RuudC schreef:
Yes! Het duurde even, maar we zijn er: het eerste echt goede album van Thin Lizzy. Ook Fighting is niet zo hard als ik gehoopt had, maar het luisteren ernaar is een erg fijne ervaring.
Ik kan je mening alleen maar onderschrijven. Ik ben wel bekend met het oudere werk, maar dit is de eerste Lizzy-plaat die er echt toe doet. Mijn albumcollectie van Thin Lizzy begint hier, al heb ik wel een
CD'tje dat het voorgaande werk alleraardigst op 1 schijfje samenvat.
Wat het 'hardheids'-gehalte betreft: Thin Lizzy is van origine natuurlijk een bluesy rockband, maar groeide in de loop der jaren steeds meer uit tot een hardrockband met blues-invloeden. Daardoor konden ze eind jaren zeventig meeliften op de nieuwe lichting van Britse heavy metal-bands, met Thunder & lightning (de laatste plaat met Phil Lynott) als hun hardste wapenfeit.
Niet hun beste, want dat blijft voor mij Black Rose, maar in die periode maakten ze wel uitstekende hardrock, die zich dankzij hun pub- en blues-wortels op een prettige manier onderscheidde van de concurrentie. Wat dat betreft is Thin Lizzy nooit een standaard-hardrockband geweest, maar dat geeft ze juist hun unieke karakter.
Over deze plaat: inderdaad de eerste waarop alle songs goed zijn, met Rosalie en Suicide als toppers. Mooie aanloop daar hun (ook Amerikaanse) doorbraakplaat Jailbreak, maar eigenlijk doet-ie daar nauwelijks voor onder.
Ik vraag me wel af of de Amerikaanse hoesafbeelding hierboven niet moet worden vervangen door de Engelse/Europese hoes. Het lijkt me dat die toch eerder het levenslicht zag... Ik heb een correctie ingediend.