Roxy Music - Flesh + Blood (1980)

Ik ben het er mee eens dat dit Roxy Music is niet erg op z'n origineelst. Ik kan mij dan ook de telleurstelling begrijpen van de die-hards van deze band. Ik vind Roxy Music vanuit de begindagen ook veel spannender klinken. Dat neemt niet weg dat ik dit toch een zeer prettige plaat vind.

En uiteraard mag je dit een zeer prettige plaat vinden beste SoundWave.
Het is wat cliche, maar als we allemaal dezelfde mening/smaak hebben hier, is er ook geen zak meer aan.

Helemaal met je eens bikkel2

Toch serious onderschat, deze Flesh + Blood. Een van de eerste yuppie-albums van de 80s. Duran Duran heeft in elk geval goed geluisterd naar deze glamoursound voor ze Rio maakten...

Ze hebben dan ook nooit een geheim gemaakt van hun bewondering voor Ferry en co.

Vind ik Rio wel een stuk lekkerder dan deze mierzoete plaat, idd Roxy heeft prachtige platen gemaakt, maar dat ze deze plaat en bv Avalon hebben gemaakt, prima, not my cup of tea, als is over you natuurlijk wel een mooie guilty pleasure.
In the midnight hour is dramatisch.

Tot mijn eigen verrassing vind ik dit best wel een fijn album, dat je evenwel niet moet vergelijken met de eerste titels - althans, dat geldt voor mij. Ik luister hiernaar in een andere modus dan naar bijvoorbeeld For Your Pleasure. Vond de cd een maand geleden bij een kringloopwinkel en, gezien het aankoopbedrag, en ook gezien het feit dat dit het enige reguliere studioalbum was dat ik nog niet in bezit had, heb ik het toch maar meegenomen. Het kan ook iets met mijn voortschrijdende leeftijd te maken hebben waardoor ik met anders afgestemde oren luister. Heb voor het croonen van Bryan Ferry toch wel een steeds sterker zwak. Daarmee is dit ("objectief") natuurlijk geen topalbum; Eight Miles High vind ik inderdaad niet om aan te horen, maar de rest luistert (voor mij) prima weg. De hoogtepunten zijn Oh Yeah en Over You.

Flesh + Blood is de plaat van RM die prima functioneert als muziekje op de achtergrond. Stoort niet, doet niemand kwaad en bezigheden hoeven niet worden gestaakt omdat er ineens iets heel verrassends gebeurt.
Dat is het positieve van dit album.
Het is voor mij in ieder geval een fikse stap terug.
Zeker met de wetenschap dat de band een paar jaar ervoor nog zo lekker eigenwijs klonk.
Hun beginalbums behoren met gemak tot het beste wat er ooit is gemaakt.
Vind ik dan.

Op zich prima beschreven enkel is Roxy Music voor mij niet de band die dit soort muziek moest maken. Anno 2019 met de nog altijd erg strak in het pak zittende Ferry als een soort ondeugende crooner oké maar eind 70's/early 80's?

Vandaag is deze plaat sinds een behoorlijk tijdje weer eens voorbij gekomen en ik haal er toch maar een half puntje vanaf. Same Old Scene blijft een pareltje, het titelnummer is fraai (prachtig baswerk!) en het Sylviaanse intro van My Only Love erg sfeervol maar verder is er te weinig echt te genieten met als dieptepunt de cover aan het begin van het album en het extreem lullige Over You.

Maar zoals ook geschreven wordt heeft het geen extreem hoge irritatie grens en dat klopt gedeeltelijk ook wel maar als je dit album naast het eerste kwartet plaats (Siren is al wat wisselend vind ik) komen er toch wel wat irritaties boven, zoveel talent en dan belegen muziek maken dat is toch jammer.

De echte bezieling is wat zoek. En dat is best opmerkelijk als je nagaat hoe creatief en eigenzinnig Roxy Music in het begin was.
Het is i.p.v artrock confectiepop geworden en dat hoeft niet te irriteren, maar stimuleert ook niet echt om er echt voor te gaan zitten.
Op Avalon trekken ze één en ander weer recht. Dat album loopt ook niet over van pretenties, maar is een heel sfeervol bijna exotisch klinkend popalbum. Een weg die Ferry zou gaan volgen en dat resulteerde in een handjevol geslaagde soloplaten.

Natuurlijk allang niet meer vergelijkbaar met hun eerste pakweg 5 albums. Persoonlijk vind ik dit één van hun minste

Dit is toch wel verreweg hun minste plaat. Het lijkt eerder een verzameling losse nummers dat een geheel. Het klinkt bijna als een verzamel album met een paar hits en een paar B kantjes.
Roxy had blijkbaar de behoefte om een trendy jaren 80 band te worden. En dat lukte, vele 3rangs Ferry's hebben zich laten beïnvloeden door F & B. ( Spandau Ballet, Duran Duran etc) Vanuit die invalshoek was F&B zijn tijd ver vooruit.
Een positieve uitzondering is my only love. Een nummer wat inmiddels tot een Bryan ferry klassieker is uitgegroeid.

My Only Love (Lovebox festival 2010) - YouTube

Mee eens devel-hunt. My Only Love werd ook gespeeld tijdens hun come- back tour in 2001.
Toen nog gezien in Ahoy. Prachtig nummer.
Nu kan ik Oh Yeah ook wel hebben. Het refrein is vooral errug aanstekelijk.
Het is geen dramatisch album dit Flesh + Blood, maar verre van memorabel.
Met name de covers op een RM album vind ik een zwaktebod. Het voegt feitelijk niets toe en dat deed Ferry voornamelijk solo ( nog steeds eigenlijk.)
De uitzondering op de regel is dan Lennon's Jealous Guy. Verscheen niet op een regulier album en is een mooie versie.

Roxy music speelde jealous guy op 9 december 1980 live ergens in Duitsland , de avond na de moord op....
Het was een hele intense en emotioneel beladen uitvoering. Het ontstond spontaan, een soort rouwverwerking.
Daarna besloten ze het als hommage op single uit te brengen. Een veel gladdere uitvoering dan de spontane set van die avond, maar wel heel mooi. Onverwachts werd het ook nog de grootste hit die ze ooit gehad hebben.

Tja, de minste Roxy Music-plaat, al is-ie in retrospectief toch behoorlijk trendsettend gebleken. Want, zoals anderen hierboven al betogen, het geluid van dit album - en vooral ook dat van Avalon - is heel bepalend geweest voor het muzikale spoor dat veel New Romantics-bands in de jaren erna zijn gaan volgen.

Ik heb de waardering voor My only love nooit zo begrepen. Ik vind het maar een middelmatige popsong, die zeker tijdens live-concerten nodeloos lang werd opgerekt. De drie nummers die eraan vooraf gaan op de A-kant zijn een stuk sterker en vormen de hoogtepunten van een aangenaam voortkabbelende popplaat.

Die zielloze covers van In the midnight hour en Eight miles high hadden voor mij echt niet gehoeven. Ik snap niet wat Ferry & co. daartoe heeft aangezet. Dat kost ze bij mij een halfje in de puntenwaardering. Verder vind ik ook Over you een vrij slap nummer - het was om onbegrijpelijke redenen zelfs de eerste single van het album... Oh yeah had een veel betere optie geweest, maar omdat het momentum kennelijk al verdwenen was, kwam dat nummer als tweede single niet verder dan de tipparade.

De drie afsluitende nummers tillen het niveau daarna wel weer wat omhoog, maar de optelsom maakt Flesh + blood toch tot een vrij wisselvallig album.

My Only Love zet eigenlijk al de koers aan die op Avalon smaakvol wordt geëtaleerd.
Ik vind het wel een geslaagde compositie. Er zit een bepaalde spanning in en Ferry brengt dat uitstekend over.
Mee eens dat de New Romantics erg veel hebben opgepikt van Roxy Music.
Meest treffend toch waarschijnlijk een band als Japan, die begon als glamband met wat artrock aspecten, maar ineens begon David Sylvian een zelfde stijl zang als Ferry te ontwikkelen. Luister eens naar songs als Method Of Dance of Quiet Life bijv. Komt muzikaal ook in de buurt van de latere Roxy.
Nu was die band intelligent genoeg om meer de diepte in te gaan en zich steeds meer een eigen id aan te meten, maar het blijkt maar weer hoe belangrijk Roxy Music is geweest voor een nieuwe generatie.

Ja bikkel2 met dezelfde producer John Punter lukte dat ook wel

Deze plaat van Roxy Music geniet samen met Avalon mijn voorkeur. Commercieel, disco, 80's? Inderdaad, en net daarom wat mij betreft ook zo goed. Ben geboren in 1965 en dus waren de 80's voor mij het summum. Behalve de instantklassiekers op de andere (eerste) albums van Roxy Music kan ik niet echt 'in' deze fullalbums geraken. Lukt me niet echt ondanks vele pogingen niet. Bij Flesh+ Blood en Avalon lukt me dit wel. Tja, smaken verschillen hé.

De beginperiode en de 80's periode van Roxy Music zijn nogal verschillend.
Op deze en ook Avalon ( die ik wel waardeer) lijkt het allemaal minder urgent en zijn ze uitgeraasd.
De tijd was natuurlijk ook anders geworden.
Waren ze in hun periode tot 1975 nog erg aanwezig in muzikaal opzicht en performance, is het hier of ze vooral de liedjes mooi en safe willen laten klinken.
Ferry inmiddels in maatpak lijkt meer een pleaser geworden.
Maar inderdaad, genoeg liefhebbers die deze periode meer waarderen.
Ik val toch veel liever terug op hun prille periode.

Waarschijnlijk ben ik een van de diehard Roxy fans van het eerste uur die op de een of andere manier is mee-gegroeid met de groep (lees Bryan Ferry) en ook op die manier hun oeuvre beschouw.

Het is onmiskenbaar zo dat de eerste vijf albums absoluut hoogst origineel- trendsettend en verbluffend goed waren Alle vijf zonder een uitzondering (op al die vijf albums is natuurlijk ook wel weer een onderscheid te maken van goed naar beter). Roxy had toen ook veel te verliezen, ze waren een staalkaart wat betreft innovatieve pop muziek, grandeur qua arrangementen, maar ook qua presentatie en niet in de minste plaats de prachtige hoezen.

Maar zoals dat altijd gaat met mensen die creëren, het kan haast niet anders dan dat een tijdsbeeld op een bepaalde manier invloed heeft in de producten, hoe artistiek de schrijver-componist-schilder ook is. Men evolueert....

Dat is naar mijn idee ook hier gebeurd. Roxy Music was moe na vijf buitengewoon intensieve jaren van opnemen en toerenen waarbij sommige groepsleden ook nog solowerk uitbrachten.

De vier jaar "pauze" heeft dus ook hier zijn sporen nagelaten in de zin van een aangepast geluid. Dat was op voorganger Manifesto al goed te horen, meer uitgebalanceerd en gepolijst, wat ook ten koste ging van het ruwe experiment en de frivoliteit.
Op Flesh & Blood werd die lijn doorgetrokken. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het song gehalte op dit album net iets sterker vind dan op Manifesto.
De beide covers en het titelnummer vind ik nog de "minste" nummers.

Maar de Same old scene, schurkt heerlijk tegen Both end burning aan van Siren en de singles over you, en oh yeah vind ik beter dan de single keuze's van Manifesto.

Maar de klasse van dit album zit hem voor mij in de fantastische tracks: No strange delight, Running wild en my only love. Dit is de Roxy die ik herken als de Roxy uit het begin.....Maar de Same old scene blijft het prijsnummer op dit album.

Hierna kwam Avalon, een absolute Bryan Ferry plaat, de crossover waarin Roxy echt Ferry werd en dat is zo altijd gebleven. Het idioom werd verder uitgewerkt in zijn lange solo loopbaan, die uiteindelijk veel langer heeft geduurd dan de Roxy Music jaren.

In 2011 was er bijna even sprake van een nieuw Roxy album, maar dat werd toch uiteindelijk Ferry's Olympia. Zijn trouwe makkers Manzanera, MacKAy en zelfs Brian Eno gaven acte de presence op enkele nummers.

Ook op zijn latere album Avanmore staan nummers die uiteindelijk overkomen als onvervalste Roxy nummers, luister bijvoorbeeld naar Driving me wild > een wereldnummer!

Ik loop op zaken vooruit....om terug te keren naar Flesh & Blood: dit is een fantastische stijlkaart, enigszins ook gemankeerd door het geluid " van die tijd" maar toch meer dan Manifesto de oude Roxy Music.

Een iets belegen album van Roxy Music maar een zeer succesvolle, 60 weken in de Engelse charts, waarvan 4 weken op 1.

In februari 1981 brachten ze een eerbetoon uit aan Lennon in de vorm van Jealous Guy. Voor het eerst live gebracht op 19 december 1980 (elf dagen na de moord op Lennon) in Dortmund.

Buiten de saaie eerste single Oh Yeah bevalt dit album mij eigenlijk prima, ook met de twee covers.