The Raven That Refused to Sing, het album waar we met smart op hebben gewacht. Helaas is het album al dik voor de release gelekt, uiteindelijk toen een keer beluisterd en geconstateerd dat ik toch mijn verwachtingen moest gaan aanpassen.
Het album begint met
Luminol een nummer wat we al een tijdje kennen, waarschijnlijk ook het nummer wat het dichtst bij
Grace for Drowning ligt.
Het heeft even geduurd voordat ik het nummer echt kon waarderen, en dan vooral het begin, na een minuut of 5 word het nummer een stuk beter, sterker en mooier.
Drive Home is eigenlijk het nummer wat ik telkens vergeet, het bleef maar niet hangen.
Elke keer als ik het album voor de geest haalde kon ik maar niet op dit nummer komen, tot ongeveer een week geleden, toe begon de herkenning en helaas ook de verveling. Het klinkt niet veel anders dan een lange opbouw naar euhm.., tja naar wat eigenlijk.
Nee voor mij toch wel het minste nummer van de hele cd, misschien wel van al zijn solo albums.
The Holy Drinker begint eigenlijk net zoals de vorige, weet ook niet echt te boeien, tot we richting het einde gaan, dan krijg ik eindelijk weer de Steven te horen zoals ik hem graag hoor.
Na
Luminol weet hij pas hier weer wat spannend´s te brengen
The Pin Drop is dan de volgende. En voor iedereen die wil laten horen dat Steven verschrikkelijk zingt, dit is het perfecte voorbeeld. het begin is niet alleen vervelend maar ook echt irriterend, de zeurderige en zeikerige stem die hij hier opzet, moge hij dat nooit meer doen.
Toch is het nummer niet perse slecht, muzikaal klinkt het erg lekker en de uitbarstingen (hoewel sterk ingehouden) weten toch te boeien. maar de zang blijft een heikel punt, Ookal komt het verder niet echt terug het kwaad is eenmaal geschied, gelukkig duurt het niet zo lang.
The Watchmaker is het langste (nieuwe) nummer op het album, en het begint net zoals de hele cd aanvoelt, Rustig (redelijk saai) en weinig spannend. tot we nog zo'n 7 minuten moeten, dan komt we eindelijk een beetje leven in de muziek, en net zoals
The Holy Drinker is het einde hier het meest boeiende deel van het nummer.
The Raven That Refused to Sing het titel nummer, en tevens het meest emotionele nummer.
Ik moest meteen aan
Drag Ropes denken, qua stijl en de manier hoe de nummers opgebouwd zijn zijn nagenoeg identiek. Wat uiteraard niet wil zeggen dat het nummer slecht is, want vreemd genoeg weet dit nummer me wel de hele tijd te boeien, ookal is het in vergelijking met de andere nummers net zo rustig of saai.
Wat dan wel weer jammer is, is dat het beste nummer van het album dan ook meteen een nummer is wat zoveel gelijkenissen heeft met
Drag Ropes, en dat geeft toch een beetje te kennen dat hij in herhaling valt.
Het is een album geworden wat bolstaat van de rustige lange muziekaal uitgesponnen stukken, helaas weet dit hier vaker niet te boeien dan dat het 't wel doet.
Het probleem van
The Raven is dat het teveel aan
Storm Corrosion doet denken. Het is nergens slecht maar ook nergens het niveau van zijn eerdere werk, de besten nummers halen het niet bij de nummers van zijn eerdere albums (zowel solo als met PT). Nu werkt de stijl misschien wel hier aan mee, maar ook denk ik dat hij langzaam de kracht verliest door de hoeveelheid dingen die hij uitbrengt.
sp00kjj schreef:
Zeg nou eerlijk, je zou toch niet willen dat Porcupine Tree een album zou uitbrengen dat iedereen teleur zou stellen?
Zou ik willen dat hij solo een album uitbrengt wat teleurstelt?
misschien is het slim voor hem om gewoon een jaartje rust te nemen, weer wat nieuwe muziek ontdekken en daardoor inspiratie opdoen. goed terug komen met een PT album en eventueel ook weer een solo album.
Maar als hij op dezelfde voet blijft doorgaan maakt het niet uit als er een PT of solo album uitkomt, teleurstellen doet hij nu al.
3*