Thin Lizzy - Fighting (1975)

Zo'n beetje het beste album van de jaren '70 en geen enkel reactie? Dat zegt meer over MuMe dan over de kwaliteit van deze plaat....

Rosalie, Suicide, Wild One, Fighting My Way Back, King's Vengeance, Ballad Of A Hard Man, stuk voor stuk briljantjes.

Maar ja, navelstarende bandjes als Radiohead zijn hier nu eenmaal populairder......

Er staan 21 stemmen, valt dus wel mee toch?

Live in Derby 1975, de cd die bij de luxe versie van de net verschenen Live & Dangerous dvd zit, is een live opname van de Fighting toer. Zeer de moeite waard!

Er zijn twee verschillende hoezen,is deze de originele? Wild one is het beste nummer van dit album dan volgen er nog 4 goeie nummers zoals rosalie en suicide, maar de rest is toch van een wat mindere kwaliteit.

rubinho 87 geeft de hele top 10 van een user een 0,5, waaronder dus dit album. Flauw hoor.

Er zijn twee originele hoezen. De hoes die hier staat is de Amerikaanse. Op de 'blauwe' hoes (Europa en UK) staan de heren met wat wapentuig afgebeeld. Dat bleek voor de Amerikanen in 1975 iets te veel van het goede ....

Suicide is echt een waanzinnig lekker nummer.

Is dit nu hardrock?

Ik moet zeggen, ik heb natuurlijk geen verstand van Thin Lizzy. Bezijdens een nagenoeg niet afgeluisterde verzamelaar The Collection ben ik nauwelijks met hun werk bekend. Uiteraard, The Boys are back in town, Whisky in the jar. Die nummers kent iedereen.

Maar ik heb ooit heel erg lang geleden ook het singletje Wild one met als b-kant For those who love to live gekocht. Het deed helemaal niets maar ik was er toch door getriggerd.

De LP Fighting heb ik destijds niet gezocht en daarna nooit meer kunnen vinden (potten heeft het in commercieel opzicht ook nooit kunnen breken) maar de nummers zijn altijd in mijn achterhoofd blijven zitten. Per slot van rekening: kwaliteit verloochent zich niet.

Fighting kwam ik dit jaar bij mijn jaarlijkse zoektochten bij de Franse FNAC verrassenderwijze tegen (waar de rest van de familie zich vermaakt op terrasjes of bij de games) en ik heb hem niet meer losgelaten.

Het werd in die zin mijn vakantiehit, dat de cd al gauw één keer per dag werd gedraaid en de nummers nog steeds lekker in mijn hoofd zitten.

Het is een sterk rock album maar ik vind het geen hardrock, om mijn eigen vraag te beantwoorden. In het bijbehorende boekje waarin de New Musical Express journalist Stuart Bailey een boeiend relaas geeft over de totstandkoming van het album, met citaten van Phil Lynott, gaat het ook voor een belangrijk deel over de richtingenstrijd die er blijkbaar bij Thin Lizzy heerste.

Het leidde er toe dat het album inderdaad een aantal stevige nummers kent maar ook een groot aantal prachtige meer rockballads-achtige songs als Spirit slips away, Wild one, Kings Vengeance en Freedom song.

Mijn geremasterde versie van Fighting laat een prima geluidskwaliteit horen van een band 'in ontwikkeling' concludeert Bailey.

Die richtingenstrijd van Thin Lizzy is een boeiende. Koos ik vroeger bij het singletje zonder aarzelen voor het stevige nummer For those who love to live (ik denk het hardste nummer van de cd) nu staat de schoonheid van Wild one eigenlijk op hetzelfde niveau.

Volgens Musicmeter was Gary Moore gitarist bij Thin Lizzy tussen 1974 en 1978 maar zijn naam wordt niet genoemd bij de deelnemende muzikanten op Fighting. Naast drummer Downey en zanger/bassist Lynott is mij de rest van de bezetting niet helemaal duidelijk. Ik begrijp dat soms Scott Gorham de Lead guitar hanteerde, soms Brian Robertson en in een enkel geval beide.

Prima gespeeld hoor, daar niet van. Maar dat laatste zal ik nog eens moeten uitzoeken.

Dat van Gary Moore klopt hier op MuMe inderdaad niet helemaal. Black Rose is met Moore. Ook op Life en 'Still In Love With You' van Night Life is Moore te horen.

Zoals ik hier ( Gary Moore - Still Got the Blues (1990) ) al zei:

De verwarring zal ontstaan zijn doordat hij ook met Phil Lynott samengewerkt heeft. Moore heeft in 1973 de vorige gitarist vervangen (ik dacht om de tour af te maken), maar hij vertrok in 1974 al weer. In 1978 kwam hij er opnieuw voor korte tijd bij.

Ok! Thin Lizzy was ook een soort van duiventil, als je alle leden bekijkt tussen 1970 en 1983.

Overigens, ondanks het het uit elkaar gaan in 1983 en het tragische overlijden van Phil Lynott in 1986 staan er gewoon weer toernees gepland met Downey en Gorham vanaf januari 2011.....

Een prima biografie van Lynott (en dus ook Thin Lizzy) is The Rocker van Mark Putterford. Ook erg leesbaar als je niet van Thin Lizzy houdt.

Thin LIzzy was natuurlijk Phil Lynott, wat nu rond tourt is natuurlijk een veredelde cover-band.

Als je Fighting kan waarderen luister dan ook eens naar Jailbreak en Johhny the Fox. De ultieme live-plaat Live and Dangerous is een must. The collection mag je dan weggooien, niet erg representatief.

Ik heb Jailbreak (The boys are back in town!) inmiddels ook in huis gehaald, samen met Black rose.

Daar moet ik nog een kleine recensie bij schrijven.

Ben benieuwd wat je er van vindt....enneuh op Black Rose doet Gary Moore wel mee hoor!

Het word best wel saai ha. Maar wederom genieten van deze plaat. Weer halen bepaalde nummers een ongekend niveau. Thin lizzy zie ik als wijn die steeds maar beter word. Wild one spirit slips away toppie. suicide met die heerlijke verbastering of is het een onbeschaamd iers accent. Wie het weet mag het zeggen. Mooie drumpartijen van downey. Gewoon kei goede nummers klaar

Op dit album staat één van mijn all time favorite Thin Lizzy nummers namelijk; Wild one! Tsjonge wat een geweldig nummers is en blijft dat toch. De rest van het album is ook weer erg genietbaar overigens. Rosalie, For those who love to live, Suicide, Fighting my way back, King's vengeance en Silver dollar zijn heerlijke hardrock songs.

Dit oudje van Thin Lizzy heeft zeker zijn momenten. In de vorm van Suicide, Wild One en For Those Who Love to Live staan er meerdere goede nummers op. De opgaande lijn houdt men stevig vast en het gitaargeluid begint een serieuze poging tot zwaardere rock te ondernemen. De zang van Phil Lynott is natuurlijk het ijkpunt bij Thin Lizzy en dat geldt ook zeker hier.

Een stuk beter dan voorganger Nightlife. Vooral consistenter. Het album rockt ook meer en kent een veel betere productie, puntiger. Album was de opmaat naar Jailbreak, en dat is te horen.

Lekker albumpje hoor! Al wat meer up tempo dan Nightlife maar met gelukkig nog steeds een paar erg sterke slow songs!
Spirit Slips Away bijvoorbeeld is een prachtig nummer en voor mij persoonlijk 1 van de aller beste nummers die Thin Lizzy/Lynott hebben opgenomen! Dit nummer wil ik graag op mijn begrafenis.
Ook 1 van de beste rock nummers van de band en in het algemeen staat op DIT album, namelijk Suicide!

Silver Dollar & Freedom Song doen mij dan weer minder, maar over het algemeen gezien is dit een HEERLIJK Lizzy album!

Give a little bit of love For Those Who Love to Live!
4*

Yes! Het duurde even, maar we zijn er: het eerste echt goede album van Thin Lizzy. Ook Fighting is niet zo hard als ik gehoopt had, maar het luisteren ernaar is een erg fijne ervaring. Deze keer geen missers. Geen matige songs, maar grotendeels klasse. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat Lynott een goede bassist is en een bijzonder fijne en unieke stem heeft en dat hij altijd wel goede muzikanten om zich heen heeft. Het songmateriaal is waar ik me nog wel zorgen om maakte.

Op Fighting niet nodig, want het barst van de puike songs. Ik houd wel van dat gepingel op For Those Who Love To Live. Suicide, Wild One, Fighting My Way Back... Stuk voor stuk toffe hardrocksongs in de stijl die bij Thin Lizzy past. Een fijne balans tussen bluesrock en de ballads. Toch zijn de nummers vaak wel simpel en moeten ze het hebben van een riff of een solo. Beetje wankel, maar toch pakt het deze keer goed uit.


Tussenstand:
1. Fighting
2. Nightlife
3. Vagabonds Of The Western World
4. Thin Lizzy
5. Shades Of A Blue Orphanage

Ik kan je mening alleen maar onderschrijven. Ik ben wel bekend met het oudere werk, maar dit is de eerste Lizzy-plaat die er echt toe doet. Mijn albumcollectie van Thin Lizzy begint hier, al heb ik wel een CD'tje dat het voorgaande werk alleraardigst op 1 schijfje samenvat.

Wat het 'hardheids'-gehalte betreft: Thin Lizzy is van origine natuurlijk een bluesy rockband, maar groeide in de loop der jaren steeds meer uit tot een hardrockband met blues-invloeden. Daardoor konden ze eind jaren zeventig meeliften op de nieuwe lichting van Britse heavy metal-bands, met Thunder & lightning (de laatste plaat met Phil Lynott) als hun hardste wapenfeit.
Niet hun beste, want dat blijft voor mij Black Rose, maar in die periode maakten ze wel uitstekende hardrock, die zich dankzij hun pub- en blues-wortels op een prettige manier onderscheidde van de concurrentie. Wat dat betreft is Thin Lizzy nooit een standaard-hardrockband geweest, maar dat geeft ze juist hun unieke karakter.

Over deze plaat: inderdaad de eerste waarop alle songs goed zijn, met Rosalie en Suicide als toppers. Mooie aanloop daar hun (ook Amerikaanse) doorbraakplaat Jailbreak, maar eigenlijk doet-ie daar nauwelijks voor onder.

Ik vraag me wel af of de Amerikaanse hoesafbeelding hierboven niet moet worden vervangen door de Engelse/Europese hoes. Het lijkt me dat die toch eerder het levenslicht zag... Ik heb een correctie ingediend.

Black Rose is wel de plaat waar ik naar uit kijk in ieder geval. Vanwege hun invloeden op de heavy metal en hits als The Boys Are Back In Town, is het logisch om meer hard werk te verwachten, maar het pakt echt anders uit. Het is niet erg. Ik laat me graag verrassen en moet zeggen dat de stijl van Thin Lizzy me wel ligt.

Het mooie van Lizzy vind ik persoonlijk dat het ergens tussen hardrock en (blues)rock in hangt. Het is nooit geforceerd hard in ieder geval. Om erbij te moeten horen of iets in die geest.Het klinkt allemaal puur en oprecht. Mede door de teksten van Lynott. Die ook nogal afwijken van het standaard hardrock werk. De Ierse rauwheid en oprechtheid klinkt er geweldig in door. Net als bij Rory Gallagher en ook de eerste U2 albums. Dat Ierse sfeertje heeft 'iets'.

Het zou verdraaid nog aan toe eens tijd worden. Fighting is eindelijk een album dat compleet de moeite waard is om te luisteren. Opener Rosalie is in een klap al beter dan de vier voorgaande albums, maar het is pas vanaf Suicide dat de band echt laat horen waar men toe in staat is. Fantastisch gitaarwerk met een romantische Ierse bezieling. King's Vengeance is nog lekker proggy en Spirit Slips Away laat nog wat fijne bluesy invloeden horen. Silver Dollar is me nog wat teveel rock n' roll en ook Freedom Song raakt me niet helemaal, maar Ballad Of A Hard Man is weer genieten geblazen. Nu komen we ergens!

Voorlopige tussenstand:
1. Fighting
2. Vagabonds Of The Western World
3. Nightlife
4. Thin Lizzy
5. Shades Of A Blue Orphanage

Voor degenen die het niet wisten: Rosalie is een cover van Bob Seger. Maar het origineel is heel moeilijk te vinden omdat heer Seger het niet nodig vond om Back in '72, het album waar het op stond, opnieuw uit te geven. Is nooit opnieuw gereleased, niet op LP en niet op CD. Ondanks klassiekers als deze Rosalie en de studio-uitvoering van een van z'n bekendste nummers, Turn the page.

Ik vind overigens de versie van Thin Lizzy beter, dat dan weer wel.

Geweldige plaat.

De plaat waarop TL hun niche gevonden lijkt te hebben met onvervalste twin gitaarpartijen, al vind ik hun veelzijdigheid dat dus ook de vier voorgaande albums kenmerkt juist hun sterkste troef.
Maar dit was wel het album dat ze nodig hadden om hun muzikale kwaliteiten in pegels om te zetten, al vloog dit nog niet over de toonbanken.

Wat dus ook hier weer opvalt is dat heerlijke 70’s sfeertje. Spirit Slips Away en Wild One zijn heerlijk meeslepend. Ballad Of A Hard Man, Fighting My Way Back, Rosalie en Suicide schieten op heerlijk overtuigende manier uit de startblokken.
For Those Who Love To Live is een geweldig groovy rocker. King’s Vengeance heeft dat typisch proggy sfeertje dat het eerdere werk zo kenmerkt en Silver Dollar klinkt als een verloren 70’s hit.

Ik heb de originele Amerikaanse Vertigo cd in bezit (voor Vaderdag gekregen met zowat al het andere werk van m’n schatje) en die bevat een alternatieve, iets langere versie van Rosalie vergeleken met de single versie die op de Europese cd’s staat.

Ik vind Thin Lizzy toch echt wel beter worden en speelt nu meer richting mijn verwachtingen. 'Rosalie' vind ik persoonlijk gewoon nog veelte zoet en ik schrok er wel van, had dat toch niet verwacht. Maar toen eenmaal 'For Those Who Love to Live' op kwam en het gitaarwerk de intro vormde van het nummer wist ik het zeker, mijn voorgevoel heeft tegen mij gelogen. En ja hoor, met het nummer 'Suicide', 'Wild One' en 'Ballad of a Hard Man' heeft de band een heel andere kant laten horen, en klonk het toch meer rock. Daar tussen door zijn wat rustigere stukken te proeven maar die voelden niet meer als een blok die in de weg stond, ik nam het wat soepeler mee en het album was verrassend goed. Het begint meer te spelen naar de 'Thin Lizzy' waar ik op gehoopt had, en het klinkt verdomd lekker!

Voorlopige tussenstand:
01. Vagabonds Of The Western World
02. Fighting
03. Nightlife
04. Thin Lizzy
05. Shades Of A Blue Orphanage

Rosalie zoet?

Gewoon een lekkere swingende rocker wat mij betreft, een goede opener voor dit album.