menu

U2 - The Unforgettable Fire (1984)

mijn stem
4,01 (1291)
1291 stemmen

Ierland
Rock
Label: Island

  1. A Sort of Homecoming (5:28)
  2. Pride (In the Name of Love) (3:48)
  3. Wire (4:19)
  4. The Unforgettable Fire (4:55)
  5. Promenade (2:35)
  6. 4th of July (2:12)
  7. Bad (6:09)
  8. Indian Summer Sky (4:17)
  9. Elvis Presley and America (6:23)
  10. MLK (2:31)
  11. Disappearing Act * (4:35)
  12. A Sort of Homecoming [Live] * (4:07)
  13. Bad [Live] * (8:00)
  14. Love Comes Tumbling * (4:52)
  15. The Three Sunrises * (3:53)
  16. Yoshino Blossom * (3:39)
  17. Wire [Kervorkian Remix] * (5:12)
  18. Boomerang I * (2:48)
  19. Pride [In the Name of Love) (Extended Single Version] * (4:43)
  20. A Sort of Homecoming [Daniel Lanois Remix] * (3:18)
  21. 11 O'Clock Tick Tock [Long Version] * (4:11)
  22. Wire [Celtic Dub Mix] * (4:36)
  23. Bass Trap * (5:15)
  24. Boomerang II * (4:50)
  25. 4th of July [Long Version] * (2:26)
  26. Sixty Seconds in Kingdom Come * (3:15)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 42:37 (1:52:17)
zoeken in:
avatar van VlaFlippie
4,5
steven schreef:
Dit album is veel avontuurlijker dan The Joshua Tree , die soundscapes , die sfeer op oa het titelnummer en a sort of homecoming maar ook dat jachtige van wire , dat zijn juist de dingen die ik
Mis op The Joshua tree , die is toch een beetje saaiig in vergelijking met deze , meer eenvormig.


Ik snap wat je zegt en herken het deels. De sfeer van TUF is anders, ruwer, mystieker. Maar - vind ik - minder constant van kwaliteit als TJT. Daarom voor mij 4,5 (5 voor TJT). Maar hé, wire, bad, titelnummer, die zijn natuurlijk van sublieme kwaliteit.

avatar van John Self
Reijersen schreef:
Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

.....maar wat mij altijd een beetje tegen gestaan heeft bij de muziek van U2 is de wat aanstellerige zang van Bono. Ook het idee dat hij soms noten probeert te halen die zijn stembanden eigenlijk niet aan kunnen. .


Eens, Bono is van het aanstellerige type. Niet alleen wat zingen betreft maar ook zijn podiumpresentatie is nogal bigger than life. Zijn stem is hier duidelijk nog niet gerijpt, het schreeuwerige is compensatie voor zijn gebrek aan techniek en emotie en je hoort het zoeken naar een nieuwe vorm die pas in 1987 gestalte zou krijgen.
Dat geldt overigens voor het gehele album. De experimenteerdrift komt voort uit de samenwerking met Lanois wiens invloed merkbaar is. Lanois bevestigde pas geleden in een interview dat de band en zeker Bono tijd nodig had om de juiste vorm te vinden. Hij vond dat daar op dit album nog geen sprake van was, wel op Joshua Tree en latere albums. Hetzelfde geldt voor de band, het samenspel is onnauwkeurig, ondoordracht, het geheel onevenwichtig.
Nummers als Indian Summer Sky en Elvis Presley hangen als los zand aan elkaar, er zit geen idee achter en voor mij een raadsel waarom ze die op de plaat hebben gezet.

avatar van Chameleon Day
5,0
John Self schreef:
Nummers als Indian Summer Sky en Elvis Presley hangen als los zand aan elkaar, er zit geen idee achter en voor mij een raadsel waarom ze die op de plaat hebben gezet.


Geweldig ‘free flow’ nummer. Één van de beste van het album. Een groot deel van het album ademt improvisatie en is vooral gebaseerd op sfeer en mystiek - minder traditionele songstructuren (coupletje / refreintje). Ik vind het prachtig. Samen met October behoort TUF m.i. tot U2’s beste werk.

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Nummers als Indian Summer Sky en Elvis Presley hangen als los zand aan elkaar, er zit geen idee achter en voor mij een raadsel waarom ze die op de plaat hebben gezet.


Chameleon Day schreef:
Geweldig ‘free flow’ nummer. Één van de beste van het album. Een groot deel van het album ademt improvisatie en is vooral gebaseerd op sfeer en mystiek - minder traditionele songstructuren (coupletje / refreintje). Ik vind het prachtig. Samen met October behoort TUF m.i. tot U2’s beste werk.


I second that motion. In mijn beleving leerde Eno Bono juist m.i.v. dit album beter zingen: verbeteren van ademhalingstechniek, rust nemen, frasering, hetgeen duidelijk is te horen - misschien niet op alle nummers (immers, Bono blijft Bono) - als je War ervoor of erna draait.

Trouwens, van de week Achtung Baby in de herdraai gedaan en dat album beviel me vele malen beter dan ik had durven denken

avatar van John Self
Mjuman, over Achtung baby, dat had ik ook. Ik heb dat album ooit gekocht maar amper gedraaid. Afgelopen week in de auto aan gehad mede naar aanleiding van het zeer inspirerende Lanois interview. Er staat werkelijk geen slecht nummer op zeg ik zo uit het hoofd. Dat even terzijde.

Ik kan me wel iets voorstellen bij wat je zegt over het los breken uit conventies. Ik heb jaren in een band gespeeld en thuis aan het pielen geweest met mijn eigen dingen en soms heb je het idee dat je 'vorm' of je stijl zo beknellend is dat je er radeloos van wordt. Altijd weer diezelfde loopjes en ritmes, de dingen die blijkbaar ingebakken zitten in je systeem, dat de moed om iets af te maken je in de schoenen zakt.
Improvisatie helpt, liefst met anderen met wie je nooit hebt gespeeld. Jammen, uit je bol gaan, tot het randje. Datzelfde lijkt hier op dit album ook aan de hand. Mooi dat Eno aanschoof en Lanois mee nam. Uit die samenwerking zou nog veel moois voortkomen.

Chameleon Day, het is bijna altijd een kwestie van smaak. Maar in grote lijnen herken je wat ik schreef, toch? Misschien moet ik het nummer vaker horen, dit was mijn eerste keer. En ik vond het geen sterk album, niet om wat Lanois er over zei, maar uit eigen ondervinding.

avatar van RonaldjK
4,5
Op 16 augustus 1981 vond bij Slane Castle een groot gevecht plaats tussen de heersende band Thin Lizzy en hun uitdagers U2. Voor het eerst in de historie van het land was er een openluchtfestival. Beide managers probeerden hun groep per helikopter te laten arriveren, maar waar U2 faalde, kwam, zag en overwon Lizzy, op dat moment op tournee voor hun album Chinatown. Hierna werden de rollen omgedraaid: de jonge Dubliners wonnen het van de oude en U2 werd Ierlands populairste band, lees ik in 'Philip Lynott: The Rocker' (1994) van Mark Putterford.

Nabij datzelfde Slane Castle nam U2 hun vierde studioalbum op en maakte zo alweer een grote stap vooruit. Deze keer dankzij gelaagdere composities én de rijke productie van Brian Eno en Daniel Lanois. Het moet een droom te zijn geweest om met de eerste te mogen samenwerken, jongensheld van de vier uit diens dagen bij Roxy Music en later als producer van het mijlpaalalbums Low, "Heroes" en Lodger van David Bowie, experimenterend met nieuwe geluiden en opnametechnieken.
De prachtige hoes met foto's van Anton Corbijn van Moydrum Castle, waaromheen een opvallend lila kader, waren eveneens een stijlbreuk met de zakelijke kleuren van voorheen.

De zorg voor audio klinkt vanaf de eerste tonen op The Unforgettable Fire. Verdwenen is de onstuimigheid van de eerste drie albums met producer Steve Lilywhite, maar als er wederom sterke nummers klinken, hoor(de) je mij niet klagen. Pride (In the Name of Love), met dat bizar-effectieve intro dat je direct het nummer inzoog, haalde in september en oktober 1984 #5 in de Nationale Hitparade. Gefascineerd ontdekte ik dat het over dr. Martin Luther King ging, een biografisch lied wat ik associeerde met het thema van een nummer over diezelfde periode. Geschiedenis in muziek, het blijft mooi! In mei 1985 bereikte de maxisingle met daarop het titelnummer eveneens de top 10.

We waren wederom onder de indruk van een nieuwe U2. Vooral van de A-kant, waarop alles goed was, vanaf het ietwat dromerige intro van A Sort of Homecoming, gevolgd door de intense stem van Bono. Een stem die mij alweer raakte. Hierna volgen drie andere juweeltjes. Alleen het laatste, korte Promenade pakte me niet, maar duidelijk is dan wel dat The Edge zijn arsenaal aan gitaarklanken had verbreed.
De B-kant begon met niet bijster boeiende ambientgeluiden in 4th of July, als opmaat naar het bedachtzame, prachtige Bad echter effectief. Nog sterker vond ik het daarop volgende uptempo Indian Summer Sky. Daarna dooft het onvergetelijke vuur voortijdig uit, dat kon dus ook.
U2 met synthesizers en strijkers? Van tevoren was ik bang geweest voor een goedkope poging om een groot publiek te bereiken, maar de sferische toevoegingen werken als een malle. Sterker nog, het uittro van het titelnummer maakte die toch al sterke compositie extra mooi.

Sommige teksten tonen Bono's fascinatie met de Verenigde Staten, zoals Philip Lynott dat vóór hem ook uitte na diens eerste bezoek aan de andere kant van de Grote Plas. U2 ontwikkelde zich stormachtig en slaagde erin dat te combineren met zes zeer indrukwekkende nummers.
Fans maar ook critici waren onder de indruk, getuige dit recensiefragment in Oor van Bert van de Kamp. Mijn vrienden en ik eveneens en toen ik de plaat vanmiddag voor het eerst in lange tijd opzette, was daar wederom blijde verbazing. Tijdloos mooi.

avatar van MIAB
2,5
Reijersen schreef:
Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Ja, U2 kent iedereen wel van naam denk ik zo. Veel verder dan eens een verzamelalbum van hen ben ik volgens mij nooit gekomen. Misschien ga ik hier dan toch tegen een paar scheentjes aanschoppen, maar wat mij altijd een beetje tegen gestaan heeft bij de muziek van U2 is de wat aanstellerige zang van Bono. Ook het idee dat hij soms noten probeert te halen die zijn stembanden eigenlijk niet aan kunnen. Dat is op dit album niet anders (en bij deze meteen maar mijn excuses erachteraan). Muzikaal vind ik het de ene keer interessanter dan de andere keer. Zo bevallen op dat vlak Pride, de titeltrack, Promenade en 4th of July mij het best.


Ik heb ditzelfde met Bono. Ik heb dit album echt een serieuze kans gegeven, maar zijn stem raakt me niet. Ik denk wel dat U2 live beter overkomt, maar Bono zijn "trucjes" zitten nog net niet in mijn irritatiezone. En Bono is toch best aanwezig in de meeste nummers. Overigens is dat het mooie van muziek. Alles is een maar een mening en iedereen wordt geraakt door wat anders.

Een verzamelalbum met hits van U2 kan overigens wel goed handelen. Als ie niet te lang is 2,5*

avatar van RonaldjK
4,5
Die irritatie qua zang heb ik dus totaal niet waar het de jonge Bono betreft. Bij later werk wordt dat anders, maar dat kan ook komen omdat de muziek veranderde; hetzelfde gebeurde mij met James Hetfield, toen die met zijn Metallica ongeveer gelijktijdig bedachtzamer muziek gingen maken.

Waar dat 'm in zit? Het is iets met je gevoel en daarmee ondefinieerbaar. Feit is dat ik Bono's onstuimigheid van de eerste vijf albums juist omarm.

avatar van Edwynn
4,5
De veranderende zang heeft in beginsel niets met de muziek te maken. Als je als jonge hond op de toppen van je kunnen avond na avond anderhalf uur lang de longen uit je lijf schreeuwt, krijg je vroeg of laat last van je stem. Dan komen vaak de zanglessen in beeld waar de stembesparende technieken aangeleerd worden die nodig zijn om door te kunnen gaan. Meestal is het dan al eigenlijk te laat. Die oerkracht van vroeger is er bij Bono gewoon af. Toch doet hij het puur als zanger tegenwoordig nog helemaal niet slecht, vind ik.

avatar van Kronos
2,0
Edwynn schreef:
Als je als jonge hond op de toppen van je kunnen avond na avond anderhalf uur lang de longen uit je lijf schreeuwt, krijg je vroeg of laat last van je stem.

Probleem bij Bono is dat hij over de toppen van zijn kunnen zong. Over War schreef ik: Het ergst is het gekweel van Bono, die voortdurend de noot die hij net niet kan halen uit z'n strotje probeert te persen en daarbij klinkt als een kraaiende kip. Wederom met excuses aan de fans voor deze omschrijving.

avatar van RonaldjK
4,5
Ja, je zit er helemaal naast! Niks 'gekweel', juist mooi!

Wat Edwynn over stembeschadiging schrijft klopt helemaal en jullie hebben beiden gelijk over het forceren. De eindeloze discussie over wel of niet mooi bevestigt dan weer dat je over smaak heel goed kunt twisten...

avatar van Kronos
2,0
RonaldjK schreef:
De eindeloze discussie over wel of niet mooi bevestigt dan weer dat je over smaak heel goed kunt twisten...

Dat kan inderdaad heel goed. Een beetje zinloos is het wel omdat ik uiteindelijk toch altijd gelijk heb.

Kalamitsi
Gekocht na een tip van een kameraad. Vervolgens eigenlijk zelden beluisterd. Reden? De geëxalteerde stem en het messiaans karakter van de leadzanger. Daarna doorgeschoven naar mijn zoon. Hij blij. Ik verlost.

avatar van vielip
5,0
Vandaag dan toch eindelijk de remastered boxset van The unforgettable fire aan de collectie toegevoegd! Ik kwam m tegen voor een aantrekkelijke prijs en ondanks dat ik het album al in diverse formaten in huis heb kon ik het niet laten om 'm te kopen. Is in dezelfde vorm gedaan als die voor The Joshua tree. Staan mooi naast elkaar in de kast. Super blij mee!

Edit; de bonus disc nu twee keer geluisterd. De 'nieuwe' nummers Yoshino blossom en Disappearing act zijn mooie aanwinsten. Had ze jaren terug al op Spotify beluisterd maar zo via een installatie is toch wel andere koek. De remix van A sort of homecoming met Peter Gabriel is ook zeker leuk. Evenals de 12" vocal remix van Wire. De Celtic dub mix vind ik dan weer wat minder geslaagd. De andere nummers kende ik al van eerdere uitgaves en geven een mooi beeld van waar de mannen in de aanloop naar het album mee bezig waren. Met name de instrumentale nummers als Boomerang I & II, Bass trap, 4th of July en 60 Seconds.
Puntje van kritiek is en blijft toch wel dat er geen show van de tour volgend op het album op de dvd staat. Destijds hoopten veel fans op de volledige Dortmund '84 show waarvan ongeveer 50 minuten op de Duitse tv is uitgezonden. De band is daar echt in topvorm en het volledige concert is destijds opgenomen. Helaas dus niet op deze box. Gemiste kans!

avatar van R-DJ
4,5
Na jaren opeens deze plaat van U2 opgezet. Ik weet nog goed dat ik hem voor het eerst hoorde als jongen van 12 tijdens de LP Show op Radio 3. En nog altijd is dit mijn favoriet van de band, onaangetast door de tijd. De mystiek, het unieke geluid, de toen nog geweldige stem van Bono, de melancholie van A Sort of Homecoming en de titelsong, het epic ‘Pride’, en het geweldige ‘Bad’.
‘Elvis Presley’ had er nooi op gemogen. Of liever gezegd had uberhaupt nooi opgenomen mogen worden. Het is de enige misstap en het zij ze vergeven.
Samen met de kleuren van de hoes en de foto van de band voor Slawn Castle: pop/rock historie. Wat een plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:16 uur

geplaatst: vandaag om 06:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.