Yes - Fragile (1971)

Ik lees in dit stukje dat ze snel met dit album waren, omdat ze financieel aan de grond zaten .... Dat wist ik niet

Orchestral Rock, fantastische term!

Ja, goed he? Onthouden die. Misschien een keertje een 'orchestral rock'-laddertje organiseren, Casartelli?

Elk muziekspel waaraan een gezonde dosis "Soft Machine, Frank Zappa en de Beatles uit de begintijd" mee mogen doen, is allicht welkom.

Hoop reuring trouwens bij een van Yes' minste albums.

...Kraan is trouwens wel echt geinig. Merci voor de tip! (Danke, dus eigenlijk...)

Roundabout, Long Distance Runaround en Heart of the Sunrise. Drie topnummers, maar de rest van het album is nauwelijks interessant, nogal magere opvullers. Jammer, maar Yes doet dat vaker. Close To The Edge is volgens mij de enige echte uitzondering, en mogelijk hun beste album. Zelf hou ik toch het meest van Yessongs, dat is pure nostalgie.

Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #243

Vroeger, en ik weet eigenlijk niet of hij er nog steeds rondhangt, had je op het Leidseplein altijd een man die alles kon met een bal. De bal in de lucht houden met enkel zijn hakken, rondlopen met een bal stilliggend op zijn hoofd, of al hooghoudend een lantaarnpaal inklimmen. Het was echt wonderlijk wat hij allemaal deed, en regelmatig aanleiding om even twee minuten langer te blijven kijken. Elke keer zag ik hem weer een andere truc uit de hoge hoed toveren. En toch zou deze man niet de Arena uitverkopen om daar 90 minuten lang zijn kunsten te vertonen, en doet Ajax, waar de bal de helft van de tijd niet eens in het spel is, dat wel.

Nu gaat de parallel met Yes waarschijnlijk mank in het feit dat ze ongetwijfeld grotere zalen uitverkopen dan mijn eigen favorieten, maar ik vrees wel dat ik er om bovenstaande reden niet tussen zou staan. Dat betekent niet dat ik er niets aanvind: opener ‘Roundabout’ begint erg sterk. Het klinkt misschien belachelijk, maar de eerste minuut vind ik zelfs geweldig. Die verdient verdere uitwerking. Maar vanaf daar begint de tour de force van vaak erg vergezochte composities die overlopen van de geldingsdrang. Riedeltjes, tierelantijntjes en wat ik ervaar als veel ongeduld maken dat de plaat gevoelsmatig lang duurt, terwijl dit niet zo is. Nu snap ik dat dit composities zijn, waar per definitie over nagedacht moet zijn, maar de muziek voelt erg bedacht en weinig spontaan aan. En dat terwijl het bij vlagen best ‘funkt’ en er genoeg mooie klankkleuren te vinden zijn (‘Roundabout’ vanaf 5 minuten b.v.). Jammer dat dat niet verder uitgewerkt wordt en het nummer vanaf 6 minuten verder gaat met een potsierlijke slapsticksolo. Daardoor heb ik het gevoel naar een soort musical of cabaretvoorstelling te luisteren en niet naar een album. En ik houd helemaal niet van musicals.

Als artiesten heel erg goed kunnen spelen, hoop ik dat ze dat vermogen aanwenden om een nieuw niveau van eenvoud te bereiken, tot een diepere essentie te komen, of een nieuwe logica in hun muziek vorm te geven. Niet om zoveel mogelijk kunsten te vertonen of zoveel mogelijk ideeen achter elkaar uit te smeren. Maar dat gebeurt hier mijns insziens wel. ‘Fragile’ onderneemt veel maar gaat nergens heen, het vaardige spel ten spijt. Het voelt bedacht en theatraal aan en ook met de zang kan ik me maar moeilijk identificeren. Fragile is voor mij alles bij elkaar gegooid en daardoor heel weinig dat blijft hangen. De plaat duurt 42 minuten maar na afloop heb je het gevoel dat je minstens 2 uur aan muziek gehoord hebt. Dat is in zekere zin een kwaliteit, maar mij te vermoeiend.

2.5*

Een voorbeeldige goed onderbouwde recentie Gyzzz.

We hoeven hier niet allemaal van het zelfde te houden en passende kritiek op een plaat is prima als het ook sterk onderbouwd is.