[quote]
Cellulord schreef:
(quote)
Blondie had wel echt een heel goed karakter ja, dat zie je meteen

.
Rare jongens, die Galliërs. Ik heb nog nooit een jongere Angie horen draaien. Satisfaction wel, op studentenfeesten en op Lowlands en dat soort feesten en op de skatebaan vroeger. Ik vind Angie geen lekker nummer. Ik herinner me wel een tijd waarin dat nummer heel vaak op de radio werd gedraaid, net als Ruby Tuesday en ook Yesterday en talloze andere nummers van The Beatles.
Maar, back on topic. Ik heb het album gisteren en vandaag weer geluisterd en hoewel ik elk geluid ken, ben ik toch weer weggeblazen. Er staan interessante interviews met de producers en geluidstechnici op het internet over dit album, soms met beelden, soms alleen in tekstvorm. Ik ben het met mijn vader deels wel eens over John Lennon. Het was een geweldige gitarist, een geniale songwriter en geniale zanger, maar Paul McCartney was het muzikale en artistieke genie achter dit album, achter de sound en de productie ervan, de eenheid. Als het aan John Lennon had gelegen, dan had Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band als conceptalbum niet bestaan. Hij vond zelf dat de liedjes, met uitzondering van de titelsong, With A Little Help From My Friends en de reprise, op elk ander album van The Beatles hadden kunnen staan. Dat is niet zo. De liedjes sluiten weliswaar niet op elkaar aan qua concept of thema, maar qua sound en sfeer horen ze bij elkaar. Mr. Kite zou niet op Rubber Soul kunnen staan en Lovely Rita ook niet. Het circusachtige, het theatrale, dat hoor en proef je in elk nummer. George Martin zei in een interview dat Paul McCartney vond dat John Lennon kwantitatief niet veel had gebracht tijdens de sessies voor Sgt. Pepper, maar dat hij wel heel blij was met de kwaliteit van de bijdragen van John. John Lennon schudde de liedjes normaal gesproken uit zijn mouw. Hij had er gewoon geen zin in en dat liet hij Paul ook weten. George Martin zei dat hij zich herinnerde dat John tegen Paul zei dat het voelde alsof hij liedjes op bestelling moest maken, terwijl hij de liedjes voor Revolver schreef, omdat ze recht uit zijn hart kwamen.
Ik vind de liedjes van John Lennon op Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band ijzersterk en ik vind het jammer dat hij die liedjes later zelf heeft weggezet als rotzooi. Het is ook jammer dat hij tot zijn dood zo moeilijk heeft gedaan over Lucy in the Sky with Diamonds. Het is duidelijk dat daar een verwijzing in zit naar LSD. Dat wist John Lennon ook wel, hij had immers op jonge leeftijd al schriftjes vol geschreven met woordgrappen en acroniemen. Het gaat mij er niet om dat LSD het hoofdthema was, is of had moeten zijn, het gaat mij erom dat hij best had kunnen erkennen dat hij wel had gezien dat die drie woorden in die volgorde vanuit zichzelf verwijzen naar LSD, of dat nou zijn "bedoeling" was of niet. Die woorden in die volgorde verwijzen naar LSD, dat is op zichzelf genomen gewoon een feit. Of dat feit per toeval is ontstaan of dat het een product is van een bedoeling van John Lennon, dat doet niet ter zake. Ik hou wel tegendraadsheid, maar niet van tegendraads doen om het tegendraads doen. En dat zie ik John Lennon wel vaak doen in interviews. Dat is een heel nare eigenschap, vind ik, het oh zo voor de hand liggende ontkennen, omdat je maar niet bij de normale mensen wil horen.
Er wordt over Paul McCartney vaak gezegd dat hij arrogant is, maar dat vind ik niet. Hij zou wat mij betreft in interviews gewoon direct mogen zeggen hoeveel werk hij daadwerkelijk verricht heeft. In sommige interviews laat hij het doorschemeren, maar het siert hem dat hij de magie rondom het genie - want dat was hij absoluut - John Lennon in leven houdt.
Met dit alles wil ik overigens niet zeggen dat John Lennon niet artistiek of kunstzinnig was. Dat was hij wel, maar ik denk dat hij niet iemand was die zag waar het met de kunst in het algemeen heen zou gaan. Paul McCartney, die continu rondhing in de avant-garde- en kunstcultuur, zag hoe hij richting kon geven aan zijn muziek, namelijk door er kunst van te maken en door vervolgens via zijn muziek de kunst een nieuwe richting te geven. Er was een constante feedbackloop tussen Paul McCartney en de avant-garde- en kunstcultuur, die hadden een enorme invloed op elkaar. De kunst zou de richting op gaan van het circusachtige, het theatrale, overdadige, bombastische, excessieve. Kijk naar de hoes van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band, luister naar de variëteit aan geluiden en naar de variëteit aan stijlen, het eclectische en elektrische ervan en het vloeiende. George Harrison had geen beter nummer kunnen aandragen dan Within You, Without You, voor dit album. Het past totaal niet op het album en daarom hoort het er op te staan. Het is bombastisch en overdadig, juist omdat het dat niet is, het is immers een meditatie. Het is daadwerkelijk kunstzinnig, omdat het een onderdeel is van een theatervoorstelling en omdat het een moment is in de waan van de dag die door de band wordt bezongen. Vandaag de dag is het kunstzinnig om heel gevoelig over wereldvrede te zingen, zelfs als je niet zo goed sitar kan spelen als de sitarspeler van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band. De zanger van de Lonely Hearts Club Band zingt gevoelloos en omdat hij er geen voorstelling van maakt waarin hij zelf in het middelpunt staat, brengt hij zijn boodschap wel echt over. Er wordt weleens gezegd dat Within You, Without You de ziel van Sgt. Pepper`s is, aangezien de andere liedjes over het alledaagse gaan, over de draaicarrousel van het alledaagse leven, en voor mij is dat ook zo. Paul McCartney zag waar het heen moest gaan met de kunst en George Harrison zag waar het heen ging met de cultuur. Hij wekte een openbare belangstelling bij het publiek voor een andere cultuur en voor kunstvormen uit die andere cultuur en dat maakte het geheel nog gevarieerder en kunstzinniger en ook bombastischer, hoewel het nummer, de uitvoering en de boodschap die het nummer bevat niet bombastisch zijn.