menu

The Sweet - Sweet Fanny Adams (1974)

mijn stem
3,78 (48)
48 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: RCA

  1. Set Me Free (3:58)
  2. Heartbreak Today (5:03)
  3. No You Don't (4:34)
  4. Rebel Rouser (3:25)
  5. Peppermint Twist (3:29)
  6. Sweet F.A. (6:14)
  7. Restless (4:29)
  8. In to the Night (4:25)
  9. AC / DC (3:27)
  10. Blockbuster * (3:12)
  11. Need a Lot of Lovin' * (3:00)
  12. Hell Raiser * (3:36)
  13. Burning * (4:04)
  14. The Ballroom Blitz * (3:56)
  15. Rock 'n Roll Disgrace * (3:50)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 39:04 (1:00:42)
zoeken in:
5,0
Oké, ze 'leenden' weleens een riffje van Deep Purple. Maar wat IS dit een beest van een plaat! 'Set Me Free': een van de beste hardrocksongs EVER.

The Sweet waren in 1974 zeer produktief en dat leverde twee LP's op in dat jaar waarvan "Sweet Fanny Adams" de eerste was.
De tweede was "Desolation Boulevard" dat de laatste Chinn & Chapman produktie was.
"Sweet Fanny Adams" werd opgenomen in de tijd dat Chinn en Chapman in Amerika zaten en Phil Wainman heeft deze LP geproduceerd.
Wainman staat bekend als een zuivere, harde en eerlijke producer en was zijn tijd ver vooruit.
Klinken de meeste LP' s uit 1974 een beetje "dof" of "gedateerd", deze LP klinkt nog steeds als een huis.
Een LP/CD dat in geen enkele hardrock collectie mag ontbreken en natuurlijk ook om de muziek.
"Set me free", een klassieker geworden in de hardrock wereld waarin Andy Scott bewijst dat hij niet alleen goed gitaar kan spelen, maar ook klassiekers kan schrijven.
"No you don't", gezongen door Steve Priest, later nog gecovered door Pat Benatar, bewijst het talent van Nicky Chinn en Mike Chapman.
Eigenlijk is de hele LP een topper, alleen valt "Peppermint Twist" (een cover) een beetje buiten de boot.
In Nederland verscheen er geen singles van deze LP, maar in Japan en Australie werd "Peppermint Twist" op single uitgebracht en in Australie werd het een nummer één.
Ondertussen is de LP al menig maal op CD uitgebracht met bonus-tracks, waarvan de laatste release (BMG) de beste is.
Niet alleen extra tracks op dit schijfje, maar ook alles een keer opnieuw gedigitaliseerd zodat het klinkt alsof het gisteren is opgenomen.

knight3
De enige cd in mijn collectie die ik 2x heb. Op de ene cd staan 2 bonustracks: Own Up Take a Look at Yourself en Burn on the Flame. Op de andere cd staan de singles Block Buster!, Hellraiser en Ballroom Blitz met de 3 prachtige B-kanten Need a Lot of Loving, Burning en Rock 'n'Roll Disgrace.

avatar van musician
4,0
Er is toch iets merkwaardigs aan de hand met The Sweet, iets niet logisch.

In een tijd dat succesvolle generatiegenoten en hitparadebestormers (Slade, David Bowie e.a) jaarlijks (soms zelfs 2 keer) met een cd kwamen en daar hun succesvolle singles van af trokken, bleef het bij The Sweet in 1972 en 1973 angstvallig stil.

Qua utibrengen van cd's. Ja, een Greatest hits. Had The Sweet niet de kwailiteiten?
In de geremasterde serie van de eerste 4 cd's van The Sweet, zie je wat er gebeurd.

The Sweet had z'n eerste succes in de hitparades in 1971, onder leiding van het componisten-duo Chinn-Chapmann en kwamen ze met hun eerste cd, Funny how Sweet Coco can be. In 1972 timmerden ze met dezelfde soort popsongs aan de weg, maar zonder cd.

Hun ambities lagen ergens anders, bij de (hard)rock. Althans, bij de The Sweet versie daarvan. In 1973 ging het roer, in overleg met Chinn en Chapmann, volledig om. Al in januari volgde de opleving met Blockbuster, gevolgd door het nog stervigere werk Hell Raiser en Ballroom blitz.

Pas na de single Teenage rampage (begin '74) volgde eindelijk deze (overigens prima), hardrock cd met deels nummers van henzelf, deels van Chinn en Chapmann.

Maar wat een commercieel geblunder. In plaats dat de (toen) LP zeker 3 van de 4 succesvolle singles herbergde, bestond het uit volledig nieuw werk, waar géén hitsingle van werd getrokken. The Sixteens kwam in juli 1974 en was later terug te vinden op de volgende cd, Desolation boulevard.

Het (hard)rock publiek zag de groep van Funny funny uiteraard niet staan, de single-fans en hitparade liefhebbers zagen er niets herkenbaars op terug: het moest haast wel mislukken.

Anno nu is dat allemaal gecorrigeerd. De popsingles uit 1972 zijn toegevoegd aan Funny how............. en het stevige werk van 1973 staat nu op deze, Sweet Fanny adams.

Allemaal geremasterd, het klinkt als een klok. En dan moeten we vooral niet vergeten, dat Sweet Fanny adams van zichzelf een prima cd is, met nummers als Set me free (geen cover) en Sweet FA. Set me free is later zelfs nog gecoverd door Saxon en Vince Neil van Mötley crue, als ik het boekje mag geloven.

avatar van The Wep
5,0
Ok, als je de naam The Sweet hoort denk je aan een teeny bopper band. Funny Funny, Ballroom Blitz, Poppa Joe, Hell Raiser, Sixteens, Fox On The Run etc... zijn de hits uit mijn jeugd jaren.
Ineens kwamen ze met het album Sweet FA. Aangezien ik al een liefhebber was van hardrock (Deep Purple, Black Sabbath etc..) werd ik helemaal gek toen ik dit album hoorde. Dit was een nieuwe hardrock band ! Set Mee Free en Sweet FA waren echte (Deep Purple) rock songs ! De rest was super. Helaas bleek dit album niet aan te slaan en ging men een wat softere rock weg in slaan. Jammer.
Dit album draai ik nog erg vaak en is een van mijn toppers in mijn eigen collectie

avatar van musician
4,0
Echt geweldig dat de cd in je top 10 staat, tussen Van Halen en Deep purple!

Maar opvolger Desolation boulevard was toch ook nog prima?

avatar van The Wep
5,0
musician schreef:
Echt geweldig dat de cd in je top 10 staat, tussen Van Halen en Deep purple!

Maar opvolger Desolation boulevard was toch ook nog prima?


Desolation Boulevard vond ik een stukje minder, maar van alle Sweet albums wel nr. 2. Bedankt voor je reactie. Mijn top 10 weer aangepast, maar Sweet FA blijft er in !

avatar van kareltjemusic
4,0
vandaag de cd gekocht
De songs sweet F.a. en set me free lijken zo van deep purple's in rock te komen.
Heb ze altijd een beetje onderschat met hun poppy songs

avatar van wizard
3,5
Aardig album. Klinkt veel harder dan ik ooit van the Sweet had verwacht, maar is desondanks een heel toegankelijk album. Bij het titelnummer aangekomen zijn wat mij betreft de beste nummers (Set Me Free, Heartbreak Today, Rebel Rouser, en Sweet F.A. dus) al geweest. De laatste 3 nummers zijn niet supersterk. Wel goed genoeg om de cd niet af te zetten, maar daarmee houdt het voor mij ook op.

3.5*.

avatar van Dibbel
4,0
En dus eigenlijk het eerste echte album van The Sweet op de nieuwe (hardere) koers.
Waar dus inderdaad geen hits op staan.
Maar wel lekkere jaren 70-hardrock.
Zoals Set Me Free (klassieker), Sweet F.A., Heartbreak Today en No You Don't.
Rebel Rouser klinkt als Hellraiser part 2 en de Peppermint Twist laat nog de oude poppy kant horen van The Sweet.
Restless hobbelt dan ook nog lekker door, maar de laatste 2 nummers zijn wat minder.
No You Don't werd later ook nog gecoverd door Pat Benatar.

Was destijds geen verkoopsucces dit album.
Maar ben blij dat ik hem dan toch maar heb. Op vinyl.

avatar van bikkel2
4,0
Ik ken Sweet eigenlijk meer als singlesband, en daar moest de band het volgens mij ook echt van hebben.
Nietemin ben ik wel nieuwsgierig naar hun albums.
De band kon echt wel wat (ook live) en ik denk dat ze gewoon met een soort van valse start zijn begonnen.
Werd de band wel voldoende serieus genomen na de brave hitpop van Funny Funny, Little Willy en Poppa Joe ?
Blockbuster is een te gekke single, maar de(niet gejatte !) riff van Jean Genie Genie van Bowie werkte misschienook niet in het voordeel van de groep.
Ik heb de succesperiode van The Sweet niet echt bewust meegemaakt (was ik nog te klein voor) maar ging wel uit mijn plaat van Fox On The Run, die mijn zuster toendertijd kocht.

Ik denk achteraf dat The Sweet volwaardiger geweest konden zijn. Ze hebben best wel iets neergezet, maar voor de serieuzere pop/rock liefhebber is het kwartje denk ik te laat gevallen.

avatar van musician
4,0
Ze werden na hun beginperiode niet (meer) serieus genomen door het 'gangbare' rockpubliek. Wie zei dat hij/zij van The Sweet hield, werd zelf ook niet voor vol aangezien.

Ik had precies de leeftijd dat ik kon 'meegroeien' met The Sweet. Inderdaad vanaf Funny Funny (8 jaar oud) tot en met The Lies in your Eyes (13).

Ik heb de albums ook pas veel later leren kennen. En als je dan "uit je plaat ging" bij Fox on the Run, kun je je voorstellen dat een heel album met dit soort nummers gevuld nog steeds als heel goed kan worden bestempeld.

avatar van bikkel2
4,0
Ik ben met een soort van inhaalslag bezig met een hoop sixties en seventies bands/artiesten.
Ik was er toendertijd iets vroeger bij dan mijn leeftijdgenootjes, maar dan mis je nog een hoop natuurlijk.
Queen was het helemaal, en dan is de rest op jonge leeftijd wat minder interessant.

Ik vind achteraf wel dat de eind 60's en 70's mij meer voldoening geven dan de 80's.

Betreft de albums van The Sweet..... deze komt zeker aan de beurt.

avatar van JJ&Joan
3,5
musician schreef:

Ik had precies de leeftijd dat ik kon 'meegroeien' met The Sweet.

Zo beleefde ik het toen ook!
Ik hield van hun bubblegum-debuut-single's, maar was meteen ook toe aan iets harders.
Het hardere werk waarvan 'Done me wrong' als flipzijde van 'Co Co' de voorbode was kreeg ik hier op dit album te horen en ik was er weg van.
Ik kon ook niet begrijpen waarom er hieruit geen single's verschenen. Set me free zou ideaal geweest zijn.
Verder is het precies zoals jullie hierboven al aangaven: dit album viel tussen 2 stoelen. Taboe voor de hardrockers, oninteressant voor de bubblegummers én dan nog es géén hitsingle bevattend.
Behalve voor mezelf en enkele andere 'musicians'.

avatar van gigage
Met je blokhakken de tremelo bedienen. het kan vanaf 6:00 min in The Sweet - Sweet FA (Very rare lost performance!) HD - YouTube

avatar van JJ&Joan
3,5
Heerlijk om dit clipje te zien!

avatar van bikkel2
4,0
Dan toch maar eens beluisterd en wat een pittige band is Sweet hier zeg.
Eerlijkheidsgehalve ga ik niet meer echt uit mijn plaat van Hardrock. Maar soms nog wel eens lekker.
Zep luister ik af en toe nog wel, maar ben meer gevallen voor hun experimenten uiteindelijk.
Maar goed, Sweet werd van Bubble-Gum band een Glamrockband en hoewel zij dat stigma nooit zijn kwijtgeraakt, klinken ze hier toch wel degelijk als een Hardrock formatie.
Je ziet het ook in de clipjes van deze periode, de glitter en make-up zijn inmiddels vervangen door t-shirts, stoer leer en spijkerbroeken.
Van Brian Connoly weet ik het niet ( hij wilde uiteindelijk meer de Countryrock kant op) maar de andere drie moeten zich toch als een vis in het water hebben gevoeld.
Een nogmaals stevige plaat die toch opvallend Sweet is. De hoge coirtjes blijven kenmerkend en wat was het muzikaal eigenlijk goed.
Connoly zingt een stuk rauwer ( geen verslechtering trouwens) Andy Scott vlamt en behoorde de helaas ook al overleden drummer Mick Tucker gewoon niet tot de beste rockdrummers?

Een prima flowende plaat.
En eigenlijk een logische en naturele stap.
Sweet had de schijn wat tegen, valse start, wel succesvol, maar het leed was al geleden.
De serieuze muziekpers kon niet meer overtuigd worden.
Maar dit schopt echt wel kont hoor!

Favo's: Rebel Rouser, Sweet F.A en AC/DC.
Weten we ook waar dat luidruchtige stel uit Australie hun bandnaam vandaan hebben.
Maar dat wisten we al.....toch?

avatar van LucM
4,0
The Sweet kende ik vooral van hun vele hits maar pas een tijd geleden beluisterde ik ook hun reguliere albums (net als Slade). Hier gaat Sweet resoluut op de hardrocktoer met zware en vette riffs, rauwe zang en gitaarsolo's. Een stevige en energieke plaat met ook knap drumwerk. Ik geloof ook dat dit album invloed heeft gehad op de latere Britse metal-lichting.

avatar van bikkel2
4,0
Eigenlijk is Sweet achteraf bekeken een onderschatte band.
Dit is inderdaad een prima hardrockplaat en wordt des te meer bewezen dat deze Britten echt wel wat konden.
Chinn & Chapman waren ook al vroeg overtuigd dat de groep wel meer kon en dat uitte zich dan uiteindelijk in een koers die veel meer aansloot bij de smaak van de leden.
Van de bubblegum, naar glamrock en die werd ook steeds wat steviger en vetter.
Jammerlijk had The Sweet een wat valse start en daar wordt je dan hard op afgerekend kennelijk.
Nooit helemaal serieus genomen door de critici. Jammer.

avatar van Wolfmother
4,0
geplaatst:
Tweede album dat ik helemaal luister van The Sweet na Desolation Boulevard en de band heeft mij veroverd. Goeie sound, lekkere songs.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:11 uur

geplaatst: vandaag om 14:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.