menu

Genesis - ...And Then There Were Three... (1978)

mijn stem
3,60 (358)
358 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Charisma

  1. Down and Out (5:25)
  2. Undertow (4:47)
  3. Ballad of Big (4:47)
  4. Snowbound (4:30)
  5. Burning Rope (7:07)
  6. Deep in the Motherlode (5:14)
  7. Many Too Many (3:30)
  8. Scenes from a Night's Dream (3:30)
  9. Say It's Alright Joe (4:18)
  10. The Lady Lies (6:05)
  11. Follow You Follow Me (3:59)
totale tijdsduur: 53:12
zoeken in:
The-Batman
Dit is een super plaat.

avatar van musician
4,5
De sacd versie klinkt mij eigenlijk weinig schokkend in de oren, eerlijk gezegd. Ik had mij er veel van voorgesteld maar ik hoor weinig opzienbarende veranderingen of verbeteringen.

Maar ik zal ook toegeven dat And then there were three altijd al goed heeft geklonken.
De plaat geeft inhoudelijk toch ook wel aan dat de hand van Steve Hackett wordt gemist, het is naar mijn smaak geen album geworden waar zijn vertrek feilloos is opgevangen.

avatar van Bluebird
4,0
Tja, Banks krijgt hierdoor ook alle ruimte en dat is te horen. Toch blijft dit een bijzondere plaat in het repertoire. De sfeer is uniek en meeslepend en in geen enkel ander album terug te vinden.

avatar van ChrisX
musician schreef:
Maar ik zal ook toegeven dat And then there were three altijd al goed heeft geklonken.


De plaat (LP) inderdaad wel maar elke cd tot aan de meeste recente heruitgave (cd+sacd) klonk echt verschrikkelijk schel bij vlagen. Gelukkig is dat met de nieuwe mix en mastering aangepakt.

avatar van Bluebird
4,0
Ik moet anders zeggen dat de definitive remaster vergeleken met de LP toch al een hele vooruitgang is. Maar voor mij vind ik dat ook wel prima zo, laat de oorspronkelijke sound vanuit nostalgische oogpunt maar onaangetast blijven. Ieder zn eigen beleving.

avatar van musician
4,5
Bluebird schreef:
Tja, Banks krijgt hierdoor ook alle ruimte en dat is te horen. Toch blijft dit een bijzondere plaat in het repertoire. De sfeer is uniek en meeslepend en in geen enkel ander album terug te vinden.

Helemaal waar. Het is inderdaad Banks die zich uitleeft als nooit tevoren. Zoveel ruimte heeft hij daarna nooit meer gekregen (of heeft hij nooit meer opgeëist) Ik vind het tempo op ...And then there were three ook behoorlijk hoog liggen, jachtig haast.

ChrisX schreef:
De plaat (LP) inderdaad wel maar elke cd tot aan de meeste recente heruitgave (cd+sacd) klonk echt verschrikkelijk schel bij vlagen. Gelukkig is dat met de nieuwe mix en mastering aangepakt.

Met die laatste zin kan ik je niet meer volgen. De sacd is, dacht ik ook, de meest recente heruitgave. Maar is er daarna toch nog weer een nieuwe mix en mastering uitgebracht?

avatar van ChrisX
musician schreef:
(quote)


Met die laatste zin kan ik je niet meer volgen. De sacd is, dacht ik ook, de meest recente heruitgave. Maar is er daarna toch nog weer een nieuwe mix en mastering uitgebracht?


Wat ik bedoel is dat zowel de eerste cd uitgave als de Definitive Editions uit de jaren 90 echt veel te schel klonken. Bijna onluisterbaar voor mijn oren. Voor het recente reissue programma is alles opnieuw gemixt en die is vervolgens op die cd+sacd set gezet. Tja, een nieuwe mix is natuurlijk een doorn in het oog voor puristen en ik ben er ook niet altijd een voorstander van maar in dit geval is de verbetering zelfs gewoon op cd al erg groot te noemen.

Stijn_Slayer
Ik had het zelf eerlijk gezegd niet verwacht, maar ik moet hier toch musician wel gelijk geven. Dit album ligt nog redelijk in de lijn van Trick of the Tail en Wind & Wuthering. Wellicht vind ik 'm zelfs sterker dan Trick of the Tail, omdat ik deze plaat een stuk constanter vind. Er staan eigenlijk geen ondermaatse nummers op (al heeft Trick of the Tail daarentegen wel uitblinkers).

Je zou wellicht kunnen stellen dat de muziek van progressieve rock is verschoven naar rock met progressieve trekjes. Daarnaast worden de lengtes van de nummers geleidelijk aan al teruggebracht. Met 'Follow You Follow Me' hadden ze bovendien een hit te pakken. Ik vind dit het minste nummer van het album, maar hier kan ik nog mee leven. Het meeste mis je misschien nog Steve Hackett, waarmee toch wel een belangrijk deel van de eigen identiteit van Genesis is weggevallen.

Als je er goed over nadenkt was ...And Then There Were Three.. dus al duidelijk een volgende stap in de ontwikkeling van Genesis, maar al met al vind ik dat er hier nog wel sprake is van de 'oude' Genesis (je ontkomt er bij deze groep nu eenmaal niet aan om vergelijkingen te maken..). Op het eerste gehoor is er weinig mis mee. Je moet kritisch op zoek gaan wil je de koerswijziging echt doorkrijgen. Het is er in ieder geval eentje die ik op den duur wel zal aanschaffen.

1988
Een geweldig mooi en sterk album,niks meer niks minder.

4,0
Destijds de LPP blind gekocht (ik was nog lyrisch over Seconds Out), maar kreeg wel de kous op de kop. Moest errug wennen. Uiteindelijk beschouw ik dit als een redelijke plaat, waar Tony veel ruimte wordt gegund, maar dit album staat bij mij ook bekend van de eerste single. (Genesis maakte lange zwierige nummers in mijn beleving). De ommekeer was merkbaar

avatar van tims
5,0
Wat mij betreft het meest onderschatte album van Genesis. Het viel voor Phil Collins ook niet mee om de plek van Peter Gabriel in te nemen als vocalist, maar vooral op de nummers snowbound en Undertow laat hij horen zeker niet minder te zijn.
De samenwerking/dialoog van Banks (toetsen) en Collins (drums) op Burning Rope is werkelijk magistraal. Fantastisch album..

Lay your body down upon the midnight snow,
Feel the cold of winter in your hair
Here in a world of your own,
In a casing that's grown
To a children's delight
That arrived overnight.
(Snowbound)

4,0
Hé TIMS ik mis toch echt het Hackett geluid op dit album....
Plus de nummers vond ik een stuk minder. The Rope vond iok nog wel van niveau

avatar van rkdev
4,5
Interview met Phil Collins ten tijde van dit (sterke) album: Phil Collins - Interview 1978 - YouTube

avatar van tims
5,0
rkdev schreef:
Interview met Phil Collins ten tijde van dit (sterke) album: Phil Collins - Interview 1978 - YouTube


Nog nooit gezien...thx

avatar van Bluebird
4,0
Zie ik daar nou Alan Parsons achter de schuiven naast Tony?

Edit: al gevonden, blijkt David Hentschel te zijn. Ongelofelijk, 2 druppels water.

avatar van musician
4,5
Ben benieuwd welke kant het zou zijn opgegaan, met Parsons!

avatar van Rudi S
4,0
tims schreef:
Wat mij betreft het meest onderschatte album van Genesis. Het viel voor Phil Collins ook niet mee om de plek van Peter Gabriel in te nemen als vocalist, maar vooral op de nummers snowbound en Undertow laat hij horen zeker niet minder te zijn. De samenwerking/dialoog van Banks (toetsen) en Collins (drums) op Burning Rope is werkelijk magistraal. Fantastisch album.. (Snowbound)


Ben het wel met Tims een wat betreft de onderschatting, hier staan mooie compacte nummers op.
Tja ik blijf wel de voorkeur voor de Gabriel albums houden.

avatar van Bluebird
4,0
musician schreef:
Ben benieuwd welke kant het zou zijn opgegaan, met Parsons!

Hahaha... tja, daarover kun je alleen maar speculeren. Dat orkest van Andrew Powell lijkt me nou niet echt zo passen bij Genesis, daarbij heeft Parsons volgens mij meer affiniteit met de conventionele songstructuren, hoewel Hentschel die net zo goed vertoont. Pink Floyd was nog net niet te hoog gegrepen.

avatar van IntoMusic
5,0
Natuurlijk was het met Gabriel een ongelofelijk mooie tijd voor Genesis qua albums. Toch is mijn liefde voor dit album steeds meer gaan groeien en hink ik tegen de volle pond. Het symfonische en de heerlijke sound van Collins (die eigenlijk na dit album niet meer benaderd wordt) is grandioos. Goed te horen op Snowbound en Burning Rope, meteen één van de favorieten.
Zal 'm morgen weer eens door mijn ipodje laten vloeien

4,0
Rudi S schreef:
(quote)


Ben het wel met Tims een wat betreft de onderschatting, hier staan mooie compacte nummers op.
Tja ik blijf wel de voorkeur voor de Gabriel albums houden.



avatar van tims
5,0
Ik denk dat 90% van de genesis liefhebbers liever Gabriel hadden. Dat is een understatement. Toch mag je alle albums met Collins niet afstempelen als 2e rangs. Dit album had in mijn ogen met Gabriel niet beter geweest. Het lijkt of de muziek op dit album geschreven is voor Collin's stem.
het lijkt of de waardering voor Gabriel met de jaren steeds groter (buitenproportioneel) wordt. Misschien krijgt Collins die waardering ook over 20 jaar

avatar van IntoMusic
5,0
tims schreef:
Ik denk dat 90% van de genesis liefhebbers liever Gabriel hadden. Dat is een understatement. Toch mag je alle albums met Collins niet afstempelen als 2e rangs. Dit album had in mijn ogen met Gabriel niet beter geweest. Het lijkt of de muziek op dit album geschreven is voor Collin's stem.
het lijkt of de waardering voor Gabriel met de jaren steeds groter (buitenproportioneel) wordt. Misschien krijgt Collins die waardering ook over 20 jaar

Gelukkig denk ik daar dan als één van de weinige (onderdeel van die 10% ) anders over. Hadden we het eerst over het album... en ja hoor, komt de Gabrielle/ Collins-discussie weer om de hoek kijken

Inmiddels dit album weer een paar maal de revue laten passeren en inmiddels ook het laatste halfje erbij. Heerlijk in elkaar vloeiende rock/pop en één van de hoogtepunten voor mij in de lijst met Genesis-albums. En ja, totaal afwijkend van bijvoorbeeld ook klassiekers als Lamb lies..., Foxtrot en Selling England, maar dat maakt deze groep voor mij zo uniek.

avatar van musician
4,5
De eerste twee Genesis cd's met Collins op de vocalen zijn gelijkwaardig aan de albums met Peter Gabriel.

De symfonische sprookjes van Selling England by the pound verschillen muzikaal nauwelijks van A trick of the tail.
Niet zozeer Peter Gabriel maakte het verschil als wel Steve Hackett. Als kwartet zonder Peter Gabriel en dan van het niveau Wind & wuthering hadden ze wat mij betreft nog jaren mogen doorgaan.

Hier, op ...And then there were three, compenseren Banks en Rutherford op bijna briljante wijze het vertrek van Hackett. Ik weet nog goed dat muziekkrant Oor bij de recensie van ATTWT het verhaal van de "tien klein negertjes" naar boven haalde en concludeerde dat het vertrek van Gabriel en Hackett alleen maar had geleid tot het beste album van Genesis tot dan toe.

Dat de band inclusief vocalen een paar jaar later uit de bocht zou vliegen was nog niet te voorzien. Door commercieel succes zullen Collins e.a. ook wel gedacht hebben dat alles goed ging, dat ze op het juiste spoor zaten.

Velen waren het overigens ook met ze eens (de albums verkochten als warme broodjes, ik heb ze trouwens zelf ook gekocht) maar dat waren over het algemeen niet meer de liefhebbers van de Genesis van de jaren '70. Maar die waren getalsmatig dan ook (sterk) in de minderheid.

Nu zie je juist het omgekeerde, als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal stemmen dat Genesis krijgt voor hun albums op onze site: de oude albums krijgen meer beoordelingen dan het werk vanaf de jaren '80, terwijl dat niet naar verhouding qua verkoopcijfers is. Blijkbaar hebben de jaren '70 albums een trouwere aanhang,...

avatar van Rudi S
4,0
Harrie van Niewenhoven was zeer tevreden ja.

avatar van musician
4,5
Ja, achteraf bekeken was hij ook maar een eenling, natuurlijk

avatar van rkdev
4,5
Stijn_Slayer schreef:
Dit album ligt nog redelijk in de lijn van Trick of the Tail en Wind & Wuthering. Wellicht vind ik 'm zelfs sterker dan Trick of the Tail, omdat ik deze plaat een stuk constanter vind. Er staan eigenlijk geen ondermaatse nummers op.
Helemaal met je eens. En opmerkelijk genoeg is hit 'Follow You Follow Me' het zwakste nummer van deze plaat. Het nummer valt uit uit de toon bij de (warme/ onheilspellende) sound van de rest van het album.

avatar van IntoMusic
5,0
Vind dat nummer juist heerlijk en een mooie afsluiter. Het geeft na de wat zwaardere kost een feel-good gevoel mee. Tevens wordt midden in het album ook een luchtiger nummer gebracht in de vorm van Many too many en valt de afsluiter dan ook niet in één keer uit de lucht.

avatar van Bluebird
4,0
Many Too Many luchtig? Ik vind het eerder een zwaarmoedig wanhoopsnummer over de weg kwijt zijn. Ik zou eerder Ballad Of Big en Scenes From A Night's Dream tot de luchtiger nummers willen rekenen. Follow You is gewoon een heel mooi tijdloos liefdesliedje dat het album prachtig afsluit in dezelfde (keyboard)sound waarmee de hele plaat is opgenomen wat mij betreft.

avatar van IntoMusic
5,0
Zag dat mijn opmerking leeg was... uhm.
Ik bedoelde met luchtig de sound van beide nummers en niet zozeer de tekst .

avatar van rkdev
4,5
Ik vind 'Follow You Follow Me' ook een sterke song, maar wel de zwakste van dit album (of in ieder geval anders dan de rest), al vond ik dat een jaar of 10 geleden precies tegenovergesteld...

Gast
geplaatst: vandaag om 16:49 uur

geplaatst: vandaag om 16:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.