Keane - Perfect Symmetry (2008)

Leuke frisse plaat die aan de ene kant knipoogt naar de jaren 80 (Ashes to ashes-bliepjes op Better than this, elektronische drummetjes op You haven't told me anything, een funkgitaartje op Pretend that you're alone) en aan de andere kant weer een paar prachtige melancholische ballades in de beste Keane-traditie bevat. Maar de experimentjes vind ik eigenlijk best geslaagd, van de toverdoos met ijzersterke melodieën van Tim Rice-Oxley is de bodem nog steeds niet in zicht, Tom Chaplin is uitstekend bij stem en de arrangementen en de produktie zijn weer àf, dus ik kan dit met de beste (of slechtste) wil van de wereld geen slechte of teleurstellende plaat vinden – met uitzondering van die laffe "Whoow!"-gilletjes in het openingsnummer, die mij veel te veel aan het begin van het refrein van het gruwelijke Shine a little love van ELO doen denken.
        Wat de aangevinkte nummers betreft, daarin conformeer ik me aan de overgrote meerderheid van de gebruikers hier, want mijn favoriete nummers (The lovers are losing, het uitbundige Spiralling en het titelnummer) hebben met afstand de meeste stemmen (resp. 86, 84 en 82, met vèr daarachter de toch ook fabuleuze afsluiter met 42 stemmen). Dat fantastische trio geeft ook meteen aan wat ik het grote wapen van deze band vind: de tijdloze composities die vrijwel altijd een memorabele melodie en een pakkend refrein hebben, en dat nu al drie prima platen lang.
        Op de DVD van de luxe-editie geven de drie bandleden commentaar op alle nummers van de plaat, zowel muzikaal als tekstueel. Leuke info, sympathieke jongens. (Tom Chaplin, aan het einde van zijn commentaar op de tekst van Love is the end : "And it ends with a gong." Waarop Richard Hughes: "Most importantly." Tim Rice-Oxley: "And it has a musical saw on it, which is definitely the coolest instrument ever invented." Hughes: "After the gong." )

Na twee meer dan prima platen kwam Perfect Symmetry uit. Voor wie kan tellen: alweer de derde van de Britse band Keane. Ik moet wel zeggen dat het niveau een pak lager ligt.

Waar op Hopes and Fears en Under the Iron Sea een knappe combinatie van aanstekelijke popliedjes en melancholischer spul te horen was, trekt men hier veeleer de kaart van een commerciëler geluid. De opener bewijst alvast dat dit heel goed kan uitpakken - ik vind het althans een schitterend liedje. Ook The Lovers Are Losing is erg sterk, wat bij aanvang het beste doet vermoeden. Daarna zakt het echter nogal fel in (al is het titelnummer nog best in orde), en krijgen we wat slappe kost voorgeschoteld. frontman Tom Chaplin klinkt ook net wat te vaak als een iele versie van Bono (lees: het ontbreekt 'm aan kracht en overtuiging in het stemgeluid).

Sindsdien heb ik eigenlijk geen goeie plaat meer weten uitkomen van Keane. Dit jaar hebben ze een nieuwe worp afgeleverd, ik ben benieuwd.

2,5 sterren

Ohhhh man... Perfect Symmetry van Keane. Soms hoor je in je vroege jaren albums die gewoon voor de rest van je leven bij je ingeramd blijven, en een speciaal gevoel achterlaten. Niet voor niets dat ik deze vaker dan eens hét album van mijn jeugd heb genoemd. Ook al vind ik Hopes and Fears en Under the Iron Sea nét een tikkeltje beter, dit was degene die mij voor eens en altijd tot een ware Keane-fan maakte. Geweldig mooie herinneringen aan deze plaat! Mijn vader was door mij ook helemaal gek op dit album, het stond dan ook altijd op in de auto. Bij "Again and Again" ging de volumeknop altijd net wat hoger

Keane, mijn absolute favoriete band! Iedereen kent ze natuurlijk van hun debuutalbum Hopes And Fears (wat ik het beste album ooit vind) en van opvolger Under The Iron Sea, waarmee ze zowat muziekgeschiedenis schreven door zó'n goede muziek te maken met alleen zanger Tom Chaplin, toetsenist Tim Rice-Oxley en drummer Richard Hughes, zónder gitarist dus! En dat terwijl ze vele wereldhits hadden geschreven die je over zo'n 20 jaar nog steeds zult horen. Na deze twee albums kwam in 2008 Perfect Symmetry uit (ik heb 'm inmiddels hier op LP ) . Een nieuw geluid van de mannen, want bassist Jesse Quin was tot de band gekomen. Een geluid wat niet iedereen even goed kon waarderen, gezien het feit dat je deze nummers stukken minder op de radio hoort en de wat minder goede recensies en reacties op dit album. Maar in mijn ogen en oren was dit destijds een moedige, maar ook goede keuze van Keane! Natuurlijk was Under The Iron Sea anders dan zijn voorganger. Hij was donkerder en melancholischer bij vlagen en de gitaargeluiden op de piano gespeeld met een audiomiddel zorgden ervoor dat de sfeer anders werd. Maar evengoed waren het dezelfde drie mannen met min of meer dezelfde formule. Op Perfect Symmetry deden ze het anders! Iets dat ervoor zorgde dat de band verrijkt werd. Want de mannen kunnen nog evengoed hele mooie muziek à la Hopes And Fears maken (kijk maar naar het album Strangeland), maar de gitaargeluiden zorgen voor een extra dimensie en vernieuwing!

Op Perfect Symmetry hoor je synthesizers, vrolijkere deuntjes, gitaar en basgitaar, violen en cello's. Het is meer uptempo en het is wat vrolijker over het algemeen. Jesse Quin en Tom Chaplin (Tom speelt ook gitaar) hebben hier deels met hun gitaren voor gezorgd, maar ook Tim gaat anders los (héérlijk hoe die man tekeer kan gaan op z'n toetsen! Must see voor iedereen) op z'n toetsen. Het creëert een andere sfeer, die niet te vergelijken is met zijn twee voorgangers. In nummers als The Lovers Are Losing, You Haven't Told Me Anything, Better Than This en Again & Again zijn de gitaar en synthesizers duidelijk hoorbaar. You Don't See Me is een mooi en rustiger nummer, waarin de vocalen van Tom Chaplin eens te meer uitstekend naar voren komen, mán, wat kan díe man zingen! Pretend That You're Alone Now vind ik een verrassend fijn en lekker nummer dat je eens moet beluisteren in stereo (liefst met koptelefoon op), dan hoor je pas hoe heerlijk het verschil is tussen de linker- en rechterkant van je oor, net als de verschillende instrumenten en geluiden die allemaal worden gebruikt in dit nummer! Playing Along en Black Burning Heart vind ik iets minder, maar zeker niet slecht hoor! Het album sluit af met het mooiste nummer wat mij betreft en met eigenlijk het oude recept (zang, drums en piano (en strijkers)) en een nummer wat zomaar op Hopes And Fears had kunnen staan: Love Is The End. Qua sfeer en instrumenten prachtig! Vooral de strijkers maken het voor mij het mooiste nummer van het album! Hulde wederom aan de vier mannen, maar vooral aan songschrijver en toetsenist Tim Rice-Oxley voor het onmiskenbare Keane-geluid dat hij er altijd in krijgt met zijn toetsen, en voor zanger Tom Chaplin die met zijn fantástische stem ervoor zorgt dat ook dit album weer een topper is!

4,5 sterren van mij voor deze topper!

Love is the End is toch wel het beste Keane nummer?

Dat is anno 2021 wel flink anders.

Dat is anno 2021 wel flink anders.Ken niet veel zangers die met de tijd beter worden maar Chaplin is er absoluut 1 van.