menu

Joy Division - Unknown Pleasures (1979)

mijn stem
4,28 (1615)
1615 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Factory

  1. Disorder (3:33)
  2. Day of the Lords (4:50)
  3. Candidate (3:05)
  4. Insight (4:29)
  5. New Dawn Fades (4:49)
  6. She's Lost Control (3:57)
  7. Shadowplay (3:56)
  8. Wilderness (2:39)
  9. Interzone (2:16)
  10. I Remember Nothing (5:53)
  11. Dead Souls [Live] * (4:25)
  12. The Only Mistake [Live] * (4:12)
  13. Insight [Live] * (3:52)
  14. Candidate [Live] * (2:08)
  15. Wilderness [Live] * (2:32)
  16. She's Lost Control [Live] * (3:47)
  17. Shadowplay [Live] * (3:35)
  18. Disorder [Live] * (3:29)
  19. Interzone [Live] * (2:05)
  20. Atrocity Exhibition [Live] * (6:14)
  21. Novelty [Live] * (4:29)
  22. Transmission [Live] * (3:50)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 39:27 (1:24:05)
zoeken in:
avatar van Niek
Ik kan hier toch niet zo enthousiast van worden. Te weinig energie denk ik. De sound intrigeert op zich wel maar meer doet het ook niet.

4,5
Met interzone heeft het album slechts 1 dissonant op een verder rotsvast album. 4,5,6 is voor mij de piek op de plaat, die wel bij mijn top 30 staat.

avatar van sherpa
5,0
pmac schreef:
Voor een deel heb je gelijk hoor. Robert Smith heeft ook een lange depressieve periode gehad maar the Cure had die “verpakking” die het ook toegankelijker maakte als ik het zo mag zeggen The Cure klinkt ook gestileerder als JD. .


En dan had je ook nog The Sound, even depressief, even prachtige muziek en nog minder verpakking.

avatar van thetinderstick
5,0
Had ik hier nog niet op gestemd...??
Wat kan ik er nog over zeggen. Een meesterwerk. Die donkere naargeestige sfeer, de bassen, de holle drums, de echo's en creepy effecten. En geniale songs natuurlijk. Wellicht de meest invloedrijke plaat allertijden. Een sound te herkennen uit duizenden (ook met dank aan de productie van Martin Hannett). En dan nog de prachtige poetische teksten van Curtis. En dan te bedenken dat Ian Curtis pas begin 20 was toen deze plaat uit kwam.

De opener "Disorder" is meteen mijn favoriete nummer van Joy Divsion. De energie alleen al uit die baslijn, geweldig. "Ive been waiting for a guide to come and take me by the hand.." . Vervolgens gidst Ian ons door zijn aarddonkere wereld. "Shadowplay", "New Dawn Fades", "Day of the Lords", "She's Lost Control" , dat zijn toch wel de klappers. Maar ook de andere nummers, misschien iets minder dan eerder genoemden, maken Unknown Pleasure de plaat die het is. "I Remember Nothing" bijvoorbeeld, met het brekend glas. Zelden zo'n spookachtig nummer gehoord.

Een tijdloze klassieker, die in iedere platenkast zou moeten staan. 5*

avatar van Hakuna
4,5
Denk dat dit klassiekertje ook wel op een score 4 of meer mag rekenen, heb net een oude Made in France CD versie gevonden op ebay.

avatar van Hakuna
4,5
Heb de CD vandaag binnengekregen precies de eerste 1985 persing met matrixnummer FACD 10. MPO 01. zoals omschreven op de discogs site en geheel mint met cover in structuur hoes.. Maar potverdomme, wat gaat dit toch door merg en been!! Meeslepend, depressief en neerslachtig, maar dan op een zeer aangename manier. Alles valt hier op zijn plaats. Meesterlijk gewoon!!

Nu al een score 4,5 na slechts 1 volledige luisterbeurt en zelfs misschien nog wel een score 5

avatar van Premonition
4,5
Hakuna schreef:
Nu al een score 4,5 na slechts 1 volledige luisterbeurt en zelfs misschien nog wel een score 5


Eerste luisterbeurt? Onder welke steen heb jij de afgelopen 41 jaar gelegen

avatar van Mjuman
4,5
Premonition schreef:
(quote)


Eerste luisterbeurt? Onder welke steen heb jij de afgelopen 41 jaar gelegen

Wellicht heel strikt ouderlijk toezicht, een tweede Ruinerwold?

avatar van Hakuna
4,5
Premonition schreef:
(quote)


Eerste luisterbeurt? Onder welke steen heb jij de afgelopen 41 jaar gelegen


Met hardrock, metal en jazzrock ontdekken, Dit album kon ik doorgaans alleen van de hoes en zou ik eens gehoord kunnen hebben in de inmiddels opgeheven alternatieve café de Femina in mijn woonplaats.

avatar van TornadoEF5
4,0
Inderdaad een heel sterk album dit, maar dit is echt wel zo een album dat je regelmatig moet luisteren vooraleer je het naar waarde kan beoordelen, denk ik. Maar qua sfeer en geluid zit het zeer goed en trekt het me veel meer aan dan heel veel dat gemaakt is uit de jaren '70 (althans voorlopig toch, omdat het meer een kwestie van niet kennen is dan niet graag horen). Anderzijds is het niet echt een typisch album van de jaren '70 maar meer een album dat voor een groot deel de 80's heeft bepaald (samen met het nummer Bela Lugosi's Dead van Bauhaus).

avatar van ainogard
5,0
Hakuna schreef:
(quote)


Met hardrock, metal en jazzrock ontdekken, Dit album kon ik doorgaans alleen van de hoes en zou ik eens gehoord kunnen hebben in de inmiddels opgeheven alternatieve café de Femina in mijn woonplaats.



Femina dan kom je uit Heerlen daar ben ik ook vaker geweest vroegah . Dit plaatje is top 5 sterrrrrre

Hakuna schreef:
Dit album kon ik doorgaans alleen van de hoes en zou ik eens gehoord kunnen hebben in de inmiddels opgeheven alternatieve café de Femina in mijn woonplaats.


De opvolger Closer kan ik je ook aanraden, is minstens net zo goed. Trouwens altijd leuk om hier mensen uit mijn geboortestad te ontmoeten. Femina; ik was er drie keer per week vroeger en daarna naar punkcafé Bluf en Inpoet. Dat waren nog eens tijden. Tanz auf dem Vulkan!

avatar van nachtschade
5,0
Voor al diegenen die eind jaren 70/ begin jaren 80 niet bewust mee hebben gemaakt: Deze plaat kwam precies op het juiste moment en past perfect in sfeer die in Engeland destijds was. Een naargeestige maatschappij met regering Thatcher, torenhoge werkeloosheid, koude oorlog, milieuvervuiling en weinig tot geen toekomstperspectief. De band komt uit Macclesfield, een grauwe voorstad van Manchester. Ik ken geen enkele plaat die zo perfect sfeer van de tijd en de maatschappij van dat moment vertaald in muziek en tekst. Alhoewel: het eerste album van Fehlfarben mag er ook zijn. Voor mij is Unknown plaesures dé plaat van de eeuw!

avatar van steve harris
5,0
Premonition schreef:
Ben ook benieuwd in welke shop je werkte. In Groningen had je (je bent mijn leeftijd) destijds alleen Hemmes en Elpee, die Joy Division verkochten.

elpee is er nog steeds, prachtige muziek daar.

avatar van RonaldjK
4,0
De eerste dode in de popwereld die ik bewust meemaakte was Elvis Presley in augustus 1977, maar dat maakte niet veel indruk op me; een dikke meneer in een raar wit pak, zoals ik hem vooral kende. Nee, het overlijden van Ian Curtis in mei 1980, dát maakte indruk... Terwijl ik op dat moment nog nooit hun muziek had gehoord, voor zover ik me kan herinneren.
Dat laatste was niet vreemd. Zijn Joy Division was een obscuur bandje dat je nauwelijks op onze enige popzender Hilversum 3 hoorde; en áls het al gedraaid werd, dan vooral bij de VPRO met hun beperkte zendtijd. Unknown Pleasures was een album voor een select groepje muziekliefhebbers, mensen die ook bands als The Cure (debuut eveneens in '79) of The Sound (debuterend in 1980) waardeerden, namen die eveneens bij een nieuwe lichting new wave hoorden.
Dat zijn dood indruk op mij maakte, had ook te maken met het feit dat hij bij míjn generatie hoorde, niet veel ouder dan de tiener die ik was. Muziek waarmee ik mij identificeerde. Want over Joy Division had ik wel gelézen, uiteraard in Oor. Dit maakte grote indruk, artikelen die ik opzoog als een spons.

Pas in ’82 of ‘83 zou ik via de fonotheek hun debuut lenen, bereikbaar dankzij mijn zelfgespaarde platenspeler, waarvan de beste nummers op cassettebandje werden opgenomen. Opvallend was de verpakking: de grafische golven op de voorzijde, een ontbrekende bandfoto (dat miste ik), geen namen van groepsleden (miste ik ook) en de plaat kent geen A- en B-kant, maar een Out- en Insidekant. Alles bij elkaar geheimzinnig, dát was weer interessant.
De muziek maakte enerzijds grote indruk, anderzijds vond ik echt niet alle nummers leuk. Toen de cd rond 2015 zomaar in een kringloopwinkel stond en in mijn collectie belandde (heb ik vervolgens aan mijn oudste zoon gegeven in het kader van muziekeducatie) herkende ik onmiddellijk de vijf opgenomen tracks van toen: Disorder, Insight (met zijn lasergungeluiden, die ik eerder hoorde in o.a. tv-serie Battlestar Galactica), She’s Lost Control, Shadowplay en Wilderness. Vooral de uptempo songs dus.
Met name She’s Lost Control maakte indruk: met die onheilspellende stem van Curtis, ondersteund door een aparte drumsound (herinnerde mij aan Seventeen Seconds en Faith van The Cure) en een extreem rauw gitaargeluid klonkt verlatenheid wel zó heftig eenzaam, dát kwam binnen... Het was dit liedje dat ik opsloeg in mijn geheugen. In de decennia erna schoot dit donkere pareltje mij regelmatig spontaan te binnen.

Net als bij The Cure hoorde ik de somberheid en economische depressie van het Engeland van eind jaren ’70; bij Joy Division was dit nog sterker het geval. Voeg daarbij de voortdurende dreiging van een atoomoorlog en je hebt een perfecte soundtrack van die dagen.
Day of the Lords zou ik twintig jaar later herontdekken dankzij het album Hoarse van 16 Horsepower, gekocht bij één van de concerten die deze band in juni en augustus 2002 in Paradiso gaf. Toen viel het kwartje wél.

Inmiddels heb ik Unknown Pleasures op 2cd, waarop toegevoegd een concert van de band uit juli 1979. Ondanks de comeback van het vinyl ben ik namelijk nog steeds blij met de bonusvoordelen van de cd, zoals deze knallende liveset. Ook hier weer de beklemmende sferen van een Engeland in verval, werk- en troosteloosheid, de jaren Margaret Thatcher. Met bovendien een rauw maar enthousiast publiek.

Ian Curtis' voortijdige dood gaf Joy Division een enorme boost en het aantal berichten bij dit album (dit is pagina 51 op MuMe!) bewijst de indruk die muziek en sfeer sindsdien hebben gemaakt.
Qua sterrenwaardering beperk ik me tot de muziek, maar Unknown Pleasures is veel meer dan wat de oren horen: een tijdsdocument dat noten overstijgt.

avatar van ABDrums
4,0
Vorig jaar deze plaat eens opgezet naar aanleiding van de hoge notering in de top 250. Een plaat die in de toplijst op plek 21 staat en daarmee wordt omringd door namen als The Beatles, U2, Radiohead en David Bowie moet enige vorm van briljantie herbergen lijkt me. Mijn kennismaking met Unknown Pleasures is in ieder geval zonder overdrijving een valse start te noemen.

Na wel geteld het derde nummer heb ik de plaat toentertijd uitgezet. Bah, wat een nare sound: 'niks voor mij!', dacht ik toen (ondanks dat ik heel wat gewend ben qua sound). Klaarblijkelijk was ik simpelweg niet in de stemming voor de sound die Joy Division op Unknown Pleasure ten tonele brengt.

Toevalligerwijs stuitte ik vandaag weer op Unknown Pleasures: 'Maar weer eens draaien', dacht ik zo, 'misschien valt het toch wel wat mee'. En verrek, hij komt binnen. De sinistere, duistere, depressieve sfeer die wordt neergezet, de stuwende bass en de melancholiek die van Curtis' zang afdruipt: het past allemaal. Daarnaast doet het gitaarwerk me bij wijlen aan de heer Fripp van King Crimson denken. Sterker nog, na vandaag Red voor de zoveelste maal te hebben beluisterd moet ik zeggen dat ik soms flarden van die sound hier op Unknown Pleasures terug hoor. Niet veel en ook niet altijd, maar het komt bij vlagen voorbij.

De teksten van Curtis moet ik natuurlijk nog tot mij nemen, maar kunnen alleen maar bijdragen aan een intensivering van de luisterervaring als ik de beschrijvingen van de ervaringen van anderen zo doorlees. Hier ben ik de komende tijd nog wel even zoet mee, maar ik durf hier al wel met een 4* te openen. Zo zie je maar: met frisse oren een plaat opnieuw luisteren kan soms echt wonderen doen!

avatar van king_pin
3,5
Eens in de zoveel jaar probeer ik Joy Division weer eens uit, omdat zoveel mensen deze band adoreren.
Ik heb er nooit iets mee gehad, elke keer was de uitkomst dat ik het underwelming en gedateerd vond.
Nu op een eenzame dag, waar achterstallige administratie inhalen de boventoon voert, dit album weer een kans gegeven en ook al ben ik pas halverwege ik vind het nu best goed te pruimen. Ik heb nu voor het eerst dat deze repetitieve grooves die je in een trans kunnen brengen me daadwerkelijk meevoeren i.p.v. vervelen.
Het klinkt allemaal nog steeds erg dun en 'toegankelijk', maar ja, niet alles hoeft de intensiteit van Swans te hebben als het omdat dit soort muziek gaat.
Ik meen me te herinneren dat ik, ondanks de depressieve reputatie die de band heeft, Joy Division altijd te opgewekt/luchtig vond, maar dat hoor ik nu veel minder terug. Ik weet niet waar ik dat idee vandaan heb gehaald toentertijd. Of klinkt Closer luchtiger, dat ik het daar van heb?

verhoogd naar 3,5*

avatar van spinout
4,0
Closer klinkt verre van luchtiger. Misschien is de single Love Will Tear Us Apart de schuldige?

avatar van MarkS73
3,5
king_pin schreef:

Ik meen me te herinneren dat ik, ondanks de depressieve reputatie die de band heeft, Joy Division altijd te opgewekt/luchtig vond, maar dat hoor ik nu veel minder terug. Ik weet niet waar ik dat idee vandaan heb gehaald toentertijd. Of klinkt Closer luchtiger, dat ik het daar van heb?

verhoogd naar 3,5*


Joy Division opgewekt en luchtig, jee....:)
New Dawn Fades is wel een geweldig nummer overigens.

avatar van dix
4,5
dix
MarkS73 schreef:

New Dawn Fades is wel een geweldig nummer overigens.

Ontzettende singalong ook

avatar van Juul1998B
5,0
Day of the lords is zeeeeer underated zegg, wat een klasbak

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Als ik deze plaat probeer te draaien met frisse oren (en dus alsof ik hem niet al 40 jaar ken) valt mij vooral op wat een onwaarschijnlijk knap huwelijk dit is tussen "primaire elementen" (eenvoudige en soms synthetisch klinkende drumpartijen, een zware dominante bas die vaak de melodie draagt, bijna onbewogen zang, en teksten vol wanhoop, agressie en frustratie) en zeer genuanceerde arrangementen (zeer inventieve riffs en melodielijnen van een gitaar die vaak rauw is maar op elk nummer toch nèt even weer anders klinkt, een atmosferische produktie die toch nergens de oerkracht van de muziek aantast of retoucheert, sterke beeldende teksten, en talloze regels die op de meest ongelegen momenten in mijn hoofd opduiken: "I've got the spirit but lose the feeling", "Where will it end?", "But I remember when we were young", "We'll share a drink and step outside", "Confusion in her eyes that says it all", "Trying to find a way to get out!", "We... were strangers...").
        Merkwaardig genoeg zijn die frisse oren die ik in het begin noemde eigenlijk helemaal niet zo'n opgave, want hoewel veel elementen hiervan opduiken in talloze latere postpunk-bandjes (zware bas, atmosferische produktie, sombere insteek, donkere drums) is deze plaat ook los van z'n gigantische reputatie nog altijd uniek en bijna one of a kind vanwege de simpele maar geweldige composities, de onnavolgbare sound, de tastbare aanwezigheid van Ian Curtis, de compromisloze vormgeving (zowel qua sound als qua hoezen), de Spartaanse soberheid en het intense levensgevoel dat voor veel mensen misschien voornamelijk deprimerend is maar voor mij persoonlijk eerder troostend ("ah, er is kennelijk iemand die dingen net als ik ervaart") en weldadig (omdat de muziek zo mooi en zo krachtig is).
        Natuurlijk valt dit album niet te waarderen zonder op een bepaalde manier een houding tegenover de somberheid ervan te bepalen. Wanhoop in kunst, zegt Fathead hierboven (op 28-2-2017), en dat vind ik wel goed geformuleerd: vanuit Curtis gezien muziek als een schild, misschien een protest, misschien een manier met zijn demonen in het reine te komen, "het monster in de bek kijken". Vanuit de luisteraar gezien? In mijn omgeving zag ik indertijd de herkenning en de bevestiging van het eigen levensgevoel, maar toch ook mensen die dansen op She's lost control als bevrijdend ervoeren. Misschien was dat ook de kracht van deze band: grafmuziek voor wie het niet kon waarderen, maar veel verschillende dingen voor wie er wèl door geraakt werd.

avatar van Juul1998B
5,0
Wow, ik ben gewoon vergeten hoe goed insight is!

avatar van Queebus
5,0
Ik ga hier niks over schrijven (alles is al gezegd) behalve dat het vandaag 44 jaar geleden is dat hij uitkwam. Unknown Pleasures van Joy Division. Een monument.

avatar van konijnmuziek
3,0
Ik vind Unknown Pleasures een saai album. De nummers blinken uit in eentonigheid en pakken me totaal niet. Ook de zang kwaliteiten van Ian Curtis zijn niet om over naar huis te schrijven.


avatar van Mjuman
4,5
konijnmuziek schreef:
Ik vind Unknown Pleasures een saai album. De nummers blinken uit in eentonigheid en pakken me totaal niet. Ook de zangkwaliteiten van Ian Curtis zijn niet om over naar huis te schrijven.


Schrijft een fan van Bob Dylan - voor wiens zangstem zelfs een kraai nog wegvliegt.

Denk dat ik professor Barabas eens ga bellen of er iemand mbv de Aeronef tijdelijk een verblijf in da 80s kan krijgen om de sfeer te snuiven en kijken hoe toepasselijk die muziek was. Met een beetje mazzel kunnen da 60s er ook in, als pakketreis, kan meteen je de sfeer snuiven van The Times They Are A-Changing, Like a Rolling Stone en Eve of Destruction Barry McGuire - 60s in sommige opzichten net zo gezellig als da 80's.

avatar van konijnmuziek
3,0
Mjuman schreef:


Schrijft een fan van Bob Dylan - voor wiens zangstem zelfs een kraai nog wegvliegt.


Point taken. Hoewel ik het standpunt durf in te nemen dat Bob Dylan één de meest onderschatte zangers is, valt enige hypocrisie vanuit mijn kant in deze kwestie niet te ontkennen. Dylans stem is echter een andere discussie. Mogelijk maak ik het er niet beter op, maar de zang van Curtis ervaar ik als erg vlak. Ik geef het album nog een luisterbeurt en wie weet krijgt het dan alsnog een voldoende.

avatar van Mjuman
4,5
konijnmuziek schreef:
(quote)


Point taken. Hoewel ik het standpunt durf in te nemen dat Bob Dylan één de meest onderschatte zangers is, valt enige hypocrisie vanuit mijn kant in deze kwestie niet te ontkennen. Dylans stem is echter een andere discussie. Mogelijk maak ik het er niet beter op, maar de zang van Curtis ervaar ik als erg vlak. Ik geef het album nog een luisterbeurt en wie weet krijgt het dan alsnog een voldoende.


Net zoals je het vroege werk van Dylan prima in de 60s kunt plaatsen (Vietnam, rassenonlusten) kan je dat van Joy Division goed kaderen in de 80s (bewind van Thatcher, massale werkeloosheid, mijnwerkersstaking) - dat vind je ook bevestigd in de film Control van Anton Corbijn

avatar van dix
4,5
dix
New Dawn Fades is toch wel heel erg goed gezongen hoor. Rauw en vol emotie, dat kun je in mijn beleving nauwelijks als vlak ervaren.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:43 uur

geplaatst: vandaag om 18:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.