Neil Young & Crazy Horse - Rust Never Sleeps (1979)

Neil Young is een artiest met 2 kanten, prachtig hoorbaar op dit live album, wat qua productie ook zo een studio album had kunnen zijn. De eerste helft van het album leent zich perfect om te verdwalen in de poëtische spinsels van Young, een man die niet gemaakt lijkt voor de drukte van de grote stad, maar die je mee voert naar de Amerikaanse vlaktes met enkel een verdwaalde boerderij met wat rustig grazende koetjes hier en daar. Young dartelt vredig wat heen en weer met zijn akoestische gitaar en mondharmonica. Totdat deze country boy zijn tanden laat zien en elektriciteit van de big city met beide armen durft te grijpen. Powderfinger, Sedan Delivery en Hey Hey, My My klappen laat Young zo rauw op ons dak vallen. Thema’s van het album gaan ook alle kanten op, van het zware gedachtes des levens tot het berijden van lama’s… en het berijden van Pocahontas blijkbaar. Zonder gekkigheid, sterk album, Young op zijn best.

Veulste laag beoordeeld met een 3,5. Ik schrok er zelf van. Had te maken met de waardeloze laatste 3 nummers. Mijn mening is wat dat betreft niet veranderd. Wel heb ik nóg meer waardering gekregen voor de nummers die ik al goed vond. Wellicht Neil zn beste A-kant. Met het magistrale Powderfinger gaat de 2de helft heerlijk van start maar daarna stort het als een kaarthuis in elkaar. Of je moet die kant van Neil Young kunnen waarderen natuurlijk, dan zit je hier goed.

De sterren gaan naar Powderfinger en Pocahontas.

Een aantal nummers van deze CD zijn, zoals bekend, opgenomen in the Bearding House, waar Neil tussen 24 en 28 mei 1978 elke avond 2 concerten speelde. Alles is gefilmd (volgens de biografie van Young, Shakey), dit is nu ook bevestigd door Young zelf:

Boarding House - NYA Volume 3

Ik had deze toch te laag staan . Dit moet inderdaad de volle mep zijn. 5 sterren dus.

Elders op het internet wordt beargumenteerd dat Young Sail Away had moeten vervangen voor Shots:
Neil Young - Shots [Live at the Boarding House, 1978] - YouTube

Sail Away is in feite ook een Comes a Time outtake, maar nog altijd van wereldklasse en past hier prima. Motorcycle Mama dan maar inruilen voor Sail Away?

Voor het eerst sinds de lancering van de Compact Disc ben ik er in geslaagd een schijfje te breken.
Niet uit woede of teleurstelling maar door mijn onhandigheid. Sorry Neil.
My, My, Hey, Hey

My,My, maar snel een nieuwe aanschaffen!

Die CD was niet to stay?

Tekstueel een enorm suggestief album – Rolling Stone noemde dit "A collection of complex fables about the moods of Americans facing an uncertain future", terwijl AllMusic hier juist een "epic meditation on history, mortality, and violence" in zag, en het wegen van al die overkoepelende interpretaties wordt niet eenvoudiger gemaakt door het feit dat veel teksten gebruik maken van verschillende perspectieven (inclusief dat van een hoofdpersoon die nog van óver zijn graf tot de luisteraar spreekt), motieven, culturen en tijdperken (en planeten – "I met a man from Mars / He picked up all my guitars"), soms zelfs binnen één en hetzelfde nummer. Wie dat allemaal over zich heen laat komen en alleen op de muziek let, vindt hier een aantal prachtige nummers waarin Young diverse ogenschijnlijk eenvoudige melodieën zó prachtig arrangeert dat ze ook na vele malen luisteren blijven boeien.
        Spijtig genoeg moet ik bij dit album altijd denken aan een gebit met bovenin een prachtige rij tanden maar in de onderste rij een gapend gat waar de voortanden zouden moeten zitten, want Welfare mothers en Sedan delivery vind ik echt stompzinnige nummers die de hele flow van het album verpesten. (Veel gebruikers hier vinden het slotnummer eveneens een drama, maar dat vind ik juist een fraaie en lekkere afsluiter waarmee de plaat weer terug op niveau komt.) Die twee missers (en het zijn echt flínke missers wat mij betreft) verhinderen dat dit album van mij de volle score krijgt, maar de eerste zes nummers zijn onbeperkt houdbaar, mede vanwege de rijke en veelgelaagde teksten.