The Rolling Stones - Goats Head Soup (1973)

Ja, vanavond een Amazon pakket aangenomen, maar nog niet open gemaakt, verder vandaag ook de Lp met afwijkende hoes ontvangen (die met de geit op de voorkant) met bijpassend T-shirt. Had vorige week al de LP box ontvangen van Bol.

Moet nog ontvangen de Japanse SHM cd box met bonus tracks, de SHM digipack en nóg een LP versie met vinyl single Scarlet.

Edit: Hum! Zojuist even de Amazon doos opengemaakt, box heeft een enorme deuk, die gaat terug. Wellicht willen ze 'm omruilen voor een andere. Anders volstaat de Japanse box.

Yep! Binnen

Mooie box, en ik vind de nieuwe mix ook erg fijn!

Cd2 met extras is ook een mooie toevoeging. Scarlet blijft wel een heerlijk nummer. Onbegrijpelijk dat dit op de plank is blijven liggen eigenlijk, want echt een heerlijke song.

de live show moet ik nog beluisteren, maar dat zit wel snor.

de bkuray met 5.1 audio geloof ik wel. Daar moet je ook de set voor hebben.

Al met al zeer blij met deze box voor die prijs, maar als ik 100 euro had moeten betalen zou ik t wel een wat dure box hebben gevonden. Ter vergelijking: Abbey Road en Pepper waren ook 100 euro, maar wel met meer extras.
Die opgerolde posters zijn leuk, en het boekwerk ook. Maar als geheel is 't wel een kwetsbare box, als je niet oplet scheurt t boek eruit, en de plek waar de posters zitten is leuk gevonden, maar eigenlijk ook een last in die box.

Maar nogmaals, ik betaalde lang geen 100 euro, dus ik ben meer dan tevreden. En ik blijf bij mijn conclusie van een tijd geleden, dat dit een heel fijne Stones plaat is.

Goats Head Soup in het zonnetje gezet. Algemeen beschouwd een plaat die een nieuwe fase betekende.
In Jamaica de basis songs geschoten, maar geen spoor van reggea overigens.
De plaat heeft een mooie remaster gekregen, waar Bill Wyman's bas wat prominenter naar voren is gemixt.
Songmatig blijft het voor mij deels heel okay. Minder goed dan in ieder geval alles vanaf Beggar's Banquet, maar de ideeën zijn zeker nog niet opgedroogd.
De outtakes zijn de moeite waard en funkt en rocken fijn.
Met name Scarlet had van mij een plek op het reguliere album mogen krijgen. De tracks op Goats Heads Soup in een alternatieve versie zijn leuk om eens te horen, maar zijn voor de diehards het meest essentieel vermoed ik.
Een geweldige aanvulling is The Brussels Affair. Een registratie die eigenlijk toen al een release had moeten krijgen. I.p.v daarvan duurde het tot 1977 dat er weer een liveplaat verscheen, de dubbelaar Love You Live, uit tours van 1975 en 1976, die een beduidend rommeliger karakter heeft.

Gaaf vorm gegeven boxset. Een mooi boek met geweldige foto's en goed geschreven verhalen over de opname van "Goat", de korte tours uit 1973 en de foto shoots betreffende de opvallende wat lugubere hoes.
Er is wel werk van gemaakt.

Scarlet bestond nog niet in 1973 en is pas opgenomen (zonder Jagger) in 1974 nadat de IORR plaat was uitgebracht, dus heeft feitelijk niets met deze LP (en de volgende) te maken, sterker nog: feitelijk is dit een Keith solo project, de rest van de Stones was niet aanwezig, dus of je dit nu een echt Stones nummer kunt noemen...?

Weer wat geleerd. Bedankt voor de info Thunderball.

Dus de vocalen zijn van dit jaar?

Daar wordt heel vaag over gedaan en men spreekt hierover elkaar ook ontzettend tegen.
Het was altijd zo dat Keith samen met Page en nog een paar muzikanten dit nummer had opgenomen (in de kelder annex opnamestudio van Ron Wood), zonder verdere Stones medewerking,
maar Jagger doet nu in interviews of hij er ook bij was.
Er schijnt wel een take uit 1975 te zijn waarop hij vocalen heeft ingezongen, dus wellicht dat men bij deze nieuw uitgebrachte versie van die take uit is gegaan, maar de vocalen zijn hoogstwaarschijnlijk deels nieuw.

Helaas niet, maar ik stel ietwat andere prioriteiten als de meesten (en van sparen heb ik nog nooit gehoord).

Ik heb dit altijd een ongelooflijk sfeervol album gevonden. Een album dat mij “pakt”. Het is ook een Stones album die ik net als Sticky Fingers met regelmaat nog steeds draai (ja het vinyl album). Afgelopen week mijn oude exemplaar vervangen voor de remaster. Hierbij heb ik gekozen voor het dubbel album op vinyl. En wederom pakt mij de plaat weer bij de lurven. En wat klinkt de plaat goed zeg... een heerlijke remaster zonder de vuigheid van de band te verliezen.

En wat hou ik toch van Coming down again, Angie (ja ik wel...prachtballad), Silver Train, het prachtige Winter en Star Star.. eigenlijk kan ik elk nummer wel noemen.

5-sterren plaat.

ONdergewaardeerd Stones album! Zit gemakkelijk in het midden van een Top 10 Stones albums ever.

Als die vocalen van Jagger uit 2020 zijn Thunderball dan toont dat wel aan hoe ontzettend goed zijn stem nog steeds is. Iets dat mijn in ArenA in 2017 ook opviel.

Als hij veel had meegedaan wel. Als ik de tracklist per nummer bekijk, heeft hij voornamelijk op het strand geleden in Jamaica. Keith bast veel en Mick Taylor ook wat. Uit mijn hoofd 7 van de 10 nummers.

Hoe dan ook als die nieuwe mix maar niet ten koste is gegaan van de prachtige keyboard partijen. Die dragen dit album toch voor een groot deel. Binnenkort weet ik het, want dan komt de nieuwe versie in huis. Toch maar wel, want ik wil die drie nieuwe nummers echt hebben.

Langzaamaan kropen er eind jaren 60, begin jaren 70 wat meer psychedelische invloeden in de muziek van The Stones. Zo ook op dit lekkere plaatje van de heren. De rechttoe-rechtaan rock nummers van de heren hebben mij nooit zo kunnen bekoren. Zo gauw de heren beginnen (of begonnen) te experimenteren met andere genres of invalshoeken heeft men al eerder mijn aandacht. Dat geldt zeker voor Goats Head Soup, wat een fraaie schijf is dit toch. Dancing with Mr D. is al een fijne opener, opgevolgd door het kamerbrede 100 Years Ago. Doo Doo Doo Doo is vlot en pakkend. Angie blijft een juweeltje wat mij betreft. Hide Your Love en het afwisselende en melancholische Winter zijn ook voltreffers. In retrospectief ben ik The Stones aan het herontdekken en wat hebben de heren toch een aantal fraai platen gecomponeerd. Zelfs de albums uit de jaren 80 tot en met heden bevatten altijd wel enkele pareltjes. De focus blijft echter voorlopig op de jaren 60 en 70 liggen. Goats Heads Soup is een prima worp gebleken.

Die conclusie heb ik ruim 47 jaar geleden reeds getrokken. Persoonlijk vind ik het de beste worp van de Stones.

Daar kan ik inkomen, dit plaatje eindigt bij mij zelfs boven gerenommeerde albums als Sticky Fingers, Beggars Banquet en Exile On Main Street en dat wil wel wat zeggen. Goats Head Soup vormt wat mij betreft een van de meest afwisselende en creatieve worpen in het oeuvre van de heren.

Ik heb mijn originele LP die nog in uitstekende staat is gisteravond nog eens opgezet met een half litertje bier erbij en van beide weer volop genoten.
Ik blijf dan ook bij mijn commentaar van een jaar of 7 geleden.
Een van de beste albums van The Rolling Stones en wat blijven Dancing With Mr. D, Doo Doo Doo, Silver Train en Can You Hear The Music toch lekkere nummers.
7 jaar later geen enkele reden om die 4,5* te wijzigen.

Je hoort toch wel duidelijk verschil in zijn stem bij recentere vocalen (zo ook bij oude nummers die hij dan weer inzong bij die re-issues)
Ik vind bij dit nummer dat je t niet kan horen, dus daarom verrast t me. Maar als t deels is, zou t natuurlijk wel verklaren dat t minder goed te horen is.

Op 3 februari 2006 plaatste ik bovenstaand bericht... In 1974 kocht ik van mijn zuur verdiende centen "Goats Head Soup". Nu bijna 50 jaar later heb ik als bemiddelde en goed verdienende zestiger onlangs de in 2020 uitgebrachte remaster gekocht. Desbetreffende remaster draai ik weer te pas en te onpas. Wat is "Goats Head Soup" toch een ongelooflijk goed Stones album. Als 16 jarige tijdens klassenavonden schuifelen op "Angie" met willekeurige meiden uit de klas...
Inmiddels heb ik toch wel een redelijke verzameling Stones platen van "Beggars Banquet" t/m "Black and Blue" en allemaal even goed natuurlijk maar "Goats Head Soup" zal tot in lengte van jaren stilletjes mijn favoriete Stones album zijn en blijven. Jeugdsentiment? Hoezo Jeugdsentiment!
p.s.1 mijn 4 sterren uit 2006 zijn inmiddels verhoogd naar de maximale 5 sterren. Nu nog een plaatsje in mijn album top 10.
p.s.2 ik heb bij dit album in de loop der jaren meerdere keren een bericht geplaatst dat ik geen groot Rolling Stones fan ben. Dat ligt anno 17 mei 2021 toch wat genuanceerder.

Ben het met Hans Brouwer eens, Goats Head Soup heeft zich langzamerhand aan mij opgedrongen en vormt inmiddels mijn favoriete plaat van The Stones. Sticky Fingers volgt op niet al te lange afstand. Een klein smetje op Goats Head Soup vormt Coming Down Again, Richards neemt hier de leadzang voor zijn rekening en dat is geen genoegen. Voor het overige een uitstekende worp van de heren waarbij de rhythm & blues songs een mooi contrast vormen met de wat stemmiger nummers.

Was vanaf de zestiger jaren een fan van de Stones (de waarde van de Beatles leerde ik pas vele jaren later te herkennen). Maar dat stopte abrupt bij het verschijnen van dit album. Bagger vond ik het, en dat na zo'n grote reeks aan prachtalbums!

Vele jaren later heb ik dit album (en de daaropvolgende) weer opnieuw goed beluisterd. En kon dat met wat meer afstand doen. En wat blijkt: mijn weerzin destijds werd eigenlijk vooral ingegeven door de vreselijke draak Angie (strijkers? Gatver! Ik was toen 17).

Maar dat blijkt nu allemaal mee te vallen (zelfs Angie kan ik nu wel pruimen). Dit album kent een paar sterke nummers, maar ook een paar (veel) mindere. Datzelfde vind ik trouwens ook van de daaropvolgende albums, tot en met Tattoo You. Best leuke albums, ze komen uiteraard niet in de buurt van de topalbums, maar toch draai ik ze zo op zijn tijd. Na Tattoo You valt de kwaliteit toch wel erg sterk terug, met uitzondering van hun laatste bluesalbum.

Is dat zo? Noem er eens één...

De sterkere nummers vind ik Dancing with Mr. D., Coming Down Again (ondanks de zang van Keith), Winter, Star Star en Can You Hear the Music.

De wat mindere nummers vind ik Silver Train, Hide Your Love en toch ook nog altijd Angie.

Beetje een tegenvaller dit. Zeker als je nooit een echte Stones fan bent geweest, tenminste toen niet, is dit niet een album wat er toe bijdraagt dat te veranderen.
Het bevat zeker een aantal fijne tracks, waarvan Winter mij het beste bevalt. Ook Angie mag ik graag beluisteren. Beide nummers met een strijkje. En ondanks het strijkje is Winter toch ook een favoriet van Tonio! Voor het overige zijn het wat middelmatige nummers.

Het album eindigt ook op een bescheiden 77e plaats in de 100 Greatest Albums of 1973. In de best ever album lijst over dat jaar staat het momenteel een stuk hoger op 33.
Mijn 3,5* kan blijven staan.

Uiteraard ieder zijn mening en ik neem aan dat het je persoonlijke mening betreft. In zijn algemeenheid denk ik dat Goats Head Soup een uitstekend album te noemen is. Wat stemmiger en diverser van aard dan zijn voorganger maar dit schijfje vormt denk ik een worp die waarbij de schoonheid zich op den duur aan je openbaart. Buiten het in mijn ogen zwakke Coming Down Again (Keith vind ik immers een slechte zanger) is de eerste helft van de schijf ijzersterk met alleen maar toppers. Met Hide Your Love, Winter en Star Star denderen de heren lekker voort. Nee hoor, meningen verschillen maar Goats Head Soup vormt voor mij 1 van de meest afwisselende en creatieve platen in het oeuvre van de band.

Goat's Head Soup is nog altijd The Stones in goede doen, maar vind ook wel dat er wat minder aansprekend materiaal op staat.
Silver Train is best Stoneswaardig bijvoorbeeld, maar is wat gemiddeld vergeleken met de beste rocksongs van de band.
Het is ook zeker geen schande of zo. 1968/ 1972 kent feitelijk alleen maar hoogtepunten. Maar ook dat zal voor een ieder anders zijn.
Een stapje terug is ook mijn oordeel over dit album.
Ze knallen nog één keer echt goed met Some Girls verder op in de 70's, al vind ik Black And Blue ook best een lekker album.

Een heerlijk ontspannen album. Rockt iets minder dan de voorgangers, doch dat mag de pret niet drukken. Het is alsof het album een relaxtheid uitademt. Een heerlijke droge opening met lekkere drumstuwing. Mooi om mee te krijgen dat bijv. het nummer Winter nagenoeg een take is, met name de slidesolo van Mick Taylor. Een album met mooie, leuke afwisselende nummers die toch bij elkaar passen. Alleen de afsluiter vind ik niet zo sterk, het is alsof dat nummer de voorbode is voor de resteren stonesalbums uit de jaren zeventig.

Uiteraard niet het beste album van The Stones, maar luistert - inderdaad - lekker weg. Helaas is Angie in de loop der jaren kapot gedraaid, dus dat nummer sla ik doorgaans over: 4 sterren.

Prettig album weer hoor. De songs worden hier weer wat puntiger, minder uitgesponnen bluesjams. Ik houd daar wel van, ik ben wat dat betreft veel meer een pop/rock liefhebber dan een bluesfan. Favoriet hier is Doo Doo Doo Doo, deze track heeft een lekker stadse soulvibe (even geen honky tonk meer) en is daarmee een mooi voorbeeld van de verbreding in de sound die hier weer wordt ingezet.

Kant 2 kakt vervolgens wel enigszins in, de goede ideëen waren even op zo lijkt het. Hide Your Love is een obligate boogie en ook het bekende Winter vind ik niet zoveel. Op Can You Hear The Music komt zelfs even de psychedelica van een jaar of vijf geleden weer de kop op zetten. De single Star Star grijpt weer terug naar de rock n' roll van de eerste albums (inclusief Chuck Berry riffje), maar is wel lekkere afsluiter.

3.5*