Ik kocht deze plaat pas na, en naar aanleiding van, Weld. Ik was toen ik em voor het eerst hoorde een tikkeltje teleurgesteld, in vergelijking met Weld vond ik het net iets te tam, ook al liggen de uitvoeringen niet heel dicht op elkaar. Uiteraard ben ik daar grotendeels van terug gekomen.
Twee van mijn favoriete nummers op deze plaat zijn Love to Burn en Love and Only Love, mijn eerste echte introductie met de harde, lange nummers van Neil, samen met Like a Hurricane op Weld. Cortez the Killer op Zuma is namelijk veel melodischer en langzamer. Dit is veel minder gepolijst.
Daarnaast vind ik ook Days That Used To Be erg goed, dat rechtstreeks is geïnspireerd door My Back Pages van Bob Dylan. Neil introduceerde dit nummer echter al in 1988, tijdens concerten met the Bluenotes. Destijds speelde hij het nummer akoestisch en dan heeft het net wat meer impact.
Ook Country Home en White Line zijn al oude nummers, zoals Stijn al eerder aanhaalde nam Neil dit al in 1976 op met Crazy Horse voor het album Chrome Dreams. Destijds heette het nog River of Pride (Neil 'vergat' simpelweg het zinnetje White Line te zingen) en was het een stuk gruizger. Hoe gek het ook klinkt op deze plaat, de Ragged Glory versie is een stuk gepolijster. Maar ja, tot in hoeverre de opname van de Chrome Dreams bootleg af is, is maar de vraag.
Van Country Home ken ik alleen maar live opnames uit de jaren 70, hij speelde het tijdens zijn tour met Crazy Horse in 76 en deze versie wijkt niet veel af van die van toen. Al was het toen wat meer country rock dan nu.
Ook het nummer F*!#in' Up heb ik al eens in akoestische uitvoering gehoord, op een bootleg van zijn concert in de Stopera in 89. Het gruizige gitaarwerk van Neil met Crazy Horse doet het geheel veel goed, want dit is toch echt een nummer dat gebruld moet worden, niet voor niks speelde hij dit nummer ook een paar keer tijdens zijn laatste tour, waar het soms flink werd opgerekt.
Het laatste nummer dat ik wil aanstippen is Mother Earth. Mijn boekje zegt dat dit live is opgenomen en dat er later overdubs aan zijn toegevoegd. Typisch Neil, in de studio speelt hij alles live, praktisch nooit meer dan 3 takes, overdubt niks en dit alles met vrij minimale productie in korte tijd. Live opnames worden soms tot in den treure geoverdubd, zoals op Life, Natural Beauty en dit nummer. Gezien het onderwerp pas de semi-akoestische setting op het pomporgel dat hij gebruikte bij zijn laatste tour wel beter bij het nummer, maar wie de live versie op het Nelson Mandela Tribute Concert in het Wembely Stadium uit 1990 kent, waar hij enkel Old Black hanteert en hem er flink van langs geeft weet wel beter.
Neil benaderd muziek als fotografie, je hebt één shot, en als je er dan een prachtige foto met een klein schoonheidsfoutje aan overhoud, dan is dat maar jammer. Het is tenslotte geen schilderen, waar je laag op laag kunt aanbrengen om elke plooi glad te strijken. Beter kan ik dit album eigenlijk niet omschrijven. Het is er geen waar ik vaak naar luister, maar wel ééntje die ik koester. Wel jammer dat mijn hond er niet zo goed tegen kan als ik de muziek hard zet
Misschien dat ik eens een live compilatie van dit album maak, gebruik makend van bootlegs en Weld...