menu

Led Zeppelin - Physical Graffiti (1975)

mijn stem
4,07 (714)
714 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Swan Song

  1. Custard Pie (4:14)
  2. The Rover (5:37)
  3. In My Time of Dying (11:06)
  4. Houses of the Holy (4:02)
  5. Trampled Under Foot (5:36)
  6. Kashmir (8:28)
  7. In the Light (8:47)
  8. Bron-Yr-Aur (2:06)
  9. Down by the Seaside (5:16)
  10. Ten Years Gone (6:33)
  11. Night Flight (3:37)
  12. The Wanton Song (4:09)
  13. Boogie with Stu (3:53)
  14. Black Country Woman (4:32)
  15. Sick Again (4:43)
  16. Brandy & Coke [Trampled Under Foot - Initial Rough Mix] * (5:38)
  17. Sick Again [Early Version] * (2:22)
  18. In My Time of Dying [Initial Rough Mix] * (10:48)
  19. Houses of the Holy [Rough Mix with Overdubs] * (3:51)
  20. Everybody Makes It Through [In the Light Early Version / In Transit] * (6:29)
  21. Boogie with Stu [Sunset Sound Mix] * (3:39)
  22. Driving Through Kashmir [Kashmir Rough Orchestra Mix] * (8:39)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 1:22:39 (2:04:05)
zoeken in:
avatar van Gyzzz
3,0
Kronos schreef:
(quote)

Goed naar een album luisteren terwijl je in andere dingen opgaat?

Het is duidelijk dat je plezier beleeft aan het schrijven van reviews maar het lijkt soms alsof je er meer aandacht aan besteedt dan aan het luisteren zelf.
Prima als dat zo lijkt, maar ik ga er in deze reeks beter voor zitten dan ik doorgaans doe bij het beluisteren van muziek, dus in die zin heeft het voor mij al veel meerwaarde. Het voelt minder als consumeren, wat met Spotify en alle muziekgames op deze site voor mij de laatste tijd de overhand begon te krijgen. Daarom vind ik het bewust luisteren langs deze route een verademing. Ik ben bewuster met de muziek inclusief de context en achtergronden ervan bezig en luister ook een stuk actiever en aandachtiger.

Dat gezegd hebbende ga ik mezelf natuurlijk geen dwangbuis aantrekken, dus als mijn aandacht verslapt ga ik mezelf niet regelmatig in mijn arm blijven knijpen of iets dergelijks. Dan is dat blijkbaar wat er bij dat album met me gebeurt. Soms gaan na twee of drie beluisteringen steeds meer details opvallen, en soms schuift een album juist wat meer naar de achtergrond. Niets mis mee lijkt me, het is tenslotte geen objectieve wetenschap.

In dezelfde categorie: het lijkt soms alsof mensen meer over losse zinnen uit reviews vallen als ze het met de algehele teneur van de recensie oneens zijn.

avatar van Kronos
5,0
Hoe zou ik het oneens kunnen zijn met wat jij schrijft wat jij er van vindt? Ik viel nergens over. Het viel me alleen op als in tegenspraak met elkaar; goed luisteren terwijl je in andere dingen opgaat. En dat terwijl je er toch best een lange review over schrijft.

avatar van Yield
In een grijs verleden heb ik dit dubbelalbum op LP gehad. Daarna, bij de intrede van de Compact Disc werd het oude vinyl grotendeels verkocht (een naieve en domme beslissing die velen mij mij hebben gemaakt) en uiteindelijk de Box Set gekocht. 4 CD schijven met het belangrijkste materiaal in een grote doos. Maar na verloop van tijd gaat het toch jeuken en zie je de oude albums weer op vinyl in de schappen staan. Dus ik heb mijzelf eindelijk maar eens verrast met "Physical Graffiti" op nieuw 180 gram vinyl. Toch weer de oude euforie na al die jaren. Het kan soms gek lopen in een mensenleven.

avatar van meneer
Ik ben momenteel wat zepperdezipzap door allerlei albums van allerlei verschillende artiesten heen aan het luisteren. Wat onrustig want de winter gaat eindigen en ik heb een half jaar bijna alleen maar klassiek geluisterd. Dat begint ergens eind september. Iets met kortere dagen, vallende bladeren en kouder wordende tijden. Een soort rust, pauze, een winterslaap..

Maar de laatste dagen voel ik mij onrustiger, anders, scherper. De dagen lengen, alles begint zachtjes weer groener te worden. Ik hoor en zie de eerste lente kriebels van de vogels. En ik word ook ergens weer wakker. En ook mijn muzieksmaak gaat weer veranderen, ontluikend naar anders . Ik voel ergens de ‘Babe, I’ve got to Ramble’ door mij heen schudden. Iets met Rock, iets met Roll.. En met het opkomende Bron-Yr-Aur gaan deze dagen mijn oren en ogen zacht maar zeker weer open. Daarna ga ik wel meteen door met Ten Years Gone. Één van mijn favoriete Led Zeppelin nummers. Wat wordt dat nummer toch schitterend opgebouwd ! Alsof er een leger vanuit de verte opkomt, daarna dreigend dichter bij komt tot Robert Plant nog even dimmend zingt maar het gehele leger daarna voluit los laat gaan….!

Op mij.
Om wakker te worden.
Om mij uit de winter te werpen..

Dus ik wrijf de winter uit mijn ogen, dim de koude in mijn botten, strek mijn spieren uit, gaap de nachten weg en ik besef dat ik klaar ben voor een nieuw half jaar met de lente in mijn hart en al verlangende naar de warmte van de zomer.

Then as it was, then again it will be
And though the course may change sometimes
Rivers always reach the sea
Blind stars of fortune, each have several rays
On the wings of maybe, down in birds of prey
Kind of makes me feel sometimes, didn't have to grow
But as the eagle leaves the nest, it's got so far to go

Ramble on my spirit. Je bent wakker…

avatar van AreYouThere
5,0
Het zal misschien wat vloeken in de Zeppelin-kerk zijn maar Physical Graffiti is mijn favoriete Led Zeppelin plaat. Dat komt ook wel doordat mijn vader mij ergens midden mijn tienerjaren zijn oude Sony-platenspeler cadeau deed met zijn oude koptelefoon. In de avond als hij aan het werk was sneakte ik zijn kamer in en pakte ik een aantal platen uit de kast, bij de eerste lichting zat deze en sindsdien gaat er eigenlijk geen maand voorbij dat ik hem niet een keer in zijn geheel draai. Maar ik wil het vooral even hebben over 1 nummer.

Als ik ooit een top 10 van beste nummers ooit zou moeten maken dan staat 'In my time of dying' sowieso ergens in de top 5. De drums, wauw, de drums Natuurlijk de zang, buitenaards, het basloopje, hemels, de elektrische gitaar, lekker maar luister eens intens naar de drums, man man man. Vanaf 3:50 begint voor mij echt het vuurwerk. Ja, er staan vast bekendere of in de breedste zin genomen 'betere' nummers op de eerste paar platen maar jongens jongens hoe kan een nummer zo bizar goed zijn?

De gitaarsolo's die halverwege het nummer zitten, elke keer weer kippenvel. Ken je dat gevoel bij muziek dat je weet dat er iets geweldigs aan zit te komen je al een beetje 'voor' kippenvel krijgt? Dat heb ik ergens rond de 4:30 bij dit nummer, ik weet na honderden keren al wat er aan zit te komen en toch elke keer.. kippenvel. En dan vanaf 7:00, de drums, jongens die drums alsof er iemand met een moker op slaat, heerlijk. Robert zijn "Oh my Jesus" en dan dat moment op 8:34 dat die drums er weer inkomen, op 8:50 die tikken op de crash, nahhhh. En om er nog een muzikale strik eromheen te doen is de laatste minuut pure hard-rock hemelsheid.

In my time of dying mogen ze 'In my time of dying' aanzetten want ik heb elke keer als ik het hoor het gevoel dat ik uiterst gelukkig mijn laatste adem uit zou slaan. Ongelofelijk.

avatar van Queebus
4,5
Of Physical Graffiti de beste Led Zeppelin album is daar ben ik na ruim 40 jaar nog niet helemaal uit maar het is wel de meest gevarieerde, complete en volwassen album die ze hebben gemaakt. Hier is de band in full swing met hun allegaartje aan stijlen die de harde rock verre overstijgt. En dan te bedenken dat er ook deels restmateriaal op staat. De eerste 30 jaar beluisterde ik vooral de eerste schijf, tegenwoordig begin ik meestal met de tweede. En die vind ik stiekem iets avontuurlijker. Niet beter want de balans is gewoon perfect.

Physical Graffiti is na opnieuw beluistering denk ik toch hun beste. Een dubbelaar met enkel boeiende en meeslepende nummers. Een echt meesterwerk. Een band die hierna nog even topt en daarna helaas tobt (auto ongeluk RP, heroïne verslaving JP, familie tragedie RP, US tour 1977, John Bonham). Maar zelfs dan nog fantastische muziek aan het vinyl toevertrouwd.

En die riff van The Wanton Song blijft buitenaards!

avatar van Koos R.
4,0
Als tiener maakte ik begin jaren negentig kennis met de muziek van Led Zeppelin. Destijds vond ik het album Physical Graffiti wel aardig, was niet diep onder de indruk en vond de samenhang wat moeilijk. Echter, in de loop der jaren ben ik dit album steeds meer gaan waarderen. Sterker nog, afgelopen week de remasterversie op CD in huis gehaald.

Waar ligt dat aan? Misschien dat bepaalde gitaarritmes veel beter blijven hangen. Zo ben ik The Rover als een topnummer gaan beschouwen. Het is de manier waarop gedrumt wordt tegenover het gitaarwerk en de zang van Robert Plant. Trampled Under Foot, het nummer over motorrijden (Ik heb er zelf geen). Vlot, snel, strak tempo. Erg leuk om de Moogsynthesizer erin te horen. Kashmir, het blijft bijzonder hoe een zeer stevige rockband de klassieke muziek met licht Indiase elementen in dit nummer heeft omarmt. Trendsetter voor vele andere.

Opvallend blijft het verschil tussen de 'ene' zijde (t/m Kashmir) en de andere zijde. Het drieluik aan rustige nummers Bron-Yr-Aur, Down by the Seaside, en Ten Years Gone blijf is prachtig vinden. Alsof ik een mooi gevoel van weemoed krijgt. Down by the Seaside heeft de verrassende frisse tempowisseling om toch weer terug te keren in het startende tempo. Ten Years Gone, zoals sommigen omschrijven: een reflecteren nummer.

Het album is gevarieerd en blijft vele jaren later nog steeds met gemak overeind staan.

avatar van Dirruk
3,5
Een jaar of 7/8 geleden kocht ik deze plaat. Heb van deze band alles behalve Coda. Na een aantal missers richting dat laatste album ben ik toch gestopt met het verzamelen van Led Zep. Er is namelijk een zeer grote kans dat ik Coda ook als misser ga bestempelen. Physical Graffiti trek ik zeer zelden uit de kast. Hij duurde wat lang, en er stond weinig op wat mij écht kon bekoren. Nu met het oog op zijn 51e verjaardag aanstaande zaterdag heb ik hem alvast van stal gehaald. Ik heb een leuke uitvoering met die binnenhoezen waarmee je meerdere kanten op kan qua hoes.

De dubbel LP van Zep dus. Het begint met Custard Pie en The Rover vrij standaard, maar zeker vertrouwd. In My Time Of Dying, door velen hier gewaardeerd, klonk mij direct bekend in de oren. Maar helaas was dit eerder een negatieve herinnering. Als je geen fan ben van dat "prijsnummer" én van Kashmir, dan sta je eigenlijk al met 2-0 achter. Trampled Under Foot maakt dan wel weer wat goed.

Dan komen we bij kant C. Weer met een lang nummer; In The Light. Deze track beviel mij een stuk beter dan de eerder genoemde lange tracks. Down By The Seaside en Ten Years Gone kon ik ook nog goed voor me halen. Fantastische nummers. Kant C is wat mij betreft met afstand het sterkste deel van het album.

Het laatste kwart heeft eigenlijk weinig extra's te bieden en voelt daarmee als pure opvulling. Zonder dat het ergens slecht wordt is het toch geen juiste manier van een album afsluiten.

Conclusie: Hier en daar écht fijne nummers. Een aantal nummers hadden ze gerust in kunnen korten. Al met al toch wel met plezier naar deze plaat geluisterd.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:28 uur

geplaatst: vandaag om 12:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.