Het eerste nummer wat ik van deze prachtige plaat hoorde was He Knows You Know; gedraaid door Frits Spits in de Avondspits!
Ik wist toen dat als de rest van het album net zo spannend en emotioneel geladen zou klinken dit absoluut iets voor mij zou zijn. In de platenzaak later die week luisterend naar de titeltrack wist ik direct bij het begin daarvan dat dat wel goed zat.
Aantrekkingskracht voor mij waren vooral de krachtige maar soms ook weer tere zang van Fish en het bijzonder fraaie gitaargeluid. Op drums lette ik destijds niet echt ook al heb ik later o.a. van een drummer gehoord dat Mick Pointer volgens hem een slechte drummer is ( maar dat vindt hij ook van Ian Mosley ).
Een 4,5 ; geen 5 door vooral het veel mindere Garden Party en omdat ik Clutching At Straws en Brave beduidend beter vind maar wel 1 van mijn meest geluisterde albums.
Het is moeilijk van de overgebleven nummers aan te geven wat mijn favorieten zijn omdat vooral He Knows You Know ook een sentimentele waarde heeft. Ook de The Web heb ik altijd prachtig gevonden en de uitvoering op Recital of the Script bevestigde dat nog eens voor me.
Toch kies ik voor Chelsea Monday en Forgotten Sons; 2 heel verschillende nummers die beiden een hele eigen sfeer oproepen.
Na al die jaren behoord Marillion nog steeds tot mijn top 3 bands en staat dit album nog steeds in mijn top 10.