menu

Massive Attack - Heligoland (2010)

mijn stem
3,63 (459)
459 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: EMI

  1. Pray for Rain (6:43)

    met Tunde Adebimpe

  2. Babel (5:17)

    met Martina Topley Bird

  3. Splitting the Atom (5:18)

    met Horace Andy

  4. Girl I Love You (5:22)

    met Horace Andy

  5. Psyche (3:22)

    met Martina Topley Bird

  6. Flat of the Blade (5:29)

    met Guy Garvey

  7. Paradise Circus (4:57)

    met Hope Sandoval

  8. Rush Minute (4:48)
  9. Saturday Come Slow (3:29)

    met Damon Albarn

  10. Atlas Air (7:41)
  11. Paradise Circus [Gui Boratto Remix] * (8:07)
  12. Fatalism [Ryuichi Sakamoto & Yukihiro Takahashi Remix] * (4:55)

    met Ryuichi Sakamoto en Yukihiro Takahashi

  13. Girl I Love You [She Is Danger Remix] * (5:00)
  14. Paradise Circus [Breakage's Tight Rope Remix] * (4:44)
  15. United Snakes * (9:44)
  16. Pray for Rain [Tim Goldsworthy Remix] * (7:24)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 52:26 (1:32:20)
zoeken in:
avatar van VanDeGriend
Nou dit valt me nog niet mee. Daar waar de vorige 3 albums na precies 1 x luisteren aansloegen, is het bij deze Heligoland vooralsnog flink worstelen geblazen. Een minder groots geluid? Verwachting na het optreden in HMH te hoog gespannen? Ongelukkige keuze qua gasten? Tam songmateriaal? In ieder geval vind ik de nummers met de vaste crew (Girl I Love You, Atlas Air en Rush Minute) het sterkst en het meest de sound van Massive Attack die ik leuk vind benaderen. En wat iedereen toch in die knakker van Elbow ziet ??

avatar van Shinobi
4,0
Maar eens via de bekende weg binnengehaald en ik ben positief verrast. Na hier al wat meningen gelezen te hebben dacht ik dat dit album alleen maar kon tegenvallen, maar verre van dat.

Erg relaxte nummers om naar te luisteren, mag ik zeggen zelfs duister en hier en daar wat onheilspellend. I love it.

Ik heb hier nog niet echt een misser op gehoord, alleen Atlas Air grijpt me nog niet echt.

Voor nu 4, 0 sterren, kan zeker hoger worden.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Vooral Flat of the Blade is erg duister. Die sinistere geluiden met de stem van Guy Garvey zijn echt heel raar, maar het werkt wel.

2,5
Heligoland: geen nieuwe Mezzazine, wel nieuwe Massive Attack

Massive Attack is een van de grote namen in het genre en voor de liefhebbers was hun nieuwe album Heligoland dan ook iets om reikhalzend naar uit te kijken, zeker omdat het alweer zeven jaar geleden was sinds hun vorige album 100th Window uitkwam. En dan doen er ook nog een hele reeks aan indrukwekkende gastartiesten mee, waaronder Guy Garvey, de zanger van Elbow en Damon Albarn, frontman van Blur en ook nog eens lid van tekenfilmband Gorillaz. Dat was voor mij een reden om behalve dit nieuwe werk meteen wat van hun oudere albums te beluisteren. En ook al is Heligoland absoluut een goed album, Massive Attack zal nooit meer op hun niveau ten tijde van Mezzanine komen.

Maar dat neemt niet weg dat Heligoland een album is vol met goede beats, interessante geluiden en bovendien leuke gastzangers. Het eerste nummer bijvoorbeeld, Pray For Rain, wordt gezongen door Tunde Adebimpe, de zanger van TV on the Radio. Het begint met een mysterieuze beat en bevat een soort spanningsopbouw die ook te horen valt bij TV on the Radio zelf, hoewel Massive Attack de climax nog wat langer weet te bewaren. Maar als halverwege de trommels opkomen en later nog veel betere ritmegeluiden, Adebimpe zijn tekst repeterend, wordt het nummer wel echt spannend. In plaats van die climax komt er echter een twist naar een woordenloos stukje zang, om daarna weer met een lome beat verder te gaan die nog altijd erg dreigend klinkt.

Zo zijn de beats van Massive Attack misschien wel het best te beschrijven: dreigend en relaxed. Telkens worden de nummers steeds verder opgebouwd maar die climax blijft vaak uit. Dat kan leuk uitpakken als je het goed kan en Massive Attack kan dat meestal, maar op sommige nummers van dit album werkt het truukje net niet helemaal.

Een nummer waarbij het absoluut wel werkt is Splitting the Atom, met zang van Horace Andy. Het nummer begint met een chille beat met handclaps en synthgeluidjes, en door de ontzagwekkend diepe stem van Horace Andy heeft het nummer wat weg van Leonard Cohen. En ondanks dat gedurende het hele nummer diezelfde beat blijft ‘beaten’ en ook de coupletten die diep gezongen worden steeds weer afgewisseld worden met hoog gezongen refreinen (zoals ook The Who al deed 40 jaar geleden) blijft het nummer spannend door alle originele geluiden die in de achtergrond zijn verstopt. Glittergeluiden en viooltjes-uit-een-doosje, vreemde stemmen en ‘computer-noise’.

Op vierde nummer Girl I Love You blijft Horace Andy gewoon nog meezingen, maar voelt niet zo loungy als dat hiervoor. De bassen in het nummer beginnen dreigend en ook de vervormde geluiden op de achtergrond geven een spannende sfeer aan het nummer mee. Het nummer wisselt een paar keer van vorm; eerst een tempowisseling en daarna opeens een instrumentatie die aandoet als blazers. En die plotselingen en tegen het einde ontsporende blazergeluiden zijn trouwens heel goed! Een beetje als Radiohead’s The Morning Bell, even spannend en chaotisch maar dan elektronisch.

Dan komt er voor het eerst een echt up-tempo nummer met zang van Martina Topley-Bird, haar tweede gastzang op dit album. Net als dat andere nummer, Babel, is Psyche een beetje een nummer dat langs je heen gaat. Het kabbelt een beetje voort en de stem van een vrouw is wel fijn als afwisseling maar die van Topley-Bird springt er nou niet meteen uit. Het nummer eindigt abrubt voor je er erg in hebt en dan begint een van de interessantste nummers op het album.

Flat of the Blade mag namelijk genieten van de zang van Guy Garvey, bekend van Elbow die twee jaar geleden zijn doorgebroken met het fenomenale The Seldom Seen Kid. Maar terug naar Massive Attack. De verwachtingen lagen hoog, maar helaas valt het nummer vies tegen. Sterker nog, het is een van de minste nummers van de hele CD. Totaal vormloos en alleen maar bliepjes en beepjes en er zit wel een beat in maar die is niet bepaald interessant te noemen. Guy Garvey heeft natuurlijk gewoon een prachtige stem maar kan die in dit nummer ook niet echt uiten, hij gaat teveel op in het geheel en blijft op het niveau van geneuzel. Een gemiste kans dus.

Gelukkig worden we daarna getrakteerd op het tweede hoogtepunt van het album, Paradise Circus, waarop dit keer Hope Sandoval de vocalen voor haar rekening neemt. Weer een vrouw dus maar in dit nummer totaal op haar plaats, met de lichte instrumentatie met losse pianotonen en een heldere beat. Haar beetje hese stem past mooi bij het geheel en neemt weliswaar niet de leiding maar valt ook niet weg. Vanaf twee minuten verandert de beat, hij krijgt wat meer bass, maar pas tegenhet einde komen er echt dreigende strijkers opzetten die het nummer als het ware uitleiden. Een climax valt het nog steeds niet te noemen, maar mooi is het wel.

Rush Minute is dan weer een vrij inwisselbaar nummer. Een vrij vervelende beat en zo klinkt de zanger ook: verveeld. Er komen dan later het nummer nog wat spannende geluiden bij, zelfs noise te noemen, maar die tillen het lied niet naar grotere hoogten.

Hoe anders is het Saturday Come Slow, waarop Damon Albarn van onder andere Blur en Gorillaz zingt. Het nummer begint al meteen met gitaren en daardoor klinkt Saturday Come Slow ook meer als een rocknummer dan als triphop/electronic, wat ik toch als positief beschouw. Zeker omdat de ‘identiteit’ van Massive Attack blijft doorschemeren door toch een beat maar ook de ritmische gitaren en het achtergrondgerommel. De uithalen van Damon Albarn zijn trouwens ook erg mooi.

De afsluiter Atlas Air duurt bijna acht minuten, een lengte die Massive Attack wel vaker heeft benaderd of overschreden, en dat belooft natuurlijk wel wat. Gelukkig begint het nummer meteen goed, dreigend en toch frisjes. De monotone moordzang heeft iets van de vroegere dEUS en over het geheel hangt een luguber, crimineel sausje. Voor je het weet is het nummer alweer halverwege en zijn er diepere bassen bij gekomen, is de beat harder gezet en vagelijk op de achtergrond is er een hoge piep te horen, vaag geluid, te horen. Nog wat mario-deuntjes, maar dan beter, versterken het nummer de daaropvolgende minuten en de zang komt ondertussen steeds meer naar voren, totdat het haast lijkt alsof de zanger de woorden in je oor fluistert. En eindelijk kunnen we de laatste twee minuten spreken van een echte Massive Attack-climax, waarbij allerlei deuntjes door elkaar worden vermengd met andere geluiden en nog steeds dezelfde beat als zeven minuten daarvoor. Een goed einde voor een toch wel mooi album, op een paar tegenvallers na.


Bron: Beautiful Freaks

Pastichio Rocker
Caspar schreef:
Een nummer waarbij het absoluut wel werkt is Splitting the Atom, met zang van Horace Andy. Het nummer begint met een chille beat met handclaps en synthgeluidjes, en door de ontzagwekkend diepe stem van Horace Andy heeft het nummer wat weg van Leonard Cohen.


Horace Andy verzorgt hier alleen de backing vocals. De main vocals zijn van Daddy G. Als recensent had je dat toch moeten horen. Horace Andy haalt zo'n lage stem echt niet hoor.

Caspar schreef:
Rush Minute is dan weer een vrij inwisselbaar nummer. Een vrij vervelende beat en zo klinkt de zanger ook: verveeld. Er komen dan later het nummer nog wat spannende geluiden bij, zelfs noise te noemen, maar die tillen het lied niet naar grotere hoogten.


Die verveelde zanger is hier 3D (de man achter Massive Attack) en zo klinkt 'ie altijd. Luister maar eens naar Bullet Boy of Karmacoma.

Vreemde recensie voor iemand die pretendeert Massive Attack te kennen, maar waarschijnlijk alleen de populairste plaat 'Mezzanine' in zijn platenkast heeft staan.

2,5
Zei ik Massive Attack te kennen? Ik citeer uit de inleiding: 'Dat was voor mij een reden om behalve dit nieuwe werk meteen wat van hun oudere albums te beluisteren.'

Inderdaad, ik ken alleen deze en Mezzazine maar betekent dat dat ik geen recensie van dit album mag geven? Ik zal de fouten in elk geval corrigeren, dus bedankt 't Is ook niet helemaal mijn genre dus een expert kan ik mij niet noemen maar als je een recensie schrijft moet je altijd wel een beetje klinken alsof je er iets van af weet, toch?

Pastichio Rocker
Inderdaad, dus check je bronnen eerst voordat je iets neerpent.

avatar van battersea
4,5
Bijzonder: Flat of the Blade is niet populair, terwijl dat toch een ouderwets ontoegankelijk nummer lijkt zoals de puristen graag in herhaling zagen van Mezanine. Het is echter een briljant stukje muziek waarin idd het intro niet lekker in het gehoor ligt maar gaandeweg de muziek als een goed passende handschoen om de heerlijke stem van Garvey heen kronkelt en halverwege, wanneer het koper een lekker muurtje heeft opgebouwd, besef je: Donders, dat voelt goed. Heel knap gedaan. Atlas Air past meteen, maar naar mijn idee, toch wel weer wat snel in vergetelheid geraakt.
Het alom geprezen Splitting the Atom is volgens mij helemaal niet zo sterk. Girl I love you echter weer wel.

Favoriet vanwege de sterke clappings waar ik steeds weer blijer van word: Paradise Circus

Top 10 plaat! Altijd tijd voor Heligoland!

avatar van Kokuil
4,5
Girl I Love You is na verscheidene luisterbeurten inderdaad ook in mijn oren het prijsnummer.

4,5
Ik heb dit album een aantal keer beluisterd en inmiddels is het een verslaving geworden. Na twee waanzinnige concerten in Westerpark en HMH waren ook mijn verwachtingen erg hoog gespannen en was de deceptie bij de eerste keer luisteren behoorlijk.

Maar ik vond 100th Window bij de eerste keer luisteren ook een waardeloos album, dus heb ik mezelf de tijd gegeven.

Ik vind het jammer dat een aantal fantastische nummers van de concerten het album niet gehaald hebben, vooral de (donkere) zangeres van het Westerpark had van mij wel op het album mogen staan.

Na veelvuldig beluisteren vind ik Heligoland weer een nieuwe stap in de ontwikkeling in het werk van Massive. Eentje die smaakt naar meer, het album voelt een beetje onevenwichtig.

Ik heb alle albums, ben al lang een liefhebber, heb vele concerten van ze gezien en en steeds weten ze me weer te verbazen.

Heligoland kent een paar absolute hoogtepunten wat mij betreft: Pray for Rain en Spliting the Atom kende ik al van de EP (beetje flauw om eerst de EP uit te geven, maar goed) en vond ik gelijk al topnummers. Girl I Love You was al een geweldig nummer op de concerten en dit klinkt bijna weer als de Horace Andy van de eerste twee albums, waanzinnig goed nummer.

Paradise Circus is een prachtig nummer, maar de zangeres kan me niet zo bekoren, dat was live een stuk beter met een andere zangeres.

Maar het absolute hoogtepunt is Flat of the Blade. Het nummer moet groeien, maar het doet me eerder denken aan een nummer dat verder gaat waar Radiohead op z'n expirimenteelst zo'n beetje ophoudt. Fantastisch gezongen door Guy Garvey, echt een bijzonder nummer.
De blazers klinken fantastisch, het album is sowieso erg zorgvuldig gemastered, daar mag menig label wel een voorbeeld aan nemen.

Atlas Air is het enige 'ouderwets' klinkende Massive nummer en live is het een knaller, maar stiekem vind ik eigenlijk de bevestiging van het feit dat ze vooral niet moeten blijven hangen in de Mezzanine sound, hoe lekker het nummer ook is. Het is het meest dansbare nummer en klinkt zeker voor Massive vrolijk.

Op de sleeve notes staat dat Damon Albarn meegeschreven heeft aan Flat of the Blades, maar Saturday Come Slow kan ik niet anders beschrijven dan een totale mislukking. Niks klopt er aan dat nummer, de zang niet, de spaningsopbouw die maar niet wil komen, het lome tempo. Het gaat roemloos ten onder en ik snap niet waarom het uiteindelijk op het album is terechtgekomen en een Dobro niet (of een All I Want dat deels verwerkt is in Paradise Circus). Het is eigenlijk een niemanddalletje en zowel Albarn als Massive niet waardig.

De twee Topley-Bird nummers kunnen er mee door, maar zullen niet de geschiedenis ingaan als de tegenhangers van de inbreng van Sarah Nelson of Elizabeth Fraser of Sinéad O' Connor.

Rush Minute is ook een bijzonder lekker nummer dat nog het meest doet denken aan de sound op 100th Window, maar het had ook een Depeche Mode of een The Cure nummer kunnen zijn, het is en teglijkertijd een typisch Massive nummer en aan erg atypisch nummer.

Ik hoop dat we niet weer 7 jaar hoeven te wachten op een volgend album. De heren laten horen dat ze nog lang niet opgebrand zijn, eerder dat er veel meer in het vat zit dat er op Heligoland niet helemaal uit komt. Misschien moeten ze minder lang prutsen en sneller iets uitbrengen.

4,5
Moet je niet even je stem uitbrengen, Liefhebber?

Ontopic: Ik begin steeds meer aan deze plaat te wennen, maar Splitting The Atom doet het nog steeds niet voor mij...

avatar van west
4,0
Het beste 'Gorillaz' nummer uit 2010 staat op dit album van Massive Attack: Saturday Come Slow (Do You Love Me?). Briljant mooi!

avatar van herman
4,0
Als we dan toch Albarn halen: Ik vind het meer een 'Blur' anno 13 nummer, door het persoonlijke tintje.

Absurd trouwens dat dit album nu al meer stemmen heeft dan dat meesterwerk.

Pastichio Rocker
Ik weet niet wat iedereen tegen Saturday Come Slow heeft, maar ik vind Albarn's stem heel goed bij de instrumentatie van Massive Attack passen. Van mij mogen ze wel meer samenwerken. Ik vind het nummer in ieder geval beter dan de meer geprezen nummers van dit album zoals Paradise Circus en Atlas Air.

JanBetonde2e
het eerste Massive Attack album waar ik me aan gewaagd heb, en tot mijn verbazing vind ik het zeer goed, toen ik dit album voor het eerst luisterde was ik nog niet echt overtuigd, maar nu ben ik overtuigd

avatar van grovonion
3,0
herman schreef:
Absurd trouwens dat dit album nu al meer stemmen heeft dan dat meesterwerk.
? zo ver ik kan zien hebben al hun andere albums nog steeds meer stemmen dan deze.

avatar van Arrie
Hij heeft het over 13 van Blur.

avatar van cddrive
5,0
Zeeer de moeite waard! Als fan van het eerste uur als het gaat om MA kan me deze cd steeds beter bekoren. Inderdaad weer een nieuw stapje in de tijd..

JanBetonde2e
Persoonlijk vind ik dit album lekkerder klinken dan Mezzanine, terwijl dat toch volgens velen hun top album is, Heligoland is misschien ook gewoon heel wat toegankelijker, maar dit vind ik echt een heerlijk album, persoonlijke favoriet: Girl I Love You

avatar van Cor
3,5
Cor
Ik ben ook enthousiast over deze plaat. Prachtig geproduceerd, maar vooral omdat de songs prima voor elkaar zijn. Lekker afwisselend album waarbij de nummers hele verschillende sferen uitstralen. Ik ben verrast, had dit niet verwacht.

avatar van orbit
3,5
Ik heb deze via een collega eindelijk ook in handen gekregen.. moet zeggen dat hij me, zoals de meeste MA albums, prima bevalt! Een stuk rustiger en meer laid back dan de vorige twee albums, maar weer heerlijk scherp geproduceerd en mooie gastvocalen bij broeierige nummers waar deze band het patent op lijkt te hebben. Bij nummer 9 zat ik even op het verkeerde been, had gezworen dat het Thom Yorke was die ik daar hoorde.. maar Damon Albarn bleek de andere beroemdheid, die hier heel anders klinkt dan ik hem ken. Tot nu toe springen Girl I Love You en Paradise Circus er duidelijk uit.. maar het kan dat herbeluistering weer andere parels oplevert. Ik wacht nog even met een definitief cijfer, maar een vette voldoende wordt het wel.

avatar van orbit
3,5
Na een paar keer beluisteren moet ik helaas concluderen dat het minder is dan het voorgaande werk. Er zit een soort van lome gelatenheid in deze plaat itt de spanning van de vorigen. Ook de gastzangers zijn lang niet altijd even boeiend, alhowel Albarn me nu wel begint mee te vallen. Maar het is af en toe ook wel een beetje saai en lusteloos. Kortom: de plaat heeft wel de kwaliteit van een MA release, maar mist de verrassing ervan.

avatar van donmarko22
2,0
Wat een bout plaat. Ik heb 'm meerdere keren in de auto gedraaid, maar ik word er niet vrolijk van. Paradise circus vind ik nog wel gaan, maar voor de rest vind ik dit maar een zoutloze cd. Eerdere cd's van MA vond ik wel goed, dus daar ligt het niet aan....

avatar van Shinobi
4,0
donmarko22 schreef:
Wat een bout plaat. Ik heb 'm meerdere keren in de auto gedraaid, maar ik word er niet vrolijk van.

Je moet er ook niet vrolijk van worden.

avatar van battersea
4,5
eigenlijk vind ik Splitting the Atom het minste nummer en Girl I love you het beste. Ligt daarin toch verborgen het alouden Horace Andy meets MA gevoel dat het bij de 'oude' platen zo goed deed?

avatar van hallo!
3,5
Ik vind het wel een goed album. Er staan enkele mindere nummers op, zoals Splitting The Atom en Flat Of The Blade, maar de andere nummers vind ik allemaal goed tot zeer goed. Mijn favorieten zijn Babel en Paradise Circus.

1,0
Een grote teleurstelling dit album...

Na nog nooit van Massive Attack gehoord te hebben, kwam ik er via een nieuwe relatie op.
Helemaal geweldig, vooral het album Mezzanine is ongehoord goed.
Ze daarna live gezien in de HMH, waar ze ook veel nummers van het nieuwe album zouden spelen.
Atlas Air en Girl I love You waren de uitschieters, wat een fantastische nummers. Bij Atlas Air ben ik gewoon een paar minuten weg geweest, zo intens neemt het nummer je mee.

En dan, het album is eindelijk uit, je luistert het en je denkt oprecht:

WTF is dit voor troep?!

Het klinkt echt alsof ze het hele album hebben opgenomen met een synthesizer van de Intertoys. Alle kracht is uit de nummers en als je weet hoe ze live klinken is het hele album een grote teleurstelling.

Helaas.

avatar van cobramuziek
3,5
Voor mij is dit het eerste en enige Massive Attack album dat ik helemaal achter elkaar kan draaien, vind eerdere albums afentoe wat te poppy ofzo. Op de voorgaande platen vind ik vaak een paar uitschieters echt goed en de rest niet zo. Al met al vind ik dit wel weer een interessante plaat over het geheel, alleen 'Girl I Love You', waar iedereen zo positief over is, vind ik echt irritant. Atlas Air is mijn favoriet, maar de rest zit daar niet heel ver vandaan. Vind dit meer een album met niet echt uitschieters en als geheel wel te pruimen.

avatar van orbit
3,5
Eerdere albums afentoe wat te poppy... Mezzanine is een stuk donkerder en ontoegankelijker dan deze anders. Geldt trouwens voor 100th window ook wel.

Milestones
Hoe vaker ik dit album beluister hoe groter mijn teleurstelling.
De tijd dat ik rijkhalzend uitkeek naar de nieuwe MA lijkt voorgoed verdwenen. Dit komt ook nooit meer goed. Rampzalige keus om die zouteloze gastzangers in te zetten. Over de hele linie is het meligheid troef. Wie zat er in hemelsnaam in het productieteam toen de track `Flat of the Blade` werd goedgekeurd voor dit album. Alle inspiratie ontbreekt. Hoog tijd dus om het album af te waarderen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:18 uur

geplaatst: vandaag om 15:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.