menu

The Doors - Morrison Hotel (1970)

Alternatieve titel: Hard Rock Cafe

mijn stem
4,01 (694)
694 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Elektra

  1. Roadhouse Blues (4:04)
  2. Waiting for the Sun (4:00)
  3. You Make Me Real (2:53)
  4. Peace Frog (2:50)
  5. Blue Sunday (2:12)
  6. Ship of Fools (3:08)
  7. Land Ho! (4:10)
  8. The Spy (4:17)
  9. Queen of the Highway (2:47)
  10. Indian Summer (2:35)
  11. Maggie M'Gill (4:24)
  12. Talking Blues * (0:59)
  13. Roadhouse Blues [11 / 4/69, Takes 1-3] * (8:47)
  14. Roadhouse Blues [11 / 4/69, Take 6] * (9:26)
  15. Carol (11 / 4/69) * (0:56)
  16. Roadhouse Blues [11 / 5/69, Take 1] * (4:32)
  17. "Money Beats Soul" (11 / 5/69) * (1:04)
  18. Roadhouse Blues [11 / 5/69, Takes 13-15] * (6:21)
  19. Peace Frog (False Starts & Dialogue) * (2:00)
  20. The Spy [Version 2] * (3:48)
  21. Queen of the Highway [Jazz Version] * (3:36)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 37:20 (1:18:49)
zoeken in:
avatar van wizard
3,5
Volgens mij heb ik ooit ergens gelezen dat deze plaat bedoeld was als een soort van tweeluik: de A-kant zou, als 'Hard Rock Café', de wat steviger nummers bevatten terwijl op de B-kant, 'Morrison Hotel' de wat rustiger nummers staan. Of het album inderdaad zo bedoeld is, weet ik niet helemaal zeker aangezien ik niet meer terug kan vinden waar ik dit verhaal over het tweeluik ooit heb gelezen. Als het niet zo is, dan hoor ik het graag. Afgaand op wat ik hoor op dit album, zou ik zeggen dat het verhaal slechts deels waar is.

Het album opent inderdaad behoorlijk stevig met het ronkende Roadhouse Blues. Ook de twee daaropvolgende nummers zijn redelijk zware en intense nummers waarin Jim Morrison los kan gaan. Peace Frog is een wat funky, rusteloos nummer dat mooi overgaat in Blue Sunday. Dat laatste is het tegenovergesteld van rusteloos. Wel een mooi nummer.
Het is bij het luisteren van dit album lang wachten op het eerste tegenvallende nummer.

Eigenlijk komt dat nummer nooit. Weliswaar opent de B-kant met een redelijk flauw nummer (Land Ho!) en sluit ook met een wat minder nummer. Toch weet de band het in beide gevallen zo te brengen dat het nergens gaat vervelen, vooral dankzij de vocalen van Jim Morrison. Deze tweede helft van het album is over het algemeen wat rustiger dan de eerste. Het mist nummers van het kaliber Roadhouse Blues of Waiting for the Sun, hoewel Queen of the Highway en Indian Summer er ook niet verkeerd zijn.

Morrison Hotel is een meer bluesy, rockend album geworden dan z'n voorganger(s). Jim Morrison klinkt ouder, doorleefder dan ooit en maakt daarmee dit album een van de sterkste albums van The Doors. Na een intense eerste helft zwakt het album iets af. Dat kost dit album een halve ster:

4.0*

4,0
Dit album is echt zwaar onderschat. Deze doet echt niet onder voor de eerste 2 albums of L.A. Woman. Ik vind Morrison's stem op deze ook fijner om te horen dan op L.A. Woman.

Hier staan niet echt wereldberoemde nummers op, maar de eerste 4 zijn echt fenomenaal; daarna vlakt het wat af. Niet dat dit afdoet aan de kwaliteit, maar misschien hadden ze de nummers wat meer kunnen afwisselen.

Waiting For The Sun heeft trouwens wel een geweldige tekst, net als Peace Frog. Waiting For The Sun is echt het perfecte voorbeeld van de poëzie van Morrison.

avatar van ricardo
4,5
Haha zwaar onderschat?

Beetje dubbel he!

Jij stemt hem met een 4 zelfs naar beneden.

4,0
ricardo schreef:
Haha zwaar onderschat?

Beetje dubbel he!

Jij stemt hem met een 4 zelfs naar beneden.


Ik bedoelde meer vergeleken met de andere 5 Doorsplaten De meeste mensen hebben het altijd alleen maar over het debuut en L.A. Woman. Dat is in mijn ogen onterecht, deze is zeker net zo goed. Ik wil er best een 4,5 van maken, als jij daar vrolijk van wordt

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Laatst deze eindelijk in de geremasterde versie gekocht, en ik ben er weer helemaal opnieuw verliefd op geworden. Afgezien van het vervelende kuitenbijtertje You make me real (irritante piano) staan hier tien geweldige nummers op, allemaal zeer afwisselend, van bui naar bui springend maar elke keer precies de juiste snaar rakend, van razend over de snelweg in Roadhouse blues tot het lome Blue Sunday, van het hallucinatoire Peace frog tot het vredige Queen of the highway en van het old-time-bluesy Maggie M'Gill tot het desolate Waiting for the sun (dat mij altijd aan een somber visioen van de toekomst doet denken en dat in mijn persoonlijke top-5 van beste Doors-nummers staat).
        Twee opmerkingen over deze plaat, voor Doors-freaks wellicht bekend maar voor overigen hopelijk interessant. Een jeugdherinnering van Morrison was de aanleiding voor een korte passage uit Peace frog. Toen hij vier jaar oud was zag hij op een familie-uitje hoe op de snelweg tussen Albuquerque en Santa Fe een truck met als passagiers een aantal Pueblo-Indianen een ongeluk had gehad, en de aanblik van het bloed en de slachtoffers op de weg maakte een diepe indruk op hem: "Indians scattered on dawn's highway / Bleeding ghosts crowd the young childs fragile eggshell mind". En de naam van G. Puglese (mondharmonica op Roadhouse blues) is een pseudoniem voor John Sebastian van de Lovin' Spoonful.
 

avatar van Ernie
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
  Twee opmerkingen over deze plaat, voor Doors-freaks wellicht bekend maar voor overigen hopelijk interessant. 


Ik heb iets bijgeleerd

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Goed om te lezen!

avatar van EttaJamesBrown
5,0
Om een duistere, onverklaarbare reden vind ik dit het mooiste album van the Doors. Al is het maar omdat dit lang niet het beste album van de band is.

avatar van Droombolus
3,5
Sentimental fave ? Ik heb hetzelfde met After Bathing At Baxter's van de Airplane .........

avatar van Funky Bookie
4,0
Het eerste album van de nieuwe Doors bijna.
Meer rock en blues, wat minder psychedelica.
Nal alle rechtzaken e.d. was er duidelijk weer behoeft als muzikanten gezien te worden. De inspiratie is volop aanwezig en Morrison zijn stem is door de "valse-kraai-fase" heen en is nu een doorleefde blues stem geworden.
Indian Summer is het meest breekbare liedje ooit van de heren en op Queen Of The Highway excuseert hij zich bijna naar Pamela (She was a princess, Queen of the highway......He was a monster, black dressed in leather).

Roadhouse Blues is een echte bluesklassieker en de tekstuele vondsten op The Spy zijn ook fenomenaal.
Dit album kent geen echte zwakke momenten, het is alleen een wat meer doorsnee rockalbum met wat minder een Doors stempel.

Als ik me niet vergis was er ook een klein relletje rond de hoes. Morrison had in deze tijd zijn bekende volle baard, maar Elektra vond de baardloze Jim beter voor de verkoopcijfers. Volgens de overlevering staat Morrison daarom met zo'n valse grijns op de hoes van L.A. Woman.

avatar van spinout
4,5
Misschien bedoel je met je relletje, dat de eigenaar van het Morrison Hotel niet wilde dat The Doors er binnen ging, om een foto te maken. Dit moesten ze dus sneaky en heel snel doen. Jim Morrison staat lager dan de andere Doors leden op de hoes van LA Woman, omdat hij niet belangrijker gevonden wou worden. De baard was er volgens mij, om er als een poeët uit te zien.

avatar van Spoelworm
5,0
Misschien niet zo "Doors" als het debut klinkt maar persoonlijk, mijn favoriet van de heren.
Echt geen 1 nummer is misplaatst of van mindere kwaliteit. Deze beland zo vaak op mijn speler dat ik hem al 2 keer moest vervangen. Ook deze plaat heeft weer wat dat is moeilijk uit te leggen. Nummers als Land Ho! klinken niet zo "cool" in menig oren als ik zeg maar Break on through. Dan zeggenn mijn vrienden,wat is dit nou weer?

Maar ik , ik vind het geweldig.

5 volle sterren.

Robertus
Spoelworm schreef:
Nummers als Land Ho! klinken niet zo "cool" in menig oren als ik zeg maar Break on through


Dit album werkt vooral heel goed als geheel. Als je er bepaalde nummers uitlicht en los opzet stelt het wat minder voor, maar in zijn totaliteit is het gewoon pure energie. Inderdaad de bijna-beste van The Doors. Het debuut en L.A. Woman winnen nipt, maar het scheelt niet veel..

Edit: Krijg gewoon weer zin om hem op te zetten! Zelfs mijn CD-versie is haast grijsgedraaid

avatar van Spoelworm
5,0
Dit album werkt vooral heel goed als geheel


amen

avatar van teus
Maakt me niet uit ,in zijn geheel of zomaar 3 of 4 tracks beluisteren ,ligt gewoon aan je stemming
En als ik er maar eentje uitpik,is het meestal Maggie M'Gill ,mss voor de meeste hier wss niet de sterkste track van Morrison Hotel,maakt me niet uit,gewoon een lekkere Doorssound met een voortstuwende relaxe bluesriff
Mijn andere meest M.Hotelfavo,s... Waiting For The Sun...Peace Frog...Land Ho!
En daarna het album in zijn geheel

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
teus schreef:
Maggie M'Gill ,mss voor de meeste hier wss niet de sterkste track van Morrison Hotel
Staat bij de favorieten inderdaad pas op de achtste plaats van de elf nummers van deze plaat, maar ik vind het ook een groots nummer: geweldige gitaarriffs die door elkaar heen spelen, gortdroge drums die overál doorheen gaan, en Morrisons stem die er als een duivel boven hangt.

avatar van nlkink
4,0
Robertus schreef:

Dit album werkt vooral heel goed als geheel


Helemaal mee eens. Maar ook de nummers los van elkaar kan ik waarderen. Het klinkt allemaal energiek en overtuigend, waar voorganger The Soft Parade af en toe ronduit mat klonk. Morrison Hotel is een mooie opmaat richting LA Woman.
Over de albums die de groep zonder Morrison heeft gemaakt kan ik niet oordelen want nooit gehoord. Als ik één album zou moeten aanwijzen als zwakke broeder in het geheel dan is dat The Soft Parade en zelfs die bevat nog een behoorlijk aantal goede nummers.
Wat heeft dit album veel bonus tracks. Zijn die nog de moeite waard?

avatar van bikkel2
4,5
Het wordt tijd om de reguliere Doors albums eens nader onder de loep te nemen.
Ik ben bekend met het magistrale debuut, maar ken hoogstens flarden van de andere platen.
Eind 80's de verzamelaar op cassette, maar nooit echt doorgegaan met verder ontdekken - afgezien van de 1e dus.
In het kader van een fijn topic hier te vinden - top 20 albums van een bepaald jaar - deze maar eens bij de lurven gepakt.
En guess what! Het voelde gelijk goed.
De betreurde Jim zingt hier onwijs lekker.
Doordrenkt door alles wat de lieve heer verboden heeft , is zijn stem prettig rauw en heeft de blues defintief zijn intrede gedaan bij hem.
Voor de artistieke waarde een aanwinst, voor hem uiteindelijk de doodsteek.
Morrison Hotel blijkt een up-tempo album die rockt en waar een Robbie Krieger lekker uitpakt.
De sound is er, echt typisch Doors en met bravoure gebracht.
Doch, de slowers mogen er ook zijn.
The Spy is geweldig en bezorgde mij het juiste kippevel en voor mij nu al 1 van de meest indrukwekkende zangpartijen van Jim.
Sterk begin ook met de roadsong Roadhouse Blues en het nog licht psychedelische Waiting For The Sun ( outtake van het album met dezelfde naam ?)
Aah, Land Ho, Ship Of Fools, Indian Summer......mooie nummers hoor.
Een plaat zonder echt zwakke plekken.

Wat een fantastische band was dit toch.
Wordt vervolgd.

avatar van lennon
3,5
Dat wordt een fijne ontdekkingsreis bikkel2. Veel plezier!

avatar van bikkel2
4,5
Dank lennon. Gaat wel lukken.

avatar van TEQUILA SUNRISE
5,0
Debuut is grandioos maar dit is stiekem wel mijn favoriete Doors plaat.

avatar van EttaJamesBrown
5,0
bikkel2 schreef:
Dank lennon. Gaat wel lukken.


Niet verder vertellen, maar in dat lijstje van dat ene jaar staat'ie bij mij heul hoog.

avatar van bikkel2
4,5
Ik zal het niet verklappen Etta.

avatar van Funky Bookie
4,0
Fijne reis

catchup
Eindelijk weer eens gedraaid dankzij een ander topic. Indian Summer klinkt als de protoversie van The End, was me vroeger niet opgevallen...

avatar van Ernie
4,0
bikkel2

Wat vind je van de afsluiter Maggie M'gill?
Al van bij de eerste beluistering 1 van mijn absolute favorieten op dit sterk album

avatar van bikkel2
4,5
Heerlijke track idd Ernie.
Best robuuste bluesrock.
Jim's stem heeft aardig wat te verduren gehad door zijn levensstijl, maar dat is in dit soort werk helemaal geen nadeel.
Tof gitaarwerk van Krieger overigens.

avatar van JohnnyVergerFan
4,5
Machtige plaat van de heren. Mooie samenstelling van de songs, zit voor mij een heerlijke flow in. Er is al veel gezegd over het doorleefde stemgeluid van Morrison, klinkt uitermate prettig! Vaak lekker rauw, soms als fluweel maar constant met veel gevoel.
Overigens vind ik de hele band bijzonder goed in vorm, waarbij ik me ook vooral nog even aansluit bij de vorige spreker bikkel2, Krieger's gitaarwerk is inderdaad om van te smullen.

avatar van TEQUILA SUNRISE
5,0
Mijn lievelingsplaat van The Doors, welke ik regelmatig uit de kast trek.
Jim is in topvorm, geweldig gitaarwerk van Krieger en een mooie afwisseling van ( blues ) rock & intieme ingetogen nummers.
Vanavond weer een herbeluisterd samen met hun debuut hun beste worp wat mij betreft.
Alles klopt aan dit album en per direct verhoogd naar de volle mep.

avatar van Snakeskin
4,5
misschien niet de beste, maar wel de meest organisch klinkende Doors plaat. In de verband vind ik "worp" ,wat Tequila sunrise aanhaalt, prachtig passen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:04 uur

geplaatst: vandaag om 10:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.