BoyOnHeavenHill schreef:
Het komt misschien wel vaak voor dat je de eerste plaat van een band ook later de beste blijft vinden. Groot is de verleiding om dat toe te schrijven als de sentimentele invalshoek : met díé plaat is het allemaal begonnen, díé plaat riep voor het eerst de heftige emoties van die band op, en dus blijft hij altijd een speciaal plekje in je hart houden. Terecht of niet? (Ik zie dat de MuMe-gebruikers hier momenteel alleen Moving pictures hoger waarderen – 4,08 om 4,06.)
Zojuist eindelijk de geremasterde versie van dit album aangeschaft; dit was dus de eerste Rush die ik leerde kennen, en hoewel ik daarna nog heel veel albums van ze heb gehoord (zowel de paar eerdere als de vele latere) blijf ik dit toch de leukste vinden. Pompend basspel en een karakteristiek hoge en (als je er eenmaal aan gewend bent) mooi emotionele stem van Geddy Lee, inventief drumwerk van Neil Peart, en het blijft wonderbaarlijk hoe knap Alex Lifeson een soms bewust beperkte gitaarsound weet om te toveren tot een enorm gevarieerd geluid – zelfs als ik niet gepakt zou worden door de melodieën van het openingsnummer (zoals sommige andere gebruikers hier) zou ik nog bewelmd worden door dat uitwaaierende gitaargeluid. Prijsnummer is voor mij [i]The trees, [/i]met de prachtige ironische tekst en die heerlijk mee te brullen eindregel "By hatchet… axe… and saw…"
Voor mij is dat "La Villa Strangiato" The Trees is een single en vind ik eigenlijk niet helemaal passen, maar vooruit RUSH kan niet zo gek veel kwaad doen bij mij. Zeker niet in die tijd.