menu

Deep Purple - Burn (1974)

mijn stem
3,75 (267)
267 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Purple

  1. Burn (6:04)
  2. Might Just Take Your Life (4:40)
  3. Lay Down, Stay Down (4:19)
  4. Sail Away (5:53)
  5. You Fool No One (4:46)
  6. What's Goin' on Here (5:00)
  7. Mistreated (7:28)
  8. "a" 200 (4:04)
  9. Coronarias Redig [Single B-Side 2004 Remix] * (5:32)
  10. Burn [2004 Remix] * (6:03)
  11. Mistreated [2004 Remix] * (7:29)
  12. You Fool No One [2004 Remix] * (4:58)
  13. Sail Away [2004 Remix] * (5:36)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 42:14 (1:11:52)
zoeken in:
avatar van glenn53
4,5
Mis de grote uitschieter??? Zeker nooit goed geluisterd naar You Keep On moving

avatar van B.Robertson
4,5
Ja hoor vandaag nog. Mag ergens aansluiten na Burn, Mistreated, You Fool No One, Stormbringer, Lady Double Dealer en Soldier of Fortune.

avatar van De buurman
3,5
Ik ben vast de enige die You Keep On Moving juist één van de zwakker nummers vindt van die plaat.

Burn kent wat mij betreft 2 echte uitschieters, namelijk het titelnummer en You Fool No-One. Sail Away vind ik ook een mooi nummer. Mistreated vind ik altijd iets overrated, hoewel het live (vooral op Made In Europe en later met Whitesnake) wel erg goed was. Ik vond het altijd minder bij Dio passen.

Ian Paice is weergaloos op dit album. Zijn drumsound is hier beter dan ooit tevoren en hij vormt een geweldig duo met Hughes als bassist. Heb er toch een halfje bijgedaan.

avatar van ricardo
3,0
Deze valt mij t.o.v hun vorige albums wat tegen! De opener vind ik nog wel lekker klinken, maar verder vind ik het maar wat mat en tam klinken. De stem van Coverdale is niet zozeer het probleem en klinkt subliem, ( beetje Ronnie James Dio achtig in de verte) maar het ontbreken van vuur en pit vind ik het probleem. Wel een aardige plaat, maar voor mijn gevoel had er gewoon meer ingezeten!

avatar van Kronos
4,0
De schitterende opener Burn laat meteen het vuur van nieuwelingen Coverdale en Hughes horen. Daarmee is het meeste kruit helaas wel verschoten. Sail Away is nog een prachtnummer en tegen het einde wordt Mistreated ook spannend. Maar de rest kabbelt maar gezapig voorbij. We missen Gillan en Glover nu al.

76/100

avatar van B.Robertson
4,5
glenn53 schreef:
Mis de grote uitschieter??? Zeker nooit goed geluisterd naar You Keep On moving


This Time Around / Owed to "G" niet erkennen als grote uitschieter van Come Taste the Band is een kortzichtigheid die hersteld dient te worden.

Burn als beste Coverdale/Hughes album gaat er bij mij wel in. Blackmore heeft er zin in, Coverdale en Hughes verwierven bekendheid. Bij mij een beetje het geval dat sommige nummers live beter ervaren worden, al doet Mistreated het bijzonder goed vanavond. Nou zit er studio ook behoorlijk kracht in het titelnummer en is het vooral belangrijk dat Blackmore excelleert in You Fool No One, wat ook binnen de vijf minuten uitstekend lukt. Sail Away is een andere pijler van het album. Might Just Take Your Life houdt zich altijd wel staande en het obscure "a" 200 is een persoonlijk favoriet. Heb alleen wel eens moeite met het vrolijke, opgetogen karakter van Lay Down Stay Down en What's Goin' On is gezapig. Burn is taai; op CD, eenmaal tot de bonustracks gekomen en op random/shuffle gedrukt, blijft het album moeiteloos nog een rondje boeien.

3,5
Voor de topnummers Burn Mistreated en Sail away en in iets minder mate you fool no one de volle mep, Helaas staan er een hele rits vullers op die zelfs door Coverdale niet te redden zijn, Blackmore schijnt op deze nummers sowieso niet erg geinspireerd. Coverdale zou overigens doorgaan om albums te produceren gevuld met vullers maar gelukkig ook met absolute knallers en is tot op de dag van vandaag een van mijn favoriete zangers!

avatar van jorro
3,0
Dit album had ik vroeger op vinyl, maar heb ik zeker niet grijsgedraaid. Het openingsnummer (Burn) en Mistreated zijn de prijswinnaars. Alle andere songs zijn minder van kwaliteit. Ik vind het wat rommelige composities. Gedeeld 46 in de jaarlijst 1975 van Oor.

avatar van Ketwiezel
Ik heb Burn altijd een sterke plaat gevonden. Met name de diversiteit aan stijlen spreekt mij aan... kleurrijk. Het nummer Burn is in principe één grote drumsolo... Paicy leeft zich helemaal uit. Ook op Sail Away en You Fool No One lust hij er pap van.
Von Blechmoor tokkelt er ook stijlvol op los en zijn riffs zijn weer superstrak (alhoewel... bij Von Blechmoor heb ik toch altijd het gevoel dat ik die riffs en licks al eens ergens anders heb gehoord....). Jon Lord laat zijn Hammond zo nu en dan heerlijk galmen en grommen en de funky bas van Glenn Hughes swingt er op los. Ook de kersverse David Coverdale debuteert hier (vaak in samenzang met Glenn Hughes) op een krachtige manier. (Overigens... die Glenn Hughes vind ik qua zang toch minstens zo interessant!).
De albumhoes is ook toppy... (met die grappige kaarsen enzo). De extra track Coronarias Redig (B-kant van de single Might Just take Your Life) is ook kippevel!
Bytheway: die gitaarsolo in 'A' 200 geeft Ketwiezel ook bepaald wel een euforisch gevoel....(ineens istie er!).
Luistertip: dus die gitaarsolo in 'A'200.

4,0
Ketwiezel, ik zou zeggen luister de soloalbum van Glenn Hughes eens. Zeer interessant

avatar van Ketwiezel
Neal Peart schreef:
Ketwiezel, ik zou zeggen luister de soloalbum van Glenn Hughes eens. Zeer interessant


Neal Peart (gecondoleerd nog met je overlijden, bytheway),

Eerlijk gezegd luister ik tegenwoordig weinig meer naar rockmuziek... (wel veel naar jazz-zenders).

Echter, wat Glenn Hughes betreft: ik heb een tijd geleden The 1996 DEP Sessions beluistert (met Tony Iommi): wat een stem! Die vent blaast je gewoon omver.
Duidelijk is mij steeds meer dat het kleurrijke geluid van Burn veel te maken heeft met Glenn Hughes...

4,0
dank je. ik geef je nog een tip: Het nieuwste album van the Dead Daisies waarin Glenn Hughes de lead zanger is. Echt super!
Of: het eerste album van Phenomena. Fenomenaal gezongen door lead zanger Glenn Hughes!

avatar van Ketwiezel
Ketwiezel schreef:
Ik heb Burn altijd een sterke plaat gevonden. Met name de diversiteit aan stijlen spreekt mij aan... kleurrijk. Het nummer Burn is in principe één grote drumsolo... Paicy leeft zich helemaal uit. Ook op Sail Away en You Fool No One lust hij er pap van.
Von Blechmoor tokkelt er ook stijlvol op los en zijn riffs zijn weer superstrak (alhoewel... bij Von Blechmoor heb ik toch altijd het gevoel dat ik die riffs en licks al eens ergens anders heb gehoord....). Jon Lord laat zijn Hammond zo nu en dan heerlijk galmen en grommen en de funky bas van Glenn Hughes swingt er op los. Ook de kersverse David Coverdale debuteert hier (vaak in samenzang met Glenn Hughes) op een krachtige manier. (Overigens... die Glenn Hughes vind ik qua zang toch minstens zo interessant!).
De albumhoes is ook toppy... (met die grappige kaarsen enzo). De extra track Coronarias Redig (B-kant van de single Might Just take Your Life) is ook kippevel!
Bytheway: die gitaarsolo in 'A' 200 bezorgd Ketwiezel ook bepaald wel een harde plasser!
Luistertip: dus die gitaarsolo in 'A'200.

Neal Peart schreef:
Ketwiezel, ik zou zeggen luister de soloalbum van Glenn Hughes eens. Zeer interessant
L.A. Blues Authority volume 2, een waanzinnig en krankzinnig goed album. I'm the Man dat middenstuk : eerst dat fenomenale baswerk van Glen Hughes en daarna een werkelijk ontketende John Norum met bijna Yngwie Malmsteen achtig gitaar werk. Zo maar even 1 van de 12 krakers. Toch heel wat anders dan Europe's Final Countdown. Black Country Communion hebben ook goeie albums.

avatar van BlauweVla
3,5
Dat is de fretless bas van Tony Franklin dat je hoort in "I'm the Man". Eens, "Blues" is zeer goed

4,0
Satriani/vai schreef:
(quote)
L.A. Blues Authority volume 2, een waanzinnig en krankzinnig goed album. I'm the Man dat middenstuk : eerst dat fenomenale baswerk van Glen Hughes en daarna een werkelijk ontketende John Norum met bijna Yngwie Malmsteen achtig gitaar werk. Zo maar even 1 van de 12 krakers. Toch heel wat anders dan Europe's Final Countdown. Black Country Communion hebben ook goeie albums.


Wat te denken van Hughes/ Thrall?? Fantastisch album van deze twee giganten

Neal Peart schreef:
(quote)


Wat te denken van Hughes/ Thrall?? Fantastisch album van deze twee giganten
Het enige solo album wat ik heb van Glenn Hughes is Resonate, en ik heb ook nog een album van California Breed waar o.a. Jason Bonham in zit. En alle albums van het Glenn Hughes tijdperk van Black Sabbath. Glenn Hughes slaagt er altijd weer in om goeie bandleden te vinden. Black Country Communion en California Breed zijn daar het bewijs van. Een goeie bassist en zanger.

BlauweVla schreef:
Dat is de fretless bas van Tony Franklin dat je hoort in "I'm the Man". Eens, "Blues" is zeer goed
OEPSSSSSS!!!!!!!!!!! foutje van mijn kant, was iets TE!!!! enthousiast. Het is inderdaad Tony Franklin. Die op 7 van de 12 nummers mee speelt. Als je kan spelen op een fretless bas dan ben je echt waanzinnig goed. De fretless bas is niet echt populair onder de bassisten. Er staan trouwens heel wat indrukwekkende namen op van muzikanten die mee hebben gespeeld op dat album. Niet zo verwonderlijk dat L.A. Blues Authority volume 2 een waanzinnig en krankzinnig goed album is. De hele L.A. Blues Authority serie is een goeie reeks van prachtige albums, ik heb ze allemaal.

avatar van m@rcel_a
Nu ja, elke viool, cello en contrabas is fretloos. Het is te leren zullen we maar zeggen.

avatar van Pitchman
5,0
Dit album is mijn favoriete album van Deep Purple.
Als ik iets van Deep Purple wil horen , dan haal ik Burn tevoorschijn. Alleen al het titelnummer is een parel met die geweldige riff en Glenn Hughes die over de top gaat. Wat een geweldig nummer!
Maar elk nummer is voor mij persoonlijk erg goed. Blackmore is erg goed op dreef en Coverdale samen met Hughes op vocals pakt hier ook goed uit.
The 30th anniversary edition vind ik geweldig klinken en er staat pittig veel informatie in de booklet met leuke foto's erbij. Blackmore is toch een van mijn favoriete gitaristen en in die tijd zaten er veel klassieke elementen in zijn solo's verweven , waar ik erg van houd. Dat was in die tijd nooit eerder gedaan dacht ik. Het was in die tijd toch wat meer dat de gitaarsolo's doorspekt waren met veel blues.
Blackmore hield meer van klassiek , en dat maakte Purple toen wel uniek. Hulde voor dit album met ook het fantastische Mistreated erop(ook zo'n mooi intro gitaarriff) en Might Just Take Youre Life.
In de jaren 70 gekocht vanwege dat fantastische artwork op de hoes.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:51 uur

geplaatst: vandaag om 18:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.