Talk Talk sloot in 1992 definitief het boek.
Alles was gezegd en geschreven - livegigs waren geen optie meer en de showbizz was al langer geen favoriete bezigheid van de heren.
De grote bedenker, Mark Hollis had kennelijk nog wel wat noten op de zang- al duurde het een jaar of 5 dat hij de studio weet op zocht.
Hollis houdt van stilte, hjj zou de uitdrukking " de kunst van het weglaten" bedacht kunnen hebben.
Geen overdaad en afgezien van een versterkte smoelschuiver komt er op dit album geen electronica aan te pas.
In Februari 1998 verscheen Hollis zijn " stil leven" in muziek uitgedrukt.
Werkelijk een aanwinst.
Bepaalde critici roemde het om het intieme ( nog nooit eerder gehoord)
En daar zit ' m ook de kracht.
Hollis en begeleiders laten ruimtes open, waarom meer noten spelen dan nodig ?
En de verpakking is smaakvol, sfeervol, soms enigzins vervreemend, maar vaker vol met emotie. Mede natuurlijk ook door de treurige snik van Hollis himself.
De klarinet ( het favoriete instrument van Hollis) is prominent aanwezig en duwt de muziek in de richting van de jazz maar zeker ook klassiek.
Maar de acoustische gitaar, piano en contrabas plus een laid back begeleidende drummer, zijn eveneens duidelijk hoorbaar.
Alles in een huiskamer setting. Iets wat op Laughing Stock al enigzins aan de orde was.
De teksten van Hollis zijn bondig. Geen lappen en soms meer kreten.
Irionisch is de lyric in The Gift;
So sold out
How dear you are
How on earth did you come to live as a clown.
Een sneer naar het verleden als entertainer ? Het lijkt niet onwaarschijnlijk.
Verder is het een breekbare plaat, alsof hij nog 1x zijn talent en boodschap wilt delen.
Een prachtige start met The Colour Of Spring.
Een leftover ? Tja..... ik weet het niet. Het is de zanger achter de piano en de toon lijkt gelijk gezet.
Het geweldige Watershed, ook al zo enorm rijk aan sfeer ondanks de minimal benadering.
De avant- garde kant komt meer om de hoek kijken bij het geschiedenisverhaal A Life ( 1895- 1915) over een soldaat die stierf net voor de 1e wereldoorlog ( een dichter.)
Ondanks de duidelijke avant-garde verwijzing, blijft Hollis de emotie met gemak uitstralen en dat is een pluspunt omdat de herkenbaarheid nooit in het geding komt.
Dit is een groeibriliant. Net als Laughing Stock en in mindere mate Spirit Of Eden bepaald geen makkelijke kost.
Ik moest hier uiteindelijk voor mijzelf een bep. setting voor vinden.
Liever geen mensen om mij heen en vol gefocust op het gebodende.
Uiteindelijk viel het kwartje en blijkt dit gewoon een oprecht meesterwerk van een niet alledaagse ziel.
Hollis is een genie. Optimal score.
Mjuman, ik zie het door jou beloofde certificaat gaarne tegemoed.