menu

Arctic Monkeys - Suck It and See (2011)

mijn stem
3,70 (720)
720 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Domino

  1. She's Thunderstorms (3:55)
  2. Black Treacle (3:35)
  3. Brick by Brick (2:59)
  4. The Hellcat Spangled Shalalala (3:00)
  5. Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair (3:04)
  6. Library Pictures (2:22)
  7. All My Own Stunts (3:52)

    met Josh Homme

  8. Reckless Serenade (2:43)
  9. Piledriver Waltz (3:24)
  10. Love Is a Laserquest (3:12)
  11. Suck It and See (3:46)
  12. That's Where You're Wrong (4:17)
  13. The Blond-O-Sonic Shimmer Trap * (3:25)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 40:09 (43:34)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,5
Of het echt wat gaat worden tussen mij en Arctic Monkeys valt of staat met Suck It and See.
Bij debuut Whatever People Say I Am, That's What I'm Not ben ik gewoon meegegaan in de hype. Ik kocht dat album zonder me er vooraf echt in te verdiepen en het viel me gewoon tegen. Nog steeds wel een cd die ik niet echt vaak uit de kast trek om te draaien.
Favourite Worst Nightmare: zelfde laken een pak, en eigenlijk had ik het daar bij moeten laten. Heb ik niet gedaan waardoor Humbug nog een kans kreeg, en verdomd, dat viel net even ietsje beter.
Voor The Last Shadow Puppets heb ik wel een enorm zwak dus vooruit dan maar. Suck It and See mag er gewoon nog bij horen.
Groot is mijn verbazing als ik opener She's Thunderstorms hoor. Dit heeft een beetje een Morrissey-echo in zich en laat dat nu net één van mijn favoriete artiesten zijn. Fijn beginnetje zo kan ik wel zeggen en opeens heb ik er voor het eerst echt zin in met die dekselse apen. Zouden ze het dan toch flikken? Ga ik dit net zo leuk vinden als The Last Shadow Puppets?

Wat me opvalt is dat de toon nogal luchtig is. Een bandje als The Coral schiet nogal eens door mijn hoofd en dat is in mijn geval niet bepaald vervelend want daar heb ik dus wel een enorm zwak voor.
Het moet gezegd worden dat juist door het luchtige karakter van dit album (iets wat ik ook bij The Last Shadow Puppets ervaar) ik dit best een fijn plaatje vind.
Een groot fan zal ik wel nooit worden, maar Suck It and See heeft in elk geval een prima uitwerking op mij: het geeft nog meer zin in zon en zomer en weet voldoende te boeien door ook weer niet al te licht en luchtig te zijn omdat het met zijn soms wat ruigere randjes de boel goed in evenwicht houdt. In elk geval leuker dan die eerste twee en daar zal ik wel behoorlijk alleen in staan denk ik zo.

avatar van west
4,0
Rizz schreef:
Overigens een groei album in mijn geval, vond het de eerste paar keer tamelijk saai.


Ik hoopte op een album als hun debuut. Krachtig, donker, mooi, heftig, kortom een fantastische en originele rockplaat. Het zat er echter meer in dat de wat rustiger en melodieuzer lijn van Humbug zou worden doorgetrokken en dat gebeurt dan ook. Dit is commercieel interessanter, het is te behappen door een breder publiek. Ook is de retro sound van de Last Shadow Puppets regelmatig terug te horen. Dat is een mooie sound, die momenteel erg gewaardeerd wordt. Soms ontstaat er zo een zomers sfeertje, waardoor de releasedatum slim gekozen lijkt.

Gevolg is dat ook ik het album een paar keer moest draaien om het echt te kunnen waarderen. In eerste instantie klinkt het regelmatig wat vlak en saai. Maar zoals vaker met de muziek van Alex Turner moet je het even op je in laten werken. Er staan toch weer heel wat fijne nummers op dit album met allerlei lekkere wendingen in de muziek, waardoor je meegezogen wordt in het nummer. Ook de teksten zijn als vanouds fraai. Instrumentaal is het weer top: de drum van Matt Helders is op de wat steviger nummers erg fijn, ook de bas staat als een huis en de (soms dubbele) gitaarpartijen klinken erg lekker.

Het begint met 2 rustiger nummers, waarvan het tempo net wat te traag is wat mij betreft. Op She's Thunderstorms is het begin en einde met de gitaar die erin komt prettig. Er zit ook een lekkere gitaar in Black Treacle. Brick by Brick is een catchy singletje, heel aardig. The Hellcat Spangled Shalalala is 1 van de betere nummers van het album. Het is mooie combinatie van de meer relaxte sound met het wat steviger geluid van the Monkeys. Dat hoor je nog beter op het erg sterke Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair. Kijk daar zitten we nou op te wachten, een echt ''ouderwets'' Artic Monkeys nummer, heerlijk gruizig met ook nog een fijne titel. Oeh yeah yeah yeah doet zelfs wat aan de oude Stones denken.

En het blijft erg fijn luisteren als dan het beste nummer van het album gelijk volgt: Library Pictures. Dit nummer had zo op de eerste 2 albums kunnen staan. Echt een geweldige rocktrack! All My Own Stunts heeft weer de sound van Favourite Worst Nightmare. Een soort van psychedelische retrosound. Een echt goed nummer dus, wat maar beter en beter wordt als je het vaker draait.
Dan volgt Reckless Serenade, zeker na de voorgangers een zomers niemendalletje. Gelukkig komt dan Piledriver Waltz: dat nummer zit erg goed in elkaar met een catchy en lekker refrein. Eigenlijk een soort van verbeterde versie van Reckless Serenade. Love is a Laserquest is een aardig popliedje, maar ook niet meer. Suck It and See en That's Where Your Wrong klinken een stuk beter, maar zijn niet de finale waar ik op hoopte. Hoewel in dat laatste nummer wel een heel lekker drummetje zit met een fijne bas.

Suck It and See is een vrij relaxte zomerplaat geworden, met soms een meer poppy retrosound en soms een steviger sound. Die steviger nummers die passen bij het ''oude'' geluid van de Arctic Monkeys zijn toch weer de beste nummers. De rest mag er iha ook wezen, maar het album haalt zo niet het niveau van de vorige drie albums. Wel is het de moeite van beluisteren meer dan waard.

(Stiekem hoop ik wel dat hun vijfde album in december wordt uitgebracht vol met Fake Tales of San Francisco en Library Pictures.)

avatar van Luky12
4,5
Ik ben verliefd! Het nieuwe album van Arctic monkeys is echt weer een super album! Nummers waar je uit je dak mee gaat, nummers waar je zegt van oeh doe maar niet en nummers waar je zegt man hoe bedenken ze het zo geniaal! Iedereen luister dat album! Dan weet je wat muziek pas is!

avatar van RvS_009
3,5
Ik vind de laatste 3 tracks ook de 3 slechtste. Ze lijken best op elkaar en brengen nergens echt spanning.

Dit album opent redelijk. De eerste twee songs hebben wat van elkaar weg, maar maken wel direct duidelijk dat de arctic monkeys weer een andere weg zijn opgegaan. Het zijn goed in het gehoor liggende nummers. Niks mis mee, maar missen helaas wel een beetje de spanning.
Bij Brick By Brick lijkt die spanning wel te komen doordat de gitaren wat krachtiger klinken. Maar helaas blijft dit nummer te oppervlakkig om echt speciaal te worden. Echter is de solo wel zeer oke. Vanaf dat moment gaat het album de goede kant op. The hellcat is een lekker aanstekelijk nummer en de lalalala's doen het goed, maar het is echter een voorbereiding op wat komen gaat.
Je komt nu bij de drie beste nummers van het album. De gitaren op Don't sit down zijn heerlijk en de 'uitbarsting' op het refrein klopt en klinkt erg lekker. Library Pictures is het beste nummer van de plaat. Even waan je je weer terug naar 2006. De heerlijke drums op het begin en dan de gitaren die me echt weer laten bewegen. Het heeft zeker wat weg van het eerste album, maar toch past het perfect op deze plaat. Ook de overgang naar all my own stunts klinkt erg lekker, het gepraat en dan die korte "test" van de gitaar. De eerste 20 seconden zijn ook de beste van dit nummer. Voor de rest blijft het een lekker nummer.

Daarna gaat de rust er weer wat in. Met een aanstekelijk basloopje wordt Reckless Serenade ingezet. Het toepasselijke rustmoment op het goede moment en door de goede zang valt dit nummer best goed. Om vervolgens over te gaan naar Piledriver Waltz. Weer een mooi voorbeeld van een nummer dat in "de nieuwe stijl" is, maar me toch wel aansteekt. Het is gewoon een beetje wennen. Maar dat was Humbug ook.

Hierna gaat het echter mis met de plaat. In plaats dat de plaat nog een lekkere uitschieter bevat, of nog iets speciaals wordt gedaan gaat de band weer terug naar nummer 1, 2 en 4. En herhaalt het truckje nog eens. Op zich niks mis mee, maar wel als het te rustig wordt. Ik hoor bijna geen verschil tussen de nummers, en het kabbelt mij allemaal wat te makkelijk voort. Zeer jammerlijk einde voor toch best een tof album.

Een topper zal dit album nooit worden, maar slecht is het ook zeker niet. Alhoewel met Library Pictures weer een juweeltje is afgeleverd. Echter had ik op meer juweeltjes gehoopt, zoals op hun eerdere albums. 3,5*

avatar van midnight boom
3,5
Suck it and See, een toepasselijke titel als je de inhoud van het 4de Arctic Monkeys album beluisterd. Na een woestijnrock plaat komen de vier jongens met een album dat vol staat met rustige luisterliedjes en een paar Rockers. Een nieuwe Arctic Monkeys stijl dus. Een zomerse en melodieuzere dan voorheen.

Het album opent net iets te sloom met She Tunderstorm's. Waar 'The view from the afternoon', 'Brianstorm' en 'My Propeller' er lekker in gingen, gaat She Tunderstorm's er wat moeizaam in. Ook Black Treale gaat op hetzelfde tempo door (hoewel dit wel een mooi popliedje is). Maar vanaf Brick by Brick komt de plaat helemaal los. De catchy single blijft heel fijn. Dan komt het beste popliedje van het album: 'The hellcat Spangled shalalala'. Heel fijn zomers liedje met een catchy refrein dat het goed gaat doen op festivals. Maar dan lijken er opeens drie verdwaalde Humbug-liedjes staan er op Suck it and See: Library Pictures en tweede single Don't Sit Down (Cause I've moved your chair) & All my own stunts. Dit zijn in mijn ogen ook de hoogtepunten van Suck it and See. De 'Josh Homme Sfeer' klinkt nog goed door en dit is heel plezierig.
Dan zakt Suck it and See erg in. We krijgen vijf rustige luisterliedjes waarvan er drie aardig en de twee matig zijn. De Arcitc Monkeys versie van Piledriver Waltz is veel minder goed dan de intieme van Alex Turner (Submarine). Love is a laserquest is nietszeggend en That's Where you're wrong is niet een spetterende afsuiter. Wel moet ik zeggen dat de nummers groeien, naarmate je ze meer hoort. Na een luisterbeurt of tien ben ik ze beter gaan waarderen. Maar ze blijven niet geweldig. Zeker niet voor de mensen die de fantastische Alex Turner soundtrack 'Submarine' hebben gehoort.

Wat ik erg knap en goed aan de Monkeys vind is dat ze zich steeds blijven vernieuwen. Dit maakt elk Arctic Monkeys album weer een belevenis. Het kwartet blijft niet in een soort stijl hangen en dat pleit in hun voordeel.

Suck it and See is geen slecht album, maar ook zeker niet het beste Arctic Monkeys album. Sterker nog het minste Arcitc Monkeys album. Maar ja... we hebben natuurlijk wel te maken met Alex Turner en de Arctic Monkeys, op dit slechtste album van de monkeys staan genoeg zeer genietbare momenten, en die maken het toch een goed album.

van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van Co Jackso
3,5
Wederom een sterk album van Arctic Monkeys, maar ook wederom iets te wisselvallig. Daarnaast zie ik dit album helaas iets teveel als los zand. Er zit niet één bepaalde gedachte achter. Dat vind ik toch wel jammer, maar verder kan ik zeker genieten van een aantal losse nummers. Een speciale vermelding voor het nummer That’s Where You’re Wrong, dat al vanaf de eerste luisterbeurt bijzonder goed klinkt.

Het verbaast mij trouwens niks dat Don't Sit Down en Library Pictures hier het meest gewaardeerd worden. Uiteindelijk lijken die nummers een beetje op de nummers van het eerste album, en dan met name de agressie en tempo waarmee die nummers gespeeld worden. Helaas zouden deze nummers zeker niet behoren tot de beste nummers van het eerste album. Ik denk ook niet dat ze dat niveau ooit nog kunnen benaderen.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

avatar van guitarwally
4,5
Ik verlang altijd heel erg naar het nieuwe album van de Arctic Monkeys. Toch blijken de verlangens altijd een andere richting uit te gaan dan het album zelf. Alleen bij Whatever People Say was het liefde op het eerste gezicht, en het is waarschijnlijk nog steeds diezelfde liefde die ervoor zorgt dat ik de opvolgende albums niet meteen in een hoek smijt, als ze niet klonken als hun voorganger. Hoewel, eerlijk gezegd doe ik dat wel, alleen zorgt de liefde er voor dat ik de albums weer uit de hoek pak, en een nieuwe frisse kans geef (misschien wel 2!).

Om nog een beetje voor mezelf op te komen; album 2 en 3 hadden ook wel redenen om in de hoek te belanden. Toen ik hoopte op een 2de puberale Whatever People Say, werd ik geconfronteerd met het duistere en angstaanjagende My Favourite Worst Nightmare. Toen ik die eenmaal gewend was maakte het mij niet meer zo veel uit hoe de derde zou klinken, zolang het maar rock was. Een grote tweede teleurstelling onderging ik dus toen Humbug aan elkaar hing van de experimentele frutsels. Ik nam mij dus voor om dit keer dan maar helemaal geen verwachting te hebben voor de nieuwe Arctic Monkeys.

Toch lag ook Suck it and See na een aantal luisterbeurten in de hoek. Mijn grootste kritiek punt was dat het allemaal veel te dromerig klonk. Gloomy gitaargeluiden en een nette ritmesessie was niet iets dat mij de Arctic Monkeys hoorde, vond ik. Ze hadden hun brutaalheid verloren, eigenlijk datgene dat zo karakteristiek was aan hen.

Het was toch weer de oude en onsterfelijke liefde voor Whatever, waardoor Suck it and See zijn weg terug vond naar de CD-spelert. Ik ben toch niet gewend geraakt aan de sound. De reden dat ik deze plaat toch nog kan beoordelen met een ruime voldoende is, dat onder dat dromerige geluid eigenlijk best wel goede liedjes verborgen zitten.

Het meest awesome nummer van dit album is natuurlijk het 142 seconde durende Library Pictures. Het rockt wel zo hard dat het eigenlijk een beetje het vreemde eendje op dit album is op dit album (het had ook zo op My Favourite Worst Nightmare kunnen staan). De andere echte rocknummers doen mij echter een beetje tegenvallen. De nummers Brick By Brick en Don't Sit Down 'Cause I Moved Your Chair (waar we van tevoren al kennis mee mochten maken) vind ik gewoon hulpeloze nummers wat mij ertoe doet besluiten dat dit geen echte rockplaat is.

Maar dat is niet erg. De kracht van deze plaat ligt dan ook in de nummers zoals Black Treacle en Reckless Serenade (die laatste is eigenlijk een typisch AM nummer, maar is vanwege het irritante gitaargeluid niet als zodanig te herkennen). Het zijn lekkere popy nummers die rustig voortkabbelen en waarbij de schoonheid ook niet direct opvalt als je het als achtergrondmuziek gebruikt. Pas als je goed luistert kun je eigenlijk niet anders dan zeggen: “hm, ja, tja, eigenlijk is dat best wel een aardig nummer.”

Mijn allerlaatste conclusie? Ik ben stiekem de hemel dankbaar dat ik NIET naar Lowlands ga. Waarom? Het beste nummer deze CD hebben ze heel stiekem geplaatst aan het eind en heet That's Where You're Wrong. Nu is dit nummer goed omdat het een een bepaald karakter heeft wat heel dramatisch en afsluitend klinkt. En stel je nu eens voor dat AM de afsluiter is van de dag (of van het festival) en je hebt een heel gezellige dag (of festival) achter de rug met je beste vrienden. Vervolgens eindig je met de Arctic Monkeys die (heel misschien) wel als laatste nummer That's Where You're Wrong spelen. Vanwege het dramatische karakter zou ik dan nooit meer deze plaat kunnen draaien zonder aan Lowlands te denken en hoeveel beter daar alles was in vergelijking met nu. Ik zou ontzettende heimwee krijgen en deze plaat dus niet meer kunnen draaien. Ik moet kiezen tussen Suck it and See of het festival. Weet je wat? Suck it. Ik ga voor de plaat.

avatar van Sandokan-veld
4,0
More like black treacle/ than tar

Het was een eigenaardige move voor een band waar zo veel belangstelling voor bestaat als voor de Arctic Monkeys: het eerste nummer wat lekte van de nieuwe plaat werd gezongen, of eigenlijk gescandeerd, door de drummer. Vervolgens brachten ze als eerste single een absurde exercitie in melige stonerrock uit, omdat (ik citeer Alex Turner): ‘It’s loud. Riffs. Funny.’

Toegegeven: het getuigt van zelfrelativering, en, nog belangrijker, een fijne fuck you houding naar iedereen die klaar staat om de band de grond in te stampen, of juist dweperig de hemel in te prijzen. Het is waarschijnlijk de enige gezonde manier waarop je als jonge rockband kunt omgaan met succes, waarmee je je onafhankelijkheid kunt bewaren. Een band met een songschrijver als Alex Turner in de gelederen, verdient het ook zeker om in alle rust, onder hun eigen voorwaarden, te groeien.

Een songschrijver als Alex Turner, die na zijn Last Shadow Puppets-avontuur misschien gedacht heeft: ‘no way dat ik terugga naar die brutale, snelle rocksongs die we eerst speelden.’ De eerste twee vrijgegeven nummers van Suck It And See, Brick By Brick en Don’t Sit Down Cause I’ve Moved Your Chair, zijn dan ook niet representatief voor de plaat. De nadruk ligt hier juist op dromerige, melancholieke songs met rijke, zwierige melodielijnen.

Het is me onduidelijk wat de rest van de band , stoere jongens uit Sheffield, vindt van deze nieuwe stijl. Denken ze: ‘wat mooi, die verworven diepgang’? Of bijten ze op hun tanden tijdens het reperteren: ‘gingen we maar weer eens lekker rocken.’?

Oordelend naar Suck It And See lijken de andere bandleden de nieuwe songs wel degelijk te voelen. Van nature speelt de band luid, intens, vrij agressief, en dat wordt ook niet weggepoetst op deze plaat. Soms zit deze natuurlijke stijl de liedjes wel een beetje in de weg, zoals op Reckless Serenade. Maar overwegend weten ze de sfeer van Alex Turners woorden en zanglijnen goed te ondersteunen, en bouwen ze eigen lagen van diepgang in de liedjes.

Een songschrijver als Alex Turner: onbetwistbaar een van de beste tekstschrijvers onder de jonge rockmuzikanten. Tijdens sommige momenten op Suck It And See lijkt hij wel een beetje te verslaafd te raken aan zijn talent voor oneliners, en soms dringt ook de vraag zich op die zorgde dat Humbug net geen meesterwerk werd: ‘Moet je niet iets minder blowen, vriend?’

Neem nou dit stukje tekst uit (het verder prachtige) That’s Where You’re Wrong:

Jealousy in technicolour
Fear by name than love by numbers
Street lamp amber wanderlust
Powder in a blunderbus


Best aardig verwoord, hoor, maar wat betekent het in godsnaam?

Daar tegenover staat dan weer het beslist Leonard Coheneske (!) Love Is A Laserquest:

And when I’m hanging on by the rings of my eyes
And I convince myself I need another
For a minute it gets easier
To pretend that you were just some lover


Het valt op dat Suck It And See als geheel frisser klinkt dan het toch wat zwaar op de maag liggende Humbug. De beste vergelijking is misschien, dat als Humbug Queens Of The Stoneage was, is deze plaat The Smiths. In het veelvuldige gebruik van rinkelende gitaarlijnen in combinatie met dromerige, poëtische zanglijnen, lijkt het tandem Morrissey/ Marr mij de meest voor de hand liggende referentie.

Ik heb niets met The Smiths, heel eerlijk gezegd, en van die vijf Smiths-klonen die jaarlijks op ons losgelaten worden als next big thing moet ik al helemaal niets hebben. Misschien dat ik daarom deze plaat eigenlijk geen klap aan vond, toen ik hem voor het eerst beluisterde op de Luisterpaal. Een paar weken later verscheen hij op Spotify, en kreeg de plaat een tweede kans. Hoewel ik nog steeds moeite had mijn aandacht de volle veertig minuten bij de plaat te houden, merkte ik dat bepaalde stukken me begonnen te raken. Ik begon hem bijna dagelijks te draaien, niet zozeer omdat ik stug wilde doorbijten of ‘het begrijpen’, maar omdat ik elke keer als ik terugkeerde naar deze rare liedjes, getroffen werd door fraaie details, die me nog niet eerder waren opgevallen.

Een paar dagen geleden heb ik hem aangeschaft op plastic schijfje, en inmiddels ben ik er dol op, zonder echt hoogte van de plaat te hebben gekregen. Lekker dus: deze plaat gaat nog wel een paar maanden mee, waarschijnlijk.

Ik geef uiteindelijk dezelfde waardering in sterren als voor Humbug, hoewel ik deze momenteel nog wel zie stijgen, terwijl de voorganger meer richting de 3,5* neigt. In ieder geval weer een sterk album van de Arctic Monkeys, de vierde op rij. Poeh, poeh.

avatar van AOVV
3,0
Je hebt van die bands die meteen scoren, met hun eerste plaat. Die de harten van miljoenen tieners veroveren, terwijl ze zelf nog tieners zijn. Arctic Monkeys is zo'n band. Hun debuut was een enorm succes, en frontman Alex Turner en zijn kompanen waren meteen idolen. In 2006 was dat. Vijf jaar later bewijzen ze ook nog eens dat ze nog niet bepaald opgebrand zijn, want het is toch al hun vierde plaat. Er zijn trager werkende bands, bedoel ik maar.

Turner is het grote uithangbord van deze band, natuurlijk. De eerste twee platen vind ik persoonlijk nog altijd de beste, met snedige popsongs, niet zelden voorzien van een scherpe tekst. Een zijproject met Miles Kane werd ook bijzonder goed gesmaakt (Last Shadow Puppets). 'Humbug' was een wat obscuurder plaatje, met Josh Homme aan de knoppen (duidelijk te horen). En nu is er dus 'Suck It and See', een logisch (of toch niet?) vervolg op 'Humbug'.

Men keert wat meer naar de oude sound terug, zonder te vergeten wat ze getoond hebben met 'Humbug'; dat ze daadwerkelijk de potentie hebben om dat soort songs te schrijven. Dit is dus een volgende stap, het is allemaal minder donker dan 'Humbug'. Enkele vaste ingrediënten zijn hier natuurlijk ook weer terug te vinden. De stem van Turner, de soms idiote songtitels ('The Hellcat Spangled Shalalala'; 'Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair') en de simpele doch efficiënte gitaarriffs.

Tot nu toe zou je denken: dit is gewoon weer zo'n sterke plaat van Arctic Monkeys. Daar heb ik toch mijn bedenkingen bij. Het songmateriaal vind ik heel wat zwakker, de teksten zijn ook niet meer wat ze geweest zijn (al heb je af en toe nog wel een geniale zin of halfzin, zoals degene die stoepkrijt hierboven aanhaalt) en die simpele, efficiënte gitaarriffs klinken me soms wel iets te efficiënt in de oren; zo boeten ze gedeeltelijk aan kracht in.

Maar je kan het talent van zo'n Turner toch niet wegstoppen, wat je ook doet. Op elke plaat die hij maakt zal minstens één song staan die meer dan de moeite waard is. Dat is hier ook het geval. 'Piledriver Waltz' is een bloedmooi nummer, en mijn favoriet van deze plaat. Het laat "een andere kant" zien, vind ik. Verder heb je ook nog 'The Hellcat Spangled Shalalala', dat ondanks zijn wat vreemde titel gewoon een heerlijke popsong is, die het ongetwijfeld goed doet op een festival. Van dezelfde makelijk is 'Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair'; ook zo'n idiote titel, en bij uitbreiding ook een idiote tekst. Maar het is wel catchy, je gaat het vanzelf meezingen.

Een laatste bemerking is dat dit wat meer leunt naar Last Shadow Puppets; die 60's-invloed hoor je er toch in. Zo'n nummer als 'She's Thunderstorms' is beladen met dat typische soort romantische geluid, waar ik niet echt een etiket op kan plakken. Bij vlagen zou je gedesinteresseerd wegdromen, maar ten gepaste tijde wordt je toch weer bij de les gebracht door bijvoorbeeld een snedige gitaarpassage.

Arctic Monkeys hebben met 'Suck It and See' geen hoogvlieger in hun oeuvre afgeleverd, maar toch een meer dan degelijke plaat. Ik verwacht echter wel meer van Turner, hij heeft zeker het talent. Ik blijf dan ook uiterst nieuwsgierig naar de toekomst van deze band uitkijken.

3 sterren

5,0
Ik moet toegeven, toen ik Suck it and See voor het eerst hoorde een paar maanden geleden vond ik er eerst niet zo veel aan, daar ook deze veel leek te verschillen van zijn voorgangers, maar dat gevoel had ik bij Humbug aanvankelijk ook en toch werd hun vorige plaat al snel mijn favoriete Monkeys.
Dus besloot ik deze nog een kans te geven, en ja, ook deze groeide snel uit en overtreft mijn inziens Humbug. Hun 'Coming of Age', die met Humbug werd ingezet lijkt nu voltooid en het is overduidelijk dat Alex Turners songwriting geëvolueerd is, volwassener is geworden. Een groot deel van de nummers lijkt verder te bouwen op Cornerstone, één van de absolute hoogtepunten op Humbug en de wat apartere, hardere nummers Don't Sit Down en Library Pictures zorgen voor een ideaal evenwicht die deze plaat alleen maar beter maakt en nooit doet vervelen, bovendien wordt met de titeltrack en That's Where You're Wrong het beste voor het laatst gehouden.
Het enige minpunt op Suck it and See is Brick By Brick, wat niet meer dan een opvuller lijkt te zijn.

Ook nog:
In All My Own Stunts hoor je denk ik duidelijk de invloed van Josh Homme en Queens of the Stone Age. En ik moet toegeven hoewel ook in deze versie zeer sterk, vind ik de versie van Piledriver Waltz op de solo-ep van Alex Turner toch net een tikkeltje beter

Ik kan alleen maar afsluiten met:

avatar van pim556
4,0
Ik vind ook dat Arctic Monkeys op deze plaat harder uit de hoek komt dan voorheen. Bijvoorbeeld op Brick by Brick, de leadsingle en Libary Pictures. Er zitten echter ook een hoop softere nummers tussen, en zo ontstaat er een gebalanceerd album.
Bij de eerste zat er eigenlijk maar één rustpuntje in, bij de tweede ook maar die plaat was al wat subtieler. Humbug was een goede plaat, maar (bijna) alle nummers waren rustpuntjes als je het vergeleek met het debuut. Wat mij betreft is dit het meest gevarieerde en ook het beste album van Arctic Monkeys.

3,5
Ik heb dit album toch weer een kans gegeven. Maar hoe ik ook probeer, ik kan hier bij lange na niet zo enthusiast over worden als de vorige platen. Ik voel hem nu wel iets beter als voorheen overigens. Black Treacle bijvoorbeeld, is toch wel een heel fijne track. Geldt ook voor The Hellcat bijvoorbeeld. Fijn gitaarspel, grote rol voor de baslijn en Helders is eigenlijk op ieder nummer weer geweldig. De teksten van Turner zijn ook regelmatig van hoog niveau.

Toch mist de plaat aantrekkingskracht. Weinig van de nummers pakken me echt. Rifjes zijn soms net wat te recht-toe recht-aan. Een nummer als Don't Sit Down... bijvoorbeeld. Wordt regelmatig geprezen, maar om nou te zeggen dat ik dit buiten de context van het album graag hoor. Nee. Daarvoor mist het toch een melodieusheid die ik wel zoek ik muziek. We kunnen het houden bij het clichematige "Not my taste". Wat ik wel heel fraai vind is Reckless Serenade. Prachtig nummer. Een van de hoogtepunten uit het oeuvre. De laatste twee zijn ook weer fijn. Het is inderdaad de tweede helft van de plaat waar het beste zit.

Want zeg nu eerlijk, fanboys (en ik ben zelf toch ook best een fan), Brick by Brick is een heel simpel nummer op ieder gebied. Niet meer dan een tussendoortje. Library Pictures is toch ook een beetje een b-kantje. Klinkt wel gaaf de eerste keer, lekker knallen, maar heeft weinig om het lijf verder. Ik vind toch dat Arctic Monkeys zich er her en der te makkelijk van af hebben gebracht op Zuig het en Zie.

4,0
Een van mijn favoriete albums en zeker mijn favoriete album van de Arctic Monkeys. Een band die mijns inziens een perfect parcours heeft gereden tot nog toe. Van hun eerste nogal agressieve album tot de pop/rock-ballads op de tweede helft van dit album. Een groep die duidelijk aan het groeien is en niet bang is om (natuurlijke) koerswijzigingen door te voeren.

Het is voornamelijk van detweede helft van dit album dat ik grote fan ben. Reckless Serenade, Piledriver Waltz, Love is a laserquest, Suck it and See, That's where you're Wrong, allemaal fantastische rock ballads zonder een zwak moment tussen.

Het was denk ik een jaar geleden dat ik nog naar dit album had geluisterd en toen vond ik het nog zo/zo als ik me goed herinner. Vorige week nog eens opgelegd en ik was bijzonder verrast van de kwaliteit die de Monkeys op dit album brengen. Ik begrijp niet zo goed waarom me dit bij de aankoop van het album niet was opgevallen maar ik ben alleszins erg blij dit album te hebben herontdekt.

Een absolute aanrader en voor mij een zekere 5 sterretjes. Ik kijk al reikhalzend uit naar hun volgend album en hoop dat ze de ingeslagen weg van de tweede helft van dit album zullen verderzetten.

avatar van Ronald5150
3,5
Dit vierde album ervaar ik als de minste van Arctic Monkeys. "Suck It and See" is zeker niet slecht, maar de liedjes pakken me toch een stuk minder als op de drie voorgangers en, met de kennis van nu, ook op opvolger "AM". Er zijn best pakkende melodieën te ontdekken, maar de keuze voor de zanglijnen vind ik niet altijd even geslaagd, waardoor mijn aandacht dreigt te verslappen. Het begin van "Suck It and See" is vooral ingetogen en dat levert op zichzelf best frisse popliedjes op. De latere liedjes op "Suck It and See" zijn energieker en vertonen af en toe trekjes van de eerste twee albums. Maar het geheel haalt niet het niveau van zijn voorgangers. "Suck It and See" laat weer een nieuwe twist aan het geluid van de Arctic Monkeys horen. Persoonlijk vind ik dat minder goed uitpakken, maar "Suck It and See" heeft zeker zijn momenten.

avatar van Film Pegasus
3,5
Best wel een leuk album, al is het wel wat toegankelijker en braver dan andere albums. Maar deze muziek bij een heerlijk zonnetje en een frisse pint is toch wel genieten. Ik hoor geen uitschieters helaas. Maar ook niets mis met het album.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:45 uur

geplaatst: vandaag om 08:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.