Yes - Fragile (1971)

Ummagumma (1969)...

Ze hebben dat systeem trouwens nog lang volgehouden en de ego's zijn nog steeds behoorlijk. Zeker bij Yes en uiteraard de ex-leden.

Ik kan ook niet ontkennen, dat het heel wat fabelachtige muziek heeft opgebracht. Dat, plus dat de betreffende generatie van geen ophouden schijnt te willen weten.....

Deze kwam uit in de tijd dat iedere groep elk jaar wel met een nieuwe plaat kwam. The Yes album kwam uit in maart en deze geloof ik in november. Ik zag ze voor de release van de Yes album in januari 71 in het voor programma van Iron Butterfly in een halfvol De Doelen. 10 maanden later zag ik ze zonder dat Fragile uit was in een uitverkocht Concertgebouw in Amsterdam. Intussen was Wakeman bij de groep gekomen dus het kan wel kloppen dat er nog niet zo veel nieuwe composities waren in die paar maanden die tussen die twee albums liggen.

Het is songmatig een geweldig Yesalbum.
De groep kon met Wakeman in de gelederen wat breder qua sound.

En het zou best kunnen dat er op dat moment niet meer echte songs voor handen waren.
Anderzijds zijn het ook individueel natuurlijk geweldige musici.
Wel gek op een spotlightje. Dus het verbaasd mij ook niet dat het album ingericht is met " ego" stukjes.

Wat een hoog oordeel voor een album met meer fillers dan (welgeteld 3 goede) nummers.


Waarom die korte solostukjes ertussen moeten is tot op heden mij een raadsel. Lever dan een iets korter album af. Hoewel als ze naast nummers 1,4 en 9 het nummer America zouden zetten komt het tot een respectabele speelduur.

Ik vind America een draak, een mislukte poging tot terugkeer naar hun Mk 1 modus, daar was ik beslist niet vrolijker van geworden. Op de keper beschouwd vind ik eigenlijk alleen Cans & Brahms niet om te teren, van de andere "solo"-stukkies vind ik We Have Heaven en The Fish prima in de sfeer van het album passen en de andere 2 ervaar ik niet als storend.

eens, maar prima in de sfeer passen en niet storend is wat anders dan goed.
ik onderschrijf rockfan wel.

Die korte solostukjes hebben mij nooit gestoord, al heb ik het album al geruime tijd niet meer beluisterd. Het zijn voor mij eerder mooie rustpunten in een overvol muzikaal panorama. De lage waardering van Rockfan deel ik dus niet...
Zal het album weer eens opzoeken en beluisteren, maar lager dan 4**** kom ik gegarandeerd niet.

Wij zijn het dus niet eens. Van de solostukjes vind ik Cans & Brahms de minst vervelende. We have heaven juist de irritantste. America vind ik een prima stukje muziek.

Maar toch een stuk beter dan het door Rockfan aangedragen alternatief, iig wat mij betreft. En op die fiets: inderdaad beste Rockfan wij zijn het niet eens maar let's agree to disagree .......

Ik vind zelf die solostukjes ook variëren van melig tot matig, met uitzondering van het prachtige Mood for a day. Zo zou je kunnen zeggen dat vier van de negen nummers op dit album ondermaats zijn, hetgeen toch nauwelijks een goede plaat kan opleveren. Zelf zie ik het echter eerder zo dat dit album zeven heel onbeduidende minuten bevat, terwijl de overige 34 minuten zonder uitzondering behoren tot het beste dat Yes ooit opnam, hetgeen hier in z'n totaliteit een prima album van maakt (en mijn persoonlijke favoriet ná de opvolger hiervan). En die reprise van We have Heaven is trouwens wel èrg effectief...

Eenieder die vandaag ook op luid volume The Fish wilt afspelen?

Een groots bassist is heengegaan...

Huh ? Waar heb je dit gelezen ? Ik weet van een leukemie. Maar dat zou zeer bedroevend zijn..

George Downes heeft het op Twitter gezet, ik las erover op het Steve Hoffman-forum.

Zie het RIP-topic.

Dat volg ik even niet. Het zou naadloos op Fragile of Close To The Edge aan kunnen sluiten. Bovendien bestaan er geen 'marks' binnen deze band, het is meer zo dat er op elk album een andere line-up te horen is (Peter Banks werd op gebruikelijke slinkse wijze eruit gekukeld halverwege de opnames van Time And A Word. Als ik het goed heb werd ie voor een boodschap weggestuurd en was ie bij terugkomst een ex-bandlid, ik moet het weer eens naslaan in het Close To The Edge-boek). Volgens mij zijn alleen Going For The One en Tormato door een en dezelfde band opgenomen en afgeleverd, dus misschien een 'markje' daar. Geloof me, bij deze band ben je je salaris niet zeker.

Yes en Time And A Word zijn volgens mij ook met dezelfde bezetting opgenomen, volgens het boekje bij TAAW speelt Banks gewoon nog alle gitaarpartijen en staat Howe ten onrechte op de hoesfoto van de US release. En noem het hoe je het noemen wilt, die bezetting had een totaal andere benadering dan vanaf Yes Album.

Met Howe wordt de aanpak van Time And A Word abstracter, maar dat album klinkt zeker als een overgang, al pakt het niet overal vlekkeloos uit. En sommige partijen van Banks waren gewist. Dat herinner ik me tenminste van de biografie. In ieder geval heeft Banks de plaat niet afgemaakt.

Tsjonge wat is de nieuwe Wilson versie weer heerlijk van klank en zo ongelofelijk compleet.

Volgend jaar met "Drama" live in Utrecht.

Al die jaren heb ik het gedaan met de belachelijk dun klinkende eerste Atlantic-CD-versie (eind jaren 80 gekocht), maar nu heb ik dan toch de Rhino-remaster (met bovenstaande tracklisting) in huis gehaald. De openbaring qua geluid is niet zo groot als bij Close to the edge, maar ik kan er nu eindelijk weer naar luisteren zonder me te storen aan de gemiste kansen. Maar waar is de single-versie van Roundabout als bonustrack? Zou toch leuk zijn geweest om die erbij te hebben.

Vandaag uit een gratis bak meetgeritst op vinyl.... (vooral voor de hoes dan, de muziek stond mij in m'n herinnering niet zo aan), vanavond nog eens wat rondjes gunnen (het grote probleem met Yes: prachtige hoezen, muziek doet mij niet zo gek veel)

Daar heb je van die mooie lijsten voor Hoes aan de wand voor veel visueel genot. Heb je er tenminste nog wat aan

Mooie lijsten waarvoor Broem? In het beste geval verander ik mijn mening naar deze plaat en apprecieer ik hem naar z'n waarde en anders naar de flyin' tiger achter een nieuw kader voor bij de rest van de collectie op te hangen

Zelfs na het beluisteren van de remaster blijf ik het een zeikplaat vinden: er gebeurt niks revolutionairs (zelfs niet voor die tijd), de keyboards zijn zo saai en de korte solo stukjes mochten er gerust af (brahms?!)

Moet het altijd revolutionair zijn? Het prachtige 'Yes' geluid was al exceptioneel op zichzelf. En 'voor die tijd'? WTF?

Nee AC1 het moet zeker niet revolutionair zijn (slayer, ac/dc maken ook al 30 jaar dezelfde platen)...

En voor die tijd? Eind jaren 60 (laat ons zeggen de periode 1958-1968) is toch de ganse rock evolutie begonnen? (Buffalo Springfield, Neil Young, Rolling Stones, The Beatles, Pink Floyd, Chuck Berry, Little Richard, The Who etc....). Als je dan de muziek van Yes erbij haalt die probeert een eigen geluid te krijgen door de keyboards dan laat mij dit Siberisch koud, ieder z'n meug maar dit was m'n mening hierover

Ieder zijn meug, maar de motivering van jouw mening is niet bepaald sterk.

Door het bezigen van het woord 'revolutionair' frame je het gesprek gelijk al. Er zijn maar weinig bands die volledig vernieuwend zijn. Iedereen bouwt voort op voorgangers. De beste artiesten weten desalniettemin iets eigens aan hun inspiraties toe te voegen, waardoor ze opvallen tussen de grijze meute.

Yes heeft wel degelijk een, voor die tijd, opvallend geluid. Dit is mijns inziens te wijten aan de combinatie van: de falsetto-zang van Jon Anderson, de hoge, psychedelische gitaarpartijen van Howe, de jazzinvloeden -met name Bruford is een echte jazzer- en de agressieve doch strakke baslijntjes van Squire. Het merendeel van de bands die je noemt heeft toch echt een volstrekt andere stijl. Rock is namelijk niet homogeen. Zelfs de oppervlakkige luisteraar zal de door jou genoemde bands niet met Yes verwarren.

Overigens zijn er enkele bands die overduidelijk elementen van het Yes-geluid hebben overgenomen. Denk bijvoorbeeld aan Glass Hammer of The Flower Kings. Dat indiceert deels al wel dat yes iets eigens heeft, dat vervolgens door de voornoemde bands is overgenomen.

Voor het hier geheel ontspoort: fijn dat iedereen z'n favorieten heeft en Yes hoort daar voor mij niet bij

Doch geen kritiek op de kwaliteit van de muziek van Yes, misschien juist m'n motivatie dan, slik ik men commentaar terug in en hou ik het simpel: uitstekende, prima muziek maar niks voor mij...

Iedereen terug tevreden (hopelijk)

Niemand hier heeft moeite met jouw beoordeling. Er zijn genoeg hoog beoordeelde albums die ik ook niet kan waarderen. Als je had gezegd dat je deze plaat 2* geeft omdat je het een zeikplaat vindt, was dat helemaal prima geweest.

Je onderbouwt jouw mening echter met het argument dat deze muziek niet revolutionair is. Het is dan verre van verwonderlijk dat mensen zich allereerst afvragen of dat per se nodig is en daarnaast daartegenover stellen dat Yes wel een combinatie van stijlkenmerken had die anders klonk dan tijdsgenoten. Overigens krijg je dit soort vragen/opmerkingen net zo goed als je een 5* album een mijlpaal, of revolutionair, noemt.Case and Point.

Ik vind het enkel jammer dat je tot twee maal toe de discussie framed. Eerst door het bezigen van het woord revolutionair.(Er zijn maar een handjevol albums/nummers die daaraan voldoen; zo denk ik aan I Feel Love van Donna Summer vanwege de invloed op dancemuziek) en ten tweede door- voor zo ver ik het kan zien- redelijk commentaar daarop als fanboygedrag ("ontspoort") af te doen. Op deze site wordt van je verwacht, en dat staat er als het goed is ook als men zich voor deze site aanmeldt, dat je jouw mening motiveert. Doe dat dan ook! Ga in ieder geval niet als de gebeten hond vluchten als mensen met je in discussie gaan.

Misschien zou je eens kunnen vertellen welke bands/artiesten uit- zegge of spreke- de late jaren 60/ vroege jaren 70 een vergelijkbaar geluid hebben? Dat zou jouw mening namelijk wél enigszins onderbouwen.

Edit Prog Rock Britannia 4 - YouTube. Kijk even naar het stukje van 6:00 tot 8:00, waar Wakeman uitlegt waarom hij lid werd van Yes. Dit geeft deels aan wat hij i.i.g zo uniek vond aan de yes-sound.

ok dan

1: framing? Wtf!? Ik gaf enkel m'n (slecht verwoorde/slecht onderbouwde) mening... aka m'n gedacht over deze plaat

2: fanboy gedrag beschuldig? Ik wou de discussie "gezellig" houden, ik probeerde enkel vanuit m'n standpunt te zeggen waarom het voor mij een "zeikplaat" is (enkel zeggen dat hij een zeikplaat is = beetje makkelijk dus probeer ik een woordje uitleg hierbij te geven)

3: nogmaals als ik iemand beledigd heb: mijn excuses. het is geen slechte muziek maar het is m'n ding niet, revolutionair was verkeerd verwoord... het kan unieke muziek zijn maar mij doet het niks

4: vluchten als een gebeten hond? Ik vind het gewoon een beetje uit de context getrokken: ik moet m'n mening motiveren maar als ik gewoon had gezegd: zeikplaat = prima?

Dus vergeet m'n andere berichten, ik kan het simpel samenvatten:

voor mij persoonlijk een zeikplaat, voor anderen een meesterwerk

Laten we het nu maar over ophouden

Off-topic bericht verwijderd.