RuudC schreef:
En toen waren we al aangekomen bij de laatste plaat met Jim. Ik twijfel nu of ik deze als eerste had of het debuut. Deze lp heb ik in elk geval al heel lang, maar in de eerste jaren dat ik deze in bezit had, moest ik nog aan een pickup zien te komen. De arme student die ik toen was, haha.
Tot voor kort kende ik dit album eigenlijk alleen vanwege Love Her Madly en Riders On The Storm. Ik ben er nooit echt dol op geweest, zoals dat met de eerste twee platen het geval was. Ik vind Jim nooit op zijn best wanneer hij die lage, zware stem opzet. De vele bluessongs die op dit album staan, hebben me eveneens nooit kunnen boeien. Goed uitgevoerd, dat wel, maar beduidend minder interessant dan wat de band een paar jaar ervoor deed. Love Her Madly staat dan ook niet meer genoteerd als favoriete track naast Riders On The Storm. Er zijn echter wel twee songs die het hier super doen. Riders Of The Storm uiteraard. Kalm, maar toch stuwend. Veilig, maar ergens toch heel onheilspellend. De onweersbui is een sublieme toevoeging. Ik wil verder toch vooral aandacht voor l'America dat met minimale middelen eveneens onheilspellend wordt gebracht. Wederom een psychedelisch pareltje. Het drumritme tilt het tot grote hoogten. Deze twee songs behoren tot de beste die de band uitgebracht heeft.
Tussenstand:
1. The Doors
2. Strange Days
3. Waiting For The Sun
4. L.A. Woman
5. Morrison Hotel
6. The Soft Parade
Ben het met het grootste gedeelte oneens, ik hoor hier de perfecte mix van blues en psychedelica op een grandioze manier gebracht.
Luister alleen al naar de track L.A Woman, dat is gewoon de ultieme roadmusic, wat een tijdloze song.
De drankstrot van Jim past perfect bij de muziek.
Het is natuurlijk onmogelijk om The Doors uit de geniale beginperiode te vergelijken met de in mijn optiek eveneens geniale laatste periode.
Met de laatste zin in je post ben ik het dan wel eens ?
Jammer dat het niet helemaal je ding is
RuudC wat Jim en kornuiten hier hebben afgeleverd.
Meesterwerk #4