menu

Yes - Tormato (1978)

mijn stem
3,14 (191)
191 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Atlantic

  1. Future Times / Rejoice (6:45)
  2. Don't Kill the Whale (3:56)
  3. Madrigal (2:23)
  4. Release, Release (5:46)
  5. Arriving UFO (6:03)
  6. Circus of Heaven (4:29)
  7. Onward (4:02)
  8. On the Silent Wings of Freedom (7:47)
  9. Abilene * (4:02)
  10. Money * (3:15)
  11. Picasso * (2:12)
  12. Some Are Born * (5:42)
  13. You Can Be Saved * (4:20)
  14. High * (4:30)
  15. Days * (1:00)
  16. Countryside * (3:11)
  17. Everybody's Song * (6:48)
  18. Onward [Orchestral Version] * (3:06)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 41:11 (1:19:17)
zoeken in:
avatar van aarrtentonny
3,5
Toch wel leuk hoe Yes liefhebbers in twee kampen zijn verdeeld vanwege dit album en "Tales from topographic oceans". Persoonlijk vind Ik Tales.... samen met "Relayer" en Close to the edge" het beste wat de band ooit heeft uitgebracht. Met "Gong for the one" werden de nummers iets toegangkelijker wat zij op "Tormato" hebben doorgetrokken. Ondanks dit feit is het nog steeds onmiskenbaar Classic Yes. Dit album is zeker niet zo middelmatig als velen denken. De nummers zijn wat compacter maar de muziek is nog steeds erg goed. Het enige minpuntje op dit album is het tenenkrommende "Circus of heaven". Voor de rest is dit album toch nog redelijk te pruimen.

avatar van bikkel2
2,5
Nou, eindelijk...eindelijk... is ie de reveu gepasseerd, de enige voor mij nog onbekende Yesplaat.
Het werd hoog tijd, want je kunt wel een Yeskenner uithangen en vergelijkingen trekken, maar wees wel op de hoogte van de gehele discografie......dus bij deze.

Tormato was de opvolger van het uitstekende Going For The One. Een plaat die wat meer down to earth klonk(geen straf) en de terugkeer van Rick Wakeman betekende(voor velen de toetsenist van het 1e uur.)
Diezelfde Wakeman speelt een discutabele rol op dit album.
Toen Rick tijdens de opnames er wel eens vandoor ging om stiekem fish &chips te scoren, hebben zijn macrobatische collega's voor straf vast aan zijn toetsengeluid zitten rommelen, of tomaten in zijn keyboards gestopt.... ik weet het niet, maar het klinkt niet lekker.
Fletse, iele en hoge sounds, het is echt niet prettig om aan te horen, en dat voor een grootheid als Wakeman. Erg jammer.
Maar ook songmatig is Tormato teleurstellend. De pretentie is er wel, maar Yes weet niet zo goed waar het heen moet.
De opener Future Times/Rejoice is muzikaal wellicht 1 van de betere stukken, maar tekstueel vliegt Anderson helemaal uit de bocht. Een boodschap verkondigen deed ie al eerder, maar hier is het ronduit lachwekkend.
Don't Kill The Whale is realistischer en nobel, maar muzikaal is het hier niet bijzonder.
De groep is hier duidelijk op zoek naar een hit, met een hip ritme(voor 1978 begrippen) maar meer dan een vlot deuntje met hier en daar wat leuke invalshoeken is het niet.
Madrigal is een kort vullertje met Steve Howe op de acoustische gitaar. Een mooi klein liedje, maar verder niet bijzonder.
Release Release. De titel deed mij het ergste vermoeden, maar in de praktijk is het een prima song. Het rockt en swingt en Howe speelt een erg lekkere riff hier.
Maar de euforie wordt dan aardig om zeep geholpen door Arriving UFO. Een werkelijke draak en Wakeman haalt zijn vreselijkste geluid ever tevoorschijn. Howe is Koning pieler hier.
Circus Of Heaven is jammerlijk ook niet sterk. Het zoete gehalte en de kinderstem van ik meen de zoon van Jon Anderson, helpt bepaald niet mee.
Het prachtige Onward trekt de boel weer wat recht. Een geweldige ballad en hier heeft Wakeman wel zijn sound voor elkaar.
Afsluiter On The Silent Wings Of Freedom is in intentie aardig, maar in die ruim zeven minuten komt het niet echt tot iets magisch. Je hoort wel de ambitie, maar het mist een duidelijke visie.

Ik kom dan niet verder dan een matig oordeel. Het is echt het einde van een tijdperk, dat hoor je ook heel duidelijk terug. Te geforceerd allemaal, verkeerde keuzes, en slechts een paar lichtpuntjes. Onward mag zelfs gezien worden als een bescheiden klassiekertje.
Ik snap nu eigenlijk wel dat deze line-up uitelkaar viel.

avatar van LucM
3,0
Yes heeft zowel sterke als matige albums uitgebracht en Tormato vind ik één van de matige albums. Het album mist visie en moet het meer hebben van de virtuositeit dan van het songmateriaal. Het maakt mij meer een nerveuze dan een sfeervolle indruk en uiteindelijk weten slechts enkele songs tijdens de volle lengte te boeien zoals Release, Release en Onward, de inspiratie was een beetje zoek.

avatar van Dibbel
3,0
Binnenkort weer eens door de Yes-catalogus heen.
Dit is de eerste dan maar eens, omdat ik deze nog op LP heb.
Aantal keren gedraaid weer de laatste weken.
Maar net als vroeger en altijd eigenlijk weet deze plaat mij niet echt te pakken.
Je hoort allemaal wel dat het fantastische instrumentalisten zijn en dat het muzikaal goed in elkaar zit, het probleem is alleen dat de songs (weer niet) blijven hangen.
Daarbij klinkt het keyboardgeluid me hier te freakerig en te ijl.
Regelmatig moet ik verlangend naar mijn nagels kijken (zeker bij Release Release) en dat lijkt me niet de bedoeling.
De bas klinkt overigens over het algemeen wel lekker.

Beste nummers vind ik uiteindelijk dan nog de 'hit' Don't Kill The Whale, de ballad Onward, de openers Future Times/Rejoice en toch ook wel On The Silent Wings Of Freedom.
Arriving UFO is een draak en van Release, Release word ik vooral erg zenuwachtig.

Toch wacht ik nog heel even met hem terug te doen naar de zolder.
Op vinyl.

avatar van bikkel2
2,5
En toen was het snel over met de Yes in deze samenstelling.
Je hoort het er ook wel vanaf. Te krampachtig en te gezocht.
Dit kon nog in de eerste helft van de jaren 70, maar tijden begonnen te veranderen.
Toch typisch dat de voorganger Going For The One een stuk geinspireerder klinkt en deze kwalitatief een stuk minder is.
Het zegt ook wel wat over de wisselvalligheid van Yes. Zou ook niet veranderen.
En samenstellingen bleven veranderen. Aparte band, die je echt kan betoveren, maar ook kan irriteren.

WPE
Ja, inderdaad: een nerveus album, dat is het juiste woord. En inspiratieloos, bijzonder inspiratieloos zelfs. Uitzondering is wel het wonderschone Onward.
Maar verder ook iele hoge synthesizer geluiden, bepaald niet mooi. Kortom: een album voor de die-hards, the core fans of Yes...

AC1
Die zouden de eerste moeten zijn om het album de grond in te boren ...


Ik denk dat het album meer iets is voor de Jon Anderson solo fan. Denk aan Song Of Seven, Animation, 3 Ships, ... Albums met korte, meer aardse, vrolijkere, flauwere nummers.

WPE
ac1...daar heb je eigenlijk wel een punt...

avatar van Rufus
4,0
Het eerste deel heeft een fantasties drumstel geluid. Knalde werkelijk de speakers uit.
Ik had toen wel een goede geluidsinstallatie en heb deze op LP.
In tegenstelling tot Relayer welke ik een iel geluid vind hebben.

avatar van LucM
3,0
Het album met bonustracks onlangs beluisterd en die trekken het niveau een beetje op. Yes had beter een aantal goede bonustracks op hun reguliere album geplaatst ipv. een miskleun als Arriving UFO.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Twee kampen hier, het is al eerder gezegd, maar na mijn enthousiasme voor de meeste platen uit de klassiek-symfonische periode van Yes vind ik mijzelf enigszins tot mijn eigen verbazing ook hier terug bij de liefhebbers. Het klinkt allemaal behoorlijk anders dan de plaatkantlange suites uit het verleden, zowel qua composities als qua arrangementen als qua intentie, maar er zitten genoeg tempo-veranderingen en kleurrijke arrangementen en afwisseling in om er toch herkenbaar Yes van te maken, althans voor míjn oren. (Mijn ogen brengen mij daarentegen meteen in het kamp der mensen die dit een foeilelijke hoes vinden.)
        Veel van mijn waardering voor dit album hangt samen met de heerlijke sound ervan, met het drumwerk dat afwisselend rechttoe-rechtaan en swingend is, de gitaar die soms functioneel is en soms heerlijke "draaiende" riffs produceert (zoals op Don't kill the whale vlak voordat het "Cetacei"-stuk begint), bovenal die superbe bas van Chris Squire die overal omheen zoemt, en alleen Rick Wakemans toetsen zijn af en toe een beetje cheesy – het enige echt beroerde moment van het hele album is zijn laffe solo op keyboard (standje "Flügelhorn") op het verder zo mooie Onward. (Luister naar Longer van Dan Fogelberg voor de afschuwelijkste flügelhornsolo ooit.) Maar ook de composities vind ik niet slecht, met de twee openers als hoogtepunten en eigenlijk geen enkel skipnummer. Nee, dit is voor mij een intrigerende en spannende plaat, en ik vind het gewoon jammer dat ze niet op dit pad verder zijn gegaan, want met deze stevige muziek die toch nergens de makkelijkste weg kiest zouden ze misschien ook wel commercieel bestaansrecht hebben gehouden.
        Bij de bonustracks op de Rhino-re-release uit 2004 is er duidelijk niet beknibbeld op de kwantiteit; de kwaliteit varieert nogal, maar het is in ieder geval leuk om de vroege versies te horen van nummers die op latere platen van Yes, Anderson en Howe terecht zijn gekomen, en Picasso en Countryside zijn uitgesproken mooie aanvullingen op het reguliere album. De laatste bonustrack (de orkestrale versie van Onward ) wordt trouwens niet vermeld op de hoes of in het boekje van mijn uitgave, maar staat wel gewoon op de CD.

4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Twee kampen hier, het is al eerder gezegd, maar na mijn enthousiasme voor de meeste platen uit de klassiek-symfonische periode van Yes vind ik mijzelf enigszins tot mijn eigen verbazing ook hier terug bij de liefhebbers. Het klinkt allemaal behoorlijk anders dan de plaatkantlange suites uit het verleden, zowel qua composities als qua arrangementen als qua intentie, maar er zitten genoeg tempo-veranderingen en kleurrijke arrangementen en afwisseling in om er toch herkenbaar Yes van te maken, althans voor míjn oren. (Mijn ogen brengen mij daarentegen meteen in het kamp der mensen die dit een foeilelijke hoes vinden.)
        Veel van mijn waardering voor dit album hangt samen met de heerlijke sound ervan, met het drumwerk dat afwisselend rechttoe-rechtaan en swingend is, de gitaar die soms functioneel is en soms heerlijke "draaiende" riffs produceert (zoals op Don't kill the whale vlak voordat het "Cetacei"-stuk begint), bovenal die superbe bas van Chris Squire die overal omheen zoemt, en alleen Rick Wakemans toetsen zijn af en toe een beetje cheesy – het enige echt beroerde moment van het hele album is zijn laffe solo op keyboard (standje "Flügelhorn") op het verder zo mooie Onward. (Luister naar Longer van Dan Fogelberg voor de afschuwelijkste flügelhornsolo ooit.) Maar ook de composities vind ik niet slecht, met de twee openers als hoogtepunten en eigenlijk geen enkel skipnummer. Nee, dit is voor mij een intrigerende en spannende plaat, en ik vind het gewoon jammer dat ze niet op dit pad verder zijn gegaan, want met deze stevige muziek die toch nergens de makkelijkste weg kiest zouden ze misschien ook wel commercieel bestaansrecht hebben gehouden.
        Bij de bonustracks op de Rhino-re-release uit 2004 is er duidelijk niet beknibbeld op de kwantiteit; de kwaliteit varieert nogal, maar het is in ieder geval leuk om de vroege versies te horen van nummers die op latere platen van Yes, Anderson en Howe terecht zijn gekomen, en Picasso en Countryside zijn uitgesproken mooie aanvullingen op het reguliere album. De laatste bonustrack (de orkestrale versie van Onward ) wordt trouwens niet vermeld op de hoes of in het boekje van mijn uitgave, maar staat wel gewoon op de CD.


Oef . Ik was al bang dat ik alleen deze Tormato kon waarderen . Krijgt onterecht te weinig stemmen. Ok . Dit is geen YES a la Close To The Edge , maar Yes weet toch nog steeds zeer degelijk songmateriaal te brengen. Sorry het blijft een 4x plaat

avatar van bikkel2
2,5
Ik zit in het kamp "No" tegen deze Yes.
Na het gretige en bij vlagen erg sterke Going For The One, lijkt Yes maar niet uit de startblokken te kunnen komen.
Met enkele lichtpuntjes daargelaten is het comporisch wat teleurstellend imo.
Wakeman's nieuwere sounds zijn ook discutabel en Anderson ( toch al vaak op het randje) gaat mij tegen staan als hij teveel op de prediktour gaat.
Onward is een heel mooie ballad van Squire en de afsluiter On The Silent Wings Of Freedom heeft wel iets van de oude Yesmagie.
Maar teveel zwak materiaal uiteindelijk. Teleurstellende plaat.

avatar van LucM
3,0
Het is toch merkwaardig dat heel wat goede bonustracks niet op het reguliere album zijn terecht gekomen terwijl een aantal zwakke tracks als bv. Arriving UFO er wel op kwamen.

avatar van musician
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Bij de bonustracks op de Rhino-re-release uit 2004 is er duidelijk niet beknibbeld op de kwantiteit; de kwaliteit varieert nogal, maar het is in ieder geval leuk om de vroege versies te horen van nummers die op latere platen van Yes, Anderson en Howe terecht zijn gekomen, en Picasso en Countryside zijn uitgesproken mooie aanvullingen op het reguliere album. De laatste bonustrack (de orkestrale versie van Onward ) wordt trouwens niet vermeld op de hoes of in het boekje van mijn uitgave, maar staat wel gewoon op de CD.

Vreemd, 9 bonustracks, had hier niet wat meer mee kunnen worden gedaan? Going for the one heeft ook al een behoorlijke extra 'bezetting'.

De kwaliteit is wisselend, dat geef ik toe. Maar er is toch onversneden een heel arsenaal aan oude (rond die tijd) Yes muziek opengetrokken. Met een beetje goede wil en een goede aanpak, had hier een alleraardigst "gevonden" album van kunnen worden gemaakt. Maar iemand had er voor moeten gaan zitten, het had aangevuld moeten worden, nogal wat aan bijgestuurd. Voor de ware fan had het een leuke aanvulling geweest.

Nu klinkt het wat onaf en niet heel erg aantrekkelijk. Verdwijnt allemaal een beetje in stilte. Had beter gemoeten.

avatar van RuudC
3,0
Waarom fans hier afhaken, snap ik heel goed. Toch ga ik nog niet morrend in dat kamp zitten. Tormato is voor mij wel duidelijk een stap in de verkeerde richting en ik blijf het nog lastig vinden te bepalen wat er verkeerd gaat. Ik denk uiteindelijk dat de songs te compact en weer te hectisch zijn. Er is zoveel wat de heren in die paar minuten willen stoppen dat het liedje zelf een beetje vergeten wordt. Het klinische geluid lijkt wel hetzelfde als dat van Going For The One, maar ook dat staat hier al wat tegen. Tegen het einde komen er nummers voorbij die al wat meer de moeite waard zijn, maar over het algemeen voelt het wat onbevredigend aan. Ik ben er wel achter dat Yes weinig meer hoeft te doen dan vooral wat gestructureerder te werk te gaan.


Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Going For The One
4. Yes
5. Time And A Word
6. Tales Of Topographic Oceans
7. Fragile
8. Relayer
9. Tormato

avatar van bikkel2
2,5
Hier eindigde het voorlopig ook betreft deze bezetting, die voor velen als de meest aansprekende wordt gezien. Voor mij bijna, want hoewel Allan White een uitstekende drummer is, wint hij het nooit van Bill Bruford. Maar dat is ook niet voor niets één van de betere drummers ooit.

Ik begrijp ook wel enige frustratie in het Yeskamp na deze plaat. Wakeman verliet de band maar weer en ook Jon Anderson vond het welletjes geweest.

avatar van lennert
4,0
Ik heb er niet zoveel issues mee. Ja, de productie voelt wat lichtjes aan, waardoor het nergens zo vol en episch klinkt als op de voorgaande albums, maar het songmateriaal is toch niet zo slecht? Het is iets meer poppy, maar vooral het gitaarwerk van Howe en de zang van Anderson zijn nog steeds subliem. Madrigal is een prachtige track en de meer directe rockende aanpak van Don't Kill The Whale en Release, Release bevallen eigenlijk ook prima,

De voornaamste kritiek die ik zou uiten is dat het allemaal goed is, maar niet geniaal. De songs hebben nog steeds wel schwung en klinken in hun uitgeklede vorm nog steeds onmiskenbaar als Yes. Het is vooral dat ik ze toch beter vind als het allemaal wat grootser uitgepakt wordt, maar ik kan hier toch echt nog van genieten. Circus Of Heaven zit wel een beetje op het randje van te whimsical.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Fragile
5. Time And A Word
6. Tales From Topographic Oceans
7. Yes
8. Tormato
9. Relayer

avatar van Edwynn
3,5
Tormato vind ik ook niet zo slecht als sommigen ons willen doen laten geloven. Van Andersons teksten keek ik al niet meer op. Het cheesy toetsenwerk vind ik juist te gek. Een beetje over de top maar dat is toch leuk? Don't Kill The Whale is denk ik wel het prijsstuk. Rechttoe rechtaan maar wel met een zeer fraai uitgewerkt middenstuk. Circus Of Heaven volgt de zweverige aanpak van Topographic Oceans maar dan een stuk minder uitgesponnen natuurlijk. Zeer sfeervol gedaan. Ook UFOs vind ik erg leuk. Bomvol gitaar- en toetsen gymnastiek. Natuurlijk is dit allemaal alweer mosterd na de maaltijd met die fantastische voorgeschiedenis maar voor de afwisseling vind ik dit toch een hele aardige plaat.

avatar van heartofsoul
4,0
Dit is zonder meer een geslaagd album, zij het met enige kanttekeningen, die alle al in de voorgaande berichten zijn gemaakt. Ten eerste moet je natuurlijk van Jon Anderson's aparte teksten en ook van zijn stemgeluid houden om het album ten volle te kunnen genieten. Dan wat betreft de composities die ik van een heel behoorlijk niveau vind, alleen zijn ze wat compacter dan die op de succesalbums.
Wat het instrumentale aspect betreft: ik vind ik vooral het spel van Steve Howe zeer geslaagd en Alan White is ook hier een goede drummer. Jammer inderdaad van de niet altijd even geslaagde verrichtingen van Rick Wakeman. De plaat in zijn geheel spreekt echter, nadat ik langer dan 20 jaar niet geluisterd had, nog steeds tot mijn verbeelding. Ik draaide laatst de cd-remaster uit 2004 met al die bonusnummers, waarvan ik sommige best de moeite waard vind.

avatar van Arjan Hut
4,5
Briljante plaat.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Yes - Tormato (1978) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Yes - Tormato (1978)
Het in 1978 verschenen Tormato staat bekend als een van de allerslechtste albums van de Britse symfonische rockband Yes, maar met de oren van nu kom ik tot een hele andere conclusie

Nadat de symfonische rock in 1977 door de Britse punkbeweging dood was verklaard, kwam de Britse band Yes in 1978 op de proppen met Tormato. Het album zou het einde van de klassieke bezetting van de band betekenen en staat in de boeken als een draak van een album. Het was ook mijn associatie met een album dat ik destijds nauwelijks heb beluisterd, maar 44 jaar later vind ik Tormato helemaal niet zo slecht. Integendeel zelfs. De leden van de band spelen op Tormato als vanouds maar kiezen voor wat compactere songs, die door het frisse toetsenwerk moderner klinken dan het werk uit de vroege jaren 70. Niet alles op Tormato is raak, maar het album is echt veel beter dan de geschiedschrijving ons doet vermoeden.

Toen ik in 1978 naast de hardrock ook de symfonische rock ontdekte, was de Britse band Yes al snel een van mijn favoriete bands. Op advies van andere fans van de band richtte ik me als jonge puber op The Yes Album uit 1970, Fragile uit 1972, Close To The Edge uit 1972 en Yessongs uit 1973. Hierna kwamen ook de andere albums van de band aan de beurt en ik denk dat het inmiddels al 1979 was toen ik het in 1978 verschenen Tormato aanschafte. Ik vond het destijds met afstand het slechtste Yes album en het is dan ook niet zo gek dat de lp er decennia later nog altijd puntgaaf uit ziet.

Na Tormato kwam nog het met totaal verschillende bezettingen gemaakte Drama uit 1980 en 90125, maar hierna heb ik nooit meer een Yes album aangeschaft, buiten de Steven Wilson remixes van de vroege albums van de band. De laatste tijd ben ik Yes wat aan het herontdekken en kwam uiteindelijk ook Tormato weer eens voorbij.

Het album met de bijzondere cover (van de hand van voor Yes vertrouwde Hipgnosis) was in 1978 de opvolger van het uit 1977 stammende Going For The One, waarop de Britse band koos voor wat compactere songs. Het is een lijn die wordt doorgetrokken op Tormato, waarop Yes de hele bombastische symfonische rock uit het verleden van zich afwerpt en kiest voor een toegankelijker geluid. Tormato is hierdoor vergelijkbaar met bijvoorbeeld Duke van Genesis, maar Yes was wel twee jaar eerder en bracht Tormato uit terwijl de stofwolken van de introductie van de Britse punk nog optrokken.

Ik had echt al heel lang niet meer naar Tormato geluisterd en werd eerlijk gezegd aangenaam verrast door het album. Tormato is het laatste Yes album met de volledige bezetting uit de jaren 70 en stamt uit de tijd dat symfonische rockbands bijna uitgestorven dinosaurussen werden genoemd. Voor een bijna uitgestorven dinosaurus klinkt Yes op Tormato echter opvallend fris.

In muzikaal opzicht slaat de band nieuwe wegen in, maar er is nog genoeg te horen van het oude Yes geluid. Steve Howe laat op het album horen dat hij niet alleen een geweldig maar ook zeer veelzijdig gitarist is, Chris Squire strooit met zijn uit duizenden herkenbare basloopjes, Alan White trommelt er heerlijk op los en mag zelfs een bescheiden drumsolo op ons los laten en Jon Anderson is echt uitstekend bij stem en niet het piepkuiken waarvoor hij nog wel eens wordt uitgemaakt.

Alleen Rick Wakeman klinkt wat anders dan we van hem gewend zijn. De Britse toetsenist, die in 1977 was teruggekeerd bij de band, kiest voor de afwisseling eens niet voor zwaar bombastische klanken of alles verzengende kerkorgels, maar neemt met de modern klinkende synthesizers op het album alvast een voorschotje op de jaren 80. Het ene uitstapje op de klavecimbel zullen we hem maar vergeven).

In muzikaal en vocaal opzicht is er helemaal niets mis mee, maar ook de songs vallen me zeker niet tegen. Tormato bevat hier en daar wel een smetje, maar de meeste songs klinken fris en hebben de tand des tijds misschien wel beter doorstaan dan de oudere tracks die hele plaatkanten besloegen.

Tormato is ooit opnieuw uitgebracht en uitgebreid met heel veel bonustracks en ook hier zit prima materiaal tussen. Bij AllMusic.com is Tormato een van de laagst gewaardeerde Yes albums en ook in mijn beleving was het een draak van een album. Die mening moet ik inmiddels toch herzien.

Op Tormato horen we een aantal nog relatief jonge muzikanten die de oude roem even vergeten en nieuwe wegen in proberen te slaan. Het pakte in 1978 desastreus uit, want op het in 1980 verschenen Drama (dat ook niet zo slecht is als ik destijds dacht) ontbraken Rick Wakeman en Jon Anderson. Desondanks vind ik het zo langzamerhand wel tijd voor eerherstel. Tormato is niet het beste Yes album, maar hoe vaker ik er naar luister hoe meer moois ik er op hoor. Erwin Zijleman

avatar van ABDrums
3,0
Ik moet zeggen dat ik lichtelijk vreesde voor wat Tormato zou gaan bieden naar aanleiding van de vele succeswensen bij Going for the One. Succeswensen voor het luisteren naar een 'nieuw' album zijn voor mijn gevoel nooit echt positief, aangezien het nogal een worsteling met het desbetreffende album impliceert. Voor de echte krakers van albums krijg je normaliter 'plezierwensen' ('Veel plezier, 'geniet ervan', 'ik ben benieuwd wat je ervan vindt'). Mijn conclusie over Tormato is dat de succeswensen, helaas, op hun plaats waren.

Dat Tormato een bekritiseerd Yes album is en nogal wat stof doet opwaaien, snap ik heel goed. We hebben het hier ten slotte wel over Yes, een band die tot dusverre (1977/78) voor mijn gevoel geen draken van albums hebben afgeleverd. Ik denk dat ik Tormato niet een 'draak van een album' wil noemen (dat zou 2.5 / 2 sterren of minder betekenen), maar ik denk wel dat de aftakeling hier voor mijn gevoel ingezet wordt, zowel op creatief vlak als op het gebied van sound.

Bij Going For The One schreef ik het volgende: 'De drie voorafgaande albums waren gevuld met uitwaaierende passages, virtuoze solostukken en instrumentale complexiteiten. Gezien het feit dat deze kenmerken inherent zijn aan de Yes-sound, en dus ook op Going For The One aanwezig zijn, valt het mij op dat er op dit achtste studioalbum meer nadruk wordt gelegd op de songs zelf, op de composities'. Een blik op de tracklist van Tormato verraadt dat Yes het pad dat op Going for the One werd ingeslagen verder bewandelt: acht nummers waarvan het langste nummer nog niet eens acht minuten klokt.

Het feit dat Yes met Tormato zich nog meer op korte, puntige songs focust is de grootste kritiek die ik op het album heb. Zoals gezegd, de uitwaaierende passages, virtuoze solostukken en instrumentale complexiteiten zijn voor mij dé kenmerken waarom ik graag naar Yes luister en mezelf regelmatig in hun discografie terugvind: dat is hoe ik Yes wil horen en hoe ik Yes ken. En waar bij Going for the One deze kenmerken werden gecombineerd met een sterkere focus op de songs zelf (wat dus ook de reden is waarom dat album zo goed was), slaat Tormato daar eigenlijk in door. Met andere woorden: Op Tormato schuift Yes eigenlijk de kenmerken van haar sound aan de kant waar ik zo gek op ben en die ik juist wil horen, wat de reden is waarom ik niet van dit album houd. Om wat voorbeelden te geven: Don't Kill The Whale doet me niet zoveel, Release Release is behoorlijk kinderachtig met die drumsolo, Arriving UFO is saai (ik vind vooral de synthesizers zo rond het midden van het nummer niet fijn klinken) en Circus of Heaven, tja...

Nu mijn rol als azijnzeiker is vervuld ga ik toch enkele complimenten uitdelen. Het openingsnummer, Future Times / Rejoice doet me nog erg aan Going for the One denken en had daar denk ik niet op misstaan. Gewoon een prima nummer. Daarnaast kan ook On The Silent Wings of Freedom me erg bekoren. Vooral de tweede helft van het nummer, waar zo'n typisch etherische keyboardsoundscape van Rick Wakeman wordt gevolgd door een solo van laatstgenoemde (luisterend naar die solo kan ik niet anders dan aan Relayer denken), doet me bij vlagen denken aan de (vergane) glorie van Yes.

Tormato is voor mij het album geworden waarmee de eerste scheurtjes tussen Yes en mij zijn ontstaan. Waar Yes mij won met haar onovertroffen muzikale complexiteit, meeslepende en ingewikkelde composities, geweldige instrumentale intermezzo's en verbluffende solo's (and the list goes on...) verliest Yes mij met korte en saai-aandoende songs, een gebrek aan spanning en creativiteit en weinig hoogtepunten: een album om snel te vergeten dus. Een vraagje voor de lezer: heb ik ook succeswensen nodig voor Drama of kan ik me verheugen op enkele plezierwensen?

3*

Stand:

1. Relayer - 5*
2. Close To The Edge - 5*
3. Going For The One - 4.5*
4. Fragile - 4*
5. The Yes Album - 4*
6. Time And A Word - 4*
7. Yes - 3.5*
8. Tormato - 3*
9. Tales From Topographic Oceans - 3*

4,0
[quote=7220961Een vraagje voor de lezer: heb ik ook succeswensen nodig voor Drama of kan ik me verheugen op enkele plezierwensen?
[/quote]

Nee hoor. Ik vind Tormato ondanks alle kritiek toch nog de moeite waard. Ik heb jaren "Drama" vermeden vanwege de bakken kritiek in de pers én het vertrek van Anderson, maar ik moet zeggen Drama is absoluut géén drama hoor ! Zeker luisteren !

avatar van Hans Brouwer
3,5
ABDrums schreef:
Een vraagje voor de lezer: heb ik ook succeswensen nodig voor Drama?
Laat ik het zo zeggen: "Drama" is geen dramatisch Yes album. Succes hoef ik je dus niet te wensen, wel veel luisterplezier!

AC1
ABDrums schreef:


- maar ik denk wel dat de aftakeling hier voor mijn gevoel ingezet wordt, zowel op creatief vlak als op het gebied van sound.

- ik vind vooral de synthesizers zo rond het midden van het nummer niet fijn klinken


Inderdaad, niet alleen de muziek maar ook de gebruikte sounds zijn bedenkelijk op Tormato. Eindelijk iemand die dit aanhaalt!

avatar van RuudC
3,0
Ik had het ook al opgemerkt hoor

avatar van Alicia
4,0
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Laat ik het zo zeggen: "Drama" is geen dramatisch Yes album. Succes hoef ik je dus niet te wensen, wel veel luisterplezier!
.

Alicia wenst je ook alvast veel luisterplezier! Drama vind ik zelf de meest dramatische Yes. Op een of twee albums na dan... maar voor die titels zou ik even moeten spieken! (Trouwens, alle Yes zonder Jon Anderson vind ik niet te pruimen).

Maar ieder z'n ding natuurlijk! Ik geef zelf ook niet zoveel om uitwaaierende passages, virtuoze solostukken en instrumentale complexiteiten. Ze mogen er zijn, maar deze zaken zijn gelukkig niet bepalend voor wat ik mooi vind en Onward (bijvoorbeeld) vind ik een prachtig liedje!

avatar van Hans Brouwer
3,5
Alicia schreef:
... en "Onward" vind ik een prachtig liedje!
Alicia, je hebt gelijk, "Onward" is heel mooi.

AC1
Alicia schreef:


Maar ieder z'n ding natuurlijk! Ik geef zelf ook niet zoveel om uitwaaierende passages, virtuoze solostukken en instrumentale complexiteiten.


Dus het komt door jou dat Yes is veranderd na Relayer! Grrrr!


Gast
geplaatst: vandaag om 07:32 uur

geplaatst: vandaag om 07:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.