dEUS - Keep You Close (2011)

De nieuwe clip van dEUS, ghost, is verschenen.

dEUS - Ghost

dEUS is God. Een boutade, maar wel eentje die steekt houdt voor deze knul. Want de muziek van Tom Barman & co is voor mij nog steeds het absolute summum. Het zijn stuk voor stuk veelgelaagde platen waarbij je zelfs na 100 keer nog door iets nieuws wordt gegrepen. Platen ook die - dixit Guy Garvey - wel speciaal voor jou lijken gemaakt (The Ideal Crash). Toch moet ook ik als onvoorwaardelijke fan toegeven dat ze de genialiteit en de urgentie uit de jaren ’90 hebben ingeruild voor vakmanschap. Dat zou een vies woord kunnen zijn, maar is het in dit geval niét.

Zowel Pocket Revolution als Vantage Point zijn uitstekende albums. PR was aanvankelijk nog een kleine teleurstelling, maar het bleek eens te meer een enorme groeier. En Bad Timing geldt voor mij zelfs als 1 van de beste songs die Antwerp’s Finest ooit heeft opgenomen. Een heel ander verhaal bij Vantage Point. Daar was ik meteen heel enthousiast, maar uiteindelijk speel ik die plaat nog zelden. Doe ik dat toch nog eens, dan klink ze nog steeds erg goed, maar het materiaal heeft gewoon niet zo’n immense impact gehad. Andere fans hadden blijkbaar hetzelfde probleem en daar was Barman zich van bewust. Met Keep You Close wilde hij dan ook aanknopen met warmere en meer bezielde songs.

En? Maakt deze nieuwe worp zijn verwachtingen waar? Is dit misschien zelfs de nieuwe The Ideal Crash? Neen, en die hoop kan ik voorgoed opbergen. Maar is Keep You Close een goede plaat? Ja, zelfs een zeer goede. Hoewel ik dit aanvankelijk niet in de smiezen had. Dat komt namelijk omdat dit een echt album is. De negen songs zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en vormen 1 rijkgeschakeerd geheel. Geen enkel nummer verdient echter het predicaat ‘dEUS grand cru’ en dus had Keep You Close meer tijd nodig. De schoonheid schuilt hier vaak in de details en die lossen pas na een tijdje op in je systeem.

Nu, maanden na de release en een geslaagd concert in de Lotto Arena later, ben ik erg tevreden met dit album. Ghosts en Constant Now vind ik net als The Architect op Vantage Point nog steeds vrij banaal, maar ik kan ze zeker appreciëren. The Final Blast, Twice, Second Nature en Easy zijn dan weer typische album-nummers. Niet echt opvallend maar na genoeg luisterbeurten wel zeer de moeite waard. Vooral de afsluitende tandem kruipt steeds meer onder de huid. Vanaf het begin ging de meeste aandacht hier echter vooral naar Keep You Close, Dark Sets In en The End Of Romance, hoewel ze er ook niet echt bovenuit steken.

Dark Sets In, dat een herkenbaar verhaal vertelt over die zo vervelende jaloeziegevoelens die soms zonder enige reden de kop opsteken, kende ik al van de Vantage Point-tournee. Het nummer klinkt hier wel nog een stuk weidser, waardoor de broeierigheid er een beetje is uitgewrongen. Niet erg, want als Barman je in de energieke finale ‘Watch it!’-gewijs waarschuwt voor de gevolgen, ben je wel meteen bij de les.

Meer laid-back gaat het er aan toe in het gevoelige The End Of Romance. De parlando van Barman doet me soms wat denken aan een voice-over uit een Spaanse film. Het klinkt poëtisch, sensueel en een tikkeltje mysterieus. Een van de beste ballads die dEUS de laatste jaren heeft opgenomen, en een heerlijk moment: Tom die een sigaret aansteekt bij het begin.

Tot slot wil ik er nog even de openingstrack uitlichten, waarschijnlijk een perfecte staalkaart van wat volgt. De sound is warm, een beetje zoet, bombastisch en vooral: meeslepend. Zo komt de zesde langspeler van m’n favoriete band niet in de buurt van hun topniveau, maar blijven ze na 20 jaar wél nog relevante muziek maken. Het experiment heeft grotendeels plaats gemaakt voor bijna ouderwets vakmanschap, maar Keep You Close is als vanouds rijk aan schoonheid en intrinsieke klasse.

4,5*

Bij het beluisteren van dit Keep You Close, moet ik toch ook sterk denken aan Greg Dulli en zijn companen van The Twilight Singers...wat hoe toevallig...niet vreemd is gezien het feit dat Dulli ook een nootje meezingt. Het klinkt goed, Barman heeft een fijne stem en de muzikale ondersteuning sluit naadloos daar op aan. Idd. vakmanschap is een juiste term voor dit dEUS. Misschien is dat hetgeen wat mij er van weerhoud om een wat hogere waardering te geven. Ik wil niet alleen vakmanschap, ik wil dat Barman nog de noodzakelijkheid voelt om zijn gal te spugen..dat ik bij een Dulli wel ervaar. Het bijt niet echt en ik mis de scherpe randjes en toch vind ik het goed. Het kan verkeren.

Ik ben nog niet zo lang een deus fan (ben dan ook nog maar 16 jaar) maar ik heb inmiddels al bijna al hun cd's buiten de 2de en 4de. en ik kan hieruit afleiden dat deus in compleet andere wateren is terecht gekomen.Experiment was vroeger gelijk aan deus nu is dat pop/rock met een alternatief kantje.Versta mij zeker niet verkeerd pop/rock is zeker niet slecht maar dit zal voor sommige fans mischien hard aankomen.Na hun comeback met Pocket brachten ze het nogal kille maar zer gelaxte Vantage point uit. dit was een zeer goede cd voor mij.Maar ik vind dat deus het best muziek maakt als op Pocket en sommige pocket invloeden vind ik ook terug op deze cd. Dus voor mij is deus eindelijk weer op de goede weg om hun eigen geluid te herontdekken.al zullen ze ongetwijfeld meer radio play krijgen met het poppy ghost dat naar het einde toe naar een climax werkt 4 sterren is welverdiend

Ligt het dan aan mij dat ik het melodieuzere, sfeervolle en soms dreigende Pocket revolution (en in mindere mate In a bar.., en The ideal crash) een fantastische plaat vind, en Keep it close na een paar keer proberen helemaal niks?

Nee hoor, smaken verschillen... daar kun jij niks aan doen.....

Nou, gelukkig maar..
Maar je bent het met me eens dat de dEUS platen qua muzikaliteit en sfeer behoorlijk verschillen van elkaar?

Elk album is weer wat anders. Gelukkig maar.

Ben ik wel met je eens ja, ik vind ze kwalitatief over het algemeen niet zo veel voor elkaar onderdoen...

Rond 1996 en 2004 vonden er veel personeelswisselingen plaats, waardoor het geluid veranderde.
Eerst het experimentele Tom Waits/Beefheart geluid.
Vervolgens meer disco; zoals Stef ook met Zita Swoon deed.
Daarna meer Soul als Afghan Whigs.
Vantage Point was een niet geheel geslaagde plaat om dit samen te voegen.
Bij Keep You Close is meer rust, misschien juist wel vanwege de invloeden van Greg Dulli.
Volgens mij is dat een artiest die veel respect krijgt van Tom Barman.
Artiesten die elkaar aanvoelen en aanvullen.

En plots is daar het nieuwe dEUS-album. Nee, niet Keep You Close, wel het voor alle media en mensen verborgen "Following Sea", dat vanaf nu te koop is op iTunes en volgende week al in de winkel ligt! Van een The-King-of-Limbs effect gesproken!

Ik ben allicht bijna de enige, maar ik vind dit voorlopig de beste dEUS-plaat die ik ken. Volgens velen spelen ze hier op safe en leveren ze hiermee een gewone 'rockplaat' af en dat is misschien wel waar. Ik denk bij deze vergelijking altijd een beetje aan The Bends van Radiohead, ook zo een geweldig 'gewoon' rockalbum.
Wat ik echter vooral waarheid vind, is dat ze een verdomd goeie rockplaat afleveren. Neen, misschien niet écht met een topklassieker als Suds & Soda, Instant Street, Via, Little Arithmetics op (alhoewel?), maar aan de andere kant vind ik deze plaat de enige van dEUS (wederom, van de albums die ik ken) die een constant niveau haalt, misschien enkel een beetje inzakt met het iets mindere The End Of Romance.
Ik heb minder met hun meer experimentele gedoe op Ideal Crash of In the bar under the sea, waar enkele nummers mij eigenlijk weinig kunnen boeien. Misschien moet ik die gewoon iets vaker luisteren, want heb dat eigenlijk nog nooit intensief gedaan. Voorlopig vind ik deze Keep you close echter de meest constante en daarmee ook de beste.
Ondanks het constant hoge niveau kies ik als uitschieter voor afsluiter Easy, magistraal nummer. Ideale afsluiter voor mij, geeft me meteen zin om deze nog maar eens een keertje op te zetten.
Een gewone rockplaat? Misschien, maar dan toch een uitermate goede.

Ik geef dit ook wel toe. Pas op, ik ben nog niet doorheen elke plaat, of ze zijn toch nog niet allemaal doorgedrongen. Maar deze release heb ik zeer bewust meegemaakt. Hij staat nu op en overdondert me weer als twee jaar geleden. Voor mij is het hoogtepunt 'Twice (We Survive)'.

Ik vind deze dan weer nogal zoutloos en saai, zeker in vergelijking met hun eerste twee albums. Ik mis de spanning en het venijn in al hun platen sinds het onovertroffen In A Bar, Under The Sea, hoewel ik The Ideal Crash en Vantage Point ook wel weet te smaken. Maar die andere drie (waaronder deze dus), daar raak ik helaas maar niet van onder de indruk...

Sinds een lange tijd heb ik dit album weer eens gedraaid.

En verdraaid, wat een heerlijk rockalbum is dit dus. Alle nummers klinken ook afzonderlijk goed van elkaar en hebben een mooie kop en staart en toch vormen ze met elkaar een mooie, warme

Hij stond ooit op 4,5* en ik was vooraf "bang" voor een verlaging naar 3,5*, daarom een dikverdiende 4*. Veel lager verdient dit prima, ambachtelijke, rockalbum niet.

Inderdaad weer 'gewoon' een prima plaat uit de handen van Barman en co. Op de één of andere manier was de band na Vantage Point bij mij een beetje uit zicht verdwenen, ondanks dat ook die plaat geen teleurstelling was. Wel staan daar en op deze Keep You Close allicht wat minder memorabele knijtertjes vergeleken met het eerder werk, al vind ik openingsnummer Keep You Close, het lekker voortstuwende Constant Now maar ja toch vooral die schitterende zwanenzang Easy er toch nog bovenuit steken. Laatstgenoemde nummer kan zich dan ook absoluut meten met het beste wat dEUS heeft uitgebracht.

Enige band uit de Benelux die ik een beetje serieus neem eigenlijk.

Kunnen al die lokale poesie groepjes wat mij betreft niet tegenop.

En dat zeg ik als Nederlander. Eerlijk is eerlijk.

Iets als dit hebben wij niet.

Een halfje erbij voor dit album na hun 'soft-electrische' doortocht in Oostende, waar een magistraal 'Constant Now' het hoogtepunt van de set was voor mij, en waardoor ik dus dit album ook weer even wat aandachter beluisterd heb.

Voor mij samen met Vantage Point het minste van dEUS. Geen spanning, venijn of onverwachte wendingen die je als luisteraar op het verkeerde been zetten. Beetje voortkabbelend geheel dat me nergens echt weet te raken of het moest Constant Now of Easy zijn.

Prima plaat maar niet opzienbarend. Titelnummer & Ghost springen er voor mij uit.

Ik vergeet Constant Now te vermelden, ook een van de hoogtepunten van dit album?

Wat is dat abrupte einde van Ghost toch zonde, zo'n prachtig nummer verder...