menu

The Band - The Band (1969)

mijn stem
4,16 (433)
433 stemmen

Canada
Rock / Roots
Label: Capitol

  1. Across the Great Divide (2:54)
  2. Rag Mama Rag (3:03)
  3. The Night They Drove Old Dixie Down (3:32)
  4. When You Awake (3:13)
  5. Up on Cripple Creek (4:30)
  6. Whispering Pines (3:58)
  7. Jemima Surrender (3:32)
  8. Rockin' Chair (3:42)
  9. Look Out Cleveland (3:09)
  10. Jawbone (4:20)
  11. The Unfaithful Servant (4:16)
  12. King Harvest (Has Surely Come) (3:37)
  13. Get Up Jake [Outtake­Stereo Mix] * (2:17)
  14. Rag Mama Rag [Alternate Vocal Take­Rough Mix] * (3:06)
  15. The Night They Drove Old Dixie Down [Alternate Mix] * (4:15)
  16. Up on Cripple Creek [Alternate Take] * (4:53)
  17. Whispering Pines [Alternate Take] * (5:06)
  18. Jemima Surrender [Alternate Mix] * (3:48)
  19. King Harvest Has Surely Come (Alternate Performance) * (4:30)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 43:46 (1:11:41)
zoeken in:
avatar van rider on the storm
wilbur schreef:
Gisteren naar "Once were brothers" geweest. Zeer genietbare film, van een geniale band!


Ga ik volgende week heen, ben benieuwd. Zal ik daarna dit album eens van een stem gaan voorzien.

avatar van Mssr Renard
The Band is ook typisch zo'n band waar ik me (nog) nooit aan gewaagd heb.

Samen met The Grateful Dead zal ik de komende tijd zo nu en dan een plaat van The Band er tussendoor sneaken, om te kijken of ik mijn liefde voor jambased muziek wat kan uitbreiden.

avatar van Tony
4,5
Dit is wel echt rammelende roots rock, maar wel van hoog niveau natuurlijk. Opvolger Stage Fright is hier om voor mij onverklaarbare redenen een stuk minder geliefd, maar gepolijster qua sound en ik denk dat die daarom iets beter bij je smaak aansluit, Michiel. Dus als je hiervan schrikt, probeer vooral Stage Fright dan nog even....

avatar van bikkel2
5,0
Nothern Lights - Southern Cross (1975) zou ik ook wel willen noemen. Nog gepoleister en de keys wat nadrukkelijker aanwezig.
Blijft een wat onderschat album.

avatar van jorro
3,0
The Band, ik krijg er helaas geen klik mee. Saai is eigenlijk het enige dat in mij opkomt. Nou heb ik helemaal niks met country en dat zit hier te veel in verweven. Tenminste zo ervaar ik het..
Het album staat op 6 in de 100 Greatest Albums of 1969 en op 13 in de Best Ever Albums 1969. Ik mis blijkbaar iets in de muziek van The Band want het wordt volop gewaardeerd.
Met enige moeite heb ik het album weer eens uitgezeten en 3* is eigenlijk wel het maximum voor mij.

avatar van Mssr Renard
Eindelijk toegekomen aan naar The Band luisteren. Ik wilde eigenlijk van The Band en The Grateful Dead de lp's in huis halen. Maar ik wil eigenlijk alleen nog maar lp's waarvan ik zeker weet dat ik ze goed vind. Ik blijf kopen/verkopen. Dus me toch maar eens via Spotify (sorry guys) aan het orienteren.

Van deze plaat is The Night They Drove Old Dixie Down de bekende song. Een soort pre-Southern Rock-song van een niet-Southern Rock-band. Wel een fantastische song en wat mij betreft ook gelijk het beste van de plaat.

Ik vind het voorlopig verder nogal een rommelige plaat, maar misschien moet het nog landen. Hoedanook, vind ik het absoluut geen vervelende muziek. De zang, de instrumentatie, de feel, de sound, het klinkt allemaal wel lekker. Maar ik vind het gewoon nogal korte songs (de fade-outs zijn sowieso schandalig) en er is instrumentaal niet echt veel te beleven. Ik ben één van de weinigen hier op het forum die wel van lange jams en instrumentals houdt.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Jarenlang heeft deze plaat ergens in het midden van mijn album-top-10 gestaan, en deze groep op de tweede plaats van mijn artiesten-top-10. Dat dat nu niet meer zo is heeft alleen maar te maken met de vele andere groepen en stijlen waar ik tegenwoordig naar luister, waardoor ik het niet meer juist vond om een groep die ik tegenwoordig aanzienlijk minder draai toch in mijn top-10 aan te houden. Neemt niet weg dat deze band mij feitelijk nog altijd even dierbaar is, hetgeen ik merk wanneer ik deze titelloze tweede plaat voor het eerst sinds jaren weer eens opzet, want ik word meteen weer helemaal verliefd.
        Wat me bij deze hernieuwde kennismaking opvalt is de enorm bepalende rol die de keyboards van Garth Hudson spelen. Hij heeft bij elk nummer precies het juiste geluidje – bij bijna elk nummer denk ik: ja, hier had geen ander toetsengeluid bij kunnen horen, dit is perfect, dit past precies bij het nummer en bij de rest van het arrangement. Het is naast de “ademende” drums van Levon Helm, de drie geweldige zangers (lead èn harmony), Robbie Robertsons economische gitaarspel en zijn songschrijverstalent natuurlijk slechts één element in het geheel, maar misschien is het wel meteen ook het meest bepalende.
        Dit album wordt wel eens omschreven als “de zaterdagavondplaat tegenover de zondagochtendplaat die Music from Big Pink is”, een associatie die in de hand wordt gewerkt door de donkere kleur van de hoes en de regenachtige hoesfoto, de vijf tekstregels op de achterkant van de hoes (“I want to be there when the band starts playing...”) en de nachtelijke sfeer die voor mij uit Whispering pines en King Harvest (has surely come) spreekt. Dat laatste nummer is voor mij meteen ook het hoogtepunt van de plaat: met het onderwerp van de tekst heb ik geen bijzondere affiniteit, maar de manier waarop de compositie en (vooral) het arrangement die tekst tot leven brengen is briljant: de scherpe drums, het onheilspellende orgeltje, de afgeknepen gitaarsolo, de gekwelde zang (God, wat had Richard Manuel toch een expressieve stem) en bovenal die ondergrondse bas. (Het subliminale gebruik van die bas was mij zelf al opgevallen, en des te leuker vond ik het toen Robertson er tijdens de Classic albums-aflevering speciaal de aandacht op vestigde.) Wat mij betreft is dit het best gearrangeerde nummer dat ik ooit heb gehoord.
        Opmerkelijk: deze plaat bevat maar liefst drie gevallen van een fade-out waarbij je heel in de verte tijdens de laatste seconden toch een duidelijk “gewoon” einde hoort (Dixie, When you awake en King Harvest). Raar. Misschien werd dat kunstje afgekeken van Dylans Just like a woman (bijvoorbeeld door Robbie Robertson die bij de Blonde on blonde-sessies aanwezig was).
        Ik houd maar eens op met dit bericht, want net als bij Music from Big Pink kan ik hier uren over doorschrijven. Toch maar eens kijken of ik niet nog een plaatsje in mijn top-tienen voor deze mannen kan inruimen. Had ik al gezegd dat ik dit een sublieme plaat vind?
        Nog een mooi detail uit Barney Hoskyns’ Across the great divide – The Band and America : “Richard [Manuel] woonde tijdelijk in een huis in Woodstock dat van de schilder George Bellows was geweest. Er stond een oude piano die was achtergelaten, en daarop schreef Richard Whispering pines. Er zat één toets op die vals was, en toen hij dat nummer ging opnemen liet hij de piano in de studio op dezelfde manier stemmen, zodat die ene toets nog steeds vals klonk. Dat is verantwoordelijk voor die herhaalde pianofiguur aan het begin en einde van het nummer.”

avatar van Lura
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Wat me bij deze hernieuwde kennismaking opvalt is de enorm bepalende rol die de keyboards van Garth Hudson spelen.
Geniale toetsenist!

avatar van metalfist
Een titelloze plaat associeer je vaak met het debuut van een groep maar niet bij The Band. Dat de heren het zich soms nogal gemakkelijk maakten bij het geven van namen bewijst hun groepsnaam maar wat boeit het allemaal als ze zo'n geweldige muziek maken? Het maakt het soms gewoon wat moeilijker om iets te Googlen maar daar konden ze natuurlijk geen rekening mee houden. Ik heb echter wel een vreemde verhouding met dit album. In theorie zou het één van mijn favoriete platen moeten zijn dankzij kleppers zoals The Night They Drove Old Dixie Down en Up on Cripple Creek maar toch draai ik deze beduidend minder dan Stage Fright. Het is ook een album dat ik de ene moment gewoon beter kan waarderen dan op een ander moment en dat ligt vooral aan het kwintet nummers dat start met Whispering Pines. Ik heb het al wel vaker gehad dat een kwartje pas na geruime tijd valt maar bij bijvoorbeeld Jawbone moet het kwartje elke luisterbeurt opnieuw vallen en soms gebeurt dat eenmaal niet. Dat "Ooooooh, Jawboooooooone, when did you first go wroooong?" vind ik 7 van de 10 keer tenenkrommend en 3 van 10 keer doe ik dan weer lekker mee. Gelukkig is King Harvest (Has Surely Come) wel een fenomenale afsluiter maar ik ga bij mijn digitale kopie wel de bonustracks weglaten. Get Up Jake (naar het schijnt een b-kant van een single en oorspronkelijk ook bedoeld voor de plaat) mag blijven maar de rest heeft geen toegevoegde waarde.

avatar van west
5,0
En dan vind je in een bak op een platenmarktje een originele persing van dit album in hele behoorlijke staat (zowel plaat als hoes) voor... 2 euro. Mijn excuses dat ik maar zo belachelijk weinig voor dit juweel heb betaald.

avatar van Tav74
4,5
Maar weer eens opgezet, wat een fantastisch album is dit toch. Wat mij betreft hun beste, zowel qua nummers als qua productie. Denk eigenlijk dat ik deze met 4.5 ster tekort doe. Bands als The Eagles mogen een stuk beroemder zijn, dit niveau halen ze echt nergens.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:43 uur

geplaatst: vandaag om 16:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.