Steven Wilson - Grace for Drowning (2011)

Veel superlatieven lees ik hier voor deze langspeler van Wilson. Ik ben een liefhebber van zijn werk, zowel als muzikant, engineer als producer, maar dit werk kan mij nog maar matig echt boeien. Dus het boeit wel, maar niet zoals ik gewend ben van hem. Na enige overpeinzing denk ik te weten waar het schort. Ik merkte het al tijdens de eerste luisterbeurt, maar toen wilde ik het niet geloven. Nu, na de tigste luisterbeurt wordt het me steeds duidelijker; het probleem zit 'm in de productie. Dit is een overgeproduceerd album m.i. Wilson is doorgeschoten in het verfijnen van het geluid. Het is niet natuurlijk meer, te gepolijst, te digitaal. Het mist karakter en dat had dit album echt nog beter gedaan. Aldus, mijn mening.

Dus eindig ik met een ruime 3,5*. Naar beneden afgerond, want van Wilson had ik beter verwacht.

Mee eens over de productie. Ook bij zijn live DVD vind ik het geluid te 'kaal'. Gelukkig is dat op zijn nieuwe plaat wel anders.

@Leptop: dan zul je wellicht blij zijn om te horen dat hij de engineeringklus voor The Raven That Refused To Sing heeft over gelaten aan een andere gigant: Alan Parsons. Dus ik denk dat het met de productie ook wel snor zit.

Ik ben deze plaat terug aan het beluisteren op vinyl. Het geluid lijkt me totaal niet te storen. Een heel warm geluid en toch mooi geproduceerd. Ik merk niets van die kaalheid als ik eerlijk mag zijn. Maar de ene oor zal wel de andere oor niet zijn zeker.

Ik sluit me bij Leeds aan: ook ik vind het gewoon een mooi en niet-steriel geluid.

Thanks for the tip.

Ik weet niet hoe het klinkt op vinyl, maar kan me voorstellen dat dat toch heel anders klinkt! Wat dat betreft heb ik al veel verschillen gehoord tussen CD en vinyl (dezelfde albums). Reden dat ik een aparte DAC met buizenuitgang tussen mijn CD speler en versterker heb zitten. Dat geeft een wat warmer, analoger en daarmee mooier geluid.

Het klinkt inderdaad anders. Heb ze intussen ook op mp3 (320kbps) en FLAC gezet en de kwaliteit is zeer goed. Warm geluid ook.

Maar het is ook afhankelijk van wat soort apparaat je hebt. Niet enkel voor CD's maar ook voor LP's en bandopnemers. Dan zijn de luidsprekers ook niet onbelangrijk. En dan kunt ge natuurlijk door leuteren tot de vroege uurtjes hé. Ik weet het niet maar ik denk dat Wilson niet de bedoeling had deze plaat te digitaal,... te laten overkomen.

Van het weekend op een regenachtige dag weer eens opgezet, en opeens weet het mij weer te pakken. Enige minpunt is dat ik de teksten niet "voel" en het klinkt allemaal zo clean en gepolijst. Maar ben hem nu weer volop aan het luisteren, dus hij kan nog meer gaan groeien. Voor nu 3*.

Wat een geweldig, soms mystiek, soms groots album is dit!

Dit jaar wat meer gaan verkennen van Steven Wilson niet, door met name de intrigerende titel van zijn nieuwe album en het debut van Storm Corrosion. Mijn stijl van muziek en vooral de lange tracks zijn fenomenaal zoals Remainder the black dog met de geweldige Hackett.

Smaakt naar meer en misschien ook eens wat beluisteren van Bass Communion en I.E.M.

Als de volgorde van release zou zijn:
1) The Raven that refused to sing
2) Grace for Drowning
3) Insurgentes


Dan zou ik zeggen...Steve wordt steeds beter.

Helaas.

De hele plaat toch weer eens de revue laten passeren. Waarom? Omdat ik absoluut fan ben van een deel van zijn werk. Een nummer als Index is absoluut vier sterren waard. Lekker donker. Via de koptelefoon krijgen bepaalde nummers nog een extra dimensie.
Helaas blijf ik sommige gedeeltes van de plaat absoluut ruk vinden. Zo'n Raiders II voelt meer als een (mislukte) jamsessie dan aan een echte song. Vooral vanaf minuut 8. brrrrrr..

Verder thumbs down voor de stijgende invloed van prehistorische instrumentatie. Iets dat nog verder uitgewerkt werd op de horrorschijf The Raven...
Ik probeer me absoluut open te stellen voor deze plaat maar bemerk bepaalde xenofobe gevoelens wanneer die fluitist weer eens de show probeert te stelen met zo'n irritante hipster solo.

Steven Wilson zal absoluut een genie zijn maar hij drijft steeds verder van mij af. Ik ben daarin redelijk alleen (aan alle beoordelingen te zien) dus de man zal het vast goed doen.
Aangezien de laatste PT plaat ook al niet denderend was heb ik nog maar weinig hoop dat Steve me ooit nog positief zal verrassen.

Nee hoor je staat niet alleen
Steven Wilson, ooit kocht ik alles van hem of van Porcupine tree, mooie muziek, maar toch slaat de saaiheid op een gegeven moment toe, alles gaat een beetje op elkaar lijken en zijn saaie stem gaat toch wat tegenstaan. Bovendien mis ik emotie, het klink soms te clean.

Bij Porcupine Tree, Steven Wilson solo of beide?

Ik moet zeggen dat The Raven that Refused to Sing inmiddels in mijn top 10 staat, dat vind ik echt een geweldig album.

Maar ik geef wel direct toe, het ontbeert nogal het experiment zoals we dat op Grace for drowning nog wel voorgeschoteld krijgen. Experimenteren heeft voor- en nadelen, het leidt lang niet altijd tot één, grandioos album.

The Raven That Refused to Sing vind ik daarom veel beter. Het draait dan om het spel en de composities. En met de hand van schrijven van Wilson, vind ik met de titeltrack en bijvoorbeeld Drive Home dat hier zo'n beetje de mooiste muziek van de laatste 20 jaar is gemaakt.

Het nieuwe album moet ik overigens nog horen.

Nadat ik HCE vele malen gedraaid heb - en het concert tijdens Bospop zwaar onder de indruk heb ondergaan - en toen GFD weer eens opzette, was dit album toch beter te verteren dan ik eerder opmerkte. Het lijkt er dus op dat dit, in ieder geval bij mij, een ultieme groeiplaat blijkt te zijn.

Nog even groeien en het worden 4 sterren...

Je moet er even de tijd voor nemen. Neemt niet weg dat ik - en dat geldt ook voor andere progressieve rock artiesten - Steven Wilson fijner vind om te horen als er niet al teveel jazz/prog met gierend koperwerk wordt gebruikt en ook als er niet al teveel fröbelnoten in de muziek zitten. Ik hou meer van zijn dromerige of juist van zijn, al dan niet stevige, rock-kant. Een nummer als Remainder the Black Dog zal daarom nooit een favoriet worden. Deform to Form a Star daarentegen vind ik prachtig.

Veeg, veeg, veeg... weer een halfje erbij!

Blijft nog steeds een favoriet album van Steven. Toegankelijker dan Insurgentes, spannender dan HCE (al heeft dat album weer andere kwaliteiten). Halfje hoger, 4,5

Track One begint als een mooi, catchy popliedje om vervolgens uit het niets de apocalyps in te zetten, om daarna weer meditatief te eindigen. En dat in iets meer dan 4 minuten. Een album vol met sterke, verrassende composities zoals dat nummer. Machtig mooi album.

Camel-achtige muziek, met invloeden en arrangementen die deels lijken op King Crimson uit de periode van 1969 tot 1974. Eigenlijk is dit vnl jazzrock ipv 'rock'. Mooi maar weinig verrassend. Track Raider II had wat mij betreft achterwege mogen blijven - voor een muziekstuk van 23 minuten te vlak en nogmaals voor mij weinig verrassends in petto. De overige tracks zijn muzikaal evenwichtig zonder spektaculaire wendingen. Bij herbeluistering sla ik Raider II over.

Ik merk na al die jaren dat dit album toch minder beklijft dan vroeger. Het experimentele en uitdagende hoor ik wel, maar helaas vertaalt zich dat voor mij ook een beetje in het vrijblijvende, het uitwaaierende en het ongestructureerde, zodat ik met name Raider II een erg lange en niet steeds boeiende zit vind. De meer gestructureerde en "heldere" nummers als Deform to form a star, Postcard en het slotnummer zijn voor mij de hoogtepunten, en daardoor lijkt het alsof ik Wilson meer in popmodus dan als jazzy zoeker waardeer; dat is zeker niet geval, maar voor mij zijn de experimentele stukken hier gewoon niet zo interessant, net zoals ik dat ervoer bij de door anderen juist zo bejubelde laatste twee platen van Talk Talk.
        Los van de muziek: Wilson was al nooit het zonnetje in huis, maar het verhaal dat hij in Raider II vertelt en het personage in wiens huid hij kruipt kunnen op momenten behoorlijk deprimerend werken. (Van genius.com : "It is written primarily about the American serial killer Dennis Rader. Steven Wilson confirmed this before the playing the song live at London’s Royal Festival Hall in 2013. // The song appears to be from the killer’s point of view and goes into the methods he used to kill people.")

Oeh, een nummer over BTK? Interessant, dat maakt me zowaar benieuwd naar een nummer van Wilson. Vanavond eens checken.

creepy hoor.