menu

Tool - Lateralus (2001)

mijn stem
4,17 (1379)
1379 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Volcano

  1. The Grudge (8:36)
  2. Eon Blue Apocalypse (1:04)
  3. The Patient (7:13)
  4. Mantra (1:12)
  5. Schism (6:47)
  6. Parabol (3:04)
  7. Parabola (6:03)
  8. Ticks & Leeches (8:10)
  9. Lateralus (9:24)
  10. Disposition (4:46)
  11. Reflection (11:07)
  12. Triad (8:46)
  13. Faaip de Oiad (2:39)
totale tijdsduur: 1:18:51
zoeken in:
avatar van jellylips
5,0
Elk album van Tool is te gek, maar hier gaan ze gewoon de stratosfeer in.

avatar van Yield
3,0
Neal Peart schreef:
Staat nummer 1 bij mij met afstand
De liefde was snel over

avatar van AreYouThere
5,0
In de 12 jaar dat ik op MuMe inschreven sta heb ik heel weinig recensies geschreven. Vooral omdat écht goede muziek zich (voor mij) zo lastig laat omschrijven. Als ik iets echt magisch vind dan kom ik superlatieven tekort om wat ik hoor te omschrijven met een (digitale) pen. Maar toch, er zijn albums die voor mij pure perfectie zijn en die me na honderden keren luisteren nog altijd raken tot het diepste van mijn 'zijn'. Lateralus staat op nummer 1 in die lijst.

In mijn tienerjaren liep ik de deur plat bij de White Noise in Utrecht. Trouw pen en papier mee en uren in de bakken zoeken naar waar mijn zuurverdiende geld komende maande naar toe zou gaan. Elke gulden (en later euro) was in mijn hoofd al 3 keer uitgegeven en dus was het elke week op donderdag een helse keuze maken om te zien wat ik mee naar huis zou nemen. Mijn maat tikte me op mijn schouder: "Check deze cover dan". Lateralus lag in mijn handen en zonder 1 noot gehoord te hebben wist ik; Deze plaats gaat met mij mee naar huis.

Ik zal eerlijk zeggen dat de complexiteit me bij sommige tracks over het hoofd vloog. Mijn 3 CD-wisselaar zat namelijk vol met Fear Factory, Machine Head en Deftones platen, ik hield vooral heel erg van 'een bak geluid' en dit was toch anders. Als je door de volle wandelgangen van de middelbare school loopt heb je niet altijd het geduld voor een langzame opbouw naar een muzikale climax. Nee, je ziet honderden medescholieren en een lokaal waar je naar toe moet, je moet door die mensenmassa heen en ik kan je vertellen daar past een Fear Factory gewoon een stuk beter bij. Laterlus werd dus wat maande naan de kant geschoven, mijn puberbrein had nog niet genoeg rust voor dit album.

Tijdens de zomervakantie van 2002 was ik (gedwongen) met mijn ouders op vakantie in Zwitserland. Urenlang wandelen en in de avond lagen mijn ouders te lezen op de bank en mijn zus had in de slaapkamer haar favoriete Backstreet Boys CD aan staan. Ik trok me terug op het balkon met mijn discman en koptelefoon, keek in mijn CD-map en zag de fraaie druk van Lateralus naar me glinsteren. Koptelefoon ging op, ik ging languit liggen op de loungeset en mijn ogen gingen dicht en toen maakte ik pas echt kennis met dit meesterwerk.

Laterlus is 1 groot hoogtepunt, een trip van 78 minuten die me elk moment doet voelen alsof dit is waar elk instrument voor uitgevonden is. Elke zangnoot, elke kick, elke snaar, alle zit precies waar het hoort. En elke keer hoor ik weer wat nieuws, ontdek ik weer een samenhang die ik voorheen gemist had. Ik weet bij elke luisterbeurt welke lawine van pracht er over me heen gaat komen en toch ben ik elke keer weer overdonderd van alles wat ik te horen krijg. 'Mantra' tot en met 'Laterlus' is voor mij een set aaneengesloten nummers van een kwaliteit dit ik nergens anders ben tegengekomen. Waar ik bij latere albums wat makkelijker individuele tracks afspeel doe ik dat bij deze zelden. Dit is een trip die je van begin tot einde moet ervaren.

Ik heb nog maandelijks tranen van geluk als ik dit album opzet en ook op meerdere momenten. Soms is dat vanuit emotie maar ook vanuit de kracht waarmee bepaalde delen op je af komen. Ticks & Leeches is zo'n voorbeeld waarbij je weet wat er op je af gaat komen, je kijkt omhoog naar de muzikale berg voor je, je ziet het ijs breken en je wordt overspoeld met een muur van geluid. Je weet wat er komt, maar toch wordt je er elke keer weer door overvallen op de meest prachtige manier.

Dus dat is wat Lateralus is voor mij, perfectie. En hoe lang ik er ook over door zou schrijven, ik ga de woorden niet kunnen vinden hoeveel dit album mij na 21 jaar nog altijd doet. Of ik nou 15, 36 of straks (hopelijk) 57 ben, dit is voor mij het allerbeste wat er ooit is gemaakt. En ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik er naar mag luisteren.

avatar van Edwynn
4,5
White Noise!

Kwam ik ook altijd graag. Het is een wonder dat die tent verdween. Met de bakken geld die ik er naartoe bracht, kon je een tweede Trumpimperium optuigen.

avatar van Johnny Marr
4,5
Ik denk dat Don Cappuccino dit stuk hard voelt.

avatar van Near
4,0
Miljaar!!!
dit is fucking goed...

Tool is echt zo'n band waar ik altijd met een heel vooringenomen blik naar heb gekeken - waarschijnlijk heb ik vroeger eens iemand Tool horen thrashen en heb ik die mening sindsdien dan maar gemakshalve geïnternaliseerd. Het gevolg is dat ik nooit de moeite heb genomen om ook effectief aandachtig en met een open geest naar hun muziek te luisteren.

En dat is dus een vergissing geweest. Dit album valt niet alleen reuze mee, het blijkt ook nog eens volledig in mijn straatje te liggen. (rekensommetjesritmes en -loopjes!)

Conclusie: voor de zoveelste keer leer ik dat het véél fijner is om van muziek te leren houden - meer zelfs, te wíllen houden -, dan vast te hangen aan axiomatische preconcepties die niet zelden ontsproten zijn uit een of andere onzekerheid betreffende de "juiste smaak". Hoeveel keer nog?

Mijn voorlopige favoriet is het Oosters aanvoelende Reflection.

avatar van Jazper
4,0
Vandaag deze worp weer eens in zijn geheel beluisterd. Ik heb het album al heel vaak gehoord, maar vanaf Disposition komt er eigenlijk steevast de klad in. Ook nu weer, voor mij sleept het zich dan naar het einde.
Ik beschouw het maar als een album met 9 nummers, dan vind ik het een topalbum.

2,0
Ik vind dit helaas niet zo goed. Veel gebrul, stoere riffs en tempowisselingen maar het songmateriaal is gewoon niet zo heel erg goed naar mijn oordeel. Pakt me niet, beklijft niet.

avatar van MarkS73
5,0
Leonidas55 schreef:
Ik vind dit helaas niet zo goed. Veel gebrul, stoere riffs en tempowisselingen maar het songmateriaal is gewoon niet zo heel erg goed naar mijn oordeel. Pakt me niet, beklijft niet. ....


Een plaat van Tool moet groeien, een of twee luisterbeurten is nooit genoeg. Neem de tijd, luister hem met een koptelefoon en langzaam ontvouwt zich een meesterwerk.
Het moet dan natuurlijk wel enigszins binnen je muzieksmaak liggen...

avatar van Jazper
4,0
Leonidas55 schreef:
Ik vind dit helaas niet zo goed. Veel gebrul, stoere riffs en tempowisselingen maar het songmateriaal is gewoon niet zo heel erg goed naar mijn oordeel.

Misschien ga je het pas zien als je het doorhebt

2,0
Helaas is deze band niet aan mij besteed. Je kunt ook niet alles goed vinden he?

avatar van Edwynn
4,5
Ik twijfel wel een beetje aan de afgebeelde hoes.

Hij lijkt op de slipcase van de originele cd. Daar zit nog een spiraal aan de linkerkant op. De hoes zelf is de persoon waar we het weefsel van zien die per pagina verder afgepeld wordt. Moest het de slipcase zijn, zijn er nog wel wat correcties aan te brengen. Moest het de cd zelf zijn, dan is het een geheel andere afbeelding.

avatar van Kronos
5,0
Edwynn schreef:
Ik twijfel wel een beetje aan de afgebeelde hoes.

Op Discogs staat deze hoes en dat is inderdaad de halfdoorzichtige slipcase. Ik heb al even gezocht maar het is moeilijk daar een goede grote afbeelding van te vinden. Op de afbeelding die hier nu staat zie je alleen maar een stuk van die spiraal. Er is links dus een stuk afgesneden. Lastig, die hoezen van Tool. Bij 10,000 Days klopt het eigenlijk ook niet. Dat zou deze moeten zijn, met twee vergrootglazen, waarmee je naar 3D plaatjes in het cd boekje kan kijken.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Even de bezem erdoor gehaald en wat aangepast

avatar van Edwynn
4,5
Kronos schreef:
(quote)

Op Discogs staat deze hoes en dat is inderdaad de halfdoorzichtige slipcase. Ik heb al even gezocht maar het is moeilijk daar een goede grote afbeelding van te vinden. Op de afbeelding die hier nu staat zie je alleen maar een stuk van die spiraal. Er is links dus een stuk afgesneden. Lastig, die hoezen van Tool. Bij 10,000 Days klopt het eigenlijk ook niet. Dat zou deze moeten zijn, met twee vergrootglazen, waarmee je naar 3D plaatjes in het cd boekje kan kijken.


Ja klopt ook. Die 3d variant heb ik ook. Je moet nog je best doen ook om het effect te zien. Maar als het zich openbaart, is het ook meteen heel fraai.

avatar van ZAP!
4,5
Kronos schreef:
...Bij 10,000 Days klopt het eigenlijk ook niet. Dat zou deze moeten zijn, met twee vergrootglazen, waarmee je naar 3D plaatjes in het cd boekje kan kijken.
Die heb ik in bezit; beetje kitscherige plaatjes, maar best leuk gedaan.

avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #192

Voorheen heb ik Tool altijd een beetje gemeden omdat hun hoogdravende esthetiek met monolieten van tracks en albums me van nature niet echt aanspreekt. Ook in het kader van de RYM-lijst heeft me nogal wat tijd gekost om te bedenken wat ik nu eigenlijk van Lateralus vind. Ik ervaar de plaat als een tour de force van ‘zwaar, zwaarder, zwaarst’; als een zee van minutieus uitgewerkte en doordachte ideeen, gemengd met relatieve willekeur, afstandelijkheid en moeilijkdoenerij. Dat de plaat haast unaniem bewierookt wordt verwondert me wel, al hoor ik voldoende elementen die dat gevoel van adoratie nabij brengen.

Om maar met de deur in huis te vallen: de opening met ‘The Grudge’ vind ik geweldig. Alsof de muziek het mes tussen de tanden van de muzieknoten zet, word je direct in je stoel gedrukt - zo drukkend is de sound. Puntig zonder simplistisch te worden. Maar algauw mondt de track uit in een hele hoop theater en pathos – met name in de zang. En net zodra ik het gevoel heb dat ik er niets mee kan, sluit de track intrigerend af, waar ik in de afrondende minuut zowaar weer aan mijn stoel gekluisterd zit. Een vergelijkbaar gevoel heb ik in ‘The Patient’, een track met een geweldige dynamiek waar tegelijkertijd overdadig veel gewicht in de schaal gelegd wordt, wat het tot een nogal uitputtend geheel maakt. Tussendoor worden deze tracks met functionele en sterke interludes aan elkaar verbonden, wat enerzijds voor prettige rustpunten zorgt, maar anderzijds benadrukt hoe overvol ideeen en concepten de meer uitgesponnen tracks zitten.

Het kenmerkt eigenlijk de hele plaat: overal lijkt hard over te zijn nagedacht en juist dat maakt de sound soms zo onnatuurlijk en willekeurig. Alsof de eenvoud door de logica weggedrukt wordt. De pretentieuze kneuterigheid van Fibonaccireeks-teksten, zonder enige speelsheid, is een treffend voorbeeld - alsof deze muziek, die van zichzelf al heel veel gewicht in de schaal legt en overhelt naar het groteske en hoog-complexe, dat soort gimmicky tierelantijntjes nodig heeft. Zo ervaar ik Tool hier als wel erg hard op zoek naar een “briljant” album - rock voor gevorderden. Zoals atleten leven voor hun sport, straalt Tool hier uit te leven voor hun muziek, waardoor het nogal een gewichtige en ironieloze brei wordt. Het is allemaal zo vreselijk zwaar en serieus; met een speelduur van 78 minuten begint de boel in mijn beleving dan over te hellen, haast te bezwijken onder zijn eigen zwaartekracht.

Lastig om een beoordeling te geven aan een album waar je zelden zin in hebt: Lateralus is zo'n logge en zware krachttoer - 78 minuten lang zonder verlichting - dat ik zelden zin heb om hem te draaien. Er wordt erg hard geprobeerd, maar waar dat me meestal gauw gaat tegenstaan, kan ik best veel uit deze plaat halen. Tegelijkertijd sterk en vermoeiend, bij vlagen zelfs uitputtend, is dit in ieder geval geen grauwe plaat, want het is voor mij een aaneenschakeling van briljante passages en misgeslagen planken. Een lange kralenketting van afwisselend meeslepende druk, inventiviteit en het werk van een stel onzekere overpresteerders.

Als ik muziek zuiver objectief moest beoordelen op doordachtheid, complexiteit en ‘skills’ zou dit zo een 5* zijn, maar als kunstvorm vind ik dat het de plank vaak misslaat en vind ik de plaat te vermoeiend om tot meer dan 3* te komen.

4,5
Willekeurig en kneuterig - lijkt me niet echt van toepassing op Tool. Maar ik kan wel wel enigszins vinden in wat Gyzzz hierboven meldt. Ik kwam niet door Fear Inoculum heen. Lateralus greep me twintig jaar geleden echter gelijk, ook al dacht ik toen toen eerst dat Tool mijn ding niet was - gewichtig doenerij, dat was in de nineties mijn vooroordeel.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:07 uur

geplaatst: vandaag om 09:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.