Yes - Fragile (1971)

Off-topic bericht verwijderd.

Wat mij betreft de beste plaat van Yes. Maar Close to the Edge komt erg in de buurt.
Toch heeft Yes geen 5*-platen voor mij. Misschien komt daar verandering in, want ik wil even in een Yes-fase zitten. Te beginnen met deze natuurlijk, met die heerlijk gave zang van Anderson. De dikke baslijnen van Squire, het uitstekende drumspel van Bruford en de mooie invulling van Wakeman/Howe.

Ik ben alleen niet zo een fan van Howe's leadgitaar. Ik vind zijn solo's nooit echt mooi klinken. Maar misschien kom ik daar op terug. Want ik kom altijd op alles terug.

Het is wel één van Dean's meest fraaie hoezen, die hij voor deze plaat heeft gemaakt.

Ik vind het jammer van de wat onnodige korte individuele stukken. Alleen Chris Squire' s The Fish vind ik een toevoeging.
Typisch genoeg ben ik nooit heel erg dol geweest op Roundabout. Yes heeft veel beter werk gemaakt.
Maar voor de rest uitstekende songs op Fragile.
Ik mag Steve Howe binnen Yes graag horen. Zolang hij niet te veel pielt, is zijn sound perfect op zijn plek. Hij speelt echt de juiste dingen op het juiste moment en zijn wat jazzygeluid sluit prima aan bij de rest.
Trevor Rabin is dan weer waardevoller voor Yes in de 80's. In die stijl zou Howe niet bekijven. Ik vind zijn werk met Asia ook een stuk minder boeiend.

Roundabout is wel een beetje de Bohemian Rhapsody van Yes (vind ik). Misschien ook wel de reden dat ik deze plaat minder snel op zet.

Maar South Side of the Sky, Long Distance Runaround en Heart of the Sunrise zijn wel echt erg mooi gedaan.

Tja, de korte stukjes. Dat is wat je noemt megalomaan, kom je nu niet meer mee weg, denk ik. Alleen Flower Kings zou nog wel zoiets wagen, en dat dan op een bonuscd gooien. Verder storen de korte stukjes me niet zo, daarvoor zijn de stukjes té kort, hahaha.

Five Per Cent for Nothing is trouwens wel erg gaaf (zeg ik als drummer) en The Fish is ook erg gaaf inderdaad.

Howe had geluk dat Squire de zware riffs speelde, dan valt zijn flinterdunne gitaargeluid wat minder op. Wat een bassist die Squire, doet me ook wat denken aan de zware bassriffs van Martin Turner.

Squire was een gigant inderdaad. Hij was een soort solobassist in de band. Net als Jack Bruce dat in Cream was. Imposante man en vulde Anderson goed aan met zijn stem. Niet iedereen is kapot van hem als backgroundzanger, maar het is een goede match met Anderson. Howe bleef altijd in de lagere regionen.
Heart Of The Sunrise is overigens één van mijn Yesfavo's.

Maar bedoel je daar dan mee:
a. het meesterwerk van Yes (zoals de meeste mensen Bohemian rhapsody ervaren)
b. schromelijk overgewaardeerd (zoals ikzelf Bohemian rhapsody ervaar)
c. ik kan er niet meer naar luisteren want ik heb het al te vaak gehoord in de kroeg / bij de Top-2000 / doordat mijn vriend(in) het steeds op repeat zet [o nee, bij jou in huis is geen CD-speler] (heb ik zelf geen last van want ik luister er sowieso niet naar, ik heb het niet eens in mijn collectie)
d. all of the above?

Niet echt een geluk, eerder een kwestie van een weloverwogen geluidsontwerp zou ik zeggen. En flinterdun lijkt me wel wat overdreven.

Voornamelijk a en c. Overgewaardeerd vind ik wel wat ver gaan.



Ik kan gewoon geen fan worden van zijn sound. Net als bij Asia. Maar bij vlagen klopt het dan wel weer. Misschien is flinterdun niet het juiste woord.

Zijn geluid heeft weinig body, bedoel je misschien ? Dat komt doordat hij altijd speelde op van die dikke semi-akoestiese Gibsons. Daarop blijft het geluid lekker open klinken en kan je al z'n gepriegel goed volgen .....

Steve Howe is voor mij toch een enorme gitaarvirtuoos . Technisch zeer sterk maar in zijn gitaarspel zit toch zeer veel gevoel en emotie.