De eerste twee Genesis cd's met Collins op de vocalen zijn gelijkwaardig aan de albums met Peter Gabriel.
De symfonische sprookjes van Selling England by the pound verschillen muzikaal nauwelijks van A trick of the tail.
Niet zozeer Peter Gabriel maakte het verschil als wel Steve Hackett. Als kwartet zonder Peter Gabriel en dan van het niveau Wind & wuthering hadden ze wat mij betreft nog jaren mogen doorgaan.
Hier, op ...And then there were three, compenseren Banks en Rutherford op bijna briljante wijze het vertrek van Hackett. Ik weet nog goed dat muziekkrant Oor bij de recensie van ATTWT het verhaal van de "tien klein negertjes" naar boven haalde en concludeerde dat het vertrek van Gabriel en Hackett alleen maar had geleid tot het beste album van Genesis tot dan toe.
Dat de band inclusief vocalen een paar jaar later uit de bocht zou vliegen was nog niet te voorzien. Door commercieel succes zullen Collins e.a. ook wel gedacht hebben dat alles goed ging, dat ze op het juiste spoor zaten.
Velen waren het overigens ook met ze eens (de albums verkochten als warme broodjes, ik heb ze trouwens zelf ook gekocht) maar dat waren over het algemeen niet meer de liefhebbers van de Genesis van de jaren '70. Maar die waren getalsmatig dan ook (sterk) in de minderheid.
Nu zie je juist het omgekeerde, als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal stemmen dat Genesis krijgt voor hun albums op onze site: de oude albums krijgen meer beoordelingen dan het werk vanaf de jaren '80, terwijl dat niet naar verhouding qua verkoopcijfers is. Blijkbaar hebben de jaren '70 albums een trouwere aanhang,...