menu

Miles Davis - Kind of Blue (1959)

mijn stem
4,37 (1243)
1243 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. So What (9:25)
  2. Freddie Freeloader (9:49)
  3. Blue in Green (5:37)
  4. All Blues (11:35)
  5. Flamenco Sketches (9:25)
  6. Flamenco Sketches [Alternate Take] * (9:32)
  7. On Green Dolphin Street * (9:48)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 45:51 (1:05:11)
zoeken in:
avatar van bikkel2
5,0
Lura schreef:
Verrassend om een bericht van jou hier aan te treffen, bikkel2.
Dit minder bekende album van hem zal je zeker ook gaan bevallen, als je het nog niet kent : Miles Davis - In a Silent Way (1969)


Genoteerd Lura. Bedankt voor de tip.

avatar van Lura
5,0
aERodynamIC schreef:

Voor mij jaren geleden misschien ook wel de beste instap ooit geweest.

Dit album heb ik ooit dankzij Koot en Bie leren kennen.

avatar van Larzz
5,0
Lura schreef:
(quote)

Dit album heb ik ooit dankzij Koot en Bie leren kennen.

Interessant. Weet je nog met welk item deze muziek voorbij kwam. Ben ook Koot&Bie fan. Maar kan me muziek van Kind of Blue niet herinneren. Wel Eric Dolphy met Hat & Beard van Out To Lunch.

avatar van Lura
5,0
Het was in een van de afleveringen van Keek op de week, die uitgezonden werden tussen 1988 en 1993, Larzz

avatar van Larzz
5,0
Thanks Lura. Zal mijn dvd collectie eens doorspitten.

Arbeidsdeskundige
Dit is een betoverend mooi album.

avatar van Germ
4,5
Germ (crew)
Wat een plaat! Mijn eerste kennismaking met Miles Davis en pure jazz in het algemeen maar wat smaakt dit naar meer.
De elpee vandaag al drie keer op rij gedraaid en hij wordt steeds mooier!

avatar van folkie-joey
R.I.P. Jimmy Cobb, drummer van dienst op dit album, welk samen met Art Blakey's "Moanin'", Horace Silver's "Song For My Father", Lee Morgan's "The Sidewinder" en John Coltrane's "My Favorite Things" in mijn Jazz Top 5 staat.

Thekillers87327
Daar is ie! Mn eerste kennismaking met Jazz.
Voor mij als buitenstaander was/is jazzmuziek echt een typisch sfeermuziekje. Bij filmscenes of gewoon in het echte leven als je door de stad loopt in het donker met bars dichtbij. Dat past echt perfect.
Nougoed.. even genieten

On: Eerst moet ik wel even zeggen dat jazz (nog) niet mijn genre is.
Vind het hele chille muziek op de achtergrond en ook als sfeeraanduider. Als je door n prachtige stad loopt of ergens gaat zitten en dit speelt kun je eigenlijk geen betere muziek op dat moment hebben.
Maar om echt stil te zitten en puur naar de muziek te luisteren is het af en toe wat ''saai''
Je luistert er natuurlijk ook anders naar bijvoorbeeld rock muziek, meer verfijnder ofzo..
Tot slot is het zeker een eerste positieve kennismaking!
Al klinkt 3 sterren niet veel. Als ik op een jazz album 3 sterren geef is het in werkelijkheid dus 4 of 5

avatar van Kronos
5,0
Leuk dat je kennismaakt met jazz, Thekillers87327.
Dit album is inderdaad wel relaxed. Maar dat geldt niet voor alle jazz: Voorbeeld

Thekillers87327
Kronos schreef:
Leuk dat je kennismaakt met jazz, Thekillers87327.
Dit album is inderdaad wel relaxed. Maar dat geldt niet voor alle jazz: Voorbeeld

Thanks! die ga ik ook nog checken!
Aangezien het (nog) niet mijn genre is ga ik natuurlijk niet 100 artiesten luisteren maar ik begin bij de 3-4 beste of belangrijkste en daar hoort Coltrane volgensmij ook bij

avatar van Pitchman
5,0
Via mijn vader kon ik alleen oude stijl jazz , zeg maar dixieland. Maar de laatste jaren draai ik heel vaak Frank Zappa. En door hem ben ik de jazzmuziek gaan waarderen. Dit album had ik al in huis staan. En ik zag dat ik maar 3.5 sterren had gegeven. Oeps.
Mooie docu trouwens over Miles op Netflix.

avatar van dumb_helicopter
3,0
Mij toch eens gewaagd aan deze klassieker, ondanks dat jazz niet mijn favoriete genre is. Laidback sfeertje met mooie melodielijnen. Misschien iets te zoetzemig wel. Voor mij mag er al wat meer energie inzitten. Zeker omdat jazz op plaat bij mij vaak minder binnenkomt dan live in een jazzclub.

avatar van milesdavisjr
5,0
Probeer het eens met een koptelefoon op dumb_helicopter laat op de avond, met een borrel bij de hand en je gaat voor de bijl.

avatar van Boermetkiespijn
4,0
Gouwe ouwe, een onvervalste klassieker! De Legacy Edition op Spotify is ook een aanrader. Extended tot 2 uur, leuk voor wat afwisseling m.b.t. het origineel.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Met: Miles Davis (trompet); John Coltrane (tenorsax); Julian ‘Cannonball’ Adderley (altsax); Bill Evans (piano); Paul Chambers (bas) Jimmy Cobb (drums); Wynton Kelly (piano op 'Freddie Freeloader')

Wat schrijf je over een plaat die zo iconisch is, dat hij het genre bijna definieert? Die voor velen de eerste jazzplaat is die ze ooit luisterden? Dat laatste geldt trouwens ook voor mij, een jaar of vijftien á twintig geleden denk ik. Niet direct een groot succes, al blijkt uit mijn sterrenwaardering dat deze plaat en ik een eind gekomen zijn, sindsdien.

Maar wat geeft uitgerekend deze plaat zo’n onaanraakbare status? Vele uren luisterervaring later, en nadat ik dit jaar alle voorafgaande platen van Miles Davis van een recensie heb voorzien, vind ik het nog steeds lastig om dat te bepalen.

Casual jazzliefhebbers van het Matthijs van Nieuwkerk-type beginnen dan meteen over hoe geweldig Miles Davis trompet kon spelen, maar, sorry als ik hier een heilig huisje omverschop, zo’n enorme virtuoos was de man eigenlijk niet. Zelfs in zijn eigen tijd waren er een aantal trompettisten die technisch begaafder waren, zoals zijn mentor Dizzy Gillespie, Fats Navarro, Clifford Brown of Lee Morgan. Allemaal artiesten met nog steeds veel fans, maar niet de naamsbekendheid van Miles Davis, of een album op hun palmares met de status van Kind of Blue.

Wel was Davis gezegend met een ongekend artistiek zelfvertrouwen, voor een zwarte Amerikaan van zijn generatie. En ondanks (of misschien juist: dankzij) zijn technische beperkingen ontwikkelde hij een bijzonder scherp gevoel voor waar de jazz zich heen bewoog, welke stijlen hem in de voorhoede van het genre hielden, en welke bandleden hij daarvoor moest inhuren.

Vandaar dat artikelen en recensies over Kind Of Blue meestal het grensverleggende van het album benadrukken, via de ‘modale’ benadering van jazz, met pianist Bill Evans als muze. Dit verhaal is zo breed uitgesmeerd binnen de jazzliteratuur dat ik het hier niet hoef samen te vatten. In zijn autobiografie zegt Davis zelf echter ook nog andere dingen over de plaat, die je minder vaak terugleest.

Hij bezocht een optreden van 'Les Ballets Africains' met zijn vriendin, vertelt hij, en was totaal overdonderd door de dansers, de muziek en met name de rol van de Afrikaanse duimpiano hierin. Op een bepaalde manier deed het hem terugdenken aan de gospels die hij als kind hoorde, toen hij op familiebezoek was in Arkansas. Ook schrijft hij over de gedeelde liefde van hem en Evans voor Ravel en Rachmaninov.

Dit alles smeulde in zijn hoofd, en kwam er uiteindelijk uit in de vorm van vijf muzikale schetsen, die hij aan zijn band zou voorleggen in het voorjaar van 1959.
(Volgens hemzelf, althans. Boze tongen beweren dat eigenlijk pianist Evans het genie is achter deze composities, en niet Davis. Dat zal wellicht een beetje overdreven zijn, al heeft Davis de schijn wel een beetje tegen: hij zou vaker in zijn carrière composities van anderen jatten, en ondanks zijn felle ontkenningen in zijn boek, worden ‘Blue in Green’ en ‘Flamenco Sketches’ tegenwoordig zelfs door zijn nalatenschap als (co)composities van Evans erkend. Hoe dan ook--)

Het geeft, vind ik, een beter, eerlijker en mooier beeld van de plaat, als je je Miles Davis voorstelt niet als een soort professor in muzikale wiskunde, rekenend met modale toonladders, maar als een artiest, die uiting wilde geven aan verschillende gevoelens die in hem broeiden, een vuurtje dat werd aangestoken door invloeden uit de jazz, de blues, wereldmuziek, gospel, en klassiek.

Schetsen komen natuurlijk nooit op papier zoals je ze had voorgesteld, en dan moeten nog vijf bandleden er hun plasje over doen: muzikale stemmen die zo uiteenliepen als de prille kosmische storm van John Coltrane, de volromige blues van Cannonball Adderley, of het sprankelende impressionisme van Evans. In zijn autobiografie vertelt Davis, geamuseerd, hoe verbaasd mensen reageren als hij ze vertelt dat het eindresultaat totaal anders klinkt dan hij in gedachten had. ‘I just missed [what I was trying to do]’.

Ondanks alle muziektheorie die mensen er soms bijslepen, zit de kracht van de plaat volgens mij in de melancholie, bewondering, hunkering die Miles Davis dreven. De modale benadering gaf hem en zijn band de ruimte om dit zo puur en onbevangen mogelijk te uiten. Het maakt dat de plaat nog steeds door een onbevangen jazzbeginner kan worden aangezet, en kan worden begrepen. Ik ben niet helemaal zeker of ik het Miles Davis’ beste plaat vind, maar voor dat laatste natuurlijk sowieso niets dan lof.

marleone
Kan niets meer toevoegen aan alles wat hier geschreven is.
Behalve dat deze plaat wat mij betreft de perfectie benadert. Tijdloze, sobere, onnoemelijk zuivere schoonheid..

wvernooij
Ik sluit me aan in de rij voor mij: Deze bijzondere plaat is ook mijn eerste kennismaking met het fenomeen Jazz.

avatar van aERodynamIC
5,0
We kunnen voor dit album vandaag 63 kaarsjes uitblazen. Anno nu nog steeds even prachtig en urgent als je het mij vraagt. Het album waardoor ik jazz ben gaan waarderen en welke ik nog steeds beschouw als favoriete jazz-plaat. Niet origineel nee, maar het is gewoon prachtig natuurlijk.

avatar van Jazper
5,0
aERodynamIC schreef:
We kunnen voor dit album vandaag 63 kaarsjes uitblazen.

Heb je die allemaal aangestoken?

avatar van Nr.4
5,0
Eens in de zoveel tijd moet ik deze gewoon draaien en alleen maar van liggen genieten. Fantastisch album van begin tot eind.

5,0
dj@
tijdloos en elegant album.

In jazz heb ik me nooit erg verdiept. Ik heb zojuist wel van dit album de remaster uit 1997 aangeschaft en ik vind hem erg goed klinken. De muziek zelf beoordelen gaat nog wel even duren.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat anderen de beste uitgave van dit album vinden. Volgens mij zijn dat er inmiddels nogal wat.

avatar van Tony
4,0
Waverick schreef:
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat anderen de beste uitgave van dit album vinden.

De Analogue Productions UHQR van vorig jaar 2021, zou ik zeggen.

avatar van Mjuman
Tony schreef:
(quote)

De Analogue Productions UHQR van vorig jaar 2021, zou ik zeggen.


Daarbij drink je dan zeker een Remy Martin XO of een Glenfiddich 21 years old (Carribean Rum Finish), om op een vergelijkbaar niveau te zitten?

Ik heb hier de (metalen) box Miles Davis & John Coltrane - The Complete Columbia Recordings: Miles Davis & John Coltrane (2000) - MusicMeter.nl - Kind of Blue zit daarin, de zgn Rudy van Gelder remasters. Uiterst fraai - ooit als longbook voor weinig te koop. Geen idee of die remasters ook zijn gebruikt voor de gewone heruitgave. Er is ook een blauwe dubbel-lp, speciale uitgave - geen idee hoe goed die is.

avatar van Tony
4,0
Mjuman schreef:
Daarbij drink je dan zeker een Remy Martin XO of een Glenfiddich 21 years old (Carribean Rum Finish), om op een vergelijkbaar niveau te zitten?

Nee, Mju, ik heb geen van drieën in huis. Ben niet zo ondersteboven van Kind of Blue dat ik wil investeren in zo'n peperduur exemplaar. Iets wat ik voor goede cognac of whiskey of A Love Supreme wel bereid ben te doen.

Bedankt Tony en Mjuman, maar ik ben hiermee nog niet veel opgeschoten .

UHQR 2021 vindt Tony blijkbaar superieur, maar waarom?
Hetzelfde geldt voor Mjuman en de Rudy van Gelder-versie.

Wellicht hebben jullie geen vergelijkingsmateriaal? Dat geldt in ieder geval wel voor mij. Ik wil me er wel verder in verdiepen, maar misschien zijn er MuMe-gebruikers die voor zichzelf al lang hebben bepaald dat ze een lievelings-versie van dit album hebben na meerdere uitgaven te hebben beluisterd. Ik hoor het graag!

avatar van Mjuman
Waverick schreef:
Bedankt Tony en Mjuman, maar ik ben hiermee nog niet veel opgeschotenTony
UHQR 2021 vindt Tony blijkbaar superieur, maar waarom?
Hetzelfde geldt voor Mjuman en de Rudy van Gelder-versie.

Wellicht hebben jullie geen vergelijkingsmateriaal? Dat geldt in ieder geval wel voor mij. Ik wil me er wel verder in verdiepen, maar misschien zijn er MuMe-gebruikers die voor zichzelf al lang hebben bepaald dat ze een lievelings-versie van dit album hebben na meerdere uitgaven te hebben beluisterd. Ik hoor het graag!


Een een reactie: ik heb zo'n donkergrijs vermoeden dat in het geval van Tony het om een grap ging. Verder neem je gewoon een aantal dingen aan: ik heb een fatsoenlijke hifi-set en heb allerlei opnames van Miles Davis gehoord (uiteenlopende labels) en meerdere versies van Kind of Blue. Ik heb ook de zgn "gold disk" versie gehad (kost ca 70 euro) en die weggedaan (misschien wel aan een user hier) omdat ik de versie uit de box goed genoeg vond: Van Gelder heeft die remasters met zorg en liefde uitgevoerd en daarover is de wereld van audiofielen unaniem. En als je wilt verdiepen in Kind of Blue is die box - Complete Columbia Recordings .... een goed startpunt - heb je ook alle (out-)takes en versies, plus een boekje met alle studiogegevens en de historie. Geen idee of die geremasterde versie ook als los album verkrijgbaar is - even kijken op Discogs.
Voor verdere info kun je anders ook even google'n op album + artiest én de vermelding Steve Hoffmann forum - daar vind je alle info over kwaliteit van persingen etc.

avatar van Tony
4,0
Waverick schreef:
Bedankt Tony en Mjuman, maar ik ben hiermee nog niet veel opgeschoten .

Wat Mju zegt, het Steve hoffman forum of kijk eens op You Tube, best pressing of... dan vind je meerdere video's van mensen die de beste versie van het album bespreken. Als authenticiteit (de 1e persing is voor velen de holy grail) niet belangrijk voor je is, dan komt de UHQR 33rpm of nog beter, de 45 rpm als beste keus naar voren. Maar goed, het prijskaartje is er ook naar, he?

Ok, bedankt voor jullie reacties Tony en Mjuman. Ik ga eens verder kijken op het Steve Hoffman forum.

avatar van gaucho
Dan kun je nog wel even vooruit... Dat is echt een onnoemelijk uitgebreid forum, met als enige nadeel: zoveel smaken, zoveel meningen.

Dit lijkt mij in eerste instantie het meest behulpzame topic op die site. Ook hier zie je de aanbevelingen al op de eerste pagina sterk uiteenlopen. De SACD wordt aanbevolen, maar ook die recente dubbel-LP (45 toeren) van MFSL.

Ik kan je persoonlijk niet heel erg op weg helpen. Ik heb zelf de Columbia Legacy-versie uit 1997 op CD (20-Bit remastering, dezelfde als jij hebt, denk ik) en ben daar erg tevreden over. Maar ik ben niet zo'n fanatieke fan van het album dat ik meerdere versies ben gaan beluisteren.

Overigens is de 'wereld van audiofielen' niet bepaald unaniem over de Rudy Van Gelder-remasters. In elk geval niet op het Steve Hoffman Forum. De kritiek luidt dat er vaak enige compressie is toegepast en dat ze weliswaar gedetailleerd, maar soms 'overly bright' zijn.

avatar van Queebus
4,0
Ontzettend fijne jazzplaat. Vroeger dacht ik dat jazz een kwestie van zoveel mogelijk noten uitpoepen is, inmiddels weet ik wel beter. Ben er lang niet altijd voor in de stemming maar wanneer wel dan kan ik er ook best van genieten. Inmiddels de nodige albums van Miles in de platenkast (Sketches Of Spain, Tutu) maar dit is de meest toegankelijke. Ben hem gaan beluisteren omdat in de Mojo dit album veelal als favoriet werd genoemd door popartiesten in de rubriek All Back To My Place.

4,5
Dit is een geweldig Jazz album. Ben in 1970 naar een soos in Gouda gegaan met de naam van en nummer van Miles Davis het 1e nummer van dit album Kind of Blue ( 1959 ) So What. Wist in die tijd wel dat het een Jazz soos was ( gewest ). Maar wist niet dat het nummer So What van Miles Davis was. Was toen meer van de Blues. Had wel wat Jazz LP's maar luisterden heel weinig naar. Jaren later kwam ik er achter. ben in middels ook heel veel naar Jazz gaan luisteren. Zeker de laatsten jaren steeds meet. Voor mijn is dit album Kind of Blue, Miles Davis ( 1959 ) en Time Out, The Dave Brubeck Quartet ( 1959 ) een natuurlijk niet te vergeten het album The Koln Concert, Keith Jarrett. ( 1975 ).

Gast
geplaatst: vandaag om 23:46 uur

geplaatst: vandaag om 23:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.