menu

Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (and Other Stories) (2013)

mijn stem
4,15 (532)
532 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: KScope

  1. Luminol (12:10)
  2. Drive Home (7:37)
  3. The Holy Drinker (10:13)
  4. The Pin Drop (5:03)
  5. The Watchmaker (11:43)
  6. The Raven That Refused to Sing (7:57)
  7. Luminol [Demo] * (13:05)
  8. Drive Home [Demo] * (6:57)
  9. The Holy Drinker [Demo] * (9:47)
  10. Clock Song (Unused Idea) * (4:30)
  11. The Pin Drop [Demo] * (5:15)
  12. The Watchmaker [Demo] * (12:25)
  13. The Raven That Refused to Sing [Demo] * (8:00)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 54:43 (1:54:42)
zoeken in:
avatar van Gloeilamp
4,0
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

Het nieuwe album van Steven Wilson is misschien wel de release waar ik het meest naar heb uitgekeken in 2013. Grace for Drowning was een geweldige ontdekking voor mij, daarna heb ik direct Porcupine Tree gecheckt, en zijprojecten als Storm Corossion en Blackfield. Wilson groeide uit tot één van mijn favoriete artiesten.

Helaas heeft dit album mij toch enigszins teleurgesteld want ik vind Grace for Drowning nog steeds stukken beter. Dat album is toch wel anders dan The Raven That Refused to Sing, om de een of andere reden doet dat album me een stuk meer. Het nieuwe album is zeker niet slecht, ik vraag me af of Wilson uberhaupt een slecht album zou kunnen maken, maar nummers als The Pin Drop en The Holy Drinker vind ik minder. Hier staan dan weer fantastische nummers tegenover als: Drive Home, Luminol en het titelnummer.

Erg jammer, al moet ik niet vergeten dat Wilson ook met dit album weer heeft bewezen een fantastische muzikant te zijn. Jammer dat dit album mij iets minder doet, maar ook in dit album hoor je de muzikaliteit van Wilson duidelijk terug. The Raven That Refused to Sing krijgt een punt minder dan Grace for Drowning, dat voor mij toch wel zijn meesterwerk blijft.

avatar van james_cameron
3,0
Jazzy progressieve rock, erg rustig en sfeervol. Niet mijn stijl, mede door de vele lang uitgesponnen instrumentele passages en een gebrek aan memorarabele songs, maar wel goed uitgevoerd en in ieder geval vrij origineel. Doet wat mij betreft op de beste momenten denken aan het Steven Wilson-project Blackfield, maar dan luister ik liever naar Blackfield.

avatar van musician
5,0
Vakwerk van Steven Wilson.

Laat duidelijk zijn: hij kent zijn klassieken. Een vleugje oude Yes, Pink Floyd. Een behoorlijke dosis Genesis/Steve Hackett. En dan natuurlijk zijn eigen inbreng die van wereldniveau is.

Ik geloof dat ik, in de korte tijd dat ik het album heb, het eigenlijk al beter vind dan Grace for drowning. Het wat meer onbestemde op dat album wordt vervangen door meer "kop en staart". En dat komt de aantrekkelijkheid nog meer ten goede.

Lees ik het goed, dat Wilson voor de productionele ondersteuning de hulp in heeft geroepen van de oude Alan Parsons? Jonge liefhebbers hebben wellicht geen idee, maar Parsons is natuurlijk al een heel mensenleven actief in de producties van muziek.

Een opvallende keuze. Ik zal ook inderdaad toegeven, dat er geluidstechnisch (ook al) geen enkele kritiek is te geven.
Verder is er nog gebruik gemaakt van de originele MKII melotron van King Crimson en je hebt een aardig idee welke kant het opgaat met deze cd.

Het werkt natuurlijk alleen, als je zulke ijzersterke composties kunt schrijven als Steven Wilson, anders wordt het potsierlijk. Maar hij schudt met het grootste gemak onberispelijke thema's uit zijn mouw die de grootste liefhebbers van die genoemde oude bands alleen maar kunnen omarmen.

avatar van legian
3,0
The Raven That Refused to Sing, het album waar we met smart op hebben gewacht. Helaas is het album al dik voor de release gelekt, uiteindelijk toen een keer beluisterd en geconstateerd dat ik toch mijn verwachtingen moest gaan aanpassen.

Het album begint met Luminol een nummer wat we al een tijdje kennen, waarschijnlijk ook het nummer wat het dichtst bij Grace for Drowning ligt.
Het heeft even geduurd voordat ik het nummer echt kon waarderen, en dan vooral het begin, na een minuut of 5 word het nummer een stuk beter, sterker en mooier.

Drive Home is eigenlijk het nummer wat ik telkens vergeet, het bleef maar niet hangen.
Elke keer als ik het album voor de geest haalde kon ik maar niet op dit nummer komen, tot ongeveer een week geleden, toe begon de herkenning en helaas ook de verveling. Het klinkt niet veel anders dan een lange opbouw naar euhm.., tja naar wat eigenlijk.
Nee voor mij toch wel het minste nummer van de hele cd, misschien wel van al zijn solo albums.

The Holy Drinker begint eigenlijk net zoals de vorige, weet ook niet echt te boeien, tot we richting het einde gaan, dan krijg ik eindelijk weer de Steven te horen zoals ik hem graag hoor.
Na Luminol weet hij pas hier weer wat spannend´s te brengen

The Pin Drop is dan de volgende. En voor iedereen die wil laten horen dat Steven verschrikkelijk zingt, dit is het perfecte voorbeeld. het begin is niet alleen vervelend maar ook echt irriterend, de zeurderige en zeikerige stem die hij hier opzet, moge hij dat nooit meer doen.
Toch is het nummer niet perse slecht, muzikaal klinkt het erg lekker en de uitbarstingen (hoewel sterk ingehouden) weten toch te boeien. maar de zang blijft een heikel punt, Ookal komt het verder niet echt terug het kwaad is eenmaal geschied, gelukkig duurt het niet zo lang.

The Watchmaker is het langste (nieuwe) nummer op het album, en het begint net zoals de hele cd aanvoelt, Rustig (redelijk saai) en weinig spannend. tot we nog zo'n 7 minuten moeten, dan komt we eindelijk een beetje leven in de muziek, en net zoals The Holy Drinker is het einde hier het meest boeiende deel van het nummer.

The Raven That Refused to Sing het titel nummer, en tevens het meest emotionele nummer.
Ik moest meteen aan Drag Ropes denken, qua stijl en de manier hoe de nummers opgebouwd zijn zijn nagenoeg identiek. Wat uiteraard niet wil zeggen dat het nummer slecht is, want vreemd genoeg weet dit nummer me wel de hele tijd te boeien, ookal is het in vergelijking met de andere nummers net zo rustig of saai.
Wat dan wel weer jammer is, is dat het beste nummer van het album dan ook meteen een nummer is wat zoveel gelijkenissen heeft met Drag Ropes, en dat geeft toch een beetje te kennen dat hij in herhaling valt.

Het is een album geworden wat bolstaat van de rustige lange muziekaal uitgesponnen stukken, helaas weet dit hier vaker niet te boeien dan dat het 't wel doet.
Het probleem van The Raven is dat het teveel aan Storm Corrosion doet denken. Het is nergens slecht maar ook nergens het niveau van zijn eerdere werk, de besten nummers halen het niet bij de nummers van zijn eerdere albums (zowel solo als met PT). Nu werkt de stijl misschien wel hier aan mee, maar ook denk ik dat hij langzaam de kracht verliest door de hoeveelheid dingen die hij uitbrengt.

sp00kjj schreef:
Zeg nou eerlijk, je zou toch niet willen dat Porcupine Tree een album zou uitbrengen dat iedereen teleur zou stellen?

Zou ik willen dat hij solo een album uitbrengt wat teleurstelt?
misschien is het slim voor hem om gewoon een jaartje rust te nemen, weer wat nieuwe muziek ontdekken en daardoor inspiratie opdoen. goed terug komen met een PT album en eventueel ook weer een solo album.
Maar als hij op dezelfde voet blijft doorgaan maakt het niet uit als er een PT of solo album uitkomt, teleurstellen doet hij nu al.
3*

4,5
Naar mijn (bescheiden) mening is SW eindelijk los van de formule die PT de laatste jaren begon te worden. De manier waarop hij op Raven elementen uit seventies jazzrock (Mahavishnu, anyone?) corpereert in uiterst moderne progressieve rock is gedurfd maar waanzinnig knap gedaan, de bassen van Beggs, Theo Travis die op de juiste momenten opduikt met zijn blaasriedels, allemaal prachtig vormgegeven door Alan Parsons. Petje af hoor. Ik weet alleen nog niet of ik Minneman prefereer boven Harrison.
Hij evenaart voor mij niet Grace maar verdiept zich op een wijze waar hij van mij nog wel een paar jaar mee door mag gaan. Live zag je overduidelijk hoe lekker SW in zijn vel zit met deze muziek en deze band. Niet alle fans zullen met hem meegaan omdat ze Raven gewoonweg niet begrijpen. Degene die wel aanhaken zullen beloond worden. PT is klaar en laten we gewoon lekker genieten van al dat moois.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Nog een spatje beter dan Grace for drowning. Waar ik nog wel eens moeite heb met de Pink Floyd-achtige lang uitgesponnen instrumentale stukken met gitaarsolo's die mij persoonlijk niet zo boeien op sommige PT-albums, lijkt deze plaat meer z'n inspiratie aan King Crimson (getuige ook de aparte vermelding van hun mellotron) en de (gelukkig) vroege Genesis te ontlenen, en dat is allebei niet verkeerd. Warm, afwisselend en rijk. Als de plaat nog meer bezinkt stijgt de waardering misschien nog wel tot de volle vijf sterren.

Misschien/wellicht bij de meeste mensen hier al bekend, maar op deze en de vijf volgende pagina's van musicradar.com praat Wilson over de nummers van dit album. Zeer interessant.
 

avatar van Maartenn
5,0
Maartenn (crew)
BoyOnHeavenHill schreef:
Nog een spatje beter dan Grace for drowning. Waar ik nog wel eens moeite heb met de Pink Floyd-achtige lang uitgesponnen instrumentale stukken met gitaarsolo's die mij persoonlijk niet zo boeien op sommige PT-albums, lijkt deze plaat meer z'n inspiratie aan King Crimson (getuige ook de aparte vermelding van hun mellotron) en de (gelukkig) vroege Genesis te ontlenen, en dat is allebei niet verkeerd. Warm, afwisselend en rijk. Als de plaat nog meer bezinkt stijgt de waardering misschien nog wel tot de volle vijf sterren. 


Hoe voor de hand liggend ook, dat zijn ook precies de bands waarvan ik het vermoeden heb dat Wilson er op zijn minst door is geispireerd. Overigens wil ik ook Zappa in zijn Roxy periode daar aan toevoegen en Yes t.t.v. Tales From Topographic Ocean.

Inspiratiebronnen ten spijt, WIlson heeft toch een heel eigen plaat weten voort te brengen waarin hij al zijn inspiratiebronnen mengt tot een soort nieuwerwetse progrock. Eentje die direct op de short list kan voor beste plaat van 2013.

4,5 *

avatar van Ronald5150
4,5
Yes, de gitaren zijn terug op Steven Wilson's "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)". Op zijn vorige twee studioalbums waren uiteraard ook wel gitaren te vinden, maar die albums werden toch vooral gedomineerd door toetsen en allerhande geluidseffecten. Dat levert, zoals bij Wilson gebruikelijk is, een behoorlijke verzameling intrigerende liedjes op. Toch neig ik persoonlijk meer naar de Porcupine Tree sound. En die sound is weer terug te vinden op het prachtige "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)". Aan de andere kant klinkt het ook weer anders dan de laatste Porcupine Tree plaat "The Incident". De liedjes op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" zijn weer heerlijk uitgesponnen (met uitzondering van "The Pin Drop") en laten een breed uitgewaaierd geluidspalet horen. Of er een overkoepelende thematiek is vind ik moeilijk te zeggen, maar de liedjes doen wel aan als verhalen. En het zijn niet bepaald vrolijke verhalen die Wilson hier voorlegt. Het zijn spookverhalen in de traditie van Edgar Allan Poe. De muziek op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" past daar perfect bij: beklemmend, dreigend, claustrofobisch, meespelend, angstaanjagend en intens. Het prachtige artwork sluit daar perfect op aan. Steven Wilson zorgt er altijd voor dat het geheel, de look en feel zo te zeggen, prachtig in balans is. Wilson wordt weer omringd door een uitermate vakkundige groep muzikanten. Zelf hanteert hij weer een keur aan instrumenten als de mellotron, keyboards, gitaar en ook nog de bas op "The Holy Drinker". Uiteraard neemt hij ook de vocalen voor zijn rekening. De lead gitaar laat hij echter over aan Guthrie Govan. Een goede keus wat mij betreft, want de beste man speelt prachtig gitaar en laat schitterende solo's horen. Het is niet altijd duidelijk welke partijen door Wilson of door Govan worden gespeeld, maar dat mag de pret niet drukken. De ritmesectie Nick Beggs (bas) en Marco Minnemann (drums) zorgen voor een stuwende solide basis en met Adam Holzman (toetsen) en Theo Travis (blaasinstrumenten) is het gezelschap compleet. "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" is wat mij betreft weer een pareltje in het toch al indrukwekkende oeuvre van Steven Wilson. Dit album is weer heerlijk verslavend, gaat onder je huid zetten, nestelt zich in je hoofd en sleept je mee in de beklemmende verhalen. Op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" combineert Wilson mijn inziens invloeden uit zijn gehele carrière en van al zijn verschillende projecten tot een prachtig album. Voor elk wat wils zo te zeggen (al zijn de metalinvloeden ver te zoeken). De LP geniet mijn voorkeur boven de CD. Het geluid komt wat voller op me over en het artwork is zo nog mooier. "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" is misschien nu al het muzikale hoogtepunt van 2013 en wat mij betreft ook eentje in de indrukwekkende waslijst aan releases van Steven Wilson. Hemels!

avatar van Alicia
5,0
Na de fabuleuze trip door groen Porcupineland - ik ben nog lang niet overal geweest, maar ik kom er vast nog wel een keertje in de buurt - én de ontdekking van de geweldige opvolger Hand.Cannot.Erase. wil ik heel even dit 'verschrikte maangezicht zojuist gestolen door de raaf' erbij pakken.

Dit album hóórt natuurlijk gewoon thuis in mijn collectie melodische rock vanwege de geweldige songs. Alleen als de mooie melodieën te vaak of te lang door tempowisselingen in stukken worden gehakt, ontstaat er voor mij een wat minder fraai sfeerbeeld. Zoals eerder in dit draadje is vermeld gaan bepaalde gedeelten van deze muziek dan - inderdaad - te veel neigen naar het gefröbel uit de jaren '70. Gelukkig bevatten deze nummers ook met grote regelmaat schitterende passages, zoals de mooie gitaarsolo in Drive Home. Anders was dit 'geschrokken maangezicht' natuurlijk niet in huize Alicia op de kokosmat terechtgekomen! De raaf is wel goed, maar niet gek!

Alles bij elkaar genomen is het bovenstaande kritiekpuntje heel misschien wel de reden waarom ik zo verliefd ben geworden op het feeërieke The Raven That Refused to Sing. Dit liedje is wat mij betreft de ultieme topper van dit album. Misschien zelfs wel van àlle nummers die ik tot nu toe van Steven Wilson gehoord heb.

Als de raaf dan eindelijk zonder z'n maangezicht is vertrokken, krast hij nog eenmaal in de verte: "Unbelievably beautiful, hey?"

avatar van bikkel2
3,5
Steven Wilson is een produktief progbaasje en draait al lange tijd mee in het wereldje.
Een talentvolle alleskunner die alom gerespecteerd is door meerdere vakbroeders.
Krijgt vrijwel van elke legend band ( King Crimson, Yes, XTC ) groen licht om de opnames van reguliere albums in een nieuw produktioneel sausje te gieten.
Bekend met Robert Frip en Andy Partridge? Perfectionisten tot en met. Dus dan kun je wel wat.
Wilson heeft met zijn band Porcupine Tree - nu kennelijk begraven - enkele juweeltjes gemaakt en is sinds een jaar of wat onder eigen naam aktief.
Hij is niet zozeer van de vernieuwing en dat is op dit album ook weer aan de gang.
Muzikaal en in produktie voorbeeldig, maar de prince of prog zoekt het in motiefjes en sfeer die ik eigenlijk al ken.
Freakerige en bombastische stukjes in combi met een rustieke Crosby, Stills & Nash achtige sfeer.
Knap in elkaar verweven, maar toch hoor ik nergens echt een eenheid.
De lange uitgesponnen songs zijn bij vlagen indrukwekkend, maar vaak ook wat fragmentarisch en waar ik mij afvraag of ik nog naar het zelfde nummer zit te luisteren.
Een potpourri van progrock met een knipoog naar de 70's.
Wilson kan natuurlijk wel wat, maar ik vind 'm hier niet zozeer gemakzuchtig, maar wel erg leunend op stijlen die al veel eerder de revue zijn gepasseerd.
Dat pakt deels goed uit, maar aan de andere kant is het naar mijn idee te opzichtig en net even te geforceerd.

avatar van OnCe
5,0
Dit is m'n favoriete Wilson album.
Drive Home is een zeer mooi nummer met een prachtige solo (waarvan mijn ogen iedere keer glazig worden) van Guthrie Govan, wat een fenomenale gitarist!

Ik hou meest van de heerlijk lang uitgesponnen en variërende composities van Wilson en The Holy Drinker is hier een mooi voorbeeld van. De duistere synths, ontembare saxofoon en straffe gitaarpartijen. Zeker naar het eind toe, met die dromerige soundscapes (geweldige toetsenist, Adam Holtzman) ondersteunt door minimale bonzende percussie en dan die smerig vette en dreigende riff die invalt! Ik ben geen metalhead maar bij dit moment vormen mijn handen haast automatisch de "sign of the horns" terwijl m'n gezicht zich verwringt tot een kwaadaardige blik, heerlijk ranzige riff! En dan het aanstormend donderend gedrum van Minneman er nog bovenop! Hemels (of eerder Hels?) genieten op dit nummer.

Over The Raven That Refused To Sing hoef ik ook niet veel meer te zeggen denk ik, prachtig nummer waarbij telkens een krop in mijn keel vormt. Dit nummer is ook mijn kennismaking met het solo-werk van Wilson.

De andere nummers springen er niet zo uit maar vind ik toch sterk en zal ik nooit overslaan.
Ik zou dit album graag 5 sterren geven maar het stemgeluid van Wilson en dat het album voor mij niet echt als een geheel aanvoelt weerhoudt me hiervan.
4,99/5 naar beneden afgerond

avatar van Reijersen
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Volgens mij zag ik al eerder eens voorbij komen dat Steven Wilson de zanger is van een band die ik eerder besprak. Verder zegt het me niks. Je wordt bij het beluisteren van dit album een beetje van de ene naar de andere kant gesleept. Neem bijvoorbeeld de lange openingstrack. Bij het begin dacht ik: ‘Oh, dit wordt stevig.’ Maar is er de fluit en het koortje en zelfs verder op steeds rustiger. Het gaat alle kanten op en dat blijft het het hele album wel op gaan. Daardoor is er ook wel lastig de vinger op te leggen. Ook na meerdere luisterbeurten.

avatar van ABDrums
5,0
De raaf en ik hebben een bijzondere band waaraan ik zeer fijne en warme (paradoxaal genoeg...) herinneringen heb.

In de tijd dat ik nog geen gratis studenten-OV had en nog niet in het bezit was van een rijbewijs fietste ik altijd met m'n schooltas op de rug met overnachtingsitems naar mijn vriendin toe, een slordige 12 kilometer door het platte Friese landschap. Wanneer de herfst en de winter hun intrede deden en het 's avonds weer snel donker werd, moest ik door de vieze kou ('smoarge kjeld' in het Fries), de angstvallige donkere atmosfeer en de stilte van het platteland mijn weg naar huis vinden.
Ik zette altijd Wilsons The Raven op, aangezien de thematiek van de spookverhalen over dood, berouw en schuld, de prachtig meeslepende songs en de algehele 'unsettling beauty' rondom de plaat perfect aansloten bij mijn gemoedstoestand tijdens de vele fietstochten en bij het algehele decor van de verschillende lichtpuntjes van huizen, boerderijen en dorpen die je binnen een straal van enkele kilometers kan zien als je in het donker door het Friese platteland heen fietst.

De raaf heeft een diepe en blijvende indruk op mij achtergelaten, dus zou ik het tekort doen met iets anders dan de volle mep. 5* en een welverdiende plaats in mijn top 10.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Steven Wilson heeft de laatste jaren hard gewerkt aan een grotere bekendheid en bewust of onbewust is zijn muziek voor een breder publiek interessanter geworden. Met name zijn laatste twee solo albums zijn daar goede voorbeelden van. "TO THE BONE" uit 2017 is erg gevarieerd met een aantal erg goede, meer pop gerichte tracks. "THE FUTURE BITES" uit 2021 laat de meer electro-pop kant van Wilson horen, iets waar bepaalde groeperingen die-hard fans niet van gecharmeerd waren en dat ook middels bijtende kritiek lieten horen.

De in Hemel Hempstead Hertfordshire in Engeland op 3 november 1967 geboren Steven John Wilson had daar in 2013 nog geen last van, toen zijn derde solo album "THE RAVEN THAT REFUSED TO SING (And Other Stories)" op 25 februari verscheen. Hij had indruk gemaakt met de eerste twee solo schijfjes, "INSURGENTES" en "GRACE FOR DROWNING". De frontman van Porcupine Tree vond het na "THE INCIDENT" uit 2009 tijd om die band op non-actief te zetten en het alleen te proberen. Dat beviel hem goed, en hij vond in die periode ook nog tijd om met het side project Blackfield albums te maken, enkele No-Man platen te maken met Tim Bowness en om zich te wijden aan het remixen van klassieke prog-rock albums van onder andere Yes, Jethro Tull, King Crimson, Marillion, Tears For Fears en Rush. In een relatieve korte periode werd zijn derde soloalbum opgenomen met een bandje waar je u tegen zegt. Gitarist Guthrie Govan, bassist Nick Beggs, toetsenist Adam Holzman, Marco Minneman als drummer en Theo Travis op blaasinstrumenten. Alan Parsons werkt mee als extra producer en opname technicus. Dit alles maakt van "THE RAVEN THAT REFUSED TO SING (And Other Stories)" een genot om te beluisteren, bijna 55 minuten en zes tracks. Vorige week vierde het album trouwens zijn tinnen jubileum en daarmee is het een erg jonge, maar terechte klassieker.

"LUMINOL" opent het feest, lekker drumwerk, pakkende bass riff en iets verderop is ook Travis voor het eerst te horen op fluit. Het tempo is hoog en in twaalf minuten krijg je exact dat te horen wat Wilson zo interessant maakt. Het grotendeels instrumentale nummer zit ingenieus in elkaar, met veel passages die niet heel toegankelijk zijn. Pas na zo'n vijf minuten begint het vocale deel, met mooie achtergrondzang. Hierna wordt langzaam maar zeker toegewerkt naar het einde, een prachtig afwisselend deel met een geweldige gitaarsolo. Eén van de beste nummers van Wilson solo vind ik "DRIVE HOME". De onvoorstelbare beklemmende sfeer die gedurende het eerste, vocale deel vastgehouden wordt, vind ik briljant. Een prachtige melodie, geweldig gezongen en er wordt naar de gitaarsolo van Guthrie toegewerkt...en die is top! Het tien minuten plus jazzrock-achtige "THE HOLY DRINKER" staat bol van de tegendraadse ritmes, freaky saxofoonsolo's en bombastische instrumentale delen. Ook in dit nummer weet Wilson de aandacht van de luisteraar vast te houden door goed geplaatste tempowisselingen en veranderingen van sfeer. Na een rustig deel volgt het laatste stuk waarin het thema dat eerder in het nummer te horen was, terugkeert.

Het kortste nummer van "THE RAVEN THAT REFUSED TO SING (And Other Stories)" is "THE PIN DROP". Lekker ritme, heerlijke melodie en een hoofdrol voor de saxofoon van Travis. Ook in deze track zijn de tempowisselingen goed geplaatst, maar wat voor mij het nummer maakt zijn de mooie vocale arrangementen. Als kers op de taart mag Guthrie nog even heerlijk soleren. "THE WATCHMAKER" gaat rustig van start, ingetogen zang, gitaar, fluit en een prachtige melodie. Na vier minuten komt het ruim elf minuten durende epos tot leven. Solo’s op fluit en gitaar en die opnieuw superstrakke en uiterst creatieve ritmesectie, Beggs en Minneman zijn in absolute topvorm. Het tempo zakt weer in, Wilson zingt pakkend en er volgt een vocaal harmonie deel. Het laatste deel is fantastisch, geweldige drumpatronen, vocale arrangementen die bijna in de instrumenten verzuipt, maar dat past perfect bij dit experimentele einde van dit geweldige nummer. Het album wordt afgesloten met het titelnummer...en wat voor een titelnummer! "THE RAVEN THAT REFUSED TO SING" is een monumentaal Steven Wilson nummer, beklemmend, sober, somber, zwaarmoedig, maar muzikaal zo onvoorstelbaar mooi. Het wordt klein gehouden en toegewerkt naar een geweldig einde. Dat einde heeft voor mij ook wel iets hoopvol in zich zitten, doordat de melodie mij positief stemt. Het is in een fantastisch slotakkoord van een dito album!

Ik werd door dit album pas echt door Wilson solo gepakt. Wat bij de voorgaande album niet lukte, en nog steeds het geval is, gebeurt wel bij "THE RAVEN THAT REFUSED TO SING (And Other Stories)". Elk nummer weet mij te pakken, te raken en elk nummer heeft zijn eigen karakter én geheimen. Door vaker naar het schijfje te luisteren, ontdek je die geheimen vanzelf en zul je met elke luisterbeurt weer verrast worden. Na dit album verscheen het eveneens sublieme "HAND.CANNOT.ERASE", dat misschien wel de beste Steven Wilson plaat is, naar mijn bescheiden mening. Voor mij is en blijft hij een held, een genie en ik kan niet wachten op nieuw werk van hem. Of dat nu solo is of misschien ooit nog weer een nieuw Porcupine Tree album, het maakt mij niet uit, het zal ontegenzeggelijk kwaliteiten hebben.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:47 uur

geplaatst: vandaag om 10:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.