). Dit nummer leerde ik kennen toen ik toevallig op een verzamelalbum van ze stuitte, kende de naam ervoor wel, maar wist niet zo goed wat het was. Het hele verzamelalbum is fijn, maar door dit nummer ben ik toch wel alles van ze gaan luisteren . Veel vrouwelijke artiesten in deze lijst zullen nog iets meer richting de folky kant gaan, maar het hoeft niet per se trager of vager te zijn om goed te bevallen.
Quizvraag (een niet al te moeilijke): Dit is wel een cover natuurlijk, van wie is het origineel?

92. Grimes – Oblivion
P-score: 2.4
Grimes - Oblivion (Live at Grimey's) - YouTube

Even een hoop vrouwelijke zangers achter elkaar, dit nummer heb ik in dit topic eerder langs zien komen, maar het hoort er ook echt thuis. Eigenlijk zou ik een hekel moeten hebben aan dit soort ‘80s-geïnspireerde synth-gedreven dreampop, synths zijn nooit echt mijn dingen en (zoals eerder gezegd) de jaren 80 sfeer ook niet, maar op dit nummer komt het gewoon allemaal perfect uit de verf. Er zit een lekkere drive in het nummer, het is lekker catchy en meezingbaar, het tegenovergestelde van mijn favoriete freejazz-dingen, maar misschien werkt het daarom wel zo goed, omdat het daarmee mooi afwisselt. Stond destijds niet in mijn toplijst favoriete platen van 2012, maar dat is vooral omdat de plaat over het geheel niet zo goed is als dit nummer (maar nog steeds fijn).

91. Galina Ustvolskaya – Composition no. 2
P-score: 4.3
Galina Ustvolskaya - Composition ?2 - YouTube

Een eerste blik in dit youtube-filmpje, voordat er nog maar een noot is gespeeld, toont al bijna dat het wel iets voor mij moet zijn. We zien 10 musici, waarvan 8 op contrabas, een pianist en iemand op een instrument dat qua looks het meest in de buurt komt van een doodskist. Ustvolskaya heeft meerdere apart klinkende dingen gemaakt (haar pianosonates zijn ook een prachtige hoop herrie) maar dit intrigeert me toch het meest. Een ontzettend duistere sfeer maakt zich in het begin al meester van het nummer en wordt eigenlijk nergens minder, zeker als op de doodskist getimmerd gaat worden. Destijds nog wel gevraagd of ik meeging naar het festival waar dit, en veel (alles?) van haar gespeeld zou worden, maar toen niet meegegaan omdat ik het niet of nauwelijks kende. Achteraf had ik beter wel mee kunnen gaan, nu is het maar afwachten wanneer de volgende gelegenheid komt, want zo vaak wordt er niet iets van haar gespeeld.


.. en youtube-playlist geupdatet: Top 100 Jelle - YouTube

avatar van Dance Lover
De nummers die ik ken ( Arcade Fire, Grimes ) zijn briljant, dus ik ga mij de komende dagen zeker even verdiepen in de andere nummers.

De Philip schaal is ook amusant.

avatar van The Scientist
De rest van de nummers is wel vrij anders, maar je zult het een en ander er ook wel goed van vinden. . Ben benieuwd.

avatar van vleertje
Big Black Kerosene is GEWELDIG dat ik die zelf niet meegenomen heb in mijn top 100 zeg (schande) Leuke aanpak The Scientist ik heb het vermoeden dat jouw lijst voor mij nog ontdekkingen in het verschiet heeft dus ik ga het eens alert volgen.

avatar van Ataloona
Jeeh, lekker begin van je lijst Jelle! Vooral als je ook nog eens mijn drie favoriete nummers van drie geweldige albums in je lijst zet (Big Black, Beefheart en Arcade Fire)

avatar van The Scientist
Big Black maakt wel wat los zeg! En terecht natuurlijk .. hoop dat de rest ook blijft bevallen, hier de volgende update:

90. Goat – Run To Your Mama
P-score: 2.8
Goat - Run to Your Mama - YouTube

Ik weet nog goed dat ik dit voor het eerst hoorde, ik heb weinig dingen gehoord die me na 1 keer luisteren als verfrissender in de oren klonken dan Goat. Aan de ene kant is het niet direct aan te wijzen wat er nou zo bijzonder aan is, maar aan de andere kant is het toch een unieke sfeer die ze creëren. Zwaar meeslepende psychedelische rocknummers met een grote variëteit aan rare trommelritmes erdoorheen, tel daarbij op de lekkere pakkende zang en je hebt een rockband om helemaal gek bij te worden. Het feit dat ze geheel gehuld gaan in maskers maakt het er niet minder mysterieus op. Ik denk dat de mensen die dit vorig jaar op lowlands hebben gezien zich geen seconde hebben verveeld (al hebben ze er wel Nick Cave voor moeten missen). Bij elkaar ook een van de kortste nummers uit mijn lijst.
Quizvraag: Ze zeggen uit een stad te komen met de nodige historie aan voodoorituelen, wat is hun thuisland? (je zou het niet zeggen)

89. Sarah Neufeld – Hero Brother
P-score: 3.3
Sarah Neufeld - Hero Brother - YouTube

Deze serie geen échte klassieke muziek, maar dit komt toch enigszins in de richting. De violiste van Arcade Fire (en Luyas, de 3e keer al) die vorig jaar solo een fascinerend werkje heeft gemaakt, met vrijwel alleen viool (op een nummer met piano na). Wel horen we haar vol enthousiasme op vloeren stampen, vooral in dit nummer. Het voelt bijna als een ambient-plaat aan, al is de instrumentatie/opzet daar helemaal niet naar. Opgenomen in een verscheidenheid aan ruimtes in Berlijn, varierend van parkeergarages tot kerken en trappenhuizen. De plaat is met name een indicatie van de grote verscheidenheid aan geluiden en sferen die uit een viool te halen zijn, veel levendiger dan dit wordt het toch niet zo snel. De plaat als geheel verveelt ook geen seconde, al zullen mensen die op zoek zijn naar Arcade Firesque bombast/herkenbaarheid bedrogen uitkomen.

88. Portishead – Magic Doors
P-score: 2.5
Portishead - Magic Doors - YouTube
Portishead leered ik al een tijd terug kennen, indertijd nog met Dummy en hun self-titled plaat. Ik wil nergens beweren dat dat slechte platen zijn, maar ik was er niet dermate enthousiast over dat ik Third, 10 jaar na “Portishead” meteen na het uitkomen heb opgezocht. Ik weet niet eens meer hoe en wanneer ik ermee in aanraking kwam, zal ergens in 2010/2011 geweest zijn. Maar dat pakte wel meteen zeg! Waar Dummy een wat meer laidback sfeertje heeft, wat ontspannender, loungier, is dit in mijn ogen vele malen intenser. Op Third, nu een van mijn favoriete platen (zie top10) heb ik al de nodige favorieten gehad, zoals een goede plaat betaamt. Het begon met Machine Gun en The Rip, maar ook We Carry On, Nylon Smile en Threads zijn al mijn favoriet geweest. Nu is het echter Magic Doors, vooral de percussie is wat dit nummer zo geweldig maakt, samen met die synths een beetje op de achtergrond en de heerlijke zang van Gibbons natuurlijk. Zoveel duisterder, zoveel meer beleving dan op Dummy, wanneer komt de volgende? Weer 10 jaar?

87. Marion Brown – Afternoon of a Georgia Faun
P-score: 4.2
MARION BROWN afternoon of a Georgia faun (1970) - YouTube

En weer een heerlijk stukje jazz. Geen Jelle-style all-out chaotische freejazz, maar op zijn manier misschien nog wel vreemder. Een soort organisch geheel, gestart met drums, dat zich langzaam evolueert, zonder dat (zoals in jazz meestal gebeurt) instrumenten specifiek de leiding nemen. Geen solo’s, geen herrie, maar een heel geluidslandschap waar je langzaam in meegesleept wordt. Wel alle instrumenten komen langs, fluit, bas, saxofoon, piano, maar op een manier die ik zelden heb gehoord in jazz. Ik hoorde dit voor het eerst in de tijd dat ik het ECM-label aan het uitpluizen was op zoek naar makkelijker in het gehoor liggen de jazz (veel pianotrios gehoord in die tijd), maar toch fascineerde dit me eigenlijk al vanaf het begin. Een unieke luisterervaring voor eenieder die ernaar kan luisteren zonder vooroordelen over hoe jazz (of muziek in het algemeen) zou moeten klinken (en dit derhalve af zou doen als “geen muziek”)

86. Fire on Fire – Hartford Blues
P-score: 2.8
Hartford Blues - Fire on Fire - YouTube

En weer naar heel iets anders, ik denk dat er op Musicmeter heel veel mensen zijn die dit erg mooi zouden kunnen vinden. Ik leerde het ooit kennen als spin-off van excentriek post-rock collectief Cerberus Shoal (ook zeer de moeite). Uitgekomen op het label van Michael Gira is dit een mix van meeslepende folk en licht alternatieve country met een stem die her en der aan Neil Young doet denken, maar oh oh wat werkt het lekker. Waar ik het bij Arcade Fire al had over hoe het me altijd opvalt dat elk instrument een eigen rol speelt moet ik dat hier ook zeker noemen, muziek waar over elk geluid is nagedacht en er niet bas gespeeld wordt omdat er nou eenmaal een baslijn in hoort. Dit is een van de meer uptempo vlotte nummers waarin de banjo een heerlijke rol speelt. Heeft ook ooit nog wel in mijn top10 gestaan (maar er is zo véél moois).

En de nieuwe playlist: Top 100 Jelle - YouTube

avatar van VladTheImpaler
Goat komt volgens mij uit Zweden?

avatar van The Scientist
Geheel correct, je doet mee voor de eindprijs (wat dat wordt kijk ik nog naar )

avatar van -SprayIt-
Korpilombolo
The band Goat claim to be from this town, but they spell the town's name incorrectly on their website.

avatar van Rudi S
Ustvolskaya heb ik destijds leren kennen door Reinbert de Leeuw, wel zware kost, maar doorzetten wordt beloond.

avatar van The Scientist
Ja, Reinbert de Leeuw was ook een van de mensen achter dat festival en zien we inderdaad in dat filmpje achter de piano zitten

Er is ook een zeer interessante documentaire over haar, naar aanleiding van een optreden op dat festival, waar in ze ook haar eigen commentaar levert op de vertolking van De Leeuw en de andere muzikanten.
Ustvolskaya: Scream into Space / ???????????: ??????? ?? ????????? - YouTube

avatar van Ataloona
Marion Brown

Dat moet alweer een paar jaar geleden zijn dat ik dat album voor het laatst heb gehoord. Snel weer eens opzoeken.

avatar van chevy93
Ben toch benieuwd wie die Pieter is als zelfs Grimes nog een 2+ P-score krijgt. En ook benieuwd wanneer iets een P-score van onder de 1 krijgt.

avatar van The Scientist
mja.. het blijft een inschatting, ik zou me best voor kunnen stellen dat Grimes nog best als wat vaag wordt ervaren, zoals mijn scores aangeven lijkt Arcade Fire me bijvoorbeeld toegankelijker..

Scores van onder de 1 zijn zelfs voor "Philip" "te mainstream"

avatar van The Scientist
85. Smog – Blood Red Bird
P-score: 1.7
Smog - Blood Red Bird - YouTube

Eén nummer van Smog kiezen voor mijn lijst.. een hele opgave, in mijn excel-file stond lange tijd Goldfish Bowl genoteerd, maar toch knaagde er iets, het nummer vervangen door Blood Red Bird heeft daar niks aan verholpen, hij heeft gewoon te veel moois. Dit is gewoon een prachtig folky popnummer op een redelijk neerslachtig plaatje (met Ex-Con als uptempo uitschieter). Het is hier de repetitieve zang en gitaar die zo heerlijk meeslepend werkt. De eerste zin “I was not woken by the rooster, nor by the crow’s tough song” laat me altijd een beetje in verwarring, en dat wordt er de rest van het nummer weinig beter op. Maar de onduidelijkheid is eerder een fascinerend iets dan een bezwaar . Voor een optimale ervaring van dit nummer luister je ervoor best nog even Morning Paper en erna de rest van het album Red Apple Falls.

84. Mostly Other People Do The Killing – Round Bottom, Square Top
P-score: 3.9
Niet op youtube, wel spotify: Round Bottom, Square Top by Mostly Other People Do The Killing on Spotify - open.spotify.com

En weer jazz! En weer spaar ik jullie nog enigszins, weliswaar neit heel makkelijk in het gehoor liggend, maar dat kan nog veel erger. Mostly Other People Do The Killing is een band die een beetje veel verschillende kanten van het jazzspectrum belicht/op de hak neemt. Overal horen we referenties naar specifieke stijlen, artiesten en nummers, en niet eens per se uit de jazz. Dit is een lekker door de bas voortgeduwd nummer, stevig en uptempo, met heerlijk solerende trompet en saxofoon erdoorheen. De enorme variatie en “drang” tot parodiëren heeft ze op de albums van vorig jaar in mijn ogen behoorlijk doen afdwalen van wat ik goede muziek zou noemen, maar dit live-optreden heeft wel alles. Laat ze nog maar eens iets in deze richting maken.
Quizvraag: Van welk bekende nummer horen we na ong. een kwart de melodie langskomen?

83. Sufjan Stevens - They Are Night Zombies! They Are Neighbours! They Have Come Back From the Dead! Ahhhh!
P-score: 2.2
THEY ARE NIGHT ZOMBIES - SUFJAN STEVENS - YouTube

Bij voorbaat al het nummer met de meest intrigerende titel. Je zou zeggen dat een nummer met zo’n titel weinig meer kan brengen, maar Sufjan bewijst dat dat zeker kan! Uit de tijd dat hij nog bekend stond om zijn haarfijne orkestratie waarin elk detail geregisseerd is, een beetje overmatige orkestratie moet je dus tegen kunnen. Maar dit nummer is een fascinerende afwisseling tussen ingetogen zang, extra vrouwelijke stemmen en heerlijke strijkers. Op het album Illinois (de tweede en laatste in zijn project om over 50 staten een album te maken) schijnt dit nummer over de spooksteden in Illinois te gaan. Het album was ik destijds mooi op tijd genoeg bij om de versie te hebben die nog Superman op de voorkant heeft, voor het copyright-gedoe .Enkele jaren terug heb ik hem nog live gezien met een project over het zonnestelsel, geweldig concert, waarvan ik nog wel even een youtube-linkje naar het nummer Jupiter wil geven: Jupiter: Planetarium - Sufjan Stevens, Bryce Dessner, Nico Muhly - YouTube

82. Tom Waits – Road to Peace
P-score: 2.9
Tom Waits - Road To Peace - YouTube

Er moest bij voorbaat al Tom Waits in mijn lijst komen, maar net als bij Smog is het kiezen van één nummer nagenoeg onmogelijk, Rain Dogs is mijn favoriete album, maar daar heb ik gewoon alle nummers bij elkaar nodig (Union Square is geweldig, maar mist bijvoorbeeld net dat heerlijke sfeertje uit Downtown Train, die juist weer de chaos uit Union Square mist). Dus ga ik maar niet voor een nummer daarvan. Dan nog steeds is er keuze zat. Maar doe mij dan maar dit geweldige nummer over het conflict tussen Israel en de Palestijnen. Heerlijke Waits-sfeer met zijn zoon op die lekkere drums, met die heerlijke Ribot-gitaar die erdoorheen komt knarsen af en toe en dan Claypool op bas. Uiteraard is het uiteindelijk de stem van Tom die het echt iets unieks maakt. Een van zijn meer concrete nummers dat over iets échts gaat en niet over een minnares met een houten been of iets dergelijks (wat natuurlijk ook zijn charme heeft)

81. Georges Crumb – Vox Balaenae
P-score: 4.1
Atlanta Chamber Players - "Vox Balaenae" (Voice of the Whale) George Crumb - YouTube

En weer klassiek, een zeer apart stuk, voor piano, fluit en cello. De titel betekent letterlijk “Voice of the Whale” en het stuk dient gespeelt te worden met gezichtsmaskers en onder blauwe belichting. De instrumenten worden ook op een niet alledaagse manier bespeeld, fluit waarin gezongen wordt, piano waar de snaren met paperclips bespeeld worden en veel hogere harmonischen op cello. Bij elkaar geeft het een unieke sfeer waar vooral de piano bij vlagen heel erg doet denken aan wat ik met bij walviscommunicatie voorstel. Zware, logge, groepen noten waaroverheen de cello en fluit veelal lang aanhoudende noten spelen. Het mag dan wel abstract zijn, maar toch zou ik dit echt altijd mooi worden en is het eigenlijk helemaal niet zo zwaar. Hoop dat anderen hier dat ook vinden!


playlistje

avatar van The Scientist
80. Steve Reich – Eight Lines
P-score: 3.1
Steve Reich - Eight Lines - YouTube

Steve Reich was een van de eerste componisten waar ik qua klassieke muziek mee te maken kreeg. Hier op musicmeter welteverstaan. In de tijd dat ik al wel doorhad van wat experimentelere dingen te houden werd mij Different Trains een keer aangeraden. Nadat dat goed beviel en ik ook wat meer van hem geluisterd had de box Phases (die toen net uit was) aangeschaft, kan ik iedereen aanraden. Hierop staan een heleboel van zijn geweldige stukken, en voor mij steekt Eight Lines erbovenuit. Minimalisme van de bovenste plank. Repetitieve lijnen die we ook in Music for 18 Musicians wel horen, maar hier zit voor mijn gevoel meer dynamiek in. Ik hou echt van die fluit/piccolo stukken die erin zitten, en het heeft niet die marimbas, die me nog wel eens een beetje zenuwachtig maken. Naast twee blazers (wisselend tussen fluit, klarinet en piccolo dus) horen we verder een strijkkwartet en twee pianos. Ook de patronen die tussen die pianos ontstaan blijven me verbazen. Vorig jaar in Nunspeet (of all places) een aantal van zijn stukken gezien (helaas deze niet), dat maakt het allemaal nog wel een stukje fijner.

79. Het Zesde Metaal – Peis Je Nog An Mie
P-score: 1.5
Het Zesde Metaal - Peis je nog aan mie - YouTube

Als een van de eerste voorvechters van Het Zesde Metaal mag het natuurlijk in mijn top100 niet ontbreken. Ploegsteert mag dan bij veel mensen nu wel enigszins bekend zijn, het debuut is ook net zo geweldig. Ik leerde hem kennen toen ik een keer naar een concert van Roosbeef ging (dat kende ik toen uberhaupt niet, maar ik kon er gratis heen en had er wel goede dingen over gehoord). Roosbeef beviel me wel, het andere voorprogramma (ben de naam kwijt) was verschrikkelijk saai, maar Wannes Cappelle wist me meteen goed vast te pakken . Ik weet nog slechts dat hij het nummer “Geld” speelde (wel op youtube te vinden) en Lore, een prachtige Bright-Eyes-vertaling. Had ook zomaar die in mijn lijst kunnen zetten. Toch voor deze gekozen, misschien niet de intimiteit die sommige akoestische nummers wel hebben, maar dezelfde geweldige teksten, “Ik ga uw emails uit gaan printen, dat gaat stukken beter om ze te verbranden”. En vooral die knarsende climax en de zang hierin, een waardige albumafsluiter, en met alle recht in mijn top100.

78. edIT – Ants
P-score: 3.3
edIT Ants - YouTube

Wellicht iets voor Dance Lover dit. Heerlijke electronic, een goede punch, maar toch wel fantastische melodieën eronderdoor, beetje glitch hier, gitaartje daar. Niet echt een genre/richting waar ik verstand van heb, maar wel iets wat ik altijd kan waarderen. Verbaast me eigenlijk wel dat dit op musicmeter al meer dan 100 stemmen heeft, maar geheel terecht. De hele plaat is een geweldige afwisseling tussen licht chaotische electronic met een fijne sfeer erbij. Voor meer tips in deze richting hou ik me altijd aanbevolen

77. Tim Buckley – Buzzin’ Fly
P-score: 2.8
Tim Buckley Buzzin Fly - YouTube

Mijn relatie met de muziek van Tim Buckley is altijd een beetje wisselend geweest (in tegenstelling tot zijn zoon, die doet me nooit zo veel). Aan de ene kant kan ik er af en toe ontzettend van genieten, maar het is toch niet allemaal iets wat ik zo even opzet. Ook wil het nog wel eens iets doorschieten in experimenteerdrift voor mijn doen (ik zou dat wel moeten waarderen, maar het hoeft voor mij ook niet altijd). Dit nummer is echter altijd een uitzondering, kan dit altijd en overal luisteren. De soms storende marimba werkt hier wel goed, fijne afwisseling met de gitaar. Ook zijn stem blijft me altijd grijpen. Op dit nummer valt alles goed op zijn plek, het refrein meeneurieën gaat haast vanzelf, maar toch wordt het nergens te simpel. Sowieso vond ik Happy Sad altijd al zijn fijnste album, moet ik nog steeds een keer aanschaffen .

76. John Coltrane Quartet with Eric Dolphy – My Favourite Things
P-score: 3.4
John Coltrane Quintet with Eric Dolphy - My Favorite Things (1961) - YouTube

Zeggen dat Coltrane’s “My Favourite Things” je favoriete jazznummer is, is als zeggen dat pasta je favoriete italiaanse eten is. Het zegt wel iets, maar de versies van dit nummer verschillen onderling net zoveel als die kleine elleboogjes van spaghettislierten afwijken. Natuurlijk is het mogelijk dat je van al deze stijlen houdt, zo iemand ben ik. Maar er zit voor mij wel verschil tussen. De “officiële” studio-uitvoering (P-score 2.4) is bijvoorbeeld erg mooi, en kan ik wel meedromen, maar mist wel af en toe het beetje pit dat de live-uitvoeringen uit zijn latere (vrijere) periode wel hebben (P-score 4.3). Er zijn perioden dat ik de versie op Live in Japan van ruim 57 minuten het hoogtepunt van alle muziek vind, maar ik ben nu niet direct in zo’n stemming. Doe mij nu de versie met Eric Dolphy op Live at Birdland maar (die niet veel afwijkt van dit youtube-filmpje). Dit zit er een beetje tussenin, en is een ideaal nummer om goed bij wel te dromen, ook hier kan ik weer echt genieten van het moment dat Dolphy op dwarsfluit mee begint te blazen, een instrument dat van mij in jazz wel een grotere rol zou mogen hebben, prachtig.

youtube-playlistje

avatar van Gretz
Het Zesde Metaal
(afbeelding)

avatar van The Scientist
Gisteren kwam het er niet van, dus doe ik vandaag 2 lijstjes van 5, bij deze de eerste:

75. anbb – Ret Marut Handshake
P-Score: 3.7
Alva Noto and Blixa Bargeld - Ret Marut Handshake - YouTube

We beginnen met de heerlijke stem van Bargeld die de nodige teksten loopt te declameren (een ander word heb ik er niet voor) over de glitchlijnen van Alva Noto. Het vult elkaar prima aan, wordt wel een beetje herrieachtig, maar ook de beats die erin komen werken voor mij altijd erg fijn. Vind het werk van Blixa Bargeld bij Einstürzende Neubauten altijd al fijn, maar dit doet me toch nog iets meer, al weet ik niet eens precies waarom. Ook vergeleken met Noto heb ik dit liever omdat het nog net weer een andere laag geeft, wat meer dynamiek. De rustige in- en outro zouden niet verraden dat er zo’n stevig nummer tussen zit.

74. William Kraft – Concerto for Timpani
P-Score: 3
Kraft Timpani Concerto - Complete Performance by Randy Max - YouTube

Als vioolspeler heb je het in de klassieke wereld maar makkelijk. Iedereen en zijn broer luistert naar de vier seizoenen en de vioolconcerten van weet ik veel welke componist. Als pianist kun je ook bijna niets fout doen als je standaard repertoire speelt. Als percussionist wordt het al een stuk lastiger, zeker als je het moet hebben van stukken die voor pauk geschreven zijn. Onbegrijpelijk eigenlijk, want in mijn ogen voegt een pauk juist veel meer een eigen geluid, een afwisseling toe aan het “standaard” orkestraal geluid. Gelukkig zijn er uitzonderingen op. Glass schreef wel speciaal stukken voor pauk, en Kraft schreef dit prachtige concert. Voor mij veel spannender dan het zoveelste concert/de zoveelste symfonie waarin niet zoveel bijzonders gebeurt, maar dat zal wel persoonlijke smaak zijn.

73. Eels – Things the Grandchildren Should Know
P-score: 1.6
Eels - Things The Grandchildren Should Know (Live) - YouTube

De live-uitvoering op “Live at Town Hall” is in mijn ogen de prijsuitvoering als het over dit nummer gaat, en gelukkig staat die op youtube . Een sfeer die zo karakteristiek is voor Eels met een echte Eelsesque tekst. “I’m turning out just like my father, though I swore I never would. Now I can say that I have love for him. I never really understood, what is must have been like for him, living inside his head. I feel like he’s here with me now, even though he’s dead”. En dan die strijkers die echt iets moois aan het geheel toevoegen. Was een van de eerste concerten die ik ooit zag en staat in mijn geheugen nog steeds met gemak in de top10 van de mooiste. Heb hem sindsdien nog 4 keer gezien, en elke keer had zijn charme, maar die strijkers mag hij van mij nog wel weer een keer meenemen.

72. The Pogues – If I Should Fall From Grace with God
P-score: 1.8
The Pogues - If I Should Fall from Grace with God - YouTube

Mensen kijken nog wel eens een beetje raar op als ze horen dat ik best een Pogues-fan ben. Heel andere sfeer dan ongeveer elk ander nummer in mijn top100. Ze hebben wel her en der het nodig materiaal gemaakt dat me minder aanspreekt, maar de drive in dit nummer gecombineerd met die heerlijke schurende, onverstaanbare stem van MacGowan geeft het toch een geluid waar alle Pogues-aftreksels in geen tijden bij in de buurt gaan komen. Eigenlijk het hele album “If I Should Fall From Grace with God” is dik de moeite waard, maar de eerste twee nummers springen er voor mij toch nog het meest uit. Dit is dus een van de hoogtepunten uit hun oeuvre in mijn ogen.

71. Two Bands and a Legend – Art Star
P-Score: 4.4
Niet op youtube, wel op spotify: Art Star by Cato Salsa Experience on Spotify - open.spotify.com
Of de versie van The Thing op Youtube: The Thing - Art Star (2005/08/12) - YouTube

Jazzbands die covers maken van populaire nummers, het kan twee kanten opgaan het kan of ontzettend vervelend worden en een vrij letterlijke interpretatie van het origineel worden. Ook kan het juist een hoop extra afwisseling geven. In dit geval wordt een Yeah Yeah Yeahs nummer op vakkundige manier onder handen genomen. (Het youtube-filmpje van The Thing is nog wat magertjes, maar geeft een beetje een idee). Het wordt een nog grotere bak herrie dan het origineel al was, in mijn grootste fantasie spelen ze dit nummer en komt Karen O dan ook nog even erbij meeschreeuwen, maar dat zullen we wel niet meemaken. Voor andere covers kun je ook bij deze band wel terecht, van fijne Led Zeppelin (Whole Lotta Love) tot PJ Harvey (To Bring You My Love) en de helemaal geweldige japanse all-girl punkrockgroep 54 Nude Honeys – Drop The Gun (verbaast me bijna dat sxesven hem niet in zijn top100 had staan).

playlist: Top 100 Jelle - YouTube

avatar van The Scientist
70. John Cage – In a Landscape
P-Score: 2
John Cage: In a landscape (1948) - YouTube

“In a Landscape” zal als verrassing komen voor mensen die dachten dat Cage alleen stilte kon schrijven. Zelfs niet het (toch licht offensieve) geluid van zijn prachtige sonatas and interludes for prepared piano (sterke aanrader ook) komt hier langs. Dit is een bijna Satie-achtig pianostuk (zeg ik als een beetje een leek op het gebied), zeer rustgevend, bijna alleen losse noten die soms bijna als achtergrondmuziek van een simpel flash-spelletje klinken. Gelukkig is hier veel langer naar te luisteren zonder er doodziek van te worden. Misschien nog wel meer dan Satie een blauwdruk voor de pianogedreven ambient (Arnalds, Frahm, etc.) waar we de afgelopen jaren heel wat van langs zien komen. Heb toch liever dit, zit voor mijn gevoel meer een idee achter, meer fantasie in, al vind ik het moeilijk te omschrijven.

69. Dirty Three – Lullabye for Christie
P-score: 2.1
Dirty Three - Lullabye for Christie - YouTube

De mensen die van Dirty Three postrock-achtige instrumentale rock verwachten zouden bij dit nummer wel eens een beetje bedrogen uit kunnen komen. Er zijn inderdaad de nodige platen waarop ze wel zo klinken, maar dit is veel verstilder, sluit wat dat betreft wel goed aan bij het vorige nummer. Op dit album (Whatever you love, you are) staan sowieso iets uniekere stukken voor mijn gevoel. Op deze manier hebben we Ellis nooit echt zijn viool horen behandelen, heel anders dan zijn bijdragen aan Nick Cave’s muziek bijvoorbeeld. Toch geeft het, met die prachtige snaredrum-roffeltjes erdoor een sfeer die mij altijd kalm krijgt, veel mensen zullen het als saai ervaren, maar in mijn ogen gebeurt er vooral in de achtergrond genoeg om het toch interessant genoeg te houden.


68. TV on the Radio – Wolf Like Me
P-score: 2.4
TV On The Radio - Wolf Like Me ( Live on Letterman ) HD & in sync - YouTube

Live met een bijna At The Drive-In achtige power, maar wat schreeuwt het toch lekker mee. Dit is uit de periode dat TV on the Radio nog redelijk aan het rocken was. Later zijn ze het nog wat meer met andere muziekstijlen aan het mengen, ook erg fijn. Maar dit album is toch wel het hoogtepunt, met dit nummer als echte uitschieter. Heerlijk tempo, fijne zang, en helaas voor mij de reden dat ik hun andere albums minder aandacht geef dan ze verdienen. Misschien een meer rechttoe-rechtaan rocknummer dan mensen van mij zouden verwachten, maar als alle rechttoe-rechtaan rock zo zou zijn zou ik nauwelijks experimentele dingen meer hoeven te luisteren.

67. Man Man – Dark Arts
P-score: 2.9
Man Man Performs "Dark Arts" [Live Music] Trocadero, 9.5.11 - YouTube

Vaak genoeg omschreven als een beetje een mix van Tom Waits en piraten-indierock. Een unieke stage-appearance en dan ook nog zo’n heerlijk chaotische drive in de muziek, hier een nummer met nauwelijks een refrein, dat maar door blijft gaan, teksten die volgens mij echt nergens over gaan, maar is dat erg? nee! Een paar jaar terug live gezien en dat is echt een belevenis. Hij ging toen zo los op zijn keyboard dat hij door zijn standaard zakte, en toen speelde hij op de grond maar verder met 1 hand en een voet, omdat hij met de andere hand zijn microfoon vast moest houden. De tennispakjes die ze toen aan hadden waren misschien nog wel lachwekkender dan deze verschijning.

66. Joe McPhee, Maallem Mokhtar Gania, Fred Longberg-Holm & Michael Zerang – Untitled
P-score: 4.4
Niet in zijn geheel op youtube, wel een deel ervan: JOE MCPHEE : MOKHTAR GANIA : FRED LONBERG-HOLM : MICHAEL ZERANG @Wels 2011 - YouTube

Ik ben bang dat ik dit hier weinig beter kan gaan uitleggen dan bij de plaat waar het vandaan komt. Na de Brötzmann-box van een paar jaar geleden (3 Nights in Oslo) was ik zeer te spreken toen ik hoorde dat er afgelopen jaar weer een uit zou komen. Ditmaal met een enorme variatie aan artiesten/samenwerkingen die op een door Brötzmann samengestelde lineup van het festival in Wels (Oostenrijk) stonden. De resulterende plaat is iets gevarieerder dan de oudere box, zowel qua muziek als qua niveau. Er staan een paar dingen op die ik niet of nauwelijks aan kan horen, maar ook een aantal dingen die ik vele malen briljanter vind dan wat ik ook van ze ken verder. Dit is er zo een! Freejazz met legendarische Gnawa-muzikant Mokhtar Gania, die Gimbri speelt en erbij zingt, combineer dit met de afrikaanse achtergrond van drummer Michael Zerang en dit geeft een unieke blend van freejazz en wereldmuziek. Ook de bijdragen van McPhee op saxofoon en vooral ook Lonberg-Holm op cello (speelde ook cello bij bijv. Wilco, Smog) mogen niet vergeten worden, een van de nummers op deze box waar alle stukjes op hun plek vallen! (En niet het laatste nummer van de box dat hier langskomt ) Helaas niet in zijn geheel op youtube, maar dat dit er uberhaupt opstond verbaast me al wel.

avatar van freitzen
Mooie verhaaltjes weer. Man Man klinkt interessant, zij mogen zich voegen in het rijtje Manfred Mann's Earth Band, Gothminister, Noir Désir - oftewel artiesten van wie ik n.a.v. een nummer uit dit topic voor het eerst een album heb beluisterd.

avatar van staralfur
Man Man Al lang niet meer gehoord, gaat in de playlist voor morgen.

Mooie lijst tot nu toe, met veel onbekends.. genoeg te ontdekken dus.

avatar van The Scientist
staralfur schreef:
Mooie lijst tot nu toe, met veel onbekends.. genoeg te ontdekken dus.

Wat me ook wel iets voor jou leek is het Fire on Fire nummer eerder uit mijn lijst, en hier de eerste natuurlijk



65. Drive-By Truckers – Goddamn Lonely Love
P-score: 1.5
Drive-By Truckers - Goddamn Lonely Love - YouTube

En weer een lekker beetje altcountry. Deze band uit Atlanta kan op zijn tijd stevig rocken, met 3 door elkaar lopende gitaren, maar heeft het ook in zich om echt prachtige nummers te schrijven, waarin gewoon een prachtige sfeer wordt neergezet, altijd countryig, maar nooit cliché. Op het album “The Dirty South” wordt een beeld geschetst van het (arme) zuiden van de VS. Dit is de prachtige afsluiter, met teksten als “I ain’t really drowning ‘cause you see the beach from here” weet het me altijd te pakken. Helaas is de band nu een beetje uit elkaar aan het vallen, zou ze graag nog eens in deze lineup live zien .

64. Neneh Cherry & The Thing – Dirt
P-score: 4
Neneh Cherry and The Thing - Dirt (The Stooges cover) - YouTube

Het origineel van The Stooges hebben we al in een verhaal van vleertje langs zien komen. Waar ik dit misschien niet erotisch zou noemen, is de mate van vuigheid er zeker niet minder op. Het is ook ideaal om een jazznummer van te maken, vervang die dreunende gitaar door een saxofoon et voila. Het is anders dan het origineel, maar zeker herkenbaar. Met vocale jazz heb ik nooit zo heel veel, maar als het op een manier wordt gedaan zoals hier kun je mij er altijd voor wakker maken. Helemaal met de manier waarop het ontaardt in een lekkere bak herrie, al moet je op dat moment het idee van ‘cover’ wel een beetje loslaten.

63. Terry Riley – In C
P-score: 3.8
In C - Terry Riley - YouTube (kan op youtube niet echt een heel geode vinden)

Minimalisme in al zijn eenvoud. De hele partituur is te vinden op 1 a4tje (http://s2.imslp.org/images/thumb/pdfs/47/88b62a93aca056b82a19e95a87e7a36442df5b61.png), en het is geschreven voor een willekeurige hoeveelheid muzikanten (al raadt hij 35 aan). Het bestaat uit 53 patronen die stuk voor stuk door elk instrument een aantal keer herhaald worden. Alleen is niet van tevoren vastgelegd hoe vaak elk instrument het moet herhalen, of wanneer het moet overgaan. In die zin is dus elke uitvoering ervan anders. Verschillende instrumenten spelen op hetzelfde moment soms verschillende patronen, en het effect dat ontstaat door het uit elkaar lopen is best fascinerend, en daarnaast ook gewoon mooi om op te zetten en lekker bij achterover te gaan zitten en weg te dromen. Waarom dit op Musicmeter mag is me trouwens een raadsel.

62. Nick Cave and the Bad Seeds – The Witness Song
P-score: 1.9
Nick Cave & The Bad Seeds - The Witness Song - YouTube

En welk nummer ik van Cave moet kiezen is ook elke keer anders. Over het algemeen is The Good Son mijn favoriete album, maar in mijn huidige PJ Harvey-stemming had ik ook zomaar Henry Lee kunnen kiezen, en The Mercy Seat had ook zomaar gekund. The Good Son is in mijn ogen een beetje een overgangsalbum tussen de oudere rockendere Cave en de latere ballads. Ik hou het meest van de wat rockendere nummers, het titelnummer is geweldig, maar The Witness Song nog wel fijner! Met Cave’s herkenbare stem en verder een lekker herkenbare Bad Seeds sound, met oa Blixa Bargeld erin. Normaal heb ik ook nooit heel veel met achtergrondzang, maar hier voegt het wel echt iets toe.

61. Neurosis – No River To Take Me Home
P-Score: 3.3
Neurosis No River To Take Me Home - YouTube

Er moet toch ook ergens een beetje metal langskomen in mijn top100, en wat metal betreft heb ik dan het meest de loodzware, trage, logge variant die gemaakt wordt door bands als Neurosis, Isis en vergelijkbare bands (Boris kan er ook wat van). Als je dan metal luistert moet je het meteen goed doen. Bij Neurosis vraag ik me altijd af of ik Through Silver in Blood of The Eye of Every Storm nou beter vind. Op eerstgenoemde album is het weliswaar traag en log, en misschien wel zwaarder dan op de tweede, maar zijn het toch net wat herkenbaardere songs. Op The Eye of Every Storm horen we veel heel trage geluiden, soms zonder zang of verdere aanknopingspunten (op Bridges bijv.). Op dit nummer is het dan nog net iets herkenbaarder (net als op de opener), maar heeft het vaak toch meer dan in op Through Silver in Blood vind, zo ook de rustige gitaarstukken die hier middenin zitten, waar desondanks toch een dreigende sfeer uit voortkomt. Op flink volume draaien dit

playlist: Top 100 Jelle - YouTube

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
The Scientist schreef:
In die zin is dus elke uitvoering ervan anders.
[...]
Waarom dit op Musicmeter mag is me trouwens een raadsel.

Hoewel Riley zelf vermoedelijk ook gruwt van het idee, is er bij dit album toch wel zoiets als een unieke (eerste) plaatuitgave en volgens mij is dat het pragmatisch criterium volgens welk sommig modern klassiek zijn weg naar MuMe wel vindt.

Had me bij jou overigens niet op erg veel muzikale overlap ingesteld, maar hier is er, hoewel ik liever A Rainbow in Curved Air opzet, dan toch een.

avatar van The Scientist
Casartelli schreef:
volgens mij is dat het pragmatisch criterium volgens welk sommig modern klassiek zijn weg naar MuMe wel vindt.


Tja, het gebeurt wel, maar het mag eigenlijk niet.. Part is eraf gehaald, terwijl daar de ECM-uitgave ook vrij leidend is meen ik..

bovendien gaat het op MuMe nog wel verder, neem bijvoorbeeld deze, waar bij de artiestennaam maar een beetje is gegoocheld met componisten en uitvoerenden door elkaar, of deze, als dat mag, waarom zou er dan iets niet mogen?

Verder verbaas ik vast wel meer mensen met een beetje overlap.. wel leuk

avatar van WILDE_FRANS
76. John Coltrane Quartet with Eric Dolphy – My Favourite Things

Er zijn perioden dat ik de versie op Live in Japan van ruim 57 minuten het hoogtepunt van alle muziek vind


voor de geinteresseerden:


avatar van vleertje
The Scientist schreef:

64. Neneh Cherry & The Thing – Dirt
P-score: 4
Neneh Cherry and The Thing - Dirt (The Stooges cover) - YouTube

Het origineel van The Stooges hebben we al in een verhaal van vleertje langs zien komen. Waar ik dit misschien niet erotisch zou noemen, is de mate van vuigheid er zeker niet minder op. Het is ook ideaal om een jazznummer van te maken, vervang die dreunende gitaar door een saxofoon et voila. Het is anders dan het origineel, maar zeker herkenbaar. Met vocale jazz heb ik nooit zo heel veel, maar als het op een manier wordt gedaan zoals hier kun je mij er altijd voor wakker maken. Helemaal met de manier waarop het ontaardt in een lekkere bak herrie, al moet je op dat moment het idee van ‘cover’ wel een beetje loslaten.


Het origineel vind ik natuurlijk geweldig anders had het niet in mijn top 100 zo hoog voorbij gekomen. Maar deze cover is inderdaad behoorlijk geniaal. Het hele album van Neneh Cherry and the Thing is gaaf. Vuig ja erotisch nee dat niet echt

avatar van Rudi S
My Favourite Things heb ik pas ook nog eens beluisterd, echt super en trouwens Moonlight On Vermont vind ik het enige echte goede liedje van die vissenkopplaat.

avatar van The Scientist
60. Built to Spill – I Would Hurt a Fly
P-score: 2.4
built to spill - i would hurt a fly - YouTube

En we beginnen vandaag met een heerlijk beetje psychedelische gitaarmuziek. Zoals vaker op “Perfect From Now On” draait ook dit nummer om fijne gitaarstukken met de nodige effectenpedalen. Het creëert een dromerig geheel, ondersteund door de zweverige zang van Martsch, die je moet liggen. Heerlijke stukken viool erbij doorheen maken het helemaal af. Denk dat er hier best de nodige users zijn die dit nummer al bij de eerste twee klappen op drum herkennen en het dan tot die fantastische outro mee kunnen dromen, ik ben er in ieder geval een van.

59. Woody Guthrie – Lindbergh
P-score: 1.4
Lindbergh - Woody Guthrie - YouTube

En dan naar misschien wel de meest ondergewaardeerde artiest op musicmeter, zeker gezien zijn staat van dienst en zijn invloed is het toch onvoorstelbaar dat zijn meest bestemde album slechts het schamele aantal van 36 stemmen haalt. Ook in allerhande toplijstjes is hij zo goed als onzichtbaar (wel 16 keer The Smiths in de MuMe-ladder, niet 1 keer Guthrie). En dat terwijl hij toch het nodige geweldige materiaal geschreven en gezongen heeft. Zijn protestnummers zijn bijna stuk voor stuk de moeite waard, en dit is er een van, een protest tegen Lindbergh, de eerste man die over de oceaan vloog en fel tegen de Amerikaanse inmenging in WOII was. Of hij de gitaarstukken danwel zangmelodie zelf bedacht heeft of geleend zou ik niet weten, maar feit blijft dat het een ijzersterk nummer is dat ook nog eens geweldig loopt.

58. Charles Mingus – Group Dancers
P-score: 3.4
Charles Mingus - Group Dancers - YouTube

Een van de populairdere jazzplaten op Musicmeter en geheel terecht. Op deze plaat horen we een bijna unieke sfeer, die eigenlijk bijna net zoveel van klassiek weg heeft als van jazz. Grotendeels gecomponeerd horen we hier wel heerlijke gitaartjes (vooral die maken dit nummer voor mij beter dan de rest van het album), piano en blazers door elkaar heenlopen. Misschien dat de relatief lage dosis improvisatie maakt dat zo veel mensen het hier weten te waarderen. Het heeft in ieder geval een unieke sfeer, die voor mij veel langer interessant blijft dan bijvoorbeeld Kind of Blue, ondanks dat het eigenlijk net zo min in mijn jazzstraatje thuishoort. Ik kan in ieder geval iedereen die dit nog niet kent aanraden het eens te gaan luisteren

57. Krzystof Penderecki – Threnody for the Victims of Hiroshima
P-score: 4.9
Penderecki: Threnody for the Victims of Hiroshima - YouTube

Een van de meest unieke klassieke stukken die ik ken. Geschreven voor 52 strijkers, vaak zonder exact aan te geven wat gespeeld dient te worden, maar puur een bereik van noten waarbinnen gespeeld moet worden. Het begint met een beetje een kakofonie aan vioolgeluiden, maar ontaard laten op momenten in absolute herrie, waarbij ook instructies om af en toe het instrument als percussie-instrument te gebruiken, of aan de andere kant van de brug te spelen. Bij elkaar geeft het een enorm intense sfeer. Volgens beschrijvingen op internet besloot Penderecki het pas op te dragen aan Hiroshima nadat hij het voor het eerst had gehoord en het zo’n indruk op hem maakte. Het maakt in ieder geval dezelfde indruk op mij. Aan de ene kant kaal en abstract, maar toch intens, met een hele grote emotionele lading.

56. Evangelista – I Lay There In Front of Me Covered in Ice
P-score: 3.3 (veel van haar werken zouden hoger scoren)
EVANGELISTA - I Lay There In Front Of Me Covered In Ice - YouTube

De eerste keer dat ik een album van Bozulich hoorde vond ik het verschrikkelijk, en eigenlijk vind ik dat album (Carla Bozulich – Evangelista) nog steeds niet om aan te horen. Herrie om de herrie waar ik het mooie of indrukwekkende niet in terughoor. Prince of Truth, een paar jaar later uitgebracht, behoort echter tot mijn favoriete albums. Het wordt allemaal iets normaler, nog steeds heeft ze wel een aparte stem en zit er een gezonde dosis experiment in, maar dit kan ik echt mooi vinden. Dit nummer is denk ik het meest normale nummer, waar ook de bijdrage van enkele A Silver Mt Zion-leden duidelijk onderscheiden kunnen worden. Iets rustiger en melodieuzer dan de rest dus, maar voor mij ook beter, al kan ik iedereen die dit waardeert ook de rest van het album aanraden.

Youtube-playlist: Top 100 Jelle - YouTube

avatar van Don Cappuccino
Threnody for the Victims of Hiroshima, staat ook bij mij in de top 100.

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:39 uur

geplaatst: vandaag om 08:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.