The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967)

Zeer interessante review, ik heb geboeid zitten lezen, zo iets dergelijks doet zo'n meesterwerk wel eer aan

Unieke review, maar tegelijk ook precies waarom ik The Beatles zo ontzettend pretentieus kan vinden. Mooi gemaakt, maar het voelt zo bedacht allemaal dat de bezieling uit de muziek sijpelt.

Prachtige uiteenzetting van Marzipaintree (ik ben het helemaal met hem eens), het is niet te geloven dat dit album reeds 50 jaar oud is en het blijft mij nog steeds fascineren. Pretentieus, inderdaad maar niet zonder emotie en bezieling.

Met die benadering betoog je dat Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band binnen de romantische orde (zoals beschreven door Doorman) valt. Niet dat het kunst is.

De definitie van kunst is een discussie op zich. Het is bovendien continu in beweging omdat het een cultureel en historisch gebonden begrip is.

Ik heb gekozen voor een benadering van "Wat is kunst" uit de Teleac-serie " Denken doorzien" van bijna 20 jaar geleden.
It was (almost) 20 years ago today.
Aangevuld met de romantische visie van filosoof Maarten Doorman van destijds.

Maarten komt op zijn huidige website bijna wekelijks nog met nieuwe citaten over kunst.
Deze week een citaat van Rita Mae Brown: Art is moral passion married to entertainment. Moral passion without entertainment is propaganda, and entertainment without moral passion is television.
Binnen dit citaat is het weer interessant om Sgt. Pepper te bekijken vanuit de moral passion van 1967 en de diverse elementen van entertainment zoals films, posters, optredens etc. Ook de keuze van de diverse personen op de hoes kan je daarbij betrekken.

Weer een andere benadering is die van filosoof Bas Haring die de nadruk van kunst legt op reproduceerbaarheid en creativiteit.
Aanstaande donderdag 2 november 2017 om 23.35 uur op NPO2 is er weer de documentaire van The Analogues over dit album. Je ziet wat voor moeite ze doen om het album te reproduceren aan de hand van dezelfde instrumenten en partituren.
Slagen ze er voldoende in om alles na te maken? En is deze vorm van vakmanschap ook kunst? Moet kunst ook virtuoze elementen bevatten?
Interessant daarbij is ook nog dat ze de studio technieken van The Beatles live moeten nabootsen. Is er bij deze nabootsing nog sprake van creativiteit?
En in hoeverre zijn the Beatles zelf creatief geweest met dit album? Welke elementen zag je al eerder bij ze en welke zijn nieuw?

Allemaal mooi en wel, maar je kunt Sgt. Pepper's ook dood analyseren. "Echte kunst" kun je juist niet reproduceren, want die komt uit de "ziel" van de schepper/kunstenaar en is dus eenmalig en uniek. Lijkt mij tenminste. En natuurlijk waren The Beatles creatief. Ze verkeerden in 1967 waarschijnlijk op het hoogtepunt van hun creativiteit. En nu ga ik slapen.

Inderdaad. Je kan Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band wel als kunstwerk benaderen maar daarmee wordt het niet per definitie kunst.

Badend in nostalgie bevat het album volgens mij veel sentiment. Dat associeer ik eerder met kitsch dan met kunst.

The Beatles hadden in 1966 besloten te stoppen met optreden en zich volledig te concentreren op het maken van albums. “REVOLVER” verscheen in augustus 1966 en geeft een voorproefje van wat ze bij “SGT. PEPPER’S LONELY HEARTS CLUB BAND” zouden verbeteren en optimaliseren. Het album verscheen op 26 mei 1967 en vierde vorig jaar zijn 50e verjaardag. John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr namen met album op in de periode november 1966 t/m april 1967 onder leiding van George Martin. Opvallend is dat er geen single van het album gehaald werd, ook al zouden een aantal tracks wel als single gescoord hebben. Het album trapt af met het titelnummer dat over gaat in “WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS”, gezongen door drummer Ringo Starr. Het door John Lennon geschreven “LUCY IN THE SKY WITH DIAMONDS” laat een psychedelische sound horen die in die tijd vaker te horen was. De zweverige tekst van het nummer geeft het nummer een extra, waarmee het tot een Beatles klassieker is uitgegroeid. “GETTING BETTER” en “FIXING A HOLE” zijn 2 Paul McCartney songs, waarna de eerste een lekkere uptempo song is en “FIXING A HOLE” de typische Beatles invloeden heeft, zwierig, aanstekelijk gitaartje en mooie koortjes. “SHE’S LEAVING HOME” is een beklemmende ballade, dat gevolgd wordt door het door John Lennon geschreven en gezongen “BEING FOR THE BENEFIT OF MR. KITE”. Een verhaal over een circus, compleet met het beestenboel en circus muziek. “WITHIN YOU WITHOUT YOU” is een compositie van George Harrison compleet met Idiaase muziekinstrumenten en gespeeld en daardoor een wat vreemd werkje, maar als je er goed voor gaat zitten, is het 5 minuten genieten van een prachtige geproduceerde song. “WHEN I’M SIXTY FOUR” heeft een echte klassieke Engelse melodie en is net zoals “LOVELY RITA” geschreven door Paul McCartney. “LOVELY RITA” is een midtempo song, compleet met orkest, prachtige koortjes en diverse instrumenten die je pas ontdekt als je er goed naar gaat luisteren. “GOOD MORNING GOOD MORNING” is de elfde track en opnieuw een lekker uptempo song geschreven door John Lennon. Daarna het tijd voor deel 2 van het titelnummer, waarna het album wordt afgesloten door het geweldige “A DAY IN THE LIFE”, een gecombineerde compositie van Paul McCartney en John Lennon het bestaat uit 3 delen en ingenieus is samengevoegd tot een memorabel slotakkoord. Dat is zeker van toepassing op het laatste deel van “A DAY IN THE LIFE”, dat een orkest laat horen dat zich helemaal laat gaan. “SGT. PEPPER’S LONELY HEARTS CLUB BAND” is een terechte klassieker, omdat The Fab Four samen met George Martin de mogelijkheden van de Abbey Road studio optimaal wisten te gebruiken en nieuwe technieken ontwikkelden…weergaloos!

Wie zal de 2000ste stem scoren voor de klassieker der klassiekers?
Ik zou mijn kans kunnen gaan maar dan zou ik vannacht niet goed slapen

Puike bespreking Marco van Lochem

Er werd eigenlijk wel een single van het album gehaald. Maar dan letterlijk, zodat de nummers niet op het album kwamen.

In die tijd was dat gebruikelijk. Om die reden noemde George Martin een single maken van Strawberry Fields Forever de grootste vergissing van zijn leven.

In mijn fantasiewereld staan Strawberry Fields Forever en Penny Lane gewoon op het album en is Within You, Without You een vervelende single die ik negeer.

Rake opmerkingen Kronos.

Maar de plaat is wel zoals ze is, hoezeer je ook dromen mag.
En 'Within You, Without You' is niet half zo vreselijk als je denkt

The Beatles blikken nostalgisch terug op hun jeugd terwijl ze muzikaal vooruitlopen. Niet alles is even geweldig. Within You, Without You hoeft voor mij niet maar ik moet toegeven dat het toch wel mooi klinkt. Geniaal is hoe twee nummers tot een zijn gemaakt in A Day in the Life. Paul en John op hun best.

89/100

Ik lees hier niet zoveel over de deluxe versie, wat eigenlijk een soort extensie is van de Anthology natuurlijk.

Ik vind het erg leuk om te horen, en uit te pluizen hoe ze een nummer hebben ontwikkeld.
Ik heb m nog niet gekocht (de deluxe versie) omdat ie best duur is, maar ik zie langzaam de prijzen zakken.
Zijn er gebruikers hier die 'm wel hebben? Ben erg benieuwd naar hun ervaring van deze set.

Zitter er ook snorren bij die je uit kunt knippen?

Bij Bol.com is hij nu €39,00, dat lijkt me een bodemprijs

Zag m daar voor 79 van de week. En nu weer 99.

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band heb ik in mijn tienerjaren van een cd op cassettebandje gezet (wat een tijd) en vaak geluisterd. Ik keek er dan ook eigenlijk best naar uit om deze weer te horen, omdat ik me hier goed van herinnerde dat ik me er altijd wel mee vermaakt heb. In gesprekken over waarom ik The Beatles nooit heel denderend heb gevonden, kon ik wel altijd aanhalen dat ik 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band wel een erg tof album vind'. Hoe blijft dit bij een herbeluistering staan?

Goed! Ook al staan er nog steeds een aantal softe popsongs op die me los van het geheel helemaal niets doen, moet ik toegeven dat het album heel goed werkt omdat alles als een organisch geheel in elkaar overgaat. Daarnaast is een track als Within You, Without You echt fantastisch esoterisch en sfeervol. Ik kan het me echt compleet voorstellen als mensen dit soort gekabbel helemaal niets vinden, maar ik kan er prima op spacen. De teksten voelen daarnaast voor de verandering ook beduidend interessanter aan dan het standaard liefdesgelul dat de band op vooral de eerste vijf a zes album voorschotelde.

When I'm Sixty-Four vind ik nog steeds wel een draak van een nummer in alle muzikale joligheid. Maar goed, als hier de titeltrack, Lucy in the Sky with Diamonds, She's Leaving Home, Being for the Benefit of Mr. Kite, het eerder genoemde Within You, Without You, Good Morning, Good Morning (vette gitaarsolo!) en A Day In The Life tegenover staan, dan maakt het me al beduidend minder uit. Dit album is voor mij de eerste waar ik de term 'goed' graag aan wil verbinden en waarvoor ik de liefde best begrijp! Naarmate ik in de discografie vorder, is het ook veel leuker en makkelijker om langere verhalen over de albums te schrijven.

Voorlopige tussenlijst:
1.Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
2. Revolver
3. Rubber Soul
4. Help!
5. A Hard Day's Night
6. With The Beatles
7. Beatles For Sale
8. Please Please Me

Beatles For Sale breekt hier het patroon van een oplopende beter wordende chronologie. Ik snap het wel, want vind dat ook het minste Beatles album.

Kijk, het komt er dan toch van! Och uw arme levensgezel…

Overigens raad ik je aan, nu je wellicht toch nog niet verder bent, ook de “remix” die vorig jaar werd uitgebracht eens te beluisteren. Ik heb het album door de jaren heen veel beluisterd en deze uitgave gaf toch werkelijk een frisse blik op het geheel. Ik besefte weer even dat het ook gewoon een plaat is, gemaakt door een stel enthousiaste jongelui.
Tenzij je die uitgave gebruikt hebt voor je recensie, natuurlijk.

Tevens hoop ik dat je ook de Past Masters meeneemt in je onderzoek; afgezien van wat single versies en jolige Duitse uitgaven staan er eenvoudigweg te veel aardige, goede en voorname/belangrijke Beatles uitgaven op om te negeren. Ook al is het een compilatie.

De eerste echte studioalbum. Ik wil verder niet negatief zijn over de oudere platen (ook niet degene die ik een krappe 3* gegeven heb), maar dat voelde elke keer weer aan als een verzamelaar (A Hard Days Night uitgezonderd). Sgt Peppers is in mijn ogen de belangrijkste plaat van The Beatles. Er wordt een grote stap gemaakt in de ontwikkeling en daarbij staan er behoorlijk wat songs op die ik tot de beste van de band reken. Lucy In The Sky With Diamonds, Fixing A Hole, Within You, Without You. Het zijn prachtsongs. Het maakt me eigenlijk ook niet veel uit of het psychedelisch is of meer recht in je gezicht. Ik geniet ook heel erg van het kalme, verhalende She’s Leaving Home. Het voelt als een geheel en de eerste die voelt als een kunstwerk, omdat het belang van de albumhoes en dergelijke erkend wordt. Heel fijn album dit.


Tussenstand:
1. Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
2. Revolver
3. Rubber Soul
4. Help!
5. A Hard Day's Night
6. Please, Please Me
7. Beatles For Sale
8. With The Beatles

klinkt gek maar ik vind deze overschat, tuurlijk heeft dit album de muziekgeschiedenis veranderd dat staat buiten kijf! Maar toch vind ik bijvoorbeeld abbey road vele male beter

Overschat, nee dat vind ik dan weer niet, al moeten we niet vergeten dat de Beach Boys met het jaar eerder verschenen Pet Sounds, voor in ieder geval McCartney een eye opener is geweest om Pepper tot stand te brengen.
Ik vind dit ook niet hun beste, maar de creativiteit is groots en er staan geweldige vondsten op.

En zonder Rubber Soul had Pet Sounds weer nooit zo geklonken. Beide bands inspireerden elkaar wat op deze plaat denk ik het beste tot uiting komt met She's Leaving Home. Het is treurig dat Brian Wilson er niet mee om kon gaan, hij wilde de beste zijn maar Revolver was 1 van de oorzaken waardoor Brian instortte. Smile werd zijn project waar die Revolver mee wilde overklassen, maar in de tussentijd kwam Sgt. Pepper uit. Brian stortte verder in en het duurde decennia voordat deze plaat pas uitgebracht werd.

Wat ik ook wel een interessant weetje vind is dat John en Paul 1 van de eerste waren die Pet Sounds mochten beluisteren. Bruce Johnston was in Engeland om de plaat te promoten, hij had een meeting met John en Paul en draaide de plaat voor ze. John en Paul waren enthousiast en wilden na afloop nogmaals luisteren.

Goed verhaal Dungeon en het is idd triest dat het genie Brian Wilson zo onderuit ging uiteindelijk.
Maar het is treffend dat beide bands, uit twee verschillende werelden, elkaar zo respecteerden en invloed hadden op elkaar.
Normale Liverpool boys waar het altijd regent, contra yankees uit het zonnige Californië, waar altijd de zon schijnt.
Wilson en Macca bleven uiteindelijk goede vrienden.
Hoopte ooit op een mooie duoplaat van hun, maar dat gaat er niet meer in zitten vrees ik.