Yes - Fragile (1971)

Off-topic bericht verwijderd.

Wat mij betreft de beste plaat van Yes. Maar Close to the Edge komt erg in de buurt.
Toch heeft Yes geen 5*-platen voor mij. Misschien komt daar verandering in, want ik wil even in een Yes-fase zitten. Te beginnen met deze natuurlijk, met die heerlijk gave zang van Anderson. De dikke baslijnen van Squire, het uitstekende drumspel van Bruford en de mooie invulling van Wakeman/Howe.

Ik ben alleen niet zo een fan van Howe's leadgitaar. Ik vind zijn solo's nooit echt mooi klinken. Maar misschien kom ik daar op terug. Want ik kom altijd op alles terug.

Het is wel één van Dean's meest fraaie hoezen, die hij voor deze plaat heeft gemaakt.

Ik vind het jammer van de wat onnodige korte individuele stukken. Alleen Chris Squire' s The Fish vind ik een toevoeging.
Typisch genoeg ben ik nooit heel erg dol geweest op Roundabout. Yes heeft veel beter werk gemaakt.
Maar voor de rest uitstekende songs op Fragile.
Ik mag Steve Howe binnen Yes graag horen. Zolang hij niet te veel pielt, is zijn sound perfect op zijn plek. Hij speelt echt de juiste dingen op het juiste moment en zijn wat jazzygeluid sluit prima aan bij de rest.
Trevor Rabin is dan weer waardevoller voor Yes in de 80's. In die stijl zou Howe niet bekijven. Ik vind zijn werk met Asia ook een stuk minder boeiend.

Roundabout is wel een beetje de Bohemian Rhapsody van Yes (vind ik). Misschien ook wel de reden dat ik deze plaat minder snel op zet.

Maar South Side of the Sky, Long Distance Runaround en Heart of the Sunrise zijn wel echt erg mooi gedaan.

Tja, de korte stukjes. Dat is wat je noemt megalomaan, kom je nu niet meer mee weg, denk ik. Alleen Flower Kings zou nog wel zoiets wagen, en dat dan op een bonuscd gooien. Verder storen de korte stukjes me niet zo, daarvoor zijn de stukjes té kort, hahaha.

Five Per Cent for Nothing is trouwens wel erg gaaf (zeg ik als drummer) en The Fish is ook erg gaaf inderdaad.

Howe had geluk dat Squire de zware riffs speelde, dan valt zijn flinterdunne gitaargeluid wat minder op. Wat een bassist die Squire, doet me ook wat denken aan de zware bassriffs van Martin Turner.

Squire was een gigant inderdaad. Hij was een soort solobassist in de band. Net als Jack Bruce dat in Cream was. Imposante man en vulde Anderson goed aan met zijn stem. Niet iedereen is kapot van hem als backgroundzanger, maar het is een goede match met Anderson. Howe bleef altijd in de lagere regionen.
Heart Of The Sunrise is overigens één van mijn Yesfavo's.

Maar bedoel je daar dan mee:
a. het meesterwerk van Yes (zoals de meeste mensen Bohemian rhapsody ervaren)
b. schromelijk overgewaardeerd (zoals ikzelf Bohemian rhapsody ervaar)
c. ik kan er niet meer naar luisteren want ik heb het al te vaak gehoord in de kroeg / bij de Top-2000 / doordat mijn vriend(in) het steeds op repeat zet [o nee, bij jou in huis is geen CD-speler] (heb ik zelf geen last van want ik luister er sowieso niet naar, ik heb het niet eens in mijn collectie)
d. all of the above?

Niet echt een geluk, eerder een kwestie van een weloverwogen geluidsontwerp zou ik zeggen. En flinterdun lijkt me wel wat overdreven.

Voornamelijk a en c. Overgewaardeerd vind ik wel wat ver gaan.



Ik kan gewoon geen fan worden van zijn sound. Net als bij Asia. Maar bij vlagen klopt het dan wel weer. Misschien is flinterdun niet het juiste woord.

Zijn geluid heeft weinig body, bedoel je misschien ? Dat komt doordat hij altijd speelde op van die dikke semi-akoestiese Gibsons. Daarop blijft het geluid lekker open klinken en kan je al z'n gepriegel goed volgen .....

Steve Howe is voor mij toch een enorme gitaarvirtuoos . Technisch zeer sterk maar in zijn gitaarspel zit toch zeer veel gevoel en emotie.

De laatste weken heb ik mijn oude jaargangen (jaren '60 en '70) van stripweekblad PEP weer eens uit de kast getrokken. Elke week stond er ook een artikeltje van Jan de Rooij over bandjes ('beatgroepen', zoals ze omschreven werden ) in.
Ik ben nu in 1972 aanbeland en kom een artikel tegen over Yes, vlak nadat ze Fragile uitgebracht hebben. Superleuk om te lezen:
Yes-pep

Op facebook heb ik een top tien van Yesalbums neergezet, al een week of twee geleden. Daar staat FRAGILE op plek 5. Prima album van YES, maar....er zijn betere...

Schitterend! Die tekening had ik nog nooit eerder gezien trouwens.

Geweldig, FrodoK ! Ik heb de Pep indertijd verslonden, maar was nog te jong om Yes (en "zwaardere" muziek in het algemeen) te kunnen waarderen. Prachtig om het zó in te halen!

Leuk, he!
Ik hoopte ook nog op een artikeltje over Genesis, maar die kom ik vooralsnog niet tegen...

AC1: de tekening is van Peter de Smet, dezelfde tekenaar van De Generaal. Compleet andere stijl, compleet andere humor, en een compleet ander topic

......... en Joris PK, de held uit Transandijvië.

Mijn sig komt uit gesprek in een Joris PK boek:
[figuur 1] "Hoe kan ik u danken meneer ........ ?"
[figuur 2] "Droombolus, Zacherias Droombolus !"

En alhoewel ik Close To The Edge de beste Yes plaat, blijft Fragile toch de favoriet. Ik heb gelukkig nog een CD spelert waarmee je kan programmeren en zonder de Blikjes Bramen van Wakeman is het gewoon een geweldig album.

Het bevat onbetwist hun beste werk, maar jammerlijk wat ontsiert door de ego stukjes, waarvan ik alleen The Fish goed kan hebben.
Yes was top als geheel. Technisch uitmuntende musici, maar vaak behoefte aan "hoor mij effe".
Daarom heb ik Close To The Edge wat hoger zitten.
Terwijl de compacte composities hier er zeker niet voor onder doen.

Een goed album, maar het pakt me wel wat minder dan het voorgaande werk. Misschien heeft het met de verwachtingen te maken, misschien is er ook wel iets anders aan de hand. Wel heb ik de indruk dat Kaye meer een deel van de band uitmaakte en Rick Wakeman een trukendoos opentrekt. Alsnog heeft Fragile fraaie songs te bieden. Sommige instrumentals zijn ook prima, maar even vaak wordt de vaart eruit gehaald door vervelend gepiel. Cans of Brahms is niet slecht, maar het heeft eigenlijk niks te zoeken hier. Wat mij betreft moet Yes zich nu toch weer een beetje opnieuw gaan uitvinden.

Tussenstand:
1. The Yes Album
2. Yes
3. Time And A Word
4. Fragile

Er was destijds heel weinig tijd om Fragile te maken, vandaar dat de volwaardige songs afgewisseld worden met kleinere solowerkjes. Maar de langere nummers gaan wat mij betreft gewoon door op de ingezette lijn van The Yes Album, om op de volgende plaat Close To The Edge tot een eerste apotheose te komen.

Mood for a Day beschouw ik wel als een klassieker voor gitaarmuziek en The Fish is ook smullen. Dat stukje van Jon Anderson is erg leuk, Bill Bruford kortstondig 'freaken' en alleen Rick Wakeman vind ik niet meer dan leuk; kan dat ook niet zo in het geheel plaatsen. Er zijn verder ook bands waarvan de individuele leden complete plaatkanten aan zichzelf wijden onder bandnaam. Die langere stukken op Fragile worden prima ingeleid of afgewisseld met de solostukjes en per eindsaldo is Fragile mijn favoriete Yes album. Nog altijd niet op CD maar LP met in de binnenhoes een mini-boekwerk waar de leden iets van zichzelf laten zien.

Vraagje aan de Yes kenners (wat ik duidelijk niet ben). Heeft Steve Howe nog ander werk gemaakt vergelijkbaar met Mood for a day?

Clap van de voorafgaande plaat The Yes Album ligt het meest voor de hand. Lekker jazzy ook. Of Masquerade van het veel later uitgebrachte album Union.

Een sprong een het diepe is natuurlijk een solo-album van Howe. Zelf ken ik alleen de eerste twee. Beginnings heeft een fraai akoestisch solostuk in de vorm van Ram. Van The Steve Howe album komt vooral All's a chord wel in de buurt. Maar ondanks het akoestische begin komt daar later een full backing band bij, en dat geldt voor het merendeel van die albums. Bovendien zingt-ie zelf op die albums en dat is een minder goed idee...
Nog een laatste tip is het nummer Corkscrew. Van veel latere datum (uit de 21ste eeuw zelfs) maar eveneens prachtig.

Ik vermoed dat je interesse vooral uitgaat naar Howe's akoestische stukken, maar mocht je je willen verdiepen in zijn (ook elektrische) gitaarwerk, dan is deze top 10 een aardige starter voor een nadere kennismaking. Steve Howe is echt wel een van de beste en meest veelzijdige gitaristen in de rockhistorie.

Mijn initiële gedachte was ook 'te weinig echte songs', maar bij meerdere luisterbeurten valt toch altijd op dat ook de instrumentaaltjes enkele ware pareltjes bevatten. Vooral het baswerk op The Fish (Shindleria Praematurus) en het gitaarwerk op Mood For A Day is fenomenaal. Wat ook intrigeert, zijn de klassieke invloeden die in de composities beginnen door te schemeren. Time And A Word had een orkest, maar Heart Of The Sunrise klinkt veel meer als iets dat door een orkest uitgevoerd hoort te worden. Het is ook deze afsluitende track met zijn furieuze baspassages (deed me wat denken aan hoe Rush later Cygnus X-1 zou doen) die hier met het goud vandoor gaat en niet het eveneens fenomenale Roundabout. Laatstgenoemde track was een van de eerste songs ooit waardoor ik me ben gaan verdiepen in de basgitaar als instrument, omdat ik nog nooit eerder zulke klanken had gehoord.

Tussenstand:
1. The Yes Album
2. Fragile
3. Time And A Word
4. Yes

Bedankt, ga ik checken gaucho!
edit: inmiddels geluisterd. Bedankt voor de linkjes. Ik heb er van genoten.

Met name van Masquerade en All's a chord, maar helemaal van Corkscrew. Dankzij jouw tip vond ik op Spotify daardoor het solo, grotendeels akoestiche, album "Motif, vol. 1" uit 2008 wat volgens mij wel meer mooie herbewerkingen bevat. De stijl en setting bevalt zeker. Ram en Clap staan er ook op.
Zeker een indrukwekkend gitarist. Daar werd ik voor het eerst bewust van door, uiteraard, Innuendo.
Die top 10 ga ik later ook nog zeker beluisteren.

Toevallig op de website van De Boerderij gevonden.
Leuk om te weten .......... Het verhaal achter de platenhoes.
Het verhaal achter de platenhoes: Fragile (1971) - YES - Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer - cultuurpodiumboerderij.nl

Roudabout , Long Distance Runaround, The Fish en Heart of the Sunrise zijn vier absolute topnummers van Yes. Ook op het live album Yesssongs zijn de langere uitvoeringen van deze nummers fenomenaal uitgevoerd. De rest van Fragile is wat mij betreft nauwelijks de moeite waard.