Rumours! Een album waarvan ik wist dat het wereldbekend was, maar er nooit naar omgekeken had.
Dan opeens eind 2016: een relatie liep stuk en ik had hopen tijd over, en niet meteen iets om het mee op te vullen. Dacht ik: laat ik eens wat van die wereldbekende acts en hun albums ontdekken! FYI: dat waren in mijn geval oa deze, Full Moon Fever en Graceland.
En wat een kennismaking was me dat zeg! Ik werd er meteen in gezogen. Second Hand News deed me meteen meer willen van Lindsey's stem (in die tijd dacht ik dat dit Stevie was. Wat een verrassing was het toen ik wist dat Stevie Lindsey was, en omgekeerd). Daarna zakte het voor mij wat in met Dreams. Veel mensen vinden dit zo'n fantastisch nummer, maar dat vond ik dus niet.
Want het beste moest nog komen! Dat begon al sterk met Never Going Back Again. Dit liedje heb ik echt 10x naar elkaar beluisterd toen ik het leerde kennen. Zo'n betoverend gitaarspel! Heerlijk liedje. Opnieuw Lindsey's stem in topvorm.
Daarna opnieuw een wat minder nummer: Don't Stop. Dit was één van de twee liedjes dat ik al kende voor het beluisteren van dit album. En deze heeft het niet helemaal overleefd. Ik dacht ook ergens gelezen te hebben dat deze de plaats van Silver Springs heeft ingenomen. Toen ik Silver Springs leerde kennen, leek me dit een schande. Don't Stop durf ik wel eens skippen als ik Rumours stream of op cd luister.
Ook omdat ik Never Going Back Again naadloos vind aansluiten op Go Your Own Way! Het tweede liedje dat ik kende. Deze wereldhit blijft wel staan als een huis. Ook al heb ik hem nu tig keren geluisterd, dit blijft een ijzersterk nummer. Hoe meer ik het album beluisterde, hoe meer ik het ook jammer vond dat het drieluik Second Hand News - Never Going Back Again - Go Your Own Way niet na elkaar staan. Naast deze drie nummers, lijken voor mij Dreams en Don't Stop vullers die een B-kant hadden kunnen zijn.
Song Bird leerde me kennis maken met Christine McVie. Die ik van het begin al een veel interessantere stem vond hebben dan Stevie Nicks, die voor velen de voorkeur draagt. Dit is natuurlijk een kwestie van smaak, maar bij mij is het overduidelijk! Niet mijn favoriete nummer geschreven door Christine, maar het past wel mooi na Go Your Own Way.
The Chain is ook geniaal te noemen. Van meeslepend begin, tot heerlijk refrein, naar de climax van de gitaarsolo die prachtig aangekondigd wordt door een mooie baslijn.
You Make Loving Fun heeft een leuke intro, en trok me verder mee in de prachtige sfeer die Christine weet te scheppen in haar nummers.
I Don't Wanna Know is een mooie samenzang, die ik vanaf het begin tot de betere nummers van het album reken. Hier had ik toen een paar keer gelezen dat dit een eerder zwak nummer is. Werden die verwachtingen helemaal niet ingelost zeg! Vooral dat einde is zo leuk!
Oh Daddy is een nummer dat ik in het begin skipte. Ik vond er niet veel aan. Nu past het mooi in het geheel. Al is het nog altijd een van de mindere nummers.
Gold Dust Woman vind ik net als The Chain zo'n heerlijk opzwepend nummer. Het gaat nooit snel, maar het laat je ook nooit los. Een prachtig einde van een plaat, die me meteen zin geeft om hem nog eens op te zetten.
Of wacht! Juist! Silver Springs! Wat. Een. Nummer. Dit is naar mijn bescheiden mening één van de beste Stevie Nicks nummers in de Fleetwood Mac catalogus. Zo beschuldigend en tegelijk zo mooi... Heerlijk! Onbegrijpelijk dat dit niet op het album stond. Al zal Buckingham daar wel z'n redenen voor gehad hebben
.
Ondertussen heb ik deze liggen in de deluxe uitvoering. Ik neem deze heel graag uit de kast (al vind ik de Rosebud Film een teleurstelling en is het zonde dat een 5.1 mix ontbreekt).