Counting Crows - August and Everything After (1993)

Vandaag lijkt de herfst begonnen en kan het weer.
The Counting Crows en bockbier. .
Prachtig melancholiek debuutalbum wat bij de klassiekers uit de popmuziek hoort.
De beste verplichte kwartaalafname die ik ooit bij die verrekte ECI kocht.
Met misschien wel de 3 beste eerste 3 nummers ooit.
Ik kan verder alleen maar meegaan met wat hier al allemaal over gezegd is.
Herfst, verstild, gekweld, centrale verwarming, melancholiek, intiem, sober, breekbaar, puur enz, enz.
Ja, ik hoor het ook allemaal en het is allemaal nog waar ook.
En het mooiste van alles: het verveelt nooit .
Ik kan geen enkel minder nummer noemen en dan weet je dat je een klassieker te pakken hebt.
Beste nummers kan ik wel noemen; met lichte voorkeur Round Here, Mr. Jones, Raining in Baltimore en Sullivan Street.
En gewoon 5 sterren maar weer eens een keer dus .

5 sterren meer dan waard. Klasse debuut.
Draai ' m nog vaak. Maar in de herfst komt ie inderdaad het best tot zijn recht.

Raining In Baltimore.......

I need a raincoat.........

Prachtig.

Sterk debuut van The Counting Crows, echter bij tijd en wijle gaat de stem van Adam Duritz me toch wat tegenstaan.
Ik heb een zestal platen van de band in de kast staan maar die haat liefde verhouding met de vocalen van Duritz komen op elk album wel een keer terug.
Hier heb ik dat met het nummer Raining In Baltimore die ik daardoor de minste track van het album vind.
Geef mij maar Omaha, Mr Jones, Time & Time Again of Sullivan Street want een goed album blijft het, laat daar geen misverstanden over bestaan.

Ik ga naar de volle mep.Vanavond na een warme douche,na de hele dag de storm getrotseerd te hebben op de bank gelegen met de hoofdtelefoon op.Duritz ontroerde me wederom met zijn melancholie omlijst met een breed spectrum van instrumenten.Het desolate in de tekstenen toch dat sprankje hoop aan het eind van de tunnel,deden me overtuigen,zoals deze plaat al jaren iedere keer indruk maakt.Ik ruim een plekje in,in mijn top 10. 5 fonkelende sterren.

Ik blijf terugkomen naar deze heerlijke plaat: de dromerige gitaarlijntjes, subtiele instrumentale accenten, onconventionele maar geweldig oprechte zangstijl van Adam Duritz, ... Heeft er iemand nog aanraders qua gelijkaardige groepen? En zijn er onder de opvolgers van dit debuut nog platen van Counting Crows die de moeite waard zijn?

Out Of Time van R.E.M.?

Opvolger Recovering the Satellites is ook wel de moeite waard. Is ietsjes 'rockier', maar er staan ook enkele nummers op in de lijn van dit album (bv. A Long December).

Beter dan deze hebben ze niet meer gemaakt.
Hier had Adam nog echt de blues, en dat maakt het tot een uitstekend beladen debuut.
Nog altijd 1 van de highlights uit de 90's.
Recovering The Satellites is idd fraai, maar heeft wat minder hoogtepunten m.i.
Hard Candy vind ik overigens uit de latere periode ook degelijk.

Vergeet This Desert Life niet, onderschat juweeltje.

Geen slecht album, maar behoort niet tot mijn favo's.
Ik vind het begin van die plaat vrij sterk, maar kakt halverwege wat in, maar da's mijn mening.

Potverdomme....wat is dit toch een heerlijk album, vooral tijdens dit soort regenachtige herfstdagen.

" I Need A Raincoat."

Staat momenteel hard op in huize bikkel.
Nog niets aan kracht verloren na al die tijd.

Augustus....en daarna idd.

Ga helemaal met je mee!
Wat een geweldig album nog steeds en tijdloos dus.
Ik overweeg 'm in mijn top 10 te plaatsen....

Ik hou van dat nonchalante American van Mr. Duritz..

Ik zou de Cowboy Junkies aanbevelen

Waarom nog dat irritante kreetje slaken nadat Rain King is afgelopen, Adam? Verpest het verder prachtige nummer toch wel een heel klein beetje voor mij...

Net effe dit nummer beluisterd want kon me niet dit meer herinneren.... mmmhh ja je hebt gelijk. Had hij beter niet kunnen doen, maar stoort mij niet echt.
Hoop dat niet dit "miskleuntje" je niet weerhoudt van een toekomstige ⭐️5 ?

Vandaag ontdekt waar Mr. Jones over gaat, Adam Duritz zingt hier over zijn jeugdvriend Marty Jones, die bassist is in zijn eerste band The Himalayans.
The Himalayans - She Likes the Weather (2002)
Op She Likes The Weather staat de eerste versie van Round Here, die hier wat meer New Wave achtig klinkt, zeker op het einde.

Himalayans - Round Here - YouTube

Ook zeker geen verkeerde versie

Ah, geinig. Dus dat album is postuum uitgebracht. Hm.. zie het al, was een eigen beheer release, denk ik. Is al uit 1991. Staat op discogs zonder label. Alleen volgens wiki nooit eerder gereleased, dus laten we hem maar op 2002 staan.

Een meer dan geweldig debuut. Na al die jaren nog steeds prachtig.

Ik verwachtte eigenlijk niet al te veel van dit album, maar het blijkt een zeer positieve verrassing te zijn. Bevlogen gespeeld en gezongen.

Dit album begint idd erg sterk.
Lekker hoor.

Ik heb toch regelmatig moeite met het stemgeluid van Adam Duritz. Ik vind het nogal troosteloos. Als ze een andere zanger hadden, zou ik dit album zeker een hogere score geven.

Ik had hier wat meer van verwacht. Dit zou normaal goed in mijn straatje moeten passen en met Mr. Jones en Round Here kende ik al twee nummers die de moeite waard zijn. Alleen is dit album wat te veel van het goede, de vocalen hebben iets enerverend in zich waardoor ik me eraan begin te storen naar verloop van tijd en de sound en klankkleur is soms wat afgelikt. Een lage 3.5*

Dit blijft toch wel een ijzersterke plaat. Vooral de eerste helft is fantastisch .
Het is wel jammer dat de Blof associatie maar niet uit mijn hoofd wil gaan als ik dit luister.

Alternatieve rock met een heartland-smaakje leek doorheen de jaren '90 tot het begin van het nieuwe millennium radio en televisie behoorlijk te bevolken. Toch lijkt dit debuut van Counting Crows het enige album van deze strekking te zijn dat de kritische tand des tijds heeft doorstaan. Wanneer ik de plaat opleg, wordt me duidelijk waarom: de elf nummers weten gewoon de juiste snaren te raken. Centraal hierin staat frontman en gekwelde ziel Adam Duritz die met zijn introspectieve en poëtisch aandoende teksten en doorleefde vocalen de melancholische begeleiding van de band tot een hoger niveau dan de genrecollega's weet te tillen.

De eerste tonen van Ghost Train lijkt het echt wel de betreurde Gordon Downie die zingt….
Sublieme plaat met een paar absolute topsongs en geen enkel minder nummer.

N.a.v. dit topic beluisterde ik deze plaat.

Ik ken de Counting Crows van een paar hitsjes. Onder andere met het Nederlandse Blof en eentje van de film Shrek.
Vanaf die mooie opener van dit album ben ik wel tevreden over de muziek die ik hoor. Vaak mooi melancholisch gezongen en hier en daar een fijne groove erin. Prettige muziek die makkelijk je oren in glijdt. Stem valt prettig, muzikaal is het best rijk allemaal. Ik herkende ook Mr. Jones als een hitje, op titel had ik die niet herkent. Weinig op of aan te merken op deze muziek. En soms ook gewoon erg mooi neergezet.

Tijd voor een halfje omhoog?

Poeh, zit wel te overwegen. Ook na twee jaar word ik nog steeds gevloerd door Round Here, prachtnummer is dat man.

Verschrikkelijk slecht vind ik deze muziek. Het is mij een compleet raadsel hoe deze band ooit heeft kunnen doorbreken. Klagerige, zeikerige zang en weinig overtuigende songs. Nou ben ik zoiezo al geen post grunge fan, maar deze band spant de kroon. Round here mr Jones pfff nee ik vind dit knap waardeloos. 1 ster