Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part (2001)

Is zeker waar, maar t is toch wel n lekker tussendoortje..songs als He Wants You en Bring It On en nog n paar mooien

In de dagen dat ik niet zo bijbelvast ben helpt Nick mij mijn nederigheid te waarderen.

En ik vind deze ook al zo mooi, dus dat wordt wat voor Nick Cave in 2001... album of the year

Goddamned! Nu weer op staan en wederom besef je hoe iets gemeend vol overgave kan ontstaan.
Elk nummer heeft zijn functie en zo mooi vastgelegd. Dit is een full score album.
Verhoog naar 5. Cave = held.

Cave = held ?!
Dit album moet ik nog een paar keer draaien; zal wel bijna net enthousiast zijn als Michel..... vind echt alles gaaf van die man. Maar ben helemaal gek op zijn iets ruigere albums zoals Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus en Dig, Lazarus, Dig!!!

Oh wat is het eerste gedeelte wonderschoon.... maar laatste nummers kunnen wmb dat nivo niet meer vasthouden. Als ik pakweg halverwege stop dan is dit album een 5.

Laatste vijf nummers kabbelen een beetje door inderdaad, maar op zichzelf zijn ze prachtig!

The Sorrowfull Wife? Darker With the Day?
Hoogtepunten in mijn oren

Je hebt zo gelijk !
Ik vond en vind de laatste helft erg goed, maar trek dit hele album niet altijd zo achter elkaar!
Is erg afhankelijk van mijn stemming.
Nu begon ik met Oh My Lord en jeetje ik schaam me bijna dat ik slechts 4.0 gaf.
Halfje omhoog in elk geval!

Darker With The Day is ook zo geniaal.
De perfecte afsluiter van een voor mij heel bijzonder album.

Bij Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away:

"and no more shall we part" zal ongetwijfeld bovenaan op de begrafenis/crematielijst staan

12 favoriete tracks. blijft voor mij met elke draaibeurt beter worden. en dit raakt me veel meer dan PTSA - ST - Ghosteen.

Sinds verschijnen van Ghosteen, heb ik soms wel heimwee naar deze plaat. Nog met Blixa en Mick Harvey en een Warren Ellis in een nog bescheiden rol. Maar goed, heimwee is niet goed (verlangen naar vroeger hoe het eens was, het heeft zo weinig zin, vroeger komt nooit terug) , en het is ook prima dat Nick Cave & the Bad Seeds zich hebben doorontwikkeld en ik vind Push The Sky Away en Skeleton Tree ook nog zeer goede platen, ondanks het vertrek van Blixa en Mick Harvey en een steeds grotere rol voor Warren Ellis . Maar met Ghosteen is het me allemaal te ver doorgevoerd.
No More Shall We Part behoort iig tot een van mijn favoriete Cave albums. Vind het een machtig mooie plaat met Oh My Lord als absolute hoogtepunt, in dit nummer komt alles wat zo goed was aan Cave & The Bad Seeds samen in 1 song.

knap als je hier iets van kritiek op kunt hebben. Wellicht is dhr. Cave niets voor je...?
Hoogtepunt in zijn nogal indrukwekkende oeuvre.

ach, knap, knap.... ik ben vele malen meer gecharmeerd van zijn eerste strapatsen na The Birthday Party.
dit, en veel van zijn latere werk, is best mooi, maar dusdanig saai dat een heel album het bij mij sedert lang niet meer redt.

beetje gekke stelling ook, alsof dit de 'perfecte' muziek is.

20 jaar oud deze classic en dat mag wel even opgemerkt worden.

Nog altijd mijn favoriete Cave

Cave's magnum opus, verplichte kost vandaag ook voor de hartgrondige Cave-haters in de omgeving.

Zeker niet zijn magnum opus. Dat is Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus. Dat is een prachtalbum waar ik nog vaak naar luister. Deze heb ik vroeger grijsgedraaid maar beluister ik eigenlijk nooit meer op een enkele song her en der na, maar niet vaak. Prachtige liedjes hoor dat wel, maar ik mis de diepte en diversiteit van een Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus.

Ech nie / ech wel!
Abattoir/Lyre zijn eigenlijk ook 2 albums, vandaar de variatie.

Na de beluistering van The Boatman's Call heb ik me een tijdje niet meer met het werk van Cave beziggehouden. Ik was stiekem wel een beetje bang dat het gedaan zou zijn met het interessante deel ervan. Het was niet slecht, maar het was absoluut niets voor mij.

Gelukkig heeft No More Shall We Part mij positief verrast! Deze plaat is nog steeds vrij traag in de opbouw en overwegend ingetogen. Maar ik hoor iets meer invloeden van Amerikaanse folkmuziek; de violen, de achtergrondkoortjes. Maar waar de Amerikaanse invloed in Cave eerst wat meer in de ronkende blues en rock zat, is het nu meer Dylan & Cash. Ook het gitaarspel raakt voor mij hier de juiste snaar (haha). Maar zo nu en dan komen hier ook die rauwe randjes weer naar boven. Schurend vioolspel, een sporadische oprisping van wat zwaarder gitaarspel, en een heerlijke intense uithaal van Nick Cave zelf. Het is niet veel, maar nog net de juiste dosering om deze plaat interessant te houden. Hierdoor kan ik ook veel fijner en met meer aandacht luisteren naar de kalmte van een Gates to the Garden. En kan ik, ondanks dat ik nog steeds niet graag naar zulke lange platen luister, de kwaliteit van geen van de nummers hierop bekritiseren.

Qua score zet ik hem nog even op een drieënhalf, maar dit is zo'n plaat die zomaar uit kan groeien tot een echte favoriet. Gewoon vaker draaien, en dat zal ik zeker wel gaan doen.

Tussenstand:
1. Let Love In
2. Henry's Dream
3. The Firstborn is Dead
4. No More Shall We Part
5. Your Funeral... My Trial
6. From Her to Eternity
7. Tender Prey
8. The Boatman's Call
9. Murder Ballads
10. The Good Son

Deze landt niet bij mij. Bijkomt gekunsteld over en de zang is geforceerd. Cave heeft veel beter laten zien. Wat mij betreft dan…

Bij mij ook niet, zweeft al jaren op weergaloze hoogte.