Moby - Play (1999)

zeer leuk album om een louche-mix van te maken !
absolute klassieker en zijn tijd vooruit...aan de andere kant ook wel veilig....3,5 ster.
als je uitgedund hebt: 4,5 ster

Een avondje zo maar niets te doen en te vervelen, dus maar eens de recensies van albums aan het langslopen die mij ooit gegrepen hebben en dan zelf maar eens mijn gedachten aan het rijtje toevoegen.

Soms begint een man en ik dus ook spontaan te snotteren en ontstaan er troebele ogen bij het voor het eerst horen van een nummer. Everloving hoort voor mij in dat rijtje

Zo ontzettend goed vond ik dit toen en zo ontzettend (te) vaak gedraaid dat het slechts nog in m'n herinnering bestaat. Als ik de eerste tonen van een nummer van dit album nu hoor is het "Oh ja" en zet het af. Overkill.

Wat een geweldig album is dit toch. Er staan echt wereldnummers op, enkel jammer dat er ook enkele opvullers op staan. Dat had overigens niet gehoeven met een speelduur als deze.
De bekende hits van dit album zijn nog steeds heel erg goed, maar verders staan er nog enkele pareltjes op, oa. south side, Run on, Everloving, My weakness.
En BodyRock ken ik nog van Fifa blijft geweldig!
4,5*

Heerlijk album!

Nooit gedacht dat ik Moby zo goed zou vinden want enkel de hits waren gekend bij Ernie maar Richard Melville Hall dropt hier een fantastische geluidscollage neer die alle kanten uitgaat van up temp naar pop en op sommige tracks pure ambient. Vooral van de 2de helft van deze "Play" heb ik echt genoten. Huisfavorieten kan ik nog niet direct aanduiden maar een nummer als Inside wordt hier enorm geapprecieerd.

4* voor nu

Gewoon een weergaloos album met een zeer vooruitstrevende sound en een weinig vervelend materiaal. Werkelijk de moeite waard voor eenieder die een beetje affiniteit heeft voor elektronische heeft. Samen met '18' het hoogtepunt uit het uitgebreide arsenaal aan Moby werken.

'Why does my heart feel so bad' en 'My weakness' zijn voor mij de twee van de beste ambient/lounge platen ooit gemaakt. Mooi staaltje vakwerk dit!

Eindelijk nog iemand die My Weakness noemt, blijft een erg onderschat nummer in z'n oeuvre.

Sinds December draai ik mijn muziek af via Roon Labs en zo kom je weer eens bij muziek terecht waar je al een tijd niet meer naar geluisterd hebt. Blijft een prima album waarna ik met plezier geluisterd heb.

Inderdaad 'My Weakness'! Schitterend nummer. Prachtig stukje muziek!

Bijna even prachtig als de facebookposts van Moby

Moby’s klassieker. Veel pareltjes van nummers, maar ook paar vullers.

Dit albums destijds meteen gekocht toen het uitkwam. Vond het goed, en nog steeds, maar het duurt te lang, teveel fillers, om het vier of vijf sterren te geven. Maar wat mooi hier mooi is ís ook écht mooi!

Een toverbal van een plaat, met in elk nummer weer nieuwe stemmetjes en sferen en kleuren en geluidjes. Het bizarre huwelijk tussen de klassieke blueszangers en –essen en Moby's moderne elektronische muziek werkt op z'n zachtst gezegd enigszins vervreemdend, en dat komt de impact alleen maar ten goede, want daardoor ga ik extra goed luisteren om te horen of het nog ergens ècht gaat schuren. Tegelijkertijd zijn die stemmen zó aanwezig (en dus de originelen zó dominant) dat me soms het gevoel bekruipt dat Moby met andermans veren aan het pronken is, vergelijkbaar met hoe ik me voelde toen ik ontdekte dat de Bucketheads voor The bomb (these sounds fall into my mind) niet zozeer een sample van Chicago's Street player hadden gebruikt alswel praktisch dat hele nummer hadden ingelijfd. Die vraagtekens zou je natuurlijk kunnen zetten bij èlk nummer dat samples gebruikt, maar pas bij Moby gaat die kwestie voor me spelen vanwege het grote contrast tussen de ongekunstelde zang van de blues- en gospelsamples enerzijds en de prefab-eigenschappen van de muziek anderzijds, vooral ook omdat het juist díé nummers zijn die deze plaat z'n unieke karakter geven (en die dan ook de hoogtepunten van het album zijn). Maar goed, als ik die bedenkingen laat voor wat ze zijn is dit toch wel een vrij unieke plaat, met tijdens vooral de tweede helft iets teveel opvullertjes om een absolute topper te zijn, maar tijdens vooral de eerste helft teveel briljante momenten om zomaar terzijde te kunnen schuiven.

En hoe bijzonder dat ik krap een jaar later mijn beoordeling toch op hoog naar een vier. Ik heb het vaker gezegd, maar wat muziek op vinyl niet kan doen. Dit was letterlijk opnieuw verliefd worden.

Op 17 mei 1999 kwam ie uit, Play. De laatste strohalm voor Moby want zijn carrière lag in gruzelementen na het mislukken van zijn laatste album Animal Rights. Hij wilde nog 1 keer een poging doen en anders weer een studie oppakken. Opgenomen gedurende een jaar in zijn slaapkamer op tweedehands en slecht werkende apparatuur. En de onrust die door zijn hoofd ging verwerkte hij in de muziek. Zijn moeder was net overleden. En misschien daarom klinkt Play kwetsbaar, humaan en warm. Al schiet het qua stijlen alle kanten op. Aanvankelijk was het album geen succes maar door slim verkopen van de muziek aan adverteerders werd het langzaam maar zeker een enorm succes. Porcelain kende ik al rond 2000 maar door het via Deutsche Grammophon uitgebrachte Reprise werd de belangstelling echt aangewakkerd. Toen ik de eerste keer Everloving hoorde barstte ik in tranen uit. Dat is wat muziek met je kan doen, gelukkig maar. Het origineel was nota bene een demo op cassette want bij de definitieve opname wist Moby de juiste sfeer niet op tape te zetten.

Inmiddels is Play een zeer gewaardeerde album in mijn collectie. Everloving, Natural Blues, Porcelain, My Weakness en Why Does My Heart Feel So Bad weten een gevoelige snaar bij me te raken. De overige nummers zijn ook dik in orde. Wat mij betreft het beste album van 1999.

Wat mij betreft wel degelijk een 5 ster album. Volkomen origineel, homogeen en vol songs die je niet meer verlaten. Masterpiece vind ik.

Destijds een aardig album met een aantal interessante songs. Van de week nog eens de revue laten passeren maar het zal iets met tijdsgeest te maken hebben. De plaat maakt maar weinig indruk meer. De zwakke zang van Hall op een aantal tracks viel mij toen niet eens zo op maar een genot is het niet. Dan de aankleding, die is nog steeds in orde, Hall had een aardig neusje voor het toevoegen van interessante arrangementen, of het nu blues betreft, oude gospel fragmenten of een soulvolle toevoeging, de beste man wist dat fraai te verweven met de elektronische omlijsting. Desalniettemin duurt het geheel te lang en is mijn interesse voor dergelijke muziek naar het nulpunt gezakt. Play was destijds 'hot', de plaat kwam op meerdere feestjes voorbij, zeker in de latere uurtjes maar het geheel trekt nu geruisloos aan mij voorbij zonder indruk te maken. Slecht is het allerminst, maar het album is niet meegegroeid met mij (of andersom), ergens onderweg tijdens de reis dat 'leven' heet ben ik het kwijtgeraakt en nooit gemist. Een vakantievriend waar je het moment mee deelt maar waarvan je ook weet dat het geen maat betreft in het dagelijkse leven en daar is niks mis mee. Beste nummer; Everloving zeker wanneer de song tegen het einde losbarst, een fraaie track.

Eens meer nostalgie dan echte kwaliteit, heb het ook weer eens herluistert en vond het magertjes