The Stone Roses - The Stone Roses (1989)

Ook ontdekt in 1989, via de single She Bangs The Drums, wat een straight indie pop nummer is, los van de overige nummers die in een psychedelica saus zijn gegoten.

Voor mij is deze 'tijdeloos' gezien er amper 1 zwak nummer te vinden is, OK Elizabeth My Dear is een zeer korte hulde aan Simon & Garfunkel, en Shoot You Down is wel het minste nummer van het album.

Maar al van bij de intro van I Wanna Be Adored weet ik al waar we naartoe gaan, en waar het 48 minuten later zal stoppen... dus een 'classic'

Album dat geboekstaafd staat als een klassieker in de muziekgeschiedenis. Ik hoor een bij wijlen fijn album met leuke arrangementen en een aantal goede tot zeer goede songs (Made of Stone is het prijspaard). Echter het topalbum hoor ik hier vooralsnog niet in helaas. Ik ben wel benieuwd waarom nu net dit album er voor anderen zo bovenuit steekt.

Kende al een paar nummers van The Stone Roses, en vandaag besloten het album maar eens te luisteren. Mijn conclusie is dat dit een zeer goed album is met bijna geen missers, alleen Don't Stop en Fools Gold (in mindere mate) vallen uit de toon. Mijn favoriete liedjes zijn I Wanna Be Adored, She Bangs the Drums, Waterfall, Made of Stone en I Am the Resurrection (met een geweldige outro overigens). Ik geef 4,5 sterren.

Gewoon insane hoe letterlijk elk refrein, elke strofe, elke zanglijn, elk brugje, elk instrumentaal stuk, elke... gewoon zo retecatchy in elkaar zit. En dat in de vorm van een perfecte samensmelting tussen de eerste en tweede summer of love. Wat een tour de force blijft dit

Interessante video over het maken van dit album, met fragmenten uit een groter interview met producer John Leckie.

Fijn album. Niet zo goed als de gemiddelde score doet vermoeden imho, daarvoor is het net iets te braaf. Bij I Am The Resurrection krijg ik ineens het idee dat Kula Shaker daar wel heel goed naar heeft geluistrd.

Wat is precies jouw definitie van braaf?

Ik denk dat hij doelt op nummers als 'Bye Bye Badman' en 'Sugar Spun Sister' die hebben wat lieflijks en, in de oren van sommigen wellicht, wat voortkabbelends.

Van de juffrouw - met een gerust hart - achterin de klas mogen zitten, naast je vriendje. Voorin zaten de lieden met 'hoog klier-risico'.

Ondanks dat het een klassieker is, heb je regelmatig het gevoel dat 't net fff compacter had gekund. Dit album The La's - The La's (1990) - MusicMeter.nl van een jaar later, minder 'psych' iets meer pop, is daar een goed voorbeeld van, net als The Sundays - Reading, Writing and Arithmetic (1990) - MusicMeter.nl - idem, dan iets meer 'dream'.

En dat komt wellicht doordat bijvoorbeeld de nummers die ik noemde een beetje spanning missen. En wat mij betreft ook door het idiote, totaal gezapige, flauwe 'Don't Stop'.

Net als bij medicijnen zou er bij albums een bijsluiter kunnen zitten: innemen naar behoefte - 30 - 35 minuten Stone Roses volstaat voor mij - dan worden er dus nummers geskipt.

Gek genoeg kan ik van bijv Nuggets wel het hele album achtereen horen/draaien, alhoewel bepaalde varianten (spin-offs) ook minder.

Ik heb niet een vastomlijnde definitie van braaf.
In dit geval kleurt het allemaal net iets teveel binnen de lijntjes. Geen gierende, uit de bocht vliegende gitaren, geen zang met een randje.
Het hoeft niet gelijk over de top, maar net iets gruiziger had het album m.i. beter gemaakt.

Ah ok, dan snap ik hem. Maar gruiziger of gierende gitaren vind ik nou niet per se buiten de lijntjes kleuren.

Heb je de opvolger van dit album al geprobeerd? Die wordt over het algemeen wat lager beoordeeld, maar wel een heel ander geluid. In ieder geval "ruiger" gitaarwerk en de zang staat wat meer op de voorgrond.

Bedankt voor de tip Dirruk

Mausie je hebt gelijk dat gruiziger en gierende gitaren niet per definitie buiten de lijntjes kleuren is, maar dat is wel precies wat ik hier mis.

Ze hebben heel erg goed naar the Beatles geluisterd. Maar, wie niet?

The "greatest" band of Great Britain, die helaas al weer snel implodeerde door gedoe over...geld....uiteraard. Door de Britse pers opgehemeld als ware het de nieuwe Beatles die we hier hoorden. Nu in 2022 blijft het debuutalbum slechts overeind door een aantal ijzersterke songs. I Wanna Be Adored, Made of Stone en I Am The Resurrection steken mijlenver uit boven de rest van het matige, wat obligate materiaal. The hype was destijds zwaar overdreven, maar daar hebben Britten vaak patent op.

Hahaha, ken je de rest van de nummers wel? De hele plaat is van voor tot achter briljant.. ik kan het niet anders zeggen. Alles blijft nog steeds fier overeind, en de hype was meer dan terecht.

Yep. Die zanger heeft ook een paar leuke solo albums uitgebracht.

die vind ik dan helaas wel een paar niveaus onder de roses blijven hangen...

Matig? Obligaat? Eens met OOOOO - "Waterfall", "She Bangs the Drums", "This is the One", stuk voor stuk ijzersterke nummers die nog altijd volslagen uniek klinken.

Wat Ian Brown's solo albums betreft vind ik de eerste, "Unfinished Monkey Business", nog altijd de beste.

Tear me apart and boil my bones
I'll not rest 'til she's lost her throne
My aim is true, my message is clear
It's curtains for you, Elizabeth my dear

Toen er nog wat peper in zat. De toonvastheid was nog wel een dingetje voor Ian...

Dit album doorstaat nog steeds de tand des tijds. Bijna onmogelijk 3 nummers te kiezen. Ze zijn allemaal top en ook de bonustracks. Jammer dat het bij dit ene geniale album is gebleven. Inspiratie geweest voor veel indie bands in Engeland.

Om één of andere reden ben ik in een janglepop trip. Paisley underground vooral, maar dit past er toch ook echt in. Ik heb de plaat altijd maar een hit en miss gevonden, maar ik begin het te snappen. Een blueprint voor veel britpop, en ik vind dit, net als Screamadelica ook wel apart omdat ze een mix doen in fools gold die daarvoor praktisch onbestaande was. Twee werelden vermengen, the hacienda dance en rock. Mijn favoriete is made of stone momenteel