menu

The Doors - L.A. Woman (1971)

mijn stem
4,23 (1357)
1357 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Elektra

  1. The Changeling (4:21)
  2. Love Her Madly (3:20)
  3. Been Down So Long (4:41)
  4. Cars Hiss by My Window (4:41)
  5. L.A. Woman (7:53)
  6. L'America (4:38)
  7. Hyacinth House (3:12)
  8. Crawling King Snake (5:00)
  9. The WASP (Texas Radio and the Big Beat) (4:15)
  10. Riders on the Storm (7:15)
  11. Orange Country Suite * (5:45)
  12. (You Need Meat) Don't Go No Further * (3:41)
  13. The Changeling [Alternate Version] * (4:50)
  14. Love Her Madly [Alternate Version] * (3:57)
  15. Cars Hiss by My Window [Alternate Version] * (4:40)
  16. L.A. Woman [Alternate Version] * (8:49)
  17. The WASP [Texas Radio and the Big Beat) (Alternate Version] * (5:34)
  18. Been Down So Long [Alternate Version] * (5:06)
  19. Riders on the Storm [Alternate Version] * (9:08)
  20. She Smells So Nice * (3:23)
  21. Rock Me * (5:56)
  22. The WASP [Instrumental] * (4:22)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 49:16 (1:54:27)
zoeken in:
avatar van Arno
4,0
Weer een goed album van The Doors. Vooral Love Her Madly, L.A. Woman, L'America en natuurlijk het onsterfelijke Riders on the Storm zijn fantastisch. De andere nummers vind ik dan weer een stuk minder, maar zeker niet slecht. Het enige nummer dat ik wat te veel vind aan het album is Been Down So Long. Maar zeker een dikke 4**** voor deze L.A. Woman.

avatar van herman
4,5
De laatste weken deze plaat aardig wat geluisterd en ik vind hem toch wel erg goed. Ik was behoorlijk gevallen voor het debuut, daarna wat teleurgesteld in 'Strange Days' (sorry dat ik een van je heilige huisjes omgooi, Orbit, je verdedigt dat album hier met hand en tand) en nu dus weer in katzwijm geraakt.

Favorieten zijn vooral het titelnummer en Love Her Madly (het nummer dat eerder dit jaar - in combinatie met het zien van Apocalypse Now Redux - mijn Doors-liefde katapulteerde), maar eigenlijk doen alle tracks me wel wat. Alleen Riders on the Storm vind ik niet zo boeiend. Misschien komt dat nog, maar vooralsnog hoor ik er vooral een doodgedraaide klassieker in.

4*

avatar van Tribal Gathering
4,0
Een album met vele goede, een paar fantastische en toch ook een aantal matige tracks. Met name de bluessongs Been Down So Long en Cars Hiss By My Window trekken de waardering toch naar beneden.

Probeersels zoals The Changeling, L'America en the Wasp daarentegen pakken verrassend goed uit. L.A. Woman en Riders on the Storm zijn de prijsnummers.

Ik mijn persoonlijke Doors top zes scoort hij echter maar een vierde plaats. Waiting for the Sun, maar vooral The Doors en Morisson Hotel bevallen me over de gehele linie toch een stukje beter.

avatar van BeatHoven
3,5
'L.A. Woman' is het laatste album dat ervoor gezorgd heeft dat Jim Morrison de onsterfelijkheid zou behalen. We hebben hier erg bluesgeoriënteerde songs zoals "Been Down So Long", "Cars Hiss by my Window" en "L'America", de popdeuntjes "The Changeling" en "Love Her Madly", het fantastische "The WASP" en hoogtepunt "Riders on the Storm". Hierbij wil ik "Hyacinth House" aanduiden als het minst goede nummer.
De greep naar rasechte blues en het veranderde timbre in Morrisons stem doet mij vroegere Doors-albums verkiezen. Desalniettemin is 'L.A. Woman' een pareltje. Het doet je denken aan de bluesgiganten uit vervlogen tijden en tegelijkertijd kun je geen jaartal op deze plaat plakken. Na bijna 40 jaar zit er nog geen sleet op. Indrukwekkend hoe The Doors erin geslaagd zijn iets te produceren dat zo authentiek klinkt.
De teksten zijn implicieter, misschien nog poëtischer dan voorheen, en somberder. Morrisons laatste, grootse verdienste.

avatar van jorisr
5,0
Het laatste album met Morrison en meteen het mooiste!
Jim's rauwe stem met een paar prachtige blues nummers maken dit album helemaal compleet.

Beste album van The Doors vind ik!! 4,5*

avatar van avdj
4,5
The Doors is toch wel een van mijn favoriete Amerikaanse bands. Iedere keer weten de stem van Morrison en de heerlijke gitaar- en orgelpartijen mij weer te raken. De eerste twee platen waren mijn favoriet totdat ik deze nog eens goed beluisterde.

Behalve de overbekende songs Riders on the Storm en Love Her Medley was er nog veel meer moois te beleven. The Changeling vindt ik een fantastische opener. Absoluut hoogtepunt is toch wel het titelnummer. Acht minuten lang kan ik onmogelijk stilzitten als ik weer dit heerlijk opbouwende nummer hoor .

4,5* met een optie naar 5*

avatar van deric raven
4,5
Jim Morrison heeft hier de blues.
Een tachtigjarige die terug kijkt op zijn leven.
Ongelofelijk dat hij hier pas 28 jaar was.
De shaman valt bijna van zijn troon.
Een tooi van veren lijkt kaal geplukt
Uitgeblust en moe van zijn ervaringen.
Het zelf geschapen Eden brokkelt af.
De slang heeft de hagedis overwonnen.
Kronkelend en verslagen graaft hij zich in.
Zijn sterfelijkheid pijnlijk zichtbaar.
Klaar om diep te vallen.

Juist vanwege die kwetsbaarheid is er hoop voelbaar.
Het lijkt wel alsof de rust is weder gekeerd.
Psychedelica zijn lot op geëist.
De echte roots liggen in de blues.
Hier zou hij een andere fase in gaan.
Tot het eind der tijden blijven zingen.
Zittend op een barkruk.
Jack Daniels in zijn hand.
Zonnebril en grote cowboy hoed.
In zijn eigen Hard Rock Café.

Een dikke streep onder het verleden.
Klaar voor een nieuw hoofdstuk.
Helaas was zijn verhaal al geschreven.
Geen open einde.
Het boek is gesloten.

avatar van oceanvolta
4,5
Ik was van plan om deze week veel albums uit de jaren '70 te luisteren maar ben nu al twee dagen bezig met deze cd non-stop te draaien. Wat een geweldige plaat!

Vanaf het eerste nummer tot en met klassieker Riders on the Storm zijn het stuk voor stuk fantastische nummers. Het lijkt alsof sommige nummers in één take zijn opgenomen (is dat zo?). The Changeling is hier het beste voorbeeld van. De voordracht van Morrison is fenomenaal. Dit is dan ook meteen mijn favoriete nummer. Het niveau blijft de hele plaat hoog. L.A. Woman (nog zo'n klassieker), Love Her Madly, Been Down So Long, allemaal toppers. Het enige minpuntje is Car Hiss by My Window. Te bluesy for mij. De melodie van de zang is ook typisch zo'n blues melodie.

De stem van Morrison klinkt doorleefder dan op de eerdere platen en dat is voor mij ook alleen maar een pluspunt.

Verslavend goede plaat! 4,5 *

avatar van Johnny Marr
5,0
Het beste album van The Doors volgens mij en misschien zelfs de beste plaat ooit. De verscheidenheid aan stijlen is de grootste troef van het album. Hoewel veel mensen dit als een bluesplaat beschouwen, bespeur ik hier ook wat jazz-invloeden (Love Her Madly), folk-invloeden (Hyacinth House) en ook nog wat psychedelische songs (L'America, Riders on the Storm) waarmee ze even terugkeren naar hun roots.

Het album vliegt er al meteen stevig in met de sterke opener The Changeling. Een opzwepend nummer met een heerlijke climax naar het einde toe. Direct al één van de hoogtepunten van het album.

De single Love Her Madly heeft een leuke gitaarriff en is misschien wel het meest dansbare nummer van het album. Alhoewel het een schittered nummer is zou ik misschien wel 'The Changeling' hebben gekozen als lead single voor het album. Waarom dat nummer helemaal niet op single is uitgebracht, begrijp ik niet goed.

Been Down So Long wordt meestal als één van de mindere songs op het album gezien, maar ik vind het een zeer leuke acid-blues song. Echt zo'n chillplaat eigenlijk, "just lay back and enjoy". Dit is een vrij uniek nummer van The Doors, omdat het één van de enige nummers is waar er geen keyboards aan te pas komen en waar Ray Manzarek ritmegitaar op speelt. Een uitstekend nummer om te jammen ook, denk ik. Jammer dat het (bijna) nooit live is gespeeld geweest.

Cars Hiss By My Window is het rustigste nummer op het album, ook al even relaxed als zijn voorganger. De blues gitaarsolo die Jim Morrison op het einde van het nummer imiteert, vind ik ook één van de hoogtepunten van het album. Sublieme plaat.

Het titelnummer hoeft denk ik geen introductie meer. Gewoon een geniale compositie en het ultieme nummer om zo in het midden van de woestijn op een verlaten weg te cruisen met je auto, haren in de wind. Het 'mr. mojo risin' stukje is creëert echt de perfecte sfeer om er dan weer stevig in te vliegen met een fantastische gitaarsolo, wat een knaller. Dit nummer bewijst nog maar ééns wat een onderschatte gitarist Robby Krieger is. Velen zullen hem dit niet nadoen, denk ik. Zeker ook een hoogtepunt.

Het meest mysterieuze nummer op het album, een beetje luguber zelfs, is L'America. Tjah, ik weet niet zo goed wat ik met dit nummer moet. Misschien wel het minste op het album, maar toch is het een zeer doordachte song die een unieke sfeer creëert. Slecht is het nummer zeker niet, maar het had misschien beter gepast op Waiting For The Sun dan op L.A. Woman.

Hyacinth House mocht ook wel op single verschenen zijn volgens mij. Echt zo'n feelgood nummer dat wel perfect past na L'America omdat deze song je wel kan opbeuren nadat je in de sombere sfeer bent terechtgekomen dat zijn voorganger heeft gecreëerd.

Dan komt Crawling King Snake, de enige cover op het album. Het origineel is van bluesgigant John Lee Hooker. Ook dit nummer heeft een wat griezelig sfeertje. Het nummer doet me altijd denken aan Jim Morrison die als een slang over de grond kruipt. Mooie gitaarriff, die het hele nummer doorgaat. Echt een schitterende cover, één die alleen een band als The Doors goed kan uitvoeren.

The WASP (Texas Radio and the Big Beat) is eigenlijk gewoon één lang gedicht van Morrison voorgelezen met achtergrondmuziek erbij. Zo goed is de mengeling van poëzie en muziek nog nooit geweest, en het zal ook nooit beter worden. Waarschijnlijk het beste nummer op het album, alleen al door de geniale tekst. Een unieke compositie in de muziekgeschiedenis.

Afsluiter Riders on the Storm is het bekendste nummer op het album. Ik kan het wat plaatsen bij L'America en Crawling King Snake, die een beetje dezelfde sfeer creëren. Het nummer is bekend door het regeneffect in het begin en de keyboards die je noot per noot weten te raken. Muzikaal en lyricaal perfect, en de geschikte afsluiter van het album.

L.A. Woman is dus voor mij een zeer unieke plaat omdat hier de poëzie van Morrison het sterkst tot uiting komt, en ook omdat hij een half jaar na het opnemen van dit album gestorven is. Wat ik mij echt afvraag is hoe het album na L.A. Woman had geklonken mocht Morrison in leven zijn gebleven.

avatar van wizard
4,5
L.A. Woman is zonder meer mijn favoriete The Doorsalbum. Om de plaat hangt een bluesy sfeer, hoewel er ook plaats is voor een paar psychedelische nummers. Jim Morrison's stem is hier zwaarder en dieper dan ooit tevoren.
The Changeling is een even briljante al opzwepende opener. Morrison klinkt hier erg krachtig. Love Her Madly staat daarna in sterk contrast met The Changeling (behalve in het feit dat beide sterke nummers zijn). Het is een veel beheerster nummer met een mooie melodie. De overgangen naar het refrein vond ik aanvankelijk wennen: het leek een niet heel natuurlijke overgang. De volgende 2 nummers ademen een soort van wanhoop. In Been Down So Long klinkt nog iets van hoop door, Cars Hiss By My Window is meer berustend. Een verhaal van down en out in een goedkoop motel, niet in staat nog op te staan, of zelf maar een hand uit te steken richting de vrouw naast je in bed. L.A. Woman vond ik aanvankelijk niet zo'n goed nummer, maar het is met de jaren heel erg gegroeid.

De tweede helft van het album is zo mogelijk nog sterker dan de eerste. L'America heeft wat dreigends, waarna ik Hyacinth House weer een lieflijk, mooi nummer vind. The WASP is vooral een gedicht van Morrison dat op muziek gezet is. Ik vind het een genot om naar te luisteren. Met Riders on the Storm sluiten The Doors af met wat ik hun beste nummer vind. Ik vind het indrukwekkend hoeveel sfeer de band op kan bouwen gedurende deze 7 minuten. Uiteraard helpt de regen en onweer op de achtergrond, maar ook de instrumentatie klinkt erg fragiel en soms op de rand van vals. Of de tekst wat betekent, weet ik niet, maar het geeft mij altijd een gevoel alsof het geschreven is door iemand die zich niet thuisvoelt op de wereld en geborgenheid zoekt. Iemand die een plek zoekt om te schuilen voor de regen. Maar misschien voelt dat ook wel zo vanwege de regen die gedurende het hele nummer maar blijft vallen.

4.5*

3,5
The_CrY schreef:
Mijn eerste kennismaking met The Doors in een heel album. Kan niet zeggen dat ik helemaal ingepakt ben. Natuurlijk is het ook een kwestie van wat je gewend bent, maar het spreekt me gewoon niet zo aan. Natuurlijk staan er een aantal leuke nummers op zoals de klassieker 'Riders on the Storm', 'The Changeling' en het droge 'Crawling King Snake', maar het hele lamme bluesy geluid komt op mij nogal oubollig over. Toch waardeer ik het nog genoeg voor een 3,5. Ik ga het nog eens proberen bij het debuut, want 'Light My Fire' laat een heel ander geluid horen dan wat ik hier hoor.


Het 2e album kan ik je ook aanbevelen, is misschien nog wel beter dan de 1e

avatar van Soundtracks
5,0
Op lp gehad en later rond 1988 gelijk op cd gekocht. Volgens mij uit tevredenheid de lp dus weg gedaan met Morrison Hotel, dom van mij. The Doors is en blijft status houden. En dat is voor iedereen duidelijk. Riders On The Storm vond ik helemaal te gek, ik vond de rest van 't album ook geweldig. Cars Hiss By My Window ook veel gedraaid want daar werd ik erg relaxt van. Maar er zit verschillende ritmes in vooral de titel track heeft pas een mooie. Er staan voor mij duidelijk geen mindere nummers op. Het geheel van 't album is gewoon fantastisch te noemen. Geweldig rauw stem geluid van Morrison tot de passende orgel sound van Ray Manzarek, gitaarwerk van Krieger, drums van Densmore en ook nog credit voor de bass die gedaan is door Jerry Scheff.

Hierna overleed lizard king Morrison. Voor sommigen gelijk 't einde van The Doors. Vooral als je naar de documentaires kijkt. De aandacht voor The Doors na Morrison is er niet. Aan de ene kant begrijpelijk. Hierna zijn Manzarek, Krieger en Densmore doorgegaan. Maar duidelijk met een gemis aan doorbrekende resultaten.
5,0.

avatar van west
5,0
Fraaie laatste plaat van the Doors. De in de studio met 2 muzikanten versterkte band, speelt de pannen van het dak en Jim declameert en zingt zoals alleen hij dat kan. Per LP kant springen er wel steeds 3 nummers uit. Op Side A de funky opener The Changeling, met wat Stax invloeden. De heerlijke single Don't You Love Here Madly en natuurlijk het sterke L.A. Woman met dat briljante einde.

Op Side B springen de laatste 3 nummers eruit, en hoe! Werkelijk sublieme muziek krijgen we te horen en oh wat is het jammer dat deze lijn niet doorgezet kon worden door het overlijden van Jim.
Crawling King Snake IS Jim Morisson: wat een voordracht alleen al. WASP heeft inderdaad een fraaie Big Beat en ook wat soul. Over soulful gesproken: bij Riders on the Storm moet ik soms aan the Ghetto van Donny Hathaway denken, beide prachtige songs.
The Doors hebben in ieder geval op 1 van hun hoogtepunten afscheid genomen.

avatar van Funky Bookie
4,5
De zwanenzang van Jimbo.
The Doors waren al aan het bewegen richting de blues en L.A. Woman is een echte bluesplaat met Doorsiaanse invalshoek.
Waar Jim zijn stem een album nog eerder krakerig en onvast was, die hier definitief gebroken en heft een schitterend doorleefd geluid, waardoor het vocal weer een stuk beter is dan op de vorige 2 albums. Ik heb ook het idee dat de heren weer plezier hadden tijdens de opnames.
Het is heel interessant om dit album en het debuut direct na elkaar te beluisteren, omdat je dan hoort hoe groot de verschillen zijn. De stem van Jim is in een paar jaar volledig naar de knoppen gegaan en het bluesrockgeluid van het laatste album is minder origineel dan de "vroege" Doors, maar past wel ontzettend goed bij de niuewe stem van Jim.

Dan de nummers:
The Changeling is een knallende opener. De stemming is direct gezet met dit heerlijke bluesrock nummer. Voor mij 1 van de beste tracks van het album.
Love Her Madly klinkt het meest als de oude Doors. Vrij veel psychedelica, maar de stem van Jim past minder goed bij deze muzieksoort dan vroeger, wat voor mij een bizar, maar lekker sfeertje aan het nummer geeft.
Been Down So Long is vocal geen hoogtepunt, maar het knalt wel ontzettend lekker. De later toegevoegde alternatieve track vind ik beter dan de versie die op het originele album verschenen is.
Cars Hiss by My Window is onvervalste blues in de stijl van de grote blueshelden.
L.A. Woman is een heel bijzonder nummer. Je kan hier een korte versie van maken en dan is het ook een niet heel bijzonder buesnummer. Hier gaat echter een typisch Doors sausje overheen wat dit tot een heel bijzonder nummer maakt. Een hoogtepunt in het oeuvre.
L'America is een wat apart nummer, maar wel heel lekker.
Hyacinth House is het rustpunt van het album.
Crawling King Snake ook weer hele klassieke blues. Dit laat nog maar eens horen dat Jim aan het eind een goede blueszanger was.
The WASP [Texas Radio and the Big Beat] vind ik het minste nummer van het album.
Riders on the Storm is een heerlijk jazzy nummer en achter een mooie symbolische afsluiter. The Doors kwamen met Break On Through ooit de muziekgeschiedenis in geknald en als Riders On The Storm eindigen ze hun eigen geschiedenis waardig.

avatar van bikkel2
4,5
Bewogen laatste Doors plaat. De laatste met Jim en niet meer met producer Paul Rotchild, die vond dat de groep onder zijn kunnen presteerde.
Een artistieke achteruitgang noemde hij het - hij hekelde met name Love Her Madly.
L.A Woman is derhalve een geslaagde plaat.
Een tijdperk waar dingen zouden veranderen.
The Doors wilden wat meer jazz introduceren in hun sound en dat is hier in lichte mate terug te horen.
Maar de bluesrock is ook een dingetje hier.
Het is wat straighter her en der, iets wat op Morrison Hotel al zijn intrede deed.
Jim zingt zoals bekend rauwer en doorleefder.
Geen nadeel in de selectie songs die wij voorgeschotelt krijgen.
De opener The Changeling is een voorbeeldige swingende funker waar Jim goed raad mee weet.
De toevoeging van de basgitaar helpt enorm aan de impact.
Love Her Madly is een wat vertrouwdere Doors song.
De honky tonk piano is het fundument waar de band lekker om heen speelt en de akkoordenwisseling is heel goed bedacht.
De twee songs die volgen zijn aardig en bluessy maar niet onmisbaar.
De titeltrack is een classic. Opzwepend, een hese en dreigende Jim en Krieger en Manzarek die het voorbeeldig invullen en elkaar prima vinden. iHet half-time ritme in het midden.....zeer organisch gespeeld. Verveeld nooit.
L' America is een uitstekende follow up met veel afwisseling en met de nodige ritmische vernuftheden.
Je zou bijna vergeten hoe goed John Densmore wel niet was. Zeer originele drummer met zijn jazzy insteek. Topdrummers uit die tijd waren echt onderscheidend.
Ja en dan Hyacinth House. Top song wederom, mooie tekst en een geweldige akkoordenreeks van Krieger wederom. En wat zingt Jim geweldig hier. Crawling King Blues, een dreigende gemene blues met veel lading.
The Wasp, ook een memorabel werkje.
Fascinerend ook met Jim die preekt en de woorden als een volleerde dichter ten hore brengt. De band als aanjager.
1 van de sterkste songs van een plaat die in de 2e helft alsmaar beter lijken te worden.
Het slot is natuurlijk iconisch en dat zal ook nooit meer veranderen. Last best en wat valt er nog aan toe te voegen. Iedereen kent deze.
De laatste song die Jim in zong en de cirkel is dan rond.
Hij toog na de opnames naar Parijs, zijn collega's achterlatend, om bewust of onbewust daar te sterven.
Hij de rebel, die zich steeds minder goed kon aanpassen in de wereld van wetten en regels, was opgebrand.
Moe van het strijden en zijn lichaam versleten van de inmense hoeveelheden drugs en drank, maakte zijn final trip.

Indrukwekkend slotstuk. Want natuurlijk hadden de overige Doors ondanks het streven om door te gaan geen bestaansrecht meer.
Daar was de rol van hun betreurde frontman veel te groot voor.

avatar van Maartenn
4,5
Maartenn (crew)
Jaren geleden kocht op toen nog Koninginnedag voor wel 2 euro een dubbel-LP van The Doors in topconditie. De plaat heet Two Originals of The Doors, met de eerste titelloze LP en het album Strange Days. Strange Days draaide ik zelden, de eerste plaat vond ik een absoluut meesterwerk.

Omdat ik Strange Days nooit draaide, was het alsof The Doors voor mij na hun eerste plaat waren gestopt met bestaan. Ik heb derhalve nooit veel interesse gehad in andere muziek die ze maakten. Tot ik afgelopen Koningsdag L.A. Woman tegenkwam in de platenbak. Vaag herinnerde ik me dat mijn huisgenoot van lang geleden deze plaat op cd had (een cd-doosje met afgeronde hoeken) en dat we die nog weleens draaiden thuis. Ik durfde de gok van 15 euro voor de eerste Duitse persing dus wel aan.

Toen ik de plaat thuis opzette viel ik van mijn stoel van verbazing. Wat een geniale plaat is dit. Natuurlijk zijn de hits Love Her Madly en Riders on the Storm hier ook wel bekend, maar deze hele plaat is van een constant hoog niveau. Jim Morrison zingt weliswaar wat meer staccato dan op de eerste plaat, maar een vreemde manier past dit perfect bij dit van blues doorspekte album. L.A. Woman - wat een track!

Op dit moment ligt Strange Days op de speler. Waarom ik die plaat zo lang links heb laten liggen, is me op dit moment een raadsel. Ik ga met terugwerkende kracht heel veel plezier beleven aan het herontdekken van The Doors.

avatar van RuudC
3,5
En toen waren we al aangekomen bij de laatste plaat met Jim. Ik twijfel nu of ik deze als eerste had of het debuut. Deze lp heb ik in elk geval al heel lang, maar in de eerste jaren dat ik deze in bezit had, moest ik nog aan een pickup zien te komen. De arme student die ik toen was, haha.

Tot voor kort kende ik dit album eigenlijk alleen vanwege Love Her Madly en Riders On The Storm. Ik ben er nooit echt dol op geweest, zoals dat met de eerste twee platen het geval was. Ik vind Jim nooit op zijn best wanneer hij die lage, zware stem opzet. De vele bluessongs die op dit album staan, hebben me eveneens nooit kunnen boeien. Goed uitgevoerd, dat wel, maar beduidend minder interessant dan wat de band een paar jaar ervoor deed. Love Her Madly staat dan ook niet meer genoteerd als favoriete track naast Riders On The Storm. Er zijn echter wel twee songs die het hier super doen. Riders Of The Storm uiteraard. Kalm, maar toch stuwend. Veilig, maar ergens toch heel onheilspellend. De onweersbui is een sublieme toevoeging. Ik wil verder toch vooral aandacht voor l'America dat met minimale middelen eveneens onheilspellend wordt gebracht. Wederom een psychedelisch pareltje. Het drumritme tilt het tot grote hoogten. Deze twee songs behoren tot de beste die de band uitgebracht heeft.


Tussenstand:
1. The Doors
2. Strange Days
3. Waiting For The Sun
4. L.A. Woman
5. Morrison Hotel
6. The Soft Parade

avatar van lennert
4,0
Mmm... Ik en blues hebben een haat-liefde-verhouding.

L.A. Woman: goede blues.
Cars Hiss By My Window: laat het alsjeblieft ophouden!

Tussen deze twee uitersten op blues-gebied gebeurt er een hoop. Daarbuiten staat L'America. Ik weet niet hoe de band met deze proto-doommetal aan is komen zetten, maar potverdrie als het niet enorm bevalt. Dat Riders On The Storm ook nog steeds enorm bevalt was geen verrassing, naargeestiger en duisterder dan dit lied kan bijna niet.

Daarbuiten hebben we met Love Her Madly nog een fijne single en is The WASP een voorbeeld van hoe blues wel kan werken. Als geheel is dit album prima, maar ik ben gewoon meer fan van de vroegere sound en experimenten. Wel een paar ijzersterke tracks weer.

Tussenstand:
1. The Doors
2. Waiting For The Sun
3. Strange Days
4. L.A. Woman
5. Morrison Hotel
6. The Soft Parade

avatar van Stella Erikson
4,5
Het beste album van The Doors. Terechte klassiekers L.A. Woman en Riders On The Storm staan hierop maar ook de tragere en minder bekende nummers zoals Hyacinth House zijn top. Die zware lage stem van Jim Morrison heeft mij altijd weten te boeien.

avatar van Spoelworm
5,0
dumb_helicopter schreef:
Van The Doors enkel nog maar het titelloze debuut integraal beluisterd en dan vind ik dit album beduidend beter. Dit is vooral te wijten aan de hogere consistentie van kwaliteit doorheen de plaat. Uiteraard zijn er met het titelnummer en Riders on the Storm ook twee uitschieters die me doen opveren. Voorlopig starten met een 4* maar ik voel dat hier wel potentiële groei nog in zit.

Ik zou tegen je willen zeggen, je gaat nog heel wat moois ontdekken
Echt heel veel verkiezen de eerste plaat boven de rest en dat is terecht een goede plaat. Ik vermoed dat de populariteit mede zit in de legendarische macht van nummers als the End of the Crystal Ship. Maar als je het over consistentie hebt ga je hier zelfs nog meer genieten. Staat er überhaupt één slecht nummer op deze plaat? King Snake vind ik iets ondergeschikt aan de rest, maar dit is the Doors op top niveau. Dit zit naar mijn mening beter in elkaar als het al prachtige debuut. Veel plezier dus met de ontdekkingsreis !


Why did you throw the jack of hearts away?
It was the only card in the deck that I had left to play.

avatar van metalfist
Ik twijfel altijd welk album van The Doors nu eigenlijk mijn favoriet. Sowieso hebben ze in hun Morrison periode geen slechte albums gemaakt, ik heb me nooit aan Other Voices en Full Circle gewaagd, maar zowel hun titelloze debuut en deze L.A. Woman zijn zo onweerstaanbaar goed. Het titelnummer met die hypnotiserende "Mr. Mojo Risin" (wat natuurlijk een anagram is van Jim Morrison), het beukende Been Down So Long of het sublieme Hyacinth House.. Het zijn allemaal nummers waar maar weinig op is aan te merken en dan moet het meest bekende nummer van de plaat nog komen: Riders on the Storm. Een nummer dat de inspiratie is gaan halen bij het bekende Ghost Riders in the Sky - dat ik eigenlijk vooral in de Johnny Cash versie kan appreciëren - maar waar in de loop der jaren veel mystiek aan is gehangen. Het was namelijk het laatste nummer dat werd uitgebracht terwijl Morrison nog leefde en het was meteen ook het laatste nummer dat de band in deze hoedanigheid heeft opgenomen. Ik heb de twee bonustracks bij mijn digitalisatie dan ook weggelaten, hoewel (You Need Meat) Don't Go No Further nog wel een vermakelijk B-kantje is van de Love Her Madly single. Ik hou er wel van dat het album eindigt met Riders. Misschien zeg ik morgen iets anders maar voor vandaag: L.A. Woman boven!

avatar van Niek
3,5
Deze plaat begint geweldig met de grote knaller Changeling en daarna het aangename Love her madly. Daarna blijft het niveau hoog tot de titelsong en vooral L’America alle energie eruit halen. Ik kan echt niks met die hysterische tracks. Ontzettend jammer want ze kunnen ontzettende lekkere tracks maken. Met Crawling King Snake komt er weer wat energie terug maar het momentum is weg. The WASP is matig waardoor ik voor het op zich mooie Riders on the storm eigenlijk geen geduld meer heb. Ben al een beetje Doorszat tegen die tijd. Jammer. De debuutplaat blijft wel boeien tot het eind (waarbij ik The End zelf dan weer niet zo boeiend vind maar dat terzijde). Meer dan een ruime voldoende zit er niet in van mij.

Edit:
Hans Brouwer schreef:
Als kennelijk één van de weinigen heb ik helemaal niets met het nummer "L.A. Woman". Ik kan er echt niets aan doen, hoe graag ik het ook anders zou willen...
Niet de enige dus Hans

avatar van Reijersen
3,0
N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Een paar losse nummers ken ik nog wel, maar de gehele plaat niet.
Riders on the Storm hoorde ik ooit eens volgens mij in de top2000. Ik heb het eigenlijk altijd een geweldig nummer gevonden. Maar er staat natuurlijk meer op deze plaat en met ene nummer (bv. Love Her Madly) kan ik meer dan met het ander. Zeg maar, de meer bluesy/funky/groovy nummers doen mij meer dan de nummers met de duidelijk snerpende gitaren. Samenvattend zijn er wel meer nummers die ik wel goed vind, dan nummers die ik niet zo goed vind. Met natuurlijk het eerder genoemde Riders on the Storm als prijsnummer.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:49 uur

geplaatst: vandaag om 07:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.