Paul Simon - Graceland (1986)

Fijn plaatje. Soms moest ik zelfs aan de stem Will Oldham denken, maar zo breekbaar als die het kan brengen, wordt het bij Simon niet of nauwelijks. Het blijft ergens 'steken' in mooi, aangenaam en intelligent, en daar is op z'n tijd niks mis mee. Ik kan ergens wel snappen dat sommigen het afdoen als muzak, saai en weinig enerverend, dit moet je wel liggen. De Afrikaanse invloeden zijn regelmatig een mooie aanvulling, maar niet elk nummer heeft ze.

****.

Het nummer Graceland is nooit echt mijn ding geweest. Ik vond het wat geforceerde wereldmuziek gemaakt door blanken. Versta me niet verkeerd, bij momenten is het album zeker vermakelijk en aangenaam in het gehoord liggen. Echter kabbelt het voor mij wat te veel en blijft het te veilig. Tof om eens op te zetten als achtergrond, maar weinig meer dan dat.

huh?

Vijf van de zes muzikanten op het nummer Graceland zijn niet blank. Al vind ik dat er totaal niet toe doen. De enige blanke is Paul Simon (op dat nummer). Verder zijn onder andereSteve Gadd, Adrian Belew en Randy Brecker niet zwart, maar ook dat vind ik niet relevant.

Kan iemand mij uitleggen waarom Graceland zo f*cking geniaal is en waarom ik dit pas op mijn 34ste ontdek terwijl ik deze plaat al zeker 10 jaar geleden heb leren kennen?

Dat overkomt ons allemaal. Dat is geen schande hoor.
20 jaar geleden ging ik met mijn ouders naar Thailand. Het eten vond ik toen vreselijk.
Nu eet ik het het liefst 1x per week.

Ik heb opgegeven gave nieuwe muziek te zoeken en richt mij juist op de jaren 50-90. En ik kom daar meer leuks tegen dan de trends volgen.

Op de één of andere manier was ik behoorlijk teleurgesteld in dit album, toen ik het luisterde. Voor mij maakte het de hooggespannen verwachtingen niet waar. Ik vond het allemaal een beetje flauw.
De hits zijn tof, maar de rest: mweh...

Verwachtingen bijstellen.
Ik merk aan veel (vooral jongelingen) dat ze als razende roelanden door die oude platen heenracen en dat het allemaal maar tegenvalt.

Platen geven sowieso hun schatten nooit na één luisterbeurt prijs.

Tip: koop eens een fysiek exemplaar en ga er echt voor zitten. Neem de tijd en draai het meerdere malen.
Tip 2: doe er jaren over om een plaat te beoordelen en niet een dag of week. Het is geen instagrampost of facebookupdate.

Dat maakt platen tot wat ze zijn. Dat maakt platen tijdloos. Wil een plaat na 40 jaar nog niet landen dan is het duidelijk een tegenvaller.

Zo kan ik na 30 jaar nog steeds niet echt begrijpen wat er nu zo bijzonder is aan Nevermind.

Ik sluit me volledig aan bij de adviezen van Mssr Renard.

Het waarderen en genieten van muziek heeft ook in een andere betekenis meer tijd nodig. Zo heb ik er toch enkele tientallen jaren over gedaan om de bronnen van de moderne muziek te leren waarderen. Het is echt niet zo dat muziek van The War On Drugs of Elbow zo uit de lucht is komen vallen. En het is ook niet begonnen bij Elvis of de Beatles. In mijn jarenlange speurtochten ben ik onder anderen terecht gekomen bij Woodie Guthrie, Hank Williams, de Carter Family. Maar evengoed bij Britse traditionals of Chet Baker en Charlie Parker. Maar dus ook buiten de Angelsaksiche grenzen, zoals de Afrikaanse populaire muziek.

En zo zijn we weer on topic.

Graceland zul je op een andere manier beluisteren als je de op de hoogte bent van de context. Simon's samenwerking met Zuid-Afrikaanse muzikanten werd destijds ernstig bekritiseerd door de wereldwijde anti-apartheid beweging. Ik ga hier op deze plek niet verder op in. Een minuutje google-en en je hebt de info te pakken.

Nu het stof van deze discussie is gaan liggen wordt duidelijk dat deze samenwerking wellicht nog meer aan het einde van het Apartheidsregime heeft bijgedragen dan de culturele boycots van destijds.

Simon's intentie was om te leren van de Afrikaanse populaire muziek door naar elkaar te luisteren, ervan te leren en daar vooral samen plezier aan te beleven. En de locale muzikanten spraken dezelfde taal als Paul Simon. En precies dat is goed hoorbaar op Graceland.

Nu was Paul Simon op dat moment niet de enige die Afrikaanse elementen in zijn muziek inbouwde (o.a. Peter Gabriel en Sting), maar vanwege de ophef destijds wel de meest essentiële samenwerking. En daarom is dit album zo'n scharnierpunt in de moderne westerse pophistorie.

Tenslotte: ook ik hoor nog altijd niets bijzonders aan Nevermind. Maar ja, mijn vrouw daarentegen wel, dus gelukkig blijft er veel ruimte voor gewone smaakverschillen.

Als 6,7 jarige dit album eindeloos gehoord in de auto op vakantie naar Frankrijk. En ruim 30 jaar later kan ik niet anders zeggen dat deze plaat niets aan kracht heeft verloren. Simpelweg een meesterwerk.

O, maar ik ben het wel met je eens, hoor. Deels. Ik beoordeel eigenlijk nooit een plaat na slechts een paar keer luisteren en laat het wel wat indalen. Maar er moet wel iets zijn wat 'hookt' zogezegd. En dat heb ik op deze plaat (nog) niet gevonden naast (voornamelijk) de eerste 2 tracks.
Maar los daarvan: ik ga niet 40 jaar een plaat een kans geven, dat vind ik zonde van mijn tijd. Dan geniet ik liever van andere muziek waar ik wèl een belofte in ontdek.

Overigens heb ik deze plaat ook geen beoordeling gegeven nog.

Ik volg je helemaal en geef je volledig gelijk.
Daarom noemde ik Nevermind ook als voorbeeld. Ik ga het niet eens meer proberen.

Ik zag ook dat je geen beoordeling had gegeven. Ik doe dat als ik muziek echt niet snap ook niet. Geen cijfers van mij bij REM, Cure, Depeche Mode etc.

Ik doelde meer op die lieden die even snel door discografieen heen razen. Dan een plaat een cijfer geven, vind ik eigenlijk flauw. Maar ik ga daar dan ook weer niet over. Maar ik vind er wel wat van.

Hier ben ik het zó mee eens dat ik woorden tekort kom.

Erg sterke en originele plaat van Simon. Vooral de bass is met tijd wijle heerlijk bespeeld en lekker voorin de mix gezet. Een plaat waar Moeder Beer en ik zelfs samen van konden en kunnen genieten, .
Voor de rest is alles al gezegd/geschreven over deze plaat.

Geweldige plaat blijft dit toch. Fantastisch hoe Zuid Afrikaanse muziek (en muzikanten) en de Amerikaanse roots van Paul Simon hier blenden. Als ik de scores bij andere klassiekers op MuMe zie zou ik bijna geneigd zijn deze wat onder gewaardeerd te vinden met een ruime 4 sterren.

Ik was te jong destijds om de commotie rondom dit album mee te krijgen. Maar ik herinner me wel dat de muziek bij ons thuis regelmatig te horen was, dankzij mijn ouder broer die het album had. Ik vond het toen als kind zeer mooi en prettig om naar te luisteren. En ik werd ook iedere keer blij van die clip met Chevy Chase.

Maar het is eigenlijk pas de laatste paar jaren dat ik het album herontdekt heb. Maar het heeft naar mijn gevoel niets ingeboet aan kwaliteit. In tegendeel misschien zelfs, zulk vakmanschap hoor je nog zelden.

Ik lees hier soms opmerkingen over de productie, als zijnde typisch ouwbollige jaren 80. Daar staat het naar mijn gevoel net erg ver van af. Een prachtige warme productie is het die ook vandaag nog klinkt als een klok.

Net geen 5 sterren omdat de laatste track me wat misplaatst lijkt, ondanks dat ik ook wel een liefhebber van Los Lobos ben. Voor de rest een perfecte, doch wat eigenzinnige popplaat met prachtige arrangementen, zalvende oorwurmen van zanglijnen en mooie teksten.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Misschien dat ik ooit eens een los nummer van dit album opgevangen heb, maar meer ook niet. Het achtergrondverhaal van dit album was al bekend bij mij. Waarschijnlijk eens opgevangen tijdens een Top2000 a-go-go aflevering. Verder vind ik het wel een prettig album. Het straalt een bepaalde mooie sereniteit uit. Het pakt ook wel fijne energie verschillen op waardoor je geboeid genoeg blijft al luisteraar.

Vroeger werd deze plaat bij ons thuis veel gedraaid. Sommige dingen van je ouders zet je je vanaf wanneer je wat ouder bent. Deze plaat behoorde daar niet bij, altijd een speciaal plekje gehad (evenals Johnny Cash). Zelfs met mijn vader nog naar het 25-jarige anniversary concert geweest. Na jaren zojuist weer eens in z'n geheel beluisterd en het was een feest van herkenning waarop er voor mij eigenlijk geen zwak moment te vinden is op deze plaat; van begin tot eind genieten. Jammer is misschien dat het eerste nummer voor mij overduidelijk het absolute hoogtepunt is en de laatste nummers ietsje 'minder' zijn. Maar dat mag de pret niet drukken, opgehoogd naar de volledige 5*.

Het begin van dit album is voor mij top, zeker de eerste drie nummers.
Daarna wordt het voor mij een stuk minder en merk dat mijn aandacht verslapt.

In de loop der jaren deze CD af en toe gedraaid, maar denk dat het tussen Robje en dit album geen gelukkig huwelijk wordt.

Prachtige plaat. Bij elke draaibeurt opnieuw enthousiast, over de zang, de muzikanten, de afwijkende songstructuren. De beste van Paul.

Een album dat mij anno 2023 nog net zo fris en heerlijk verfrissend in de oren klinkt als in 1986. Waar menig album uit de jaren 80 heden ten dage flink aan betekenis heeft ingeboet blijft "Graceland" fier overeind.
Zou ik van de paar 1000 fysieke albums die ik in mijn collectie heb er slechts 10 mogen behouden dan is de kans erg groot dat Graceland tot het selecte lijstje behoort.

Eens met Draakje1968, Graceland weerstaat de tand des tijds moeiteloos waar dat met vele albums van 1986 niet het geval is door de tijdsgebonden maar nu achterhaalde productie met syndrums en dichtsmerende synths (zoals Landing on Water van Neil Young).

Schandalig dat ik deze nog niet beoordeeld heb, na al die jaren. Een van de eerste albums die ik zelf kon en mocht aanschaffen van mijn zuurverdiende krantengeld. En na al die jaren is het nog steeds een meesterwerk om naar te luisteren.

Herbeluistering: Het klonk zo goed in mijn jeugd, maar nu lijkt het radio 1 (BE) muziek. Als er maar geen scherpe kantjes zijn. 3,5* voor de herinneringen.

In 1986 was ik dertien en kocht ik de singletjes van Boy In The Bubble en You Can Call Me All, uiteraard dankzij de geweldige clip met Chevy Chase, later volgde de LP. Nu bijna vijftig en nog steeds vind ik dit een geweldig album, sterker, hoe mooi ik het toen ook vond, nu kan ik het veel beter waarderen en op waarde schatten dan vroeger. Prachtig album..

Niks leukers dan een plaat ontdekken die al decennia oud is, maar die behalve de hitsingles altijd volledig aan je voorbij is gegaan.

Ik was gisteren op een platenbeurs in Groningen en kwam daar min of meer toevallig deze plaat tegen. Zag er prima uit, maar ik kende eigenlijk alleen You Can Call Me All en Graceland. Dat vind ik leuke nummers, maar om nou alleen daarvoor deze plaat aan te schaffen? Dus even verder gelopen, een paar andere platen gekocht en deze plaat bleef eigenlijk steeds in m'n achterhoofd rondspoken. Dus weer terug naar de handelaar en gelukkig was de plaat er nog.

Nu staat Graceland op en vind ik het geweldig! Dit is dus precies waarom ik platenbeurzen zo leuk vind. Je weet nooit wat je tegen gaat komen. De enige reden dat ik deze plaat uiteindelijk gekocht heb is omdat de betreffende handelaar mij aansprak toen ik deze plaat in m'n handen had. Anders had ik hem waarschijnlijk nooit gekocht.

Deze plaat ooit eens op een cassettebandje gezet, zal 1987 geweest zijn, vinyl was uit en cd’tjes waren prijzig . Zodoende pas fysiek aangeschaft ergens tien jaar geleden op een geremasterde cd. Gisteren voor een habbekrats gevonden op vinyl in een achteraf zaakje in Bremen. Zal nu weer regelmatig te horen zijn thuis via de platenspeler!!

Deze lp en later cd heb ik ooit volkomen grijs gedraaid. Denk dat de reden was waarom ik deze met 4 sterren toekende. Alles dient met mate te worden geconsumeerd en dat had ik dus niet gedaan. Daarom verdween Graceland met nog een paar "mindere" Paul Simon cd's in de kast op zolder. Nu ik een paar jaar later de muziek weer tot mij neem moet ik erkennne dat Paul Simon met dit prachtige album de Afrikaanse muziek een plaats gaf, die zij verdienen. Graceland verdient de volle mep: 5 sterren.

Ook Rhythm of the Saints waar hij de Zuid Amerikaanse muziek promootte, had ik te laag ingeschaald, maar Graceland is toch meer mijn favoriet. Zal alleen het afspelen matigen..