menu

Marillion - Script for a Jester's Tear (1983)

mijn stem
4,15 (624)
624 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Script for a Jester's Tear (8:39)
  2. He Knows You Know (5:22)
  3. The Web (8:48)
  4. Garden Party (7:15)
  5. Chelsea Monday (8:16)
  6. Forgotten Sons (8:21)
  7. Market Square Heroes [Battle Priest Version] * (4:17)
  8. Three Boats Down from the Candy * (4:30)
  9. Grendel [Fair Deal Studios Version] * (19:08)
  10. Chelsea Monday [Manchester Square Demo] * (6:52)
  11. He Knows You Know [Manchester Square Demo] * (4:28)
  12. Charting the Single * (4:51)
  13. Market Square Heroes [Alternative Version] * (4:48)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 46:41 (1:35:35)
zoeken in:
MindRuler
Mijn minst favoriete uit het Fish-tijdperk maar toch een behoorlijk goed album.
De mindere tracks duren te lang om te blijven boeien. Forgotten Sons blijft uiteraard één van hun allerbeste nummers.

op dat nummer klinkt fish meer dan ooit als gabriel, niettemin ene sterk nummer

3,5
Dit is mijn derde album van Marillion, na "Misplaced Childhood" en "Brave". Hoewel ik de toetspartijen op dit album vaak prachtig vind, raakt "Script" me toch minder dan de andere twee albums. Ik vind Fish op dit album veel schreeuweriger dan op "MC". Jammer.

Het titelnummer vind ik overigens wel prachtig.

Misschien stijgt mijn waardering nog wel enigszins na meerdere luisterbeurten.

Ozric Spacefolk
Weet je, op Pointer's gedrum na, is dit toch een ontzettend sfeervolle plaat. De eerste die ik ooit had van deze band..

En als ik deze dan weer zo opzet, gaan mijn gedachten terug naar de tijd dat ik veel en vaak met de fiets de natuur introk, met deze plaat op mijn walkman...

Zeer mooi, en ik vergeef Mick dat hij er soms een rommeltje van maakt...

De solo's van Steve en Mark zijn subliem, alsmede de productie...

Bij deze mijn stem aangepast van 4 naar 5 sterren.

avatar van Bravejester
5,0
Het eerste nummer wat ik van deze prachtige plaat hoorde was He Knows You Know; gedraaid door Frits Spits in de Avondspits!

Ik wist toen dat als de rest van het album net zo spannend en emotioneel geladen zou klinken dit absoluut iets voor mij zou zijn. In de platenzaak later die week luisterend naar de titeltrack wist ik direct bij het begin daarvan dat dat wel goed zat.

Aantrekkingskracht voor mij waren vooral de krachtige maar soms ook weer tere zang van Fish en het bijzonder fraaie gitaargeluid. Op drums lette ik destijds niet echt ook al heb ik later o.a. van een drummer gehoord dat Mick Pointer volgens hem een slechte drummer is ( maar dat vindt hij ook van Ian Mosley ).

Een 4,5 ; geen 5 door vooral het veel mindere Garden Party en omdat ik Clutching At Straws en Brave beduidend beter vind maar wel 1 van mijn meest geluisterde albums.

Het is moeilijk van de overgebleven nummers aan te geven wat mijn favorieten zijn omdat vooral He Knows You Know ook een sentimentele waarde heeft. Ook de The Web heb ik altijd prachtig gevonden en de uitvoering op Recital of the Script bevestigde dat nog eens voor me.

Toch kies ik voor Chelsea Monday en Forgotten Sons; 2 heel verschillende nummers die beiden een hele eigen sfeer oproepen.

Na al die jaren behoord Marillion nog steeds tot mijn top 3 bands en staat dit album nog steeds in mijn top 10.

Ozric Spacefolk
Van de non-albumtracks verdient Three Boats Down from the Candy ook wel een pluim. Later met John Martyr op drums opnieuw ingespeeld en op single uitgebracht.

Ozric Spacefolk
Nooit geweten dat Andy Ward in de videoclip van Garden Party meespeelt: YouTube - Marillion - Garden Party

Uiteraard niet op het nummer.

avatar van marathonman
4,0
Mijn 1e kennismaking ook idd bij Fritsie Spitsie: He knows you know, direct verkocht, resultaat zichtbaar in al mijn lijstjes en waarderingen, toch 30jr geleden...
19 november in Enschede!!

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Indertijd door mij niet opgepikt, gedeeltelijk omdat het teveel een Genesis-rip-off zou zijn, gedeeltelijk omdat ik met heel andere muziek bezig was (Cave, Smiths, Sylvian, Echo & the Bunnymen).

Vijfentwintig jaar later en helemaal in de symfo (oude, maar ook wat er aan nieuwe is), vond ik dat ik dit toch eens moet proberen, en na een paar keer draaien trok ik m'n haren uit dat ik hier niet eerder aan was begonnen. Natuurlijk, de Genesis-link is er: incidenteel het gitaargeluid en het orgeltje, het ritme hier en daar, de zang van Fish die soms aan die van Gabriel doet denken (maar soms ook aan Geoff Tate van Queensrÿche), en de opbouw van nummers (maar soms zijn die ook een stuk minder labyrintisch dan die van Genesis). Even zo groot zijn echter de verschillen; met name de emotionele oerschreeuw die Fish van zijn zang maakt en de intense teksten vol littekens geven aan deze muziek een totaal andere gevoelskleur dan de sprookjesachtige en soms vervreemdende spinsels van Genesis.

Wat deze muziek echter ook kenmerkt is de manier waarop Steve Rothery en Mark Kelly met hun smaakvolle arrangementen de lange nummers zodanig inkleuren dat ze de perfecte achtergrond vormen voor de lange lappen tekst die Fish zingt, met zijn karakteristieke stem die misschien niet technisch perfect is maar wel zo uitdrukkingsvol dat ze die teksten een extra emotionele dimensie geven. En daardoor worden zelfs de nummers die misschien compositorisch niet uitblinken toch meegezogen in het geheel, als één lange trip waarvan je eigenlijk geen stukje zou willen missen. Alles hoort bij elkaar op deze plaat, alles vormt één gemoedstoestand.

Wellicht gooide Fish hier in één keer alle opgespaarde woede, rancune en gekwetstheid eruit, zodat je je zou kunnen afvragen wat hij voor toekomstige platen nog in petto zou kunnen hebben. Meer dan genoeg, naar zou blijken, maar dit debuutalbum is in ieder geval een linkse directe die voor mij inmiddels totaal los is komen te staan van elke (positieve dan wel negatieve) Genesis-associatie.
 

avatar van bikkel2
4,0
Mooi stukje en ook helemaal waar. Het is een album die je in het tijdsvlak van uitbrengen helemaal niet verwacht eigenlijk.
Het genre symforock was eigenlijk not done in die periode en de oude garde symfobands wisten dat ze niet meer met hun vertrouwde geluid aan konden komen.
Marillion pikte de draad gewoon op en doet dat met spannende nummers, vol met emotie en inderdaad fraaie uitgerekte keyboard en gitaarpartijen ter ondersteuning van zanger Fish.

Jammer blijft het dat de drumpartijen wat vlak zijn. De latere drummer Ian Mosely had er beter raad mee geweten.
Maar verder een droomdebuut van een band die durfde en dat eigenlijk nog steeds doet.

Ik ga toch weer naar een * 4, want de songs deugen en de spanning in de songs zijn uniek.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ja, dat de wisseling van drummer nogal wat stof heeft doen opwaaien had ik uit de diverse reacties hier op MuMe al begrepen. Ik moet bekennen dat het matige drumwerk op dit album me niet echt was opgevallen, misschien omdat de rest van de sound zo kleurrijk en soms ook overdonderend is.
 

avatar van bikkel2
4,0
Het zijn niet de meest virtuoze partijen die hij moet slaan en de kleurrijke tapijtjes en gitaar en baspartijen dragen het geheel naar behoren.
Maar Mick Pointer mist de creativiteit om wat interessanter uit de hoek te komen.
Zijn drumfills zijn wat voorspelbaar en echt heel strak is het ook niet ingespeeld.
Op de volgende plaat Fugazi is ian Mosely aan boord en is de drumsound veel frivoler en creatiever.
Dat maakte wel dat de groep een stuk solider ging klinken.

Ozric Spacefolk
Eigenlijk vind ik de 'drumsolo' in The Web een beetje genant.

Forgotten Sons en Garden Party zijn wel leuk gedrumd.

Grendel eigenlijk ook. Vooral dat laatste stuk.

avatar van kaztor
4,0
Afgelopen zondag de Disky-versie meegenomen van de rommelmarkt.

Zeer goed album. Erg compact gespeeld en het hangt een beetje tussen Genesis (arrangementen en zang) en Yes (hoekigheid) in.

Misplaced Childhood hadden we al, maar ik vind deze toch net iets beter.

Hier zit nog wel een opwaardering in!

5,0
Toen ik dit album hoorde dacht ik eerst dat Peter Gabrile iets nieuws had uitgebracht, maar al gauw bleek het om de nieuwe progbavnd Marillion te gaan. Nog steeds een sterk debuut in mijn ogen (al kun je de Genis link niet helemaal weglaten)

avatar van lennert
4,5
Het is weer winter, en dat betekent automatisch bij mij dat Marillion weer veelvuldig gedraaid zal worden. In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik nu echter met uitzondering nog van Holidays In Eden ook alle albums met Hogarth op zang, waardoor het misschien eens tijd wordt voor het beluisteren van de rest van de albums en ze als zodanig te vergelijken.

Script For A Jester's Tear is een plaat die, mede door de titeltrack, een ultiem album is voor een tiener met liefdesverdriet. Althans, toen ik 17 was werkte het in ieder geval zo, omdat de hartverscheurende lyrics van de titeltrack zo ongelooflijk goed van toepassing op mijn eigen gevoelens waren, dat dit album toentertijd ook een van mijn favoriete albums genoemd kon worden. Chelsea Monday en Forgotten Sons waren andere favorieten, maar nu valt het me ook op dat He Knows You Know en The Web toch ook prachtige nummers zijn, al blijkt in het laatste geval toch wel erg goed hoeveel er tijdens de instrumentale passages gekopieerd wordt uit Grendel. Waar ik echter nog steeds niet van gecharmeerd ben is Garden Party, een nummer wat net iets te vrolijk klinkt in vergelijking met de andere nummers en qua tekst ook vele malen minder intrigerend is.

Jammer dat dit album Marillion ook meteen als niet serieus te nemen neerzette bij de Britse muziekpers en dat men tegenwoordig nogal lacherig doet over de muziek die bands toentertijd speelde. Een onbetwiste klassieker blijft het echter wel, al is mijn waardering nu toch net niet de volle mep.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
lennert schreef:
Waar ik echter nog steeds niet van gecharmeerd ben is Garden Party, een nummer wat net iets te vrolijk klinkt in vergelijking met de andere nummers en qua tekst ook vele malen minder intrigerend is.

Zo te zien zijn de meeste gebruikers hier het met je eens, want Garden party bungelt eenzaam onderaan.bij het lijstje van favoriete nummers (althans bij de zes reguliere tracks).
 

avatar van lennert
4,5
Een slecht nummer is het natuurlijk ook niet, want muzikaal is er wel degelijk wat te genieten, maar het past gewoon niet tussen de rest van de veel serieuzere nummers.

avatar van viking1
4,5
Mooi marillion album.
Heb het live album recital of the script ook daar op veel nummers van dit album maar dan in prachtige live uitvoeringen!
Had deze studio cd nog niet,dus ook maar gekocht.

Heb de digital remaster plus bonus disc,en dat voor 7,99(geen geld voor dit prachtig album)
.
Heb nu 7 cd's van marillion.
Mooie cd ,de bonus cd is ook zeker de moeite waard.

avatar van frolunda
3,5
Garden party en he knows you know zijn prima nummers.De rest is ook niet slecht maar iets te uitgesponnen voor mijn smaak.

avatar van ricardo
5,0
Mooie verhalende plaat met Fish, maar niet zo goed, mooi en intens als de laatste 2 albums met Fish.

Ik kom in eerste instantie tot een 3, maar de Marillion albums zijn bij mij echte groeialbums gebleken en het cijfer zal vast nog gaan stijgen.

Marillion is mijn beste ontdekking geweest in 2012 dat absoluut.


avatar van vigil
5,0
Dan zal dit vast ook wel goed komen

avatar van ricardo
5,0
Deze vind ik wat rustiger en minder virtuoos dan de laatste 2 Fish albums.

Maar ook daar is weer een tijd en een stemming voor dat je niet het virtuoze wilt horen van Clutching At Straws , maar dat je juist een wat rustiger Marillion wit horen.

Heb deze rond de 5 keer gedraaid, maar mijn voorkeur blijft beslist nog voor Clutching en misplaced bestaan.

Wel een verhoging in stemmen nu.

avatar van chevy93
5,0
Verhoogd naar 4,5*. Waarschijnlijk toch wel het beste album van Marillion. Ik verbaas me alleen wel dat The Web hier pas als 4e genoemd wordt (qua voorkeursstemmen). Die begint bij mij zo'n beetje het titelnummer voorbij te streven. Vooral weergaloos toetsenspel.

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
chevy93 schreef:
Verhoogd naar 4,5*. Waarschijnlijk toch wel het beste album van Marillion. Ik verbaas me alleen wel dat The Web hier pas als 4e genoemd wordt (qua voorkeursstemmen). Die begint bij mij zo'n beetje het titelnummer voorbij te streven. Vooral weergaloos toetsenspel.

Altijd fijn om zo heel af en toe in het wild nog iemand tegen te komen die The Web ook op waarde weet te schatten.

Ozric Spacefolk
The Web is qua compositie echt te gek, maar die drumsolo is wel dramatisch, hoor....

avatar van echoes
Klopt ja. Supergaaf nummer met fantastisch toetsen en gitaar spel, maar simpele, inspiratieloze drums. Het mooie daarvan is dan wel dat ik het als toetsenist met drumliefde redelijk kan mee drummen. Daarbij zeg je eerder dat je de productie subliem vind, maar daar kan ik het niet mee eens zijn. Vind de productie juist een flink euvel hier, maar ik heb het idee dat het te maken heeft met de remastered versie die ik heb, want het was me bij m'n ouwe cd nooit opgevallen. De remaster klinkt erg schel en blikkerig. Vooral de drums en gitaar. Heeft iemand beide exemplaren toevallig om het te vergelijken?

avatar van Bravejester
5,0
Ik heb nog beide exemplaren en bij mij/voor mij klinkt de remastered toch beter met name ook door het de vollere bassound. Merk persoonlijk niets van schelle of blikkeriger drums en gitaren; vind het gitaargeluid eerder een fractie warmer en het drumgeluid iets meer harder in de mix.

avatar van Rockfan
4,5
Ik begrijp die kritiek op Mick Pointer niet zo goed eigenlijk. Mick slaat wat strakker zijn maat in vergelijking tot Ian maar maakt hem dat een rommelaar? Volgens mij niet of hoor ik het verkeerd? Zeg het maar.........

avatar van vielip
4,5
Ik vind de kritiek op Pointer vaak ook wat vergezocht. Ik stoor me er geenszins aan in ieder geval. Toch vind ik Mosley de betere drummer. Heeft meer avontuur in zijn spel. Meer schwung of hoe je het ook wilt noemen...

Gast
geplaatst: vandaag om 16:26 uur

geplaatst: vandaag om 16:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.