Led Zeppelin - Physical Graffiti (1975)

Prima als dat zo lijkt, maar ik ga er in deze reeks beter voor zitten dan ik doorgaans doe bij het beluisteren van muziek, dus in die zin heeft het voor mij al veel meerwaarde. Het voelt minder als consumeren, wat met Spotify en alle muziekgames op deze site voor mij de laatste tijd de overhand begon te krijgen. Daarom vind ik het bewust luisteren langs deze route een verademing. Ik ben bewuster met de muziek inclusief de context en achtergronden ervan bezig en luister ook een stuk actiever en aandachtiger.

Dat gezegd hebbende ga ik mezelf natuurlijk geen dwangbuis aantrekken, dus als mijn aandacht verslapt ga ik mezelf niet regelmatig in mijn arm blijven knijpen of iets dergelijks. Dan is dat blijkbaar wat er bij dat album met me gebeurt. Soms gaan na twee of drie beluisteringen steeds meer details opvallen, en soms schuift een album juist wat meer naar de achtergrond. Niets mis mee lijkt me, het is tenslotte geen objectieve wetenschap.

In dezelfde categorie: het lijkt soms alsof mensen meer over losse zinnen uit reviews vallen als ze het met de algehele teneur van de recensie oneens zijn.

Hoe zou ik het oneens kunnen zijn met wat jij schrijft wat jij er van vindt? Ik viel nergens over. Het viel me alleen op als in tegenspraak met elkaar; goed luisteren terwijl je in andere dingen opgaat. En dat terwijl je er toch best een lange review over schrijft.

In een grijs verleden heb ik dit dubbelalbum op LP gehad. Daarna, bij de intrede van de Compact Disc werd het oude vinyl grotendeels verkocht (een naieve en domme beslissing die velen mij mij hebben gemaakt) en uiteindelijk de Box Set gekocht. 4 CD schijven met het belangrijkste materiaal in een grote doos. Maar na verloop van tijd gaat het toch jeuken en zie je de oude albums weer op vinyl in de schappen staan. Dus ik heb mijzelf eindelijk maar eens verrast met "Physical Graffiti" op nieuw 180 gram vinyl. Toch weer de oude euforie na al die jaren. Het kan soms gek lopen in een mensenleven.

Ik ben momenteel wat zepperdezipzap door allerlei albums van allerlei verschillende artiesten heen aan het luisteren. Wat onrustig want de winter gaat eindigen en ik heb een half jaar bijna alleen maar klassiek geluisterd. Dat begint ergens eind september. Iets met kortere dagen, vallende bladeren en kouder wordende tijden. Een soort rust, pauze, een winterslaap..

Maar de laatste dagen voel ik mij onrustiger, anders, scherper. De dagen lengen, alles begint zachtjes weer groener te worden. Ik hoor en zie de eerste lente kriebels van de vogels. En ik word ook ergens weer wakker. En ook mijn muzieksmaak gaat weer veranderen, ontluikend naar anders . Ik voel ergens de ‘Babe, I’ve got to Ramble’ door mij heen schudden. Iets met Rock, iets met Roll.. En met het opkomende Bron-Yr-Aur gaan deze dagen mijn oren en ogen zacht maar zeker weer open. Daarna ga ik wel meteen door met Ten Years Gone. Één van mijn favoriete Led Zeppelin nummers. Wat wordt dat nummer toch schitterend opgebouwd ! Alsof er een leger vanuit de verte opkomt, daarna dreigend dichter bij komt tot Robert Plant nog even dimmend zingt maar het gehele leger daarna voluit los laat gaan….!

Op mij.
Om wakker te worden.
Om mij uit de winter te werpen..

Dus ik wrijf de winter uit mijn ogen, dim de koude in mijn botten, strek mijn spieren uit, gaap de nachten weg en ik besef dat ik klaar ben voor een nieuw half jaar met de lente in mijn hart en al verlangende naar de warmte van de zomer.

Then as it was, then again it will be
And though the course may change sometimes
Rivers always reach the sea
Blind stars of fortune, each have several rays
On the wings of maybe, down in birds of prey
Kind of makes me feel sometimes, didn't have to grow
But as the eagle leaves the nest, it's got so far to go

Ramble on my spirit. Je bent wakker…