The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967)

Helemaal mee eens, prachtig mystieke song van de ondergewaardeerde en mijn favo Beatle, George Harrison.

Als ik een song mag uitkiezen als matig en niet Pepper's waardig dan is dat When I'm Sixty-Four, vreselijk.

Dat vind ik een van de twee echt goede nummers op de plaat; de andere is de afsluiter. De rest vind ik mwoah tot erg flauw (het titelnummer en 'Good Morning, Good Morning').

Oke

Good Morning oke, maar het titelnummer...

Absoluut mee oneensch. Wat een geweldig, bevreemdend nummer blijft dat toch. Harrison was me toch wel het baasje, net als de rest van de band.

Ik ben momenteel de documentaire "Sgt. Pepper's Musical Revolution" aan het bekijken en ik ga dit album maar eens verhogen naar de volle mep. Iets wat ik al veel langer gedaan moest hebben.

Werkelijk alles op dit album is niet minder dan fenomenaal. Door die documentaire ben ik dat nog meer gaan beseffen, het kwam opeens allemaal keihard binnen. Dit moet helemaal niet (meer) onderdoen voor dat andere meesterwerk, Abbey Road, iets wat ik vroeger nog wel eens durfde te denken.

Dit album was trouwens het begin van mijn vinylcollectie, samen met Led Zeppelin IV. Ik kreeg een waardebon voor mijn verjaardag omdat ik net een platenspeler had aangeschaft en ik ben met deze twee absolute meesterwerken naar huis gegaan. Niet slecht, al zeg ik het zelf *schouderklopje voor mezelf*

Grappig, mijn overstap van singletjes naar elpees maakte ik ook met dit album. Maar dan samen met Wish You Were Here, twee meesterwerken in een plastic tasje, apetrots op de fiets naar huis.

She's Leaving Home vind ik nog genialer dan A Day in the Life. Die strijkers en hemelse tweestemmige zangpartijen zijn weergaloos.

Dit blijft toch een verbluffend mooie plaat. Vroeger vond ik Within You, Without You altijd wat vermoeiend. Maar daar ben ik overheen. Eigenlijk is het ook gewoon een prachtige track. Het is een vreemde eend in de bijt, maar de schoonheid heb ik inmiddels kunnen ontwaren.

Dit album klopt gewoon. Van begin tot eind luister ik geboeid, het verveelt nooit, het zit zo goed in elkaar.

Gewoon volle mep!

Waanzinnige plaat. Wel een eng einde, na A Day in the Life.

Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band van The Beatles is het album der albums - waarom is dat zo?

Het is niet het eerste conceptalbum en ook niet het meest perfecte conceptalbum: er is immers geen duidelijk afgegrensd concept of thema. Het album wordt gekenmerkt door variatie en laat zich bewegen door de waan van de dag, door de omslag van de wieken van de malle molen. Door deze circusachtige cyclus word ik als luisteraar op mijn beurt bewogen, opgezweept en omgewenteld, ontroerd - een draaitol van emoties -, terwijl ik stil op de bank zit te luisteren.

Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band is geen album van The Beatles. Het is een moment op zich: het is een voorstelling, in de zin van een concert. Wie komt opdagen, wordt zeker niet teleurgesteld: "A splendid time is guaranteed for all!" (of is Mr. Kite de aankondiging van een heuse afterparty?) De band heeft er zelf ook veel zin in: "It`s wonderfull to be here, it`s certainly a thrill." De lachende toeschouwers weten niet wat ze gaat overkomen en ze weten niet dat ze figuranten zijn in het circus van Sgt. Pepper - het concert wordt in het geheim immers opgenomen. Sgt. Pepper en zijn bandleden weten echter heel goed wat het publiek te wachten staat. De komende vijf minuten zal het publiek lachen en ze zullen het refrein van het tweede nummer uit volle borst meezingen, alsof ze het al honderden keren gehoord hebben. Maar het lachen zal al snel plaatsmaken voor serieuze omwentelingen. De bandleden van de Lonely Hearts Club Band zijn niet alleen moppentappers. Een van de leadzangers zingt verhalend over zijn eigen worstelingen en omwentelingen, zo zingt hij over hoe hij in het verleden zijn vrouw sloeg, maar dat het wat dat en wat andere zaken betreft nu beter gaat. Diezelfde leadzanger is echter niet altijd zo concreet en duidelijk: wat betekent het om een "hole te fixen?" Het maakt niet uit, want als toehoorder meen ik precies te weten wat de zanger hier zegt. Het circus van Sgt. Pepper en ik zijn een met elkaar geworden, ik ben er een onderdeel van, als toehoorder, maar ook als instrument. Zonder mij als toehoorder is er geen concert.

En precies dat is het conceptuele van het conceptalbum Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band van The Beatles: The Beatles maakten het conceptalbum zelf tot concept. Tommy is een conceptalbum, omdat het een eenduidig concept heeft en daar zijn verscheidene thema`s en onderwerpen mee verbonden. The Who heeft heel sterk vastgehouden aan het concept en alles is opgebouwd rond dat concept. Aanvankelijk wilden The Beatles iets soortgelijks doen (Tommy kwam later dan Sgt. Pepper`s, maar jullie snappen wat ik bedoel.) Ze wilden een conceptalbum maken, waarbij concept betekent: er is een vast concept of thema en alle liedjes gaan over dat concept of over aanverwante thema`s. Dat zou zorgen voor een naadloze aansluiting van de liedjes op elkaar, zodat er één muziekstuk ontstaat, zoals dat bij Tommy, maar ook bij andere conceptalbums van rond die tijd het geval was. Ik bedoel met naadloze aansluiting niet dat er geen stilte is tussen de liedjes, die kan er bij een naadloze aansluiting namelijk ook zijn. Ik bedoel dat de liedjes qua thematiek en concept in elkaar overlopen.The Beatles zagen vrij snel in dat zij het conceptalbum zelf moesten conceptualiseren om echt origineel te zijn. Op die manier kregen ze de artistieke vrijheid die ze zochten. Als ze zich aan een strak en vastomlijnd concept hadden vastgehouden, dan hadden ze zichzelf juist enorm beperkt. The Beatles konden voor even niet The Beatles zijn en daardoor konden ze er hartelijk op los experimenteren, met alle stijlen en alle geluiden die ze wilden, met de beste geluidstechnici, producenten en instrumenten. Dat heeft geculmineerd in het ultieme thema van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band: A day in the life. Want dat was wat The Beatles wilden: ze wilden het alledaagse cultiveren, tot kunst verheffen. Popmuziek was voor alledaagse, gewone mensen, klassieke muziek was pas echte kunst. Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band liet zien dat popmuziek kunst kan zijn. Popmuziek was definitief verheven tot een kunstvorm en daarmee was tevens een hele laag mensen verheven tot semi-intellectuelen. De aardse trillingen van het stampvoeten en op de deuren bonken van de jeugd en van andere mensen die niet werden gehoord, werden door The Beatles opgemerkt en The Beatles hebben die trillingen vertaald naar een immens grote beweging die verworden is tot een ware revolutie, een revolutie die ervoor gezorgd heeft dat we zo iets kennen als puberteit, tienerjaren, vrijheid en zo iets simpels als "jezelf zijn." Het is heel makkelijk om de invloed van The Beatles en van dit album in het bijzonder op de westerse (pop)cultuur te onderschatten, maar het is vrij moeilijk om die te overschatten. Je kunt de invloed van dit album alleen overschatten als je niet serieus bent of als je niet voldoende historische kennis en/of besef hebt - andere mogelijkheden zijn er niet.

De westerse wereld is zelf een groot circus, maar ik ben een deelnemer, zoals ik ook deelneem aan het concert van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band. Sgt. Pepper`s beluisteren, vergt een inspanning van mijn kant. Ik word als luisteraar uitgedaagd om actie te ondernemen, om actief te zijn, om ervoor te zorgen dat ik in dit circus niet slechts speelbal ben of draaitol. Als ik actief aan het spel deelneem, dan kan ik als circusartiest mezelf telkens opnieuw uitvinden. Dat is het sentiment dat The Beatles met dit album bij mij oproepen en dat hebben ze bij de oorspronkelijke hippiegeneratie ook gedaan. Iedereen had opeens het gevoel dat hij een kunstenaar kon zijn, dat hij zijn eigen leven kon vormgeven en dat hij niet de voor hem gebaande paden hoefde te bewandelen. Dat sentiment, dat gevoel, die vrijheid, die heerst in het westen nog altijd, al is het de afgelopen twee decennia behoorlijk aan het afnemen.

(Ik zeg hierboven niet dat Sgt. Peppers`s Lonely Hearts Club Band geïnspireerd is door Tommy van The Who. Ik zeg dat The Beatles net als The Who aanvankelijk het idee hadden om een album te maken rondom een eenduidig concept. Ik zeg vervolgens dat The Beatles vrij snel doorhadden dat het ze in hun artistieke vrijheid zou beperken, als ze zich daadwerkelijk hadden toegelegd op een eenduidig concept. The Beatles konden origineler en vrijer zijn, juist door niet rigide aan het concept vast te houden. Dit impliceert dat Tommy van The Who niet of minder origineel is dan Sgt. Pepper`s. Die implicatie is schijn. Ik zeg niet dat ik Tommy minder origineel vind dat Sgt. Pepper`s. Ik ga verder geen vergelijkingen maken tussen dit album en andere albums. Ik gebruikte Tommy hier alleen om uit te leggen waarom ik Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band het album der albums vind, namelijk omdat het album het conceptalbum zelf conceptualiseert.)

Juist!
Voor de rest maakten ze gewoon popmuziek die me totaal niets doet.

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik kende veel liedjes van The Beatles voor ik dit album kende en hoewel ik al die liedjes zelf stuk voor stuk geweldig vind, kan ik me voorstellen dat die liedjes jou niets doen.

Ik zelf vind The Beatles nooit gewoon popmuziek, omdat dat genre nog niet bestond toen The Beatles die liedjes uitbrachten. Er bestonden wel popliedjes, maar dat waren populaire liedjes binnen een bepaald genre. Nu kunnen we verzinken in de discussie of popmuziek een genre is et cetera, maar dat lijkt me onnodig. Het is duidelijk dat The Beatles in al hun verschillende fases iets teweeg hebben gebracht in de gehele westerse (muziek)cultuur. Vanaf I wanna hold your hand tot en met Hey Jude hebben alle handelingen die The Beatles publiekelijk hebben verricht een enorme culturele en vervolgens ook een maatschappelijke invloed gehad, zowel positief als negatief. Ook andere bands en andere kunstenaars hebben in die tijd en in andere tijden heel veel invloed (gehad.) Maar bij The Beatles was echt alles raak, wederom, zowel positief als negatief. Dat gezegd hebbende, denk ik dat de single I wanna hold your hand en het album Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band de grootste invloed hebben gehad. I wanna hold your hand is rock & roll, maar je kan al horen dat het niet "gewoon" rock & roll is, het heeft "iets," iets bijzonders. De single spreekt een ongekend groot publiek aan, van gillende meisjes van 12 tot aan kunstenaars en arbeiders en iedereen die het gevoel heeft dat er iets komen gaat, een tijd waarin je eindelijk jezelf kan zijn. Beatlemania wordt denk ik heel vaak onderschat, de culturele invloed ervan.

Maar dat neemt niks weg van jouw smaak natuurlijk. Als het je niet smaakt, dan moet je er vooral niet naar luisteren. Ik vond de muziek al lekker toen ik de feiten die ik hierboven noemde niet kende, maar de feiten hebben er wel voor gezorgd dat ik op een andere manier naar The Beatles ben gaan luisteren. Ik heb van veel oudere mensen gehoord dat er in die tijd al een bewustzijn was van dat The Beatles als cultureel fenomeen iets heel bijzonders was en dat de mensen er toen al anders naar luisterden dan naar andere bands, met een bepaald soort bewustzijn of vooroordeel.

Ik zal ook niet ontkennen dat ik bevooroordeeld ben over The Beatles. Maar dat is vergelijkbaar met de manier waarop ik bevooroordeeld ben over aardbeien of gesmolten kaas: aardbeien vind ik heerlijk en gesmolten kaas lust ik niet, terwijl ik heel veel mensen ken die pizza`s lekker vinden. Het gaat uiteindelijk om smaak. Maar ik ben zo blij dat ik The Beatles wel kan waarderen, dat moet ik wel zeggen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om de muziek van The Beatles niet goed en mooi te vinden, maar goed, bijna alle mensen die ik ken kunnen zich niet voorstellen dat ik geen pizza`s lust.

Tja, smaken verschillen.
Ben in de jaren '90, naar aanleiding van dit album, nog meer Beatles gaan beluisteren, maar het smmakte niet echt. Toch heb ik hier nog 2 albums liggen, Revolver en The White Album. Maar ja die liggen hier al jaren en telkens als ik zin heb in de Beatles, wat overigens vrij zelden voorkomt, dan leg ik Pepper nog even op.



Echt leuk dat je "westerse (muziek)cultuur" erbij zet, want de wereld is vele malen groter dan het kleine westen.

En op wereldschaal zijn Pizza's waarschijnlijk bekender dan de Beatles

Wat mij betreft heb je drie heel goede albums van The Beatles. Maar dat zou ik ook hebben gezegd als je drie andere albums van ze had genoemd. Dat had je waarschijnlijk wel van me verwacht, inmiddels.

Erg fijn dat je op de details let. Het gaat mij inderdaad om de invloed van The Beatles en hun muziek op de westerse cultuur en met name van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band. Als ik eerlijk ben, heb ik geen interesse in de invloed van The Beatles op het oosten van de wereld. Ik hoef maar een krant open te slaan om te zien dat het daar niet echt lekker gaat op het gebied van mensenrechten en het doorbreken van taboes en allerlei kunstmatige onderscheiden. Het voert misschien te ver voor dit forum, maar ik merkte al op dat het sentiment dat dit album opriep bij de oorspronkelijke hippies, namelijk het gevoel dat ze zelf het heft in handen konden nemen en dat ze hun leven zelf konden vormgeven, de afgelopen twee decennia begint af te nemen in het westen. Ik bedoelde daarmee dat de verworven vrijheden, waar onder andere The Beatles aan hebben bijgedragen, steeds minder tot uiting kunnen komen. Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band is het ultieme album, omdat het verdrietig is en humoristisch en opzwepend en absurdistisch en omdat het de spot drijft met allerlei vanzelfsprekendheden. Er komen allerlei onderscheiden te vervallen, met als belangrijkste onderscheid het onderscheid tussen popmuziek en kunst en daarmee tussen het gewone volk en de elite. Ik merkte ook al op dat er negatieve en positieve invloeden zijn. De positieve dingen heb ik benoemd, maar dit album laat wat mij betreft ook zien dat het hippie-ideaal, dat in Within you, Without you wordt bezongen, onmogelijk is. Het album wordt bewogen door de waan van de dag, door de gekheid van de dag, moet ik eigenlijk zeggen, want de dagen van de leden van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band zijn blijkbaar nogal absurd en vreemd, gek, en in die constant draaiende carrousel is er opeens een moment van rust. En zo is het leven ook letterlijk. Je gaat naar je werk en als je een normaal mens bent, ga je op de bank chillen als je thuiskomt of je neemt je vrouw lekker mee naar bed; ben je echter een hippie, dan ga je vijf minuten mediteren. Het hippie-ideaal is in zichzelf tegenstrijdig en onhaalbaar, niet alleen omdat we er simpelweg geen tijd voor hebben - dat wordt immers perfect getoond door de waan van de dag die door Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band in woorden en geluiden zichtbaar wordt gemaakt -, maar ook en vooral omdat er nog altijd mensen zijn en er steeds meer mensen bijkomen die onze artistieke vrijheden verafschuwen.

Ja het album zal zeker zijn steentje (= stem & geluid) hebben bijgedragen aan de grootte cultuurveranderingen die er toen plaats vonden.
Maar de grootste invloed waren de geestverruimende middelen, zonder welke er o.a. geen St Pepper en zou bestaan.

Ik vraag me ook sterk af hoe dit album bij jongere generatie aankomt. Heb soms wel de indruk dat het een album (aan het worden) is dat iedereen kent en respecteert, nou ja het zijn de Beatles hè, maar dat weinigen ooit hebben gehoord.

Dat is een goede vraag. Er zijn veel jongeren die zweren bij The Beatles en die de albums in- en uitwendig kennen. Ik ben 31, mijn vriendin is 17. Zij kent The Beatles, maar ze was er voor ze mij kende geen fan van. Ze kende de albums en nummers niet echt, met uitzondering van de nummers die vaak op de radio en op feesten worden gedraaid. Ze is een danseres en ze heeft een sterk gevoel voor kunst en mooie dingen en het duurde niet lang voor ze wel echt fan was van The Beatles. De Glee-achtige film "Across The Universe" heeft bijgedragen aan haar waardering voor The Beatles - ik ben geen fan van covers van songs van The Beatles, maar in deze film zitten echt heel goede covers. Haar vriendinnen en vrienden en andere leeftijdsgenoten zijn ook fan van The Beatles, sinds ze "Across The Universe" hebben gezien en sinds ze bepaalde nummers en interviews van ze hebben gehoord en gezien. Ik denk dat de waardering voor The Beatles alleen maar is toegenomen de afgelopen jaren, zeker onder de jongere generaties.

Mijn vader en moeder en mijn tweede moeder - mijn moeder is gescheiden van mijn vader en is opnieuw getrouwd met een vrouw -, geboren in 1959, 1964 en 1969, hebben niet zoveel met The Beatles. Mijn vader is fan van Neil Diamond, Roy Orbison en hij was fan van Uriah Heep en van Blondie. - Van die laatste was hij fan, maar niet primair vanwege haar muziek. Hij vindt Paul McCartney een geweldige songwriter, een genie en een echte kunstenaar, maar ook een echte zakenman en hij ziet McCartney en Brian Epstein als twee van de meest intelligente mensen in de muziekgeschiedenis. John Lennon vindt hij een goede songwriter, maar hij vindt hem vooral een watje en een aansteller. Mijn moeder erkent het talent van The Beatles, maar zij vindt de muziek over het algemeen niet zo lekker. Ze vindt het repertoire van The Beatles heel goed, in die zin dat ze bijna alleen maar hits hebben geschreven, zowel qua nummers als qua albums, maar het is niet helemaal haar muziek en soms gewoon helemaal niet. Ik snap dat wel. Mijn moeder is een rebel en toen zij opgroeide was de muziek van The Beatles volledig mainstream. Het was min of meer verplicht om The Beatles goed te vinden en om een mening te hebben over The Rolling Stones en The Beatles. Die discussie was eind jaren zeventig en in de jaren tachtig nog altijd actueel en als ik dit topic lees, dan zijn er veel mensen van verschillende generaties die min of meer dezelfde houding tegenover The Beatles hebben als mijn moeder. Die houding begrijp ik. Ik heb soms ook een afkeer tegen bepaalde zaken, juist omdat alle andere mensen die zaken zo fijn vinden.
Mijn tweede moeder heeft helemaal niks met The Beatles. Ze vindt het truttige muziek. Zij houdt van R.E.M., Motörhead, Deep Purple en ook van Radiohead.

Ik denk dat de jongere generatie een veel minder gedwongen houding heeft ten opzichte van The Beatles. De jongere generatie moet iets vinden van Ariana Grande, van Ed Sheeran en van Drake. Het is tegenwoordig mogelijk om naar The Beatles te luisteren met een grotere mate van onbevangenheid, zoals er naar ze geluisterd werd toen ze hun nummers voor het eerst uitbrachten: nog altijd bevooroordeeld, omdat iemand je op de een of andere manier inaugureert, maar zonder positief of negatief oordeel.

[quote]Nicolaib88 schreef:

Hij was niet de enige

Mijn moeder was als tiener wel fan van de Beatles. Rolling Stones dat was lawaai.
Ze en vele van haar vrienden moesten wel stiekem, op de radio, naar deze muziek luisteren, want in de mid jaren 60 werd deze muziek in de kleine dorpen nog gezien als iets van de duivel.

En dat met die jongeren, ik weet het niet. Het ligt er zeer waarschijnlijk aan uit welke cultuur of achtergrond ze komen. Zelf leef ik in een open huis in Frankrijk waar massaal veel jongeren passeren, om seizoenswerk te doen. Er word hier veel muziek gespeeld, voornamelijk rock, hits, wereld, en techno. Nog nooit heb ik de Beatles gehoord maar de Stones (Angie, Satisfaction) hoor je we enkele malen per jaar. Enkele dagen geleden is er nog een jog koppel aangekomen en hun hond heet Angie (genoemd naar de Stones song). Volgens hun is Beatles popmuziek voor oude mensen.

Tja Beatles of Stones? Beiden doen mij totaal niets buiten 1 a 2 prachtige albums die ze gemaakt hebben. Ja doe mij maar Motörhead.

[quote]Cellulord schreef:


Blondie had wel echt een heel goed karakter ja, dat zie je meteen .

Rare jongens, die Galliërs. Ik heb nog nooit een jongere Angie horen draaien. Satisfaction wel, op studentenfeesten en op Lowlands en dat soort feesten en op de skatebaan vroeger. Ik vind Angie geen lekker nummer. Ik herinner me wel een tijd waarin dat nummer heel vaak op de radio werd gedraaid, net als Ruby Tuesday en ook Yesterday en talloze andere nummers van The Beatles.

Maar, back on topic. Ik heb het album gisteren en vandaag weer geluisterd en hoewel ik elk geluid ken, ben ik toch weer weggeblazen. Er staan interessante interviews met de producers en geluidstechnici op het internet over dit album, soms met beelden, soms alleen in tekstvorm. Ik ben het met mijn vader deels wel eens over John Lennon. Het was een geweldige gitarist, een geniale songwriter en geniale zanger, maar Paul McCartney was het muzikale en artistieke genie achter dit album, achter de sound en de productie ervan, de eenheid. Als het aan John Lennon had gelegen, dan had Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band als conceptalbum niet bestaan. Hij vond zelf dat de liedjes, met uitzondering van de titelsong, With A Little Help From My Friends en de reprise, op elk ander album van The Beatles hadden kunnen staan. Dat is niet zo. De liedjes sluiten weliswaar niet op elkaar aan qua concept of thema, maar qua sound en sfeer horen ze bij elkaar. Mr. Kite zou niet op Rubber Soul kunnen staan en Lovely Rita ook niet. Het circusachtige, het theatrale, dat hoor en proef je in elk nummer. George Martin zei in een interview dat Paul McCartney vond dat John Lennon kwantitatief niet veel had gebracht tijdens de sessies voor Sgt. Pepper, maar dat hij wel heel blij was met de kwaliteit van de bijdragen van John. John Lennon schudde de liedjes normaal gesproken uit zijn mouw. Hij had er gewoon geen zin in en dat liet hij Paul ook weten. George Martin zei dat hij zich herinnerde dat John tegen Paul zei dat het voelde alsof hij liedjes op bestelling moest maken, terwijl hij de liedjes voor Revolver schreef, omdat ze recht uit zijn hart kwamen.

Ik vind de liedjes van John Lennon op Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band ijzersterk en ik vind het jammer dat hij die liedjes later zelf heeft weggezet als rotzooi. Het is ook jammer dat hij tot zijn dood zo moeilijk heeft gedaan over Lucy in the Sky with Diamonds. Het is duidelijk dat daar een verwijzing in zit naar LSD. Dat wist John Lennon ook wel, hij had immers op jonge leeftijd al schriftjes vol geschreven met woordgrappen en acroniemen. Het gaat mij er niet om dat LSD het hoofdthema was, is of had moeten zijn, het gaat mij erom dat hij best had kunnen erkennen dat hij wel had gezien dat die drie woorden in die volgorde vanuit zichzelf verwijzen naar LSD, of dat nou zijn "bedoeling" was of niet. Die woorden in die volgorde verwijzen naar LSD, dat is op zichzelf genomen gewoon een feit. Of dat feit per toeval is ontstaan of dat het een product is van een bedoeling van John Lennon, dat doet niet ter zake. Ik hou wel tegendraadsheid, maar niet van tegendraads doen om het tegendraads doen. En dat zie ik John Lennon wel vaak doen in interviews. Dat is een heel nare eigenschap, vind ik, het oh zo voor de hand liggende ontkennen, omdat je maar niet bij de normale mensen wil horen.

Er wordt over Paul McCartney vaak gezegd dat hij arrogant is, maar dat vind ik niet. Hij zou wat mij betreft in interviews gewoon direct mogen zeggen hoeveel werk hij daadwerkelijk verricht heeft. In sommige interviews laat hij het doorschemeren, maar het siert hem dat hij de magie rondom het genie - want dat was hij absoluut - John Lennon in leven houdt.

Met dit alles wil ik overigens niet zeggen dat John Lennon niet artistiek of kunstzinnig was. Dat was hij wel, maar ik denk dat hij niet iemand was die zag waar het met de kunst in het algemeen heen zou gaan. Paul McCartney, die continu rondhing in de avant-garde- en kunstcultuur, zag hoe hij richting kon geven aan zijn muziek, namelijk door er kunst van te maken en door vervolgens via zijn muziek de kunst een nieuwe richting te geven. Er was een constante feedbackloop tussen Paul McCartney en de avant-garde- en kunstcultuur, die hadden een enorme invloed op elkaar. De kunst zou de richting op gaan van het circusachtige, het theatrale, overdadige, bombastische, excessieve. Kijk naar de hoes van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band, luister naar de variëteit aan geluiden en naar de variëteit aan stijlen, het eclectische en elektrische ervan en het vloeiende. George Harrison had geen beter nummer kunnen aandragen dan Within You, Without You, voor dit album. Het past totaal niet op het album en daarom hoort het er op te staan. Het is bombastisch en overdadig, juist omdat het dat niet is, het is immers een meditatie. Het is daadwerkelijk kunstzinnig, omdat het een onderdeel is van een theatervoorstelling en omdat het een moment is in de waan van de dag die door de band wordt bezongen. Vandaag de dag is het kunstzinnig om heel gevoelig over wereldvrede te zingen, zelfs als je niet zo goed sitar kan spelen als de sitarspeler van Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band. De zanger van de Lonely Hearts Club Band zingt gevoelloos en omdat hij er geen voorstelling van maakt waarin hij zelf in het middelpunt staat, brengt hij zijn boodschap wel echt over. Er wordt weleens gezegd dat Within You, Without You de ziel van Sgt. Pepper`s is, aangezien de andere liedjes over het alledaagse gaan, over de draaicarrousel van het alledaagse leven, en voor mij is dat ook zo. Paul McCartney zag waar het heen moest gaan met de kunst en George Harrison zag waar het heen ging met de cultuur. Hij wekte een openbare belangstelling bij het publiek voor een andere cultuur en voor kunstvormen uit die andere cultuur en dat maakte het geheel nog gevarieerder en kunstzinniger en ook bombastischer, hoewel het nummer, de uitvoering en de boodschap die het nummer bevat niet bombastisch zijn.

Mooi verhaal

Dank je!

Voor mij is dit het allerbeste album dat er ooit gemaakt is. Maar dat is dan ook maar mijn mening. Revolver is ook goed maar niet beter dan Sgt. Peppers.

Goed verhaal Nicolaib88!



Ik ben het wel met je eens! Dit is een wereldplaat! Er hangt een heerlijke sfeer op deze plaat. Maar ook 'Revolver', 'The White Album' en 'Abbey Road' horen in mijn ogen bij de top 10 van beste platen allertijden.

In de warme zomer van 2018 zaten wij op een avond in de tuin. Bij de buren zaten, wat vaker gebeurd, een groep jongeren van gemiddeld 25 jaar oud (voor de goede orde: ik was toen zelf 38, dus niet overdreven ouder dan zij) in de tuin. Mijn radio stoorde wat en besloot om de CD van Abbey Road maar eens te draaien.

Misschien stond het wat te hard, want op een gegeven vroeg eentje uit de groep welke muziek dit was, want ze vond het erg fijn klinken. Toen ik antwoordde dat dit The Beatles waren wisten ze wel over wie ik het had. En begon men prompt via internet Beatle nummers te zoeken. Ongemerkt kenden ze veel nummers (ook uit de beginperiode) gewoon uit hun hoofd.

De jongere generatie komt niet zo snel met The Beatles in aanraking, en dan bedoel ik dat ze bijvoorbeeld niet snel een cd van ze zullen kopen en/of via Spotify etc. zullen zoeken. Maar iedereen is toch wel bekend met de mythe van The Beatles. The Beatles hebben in de jaren '60 een behoorlijke stempel gedrukt op de muziekgeschiedenis, ze zitten in ons collectieve geheugen. Er zijn maar weinigen die er nooit van gehoord hebben. Iedereen kent wel iets van ze.

Ongemerkt kom je veel muziek van ze tegen, denk bijvoorbeeld aan de reclame van KPN. Ook hoor ik wel eens in het voetbalstadion 'Hey Jude' en 'Let it be' in een feestuitvoering (niet mijn smaak, maar ach) voorbij komen.

Ik heb de Beatles pas sinds kort leren kennen. Ik was meer een liefhebber van Rolling Stones, Led Zeppelin etc. De laatste jaren ben ik de Beatles ook meer gaan waarderen, met name de laatste vier albums vanaf Sgt. Pepper.

Tja, wat moet je hier nog over zeggen? Allerwegen geroemd als het beste album aller tijden. Vastgeroest op nummer-1 op de Billboard-lijst van beste popalbums. De release van de LP in 1967 was zo'n moment waarvan je later nog precies wist wat je aan het doen was.
De muziek sloeg in als een bom. Men wist dat The Beatles zichzelf steeds vernieuwden, maar wat ze nu gepresteerd hadden was ongehoord. Het enige zwakke moment is misschien het Indiaas-getinte nummer van George Harrison.
Zelfs tot op de dag van vandaag hebben de meeste nummers de tand des tijds goed doorstaan. Voor mij typisch een plaat die ik elk jaar wel weer een keertje wil horen...

Nou zeg! Vind ik juist een hoogtepunt van het album. Als we toch een zwakke broeder willen aanwijzen, dan wijst mijn vinger naar Benefit of Mr Kite: origineel idee en origineel uitgevoerd, maar als liedje niet mijn smaak.

Nou zeg! Die vind ik juist lekker! Als ik er een of twee uit mocht halen dan waren het Lovely Rita en Good Morning: Veel te vrolijke Paul.

Good Morning is een Lennon werkje
En mee eens met deze track..... vrij matig
Maar Rita mag van mij blijven

Ik vind dit naast Abbey Road het beste wat The Beatles hebben gemaakt.
Dit album is het resultaat van de complete overgang van The Beatles naar het meer experimentele.
Deze overgang was al begonnen met het album Rubber Soul. Je hoort in dit album de orkestrale inbreng van George Martin meer en meer. Dit album is op de dag van vandaag heel invloedrijk.

She's Leaving Home en A Day in the Life zijn voor mij de twee toppers op dit prachtige album. Het hele album is erg fraai, maar toch verlaag ik de score van 4,5* naar 4*. Het album kan me toch wat minder bekoren als andere albums die bij mij 4,5* scoren. Het leunt voor mij te veel op de 2 genoemde tracks.
en op Lucy in the Sky With Diamonds. In de breedte vind ik het minder spannend. Good Morning, good morning skip ik meestal zelfs.
Wel de nummer 1 in de 100 Greatest Albums of 1967 en tevens de 1e positie in de 1967 chart van Best Ever Albums.

Er is veel van de Beatles. Maar is het dan allemaal goed? Nouja op zijn minst niet allemaal mijn smaak. Maar dit album is een uitzondering. Heel afwisselend, misschien zelfs te. Teveel nummers die niet lekker bij elkaar passen.
Waarom vind ik het dan zo'n fijn album? Grotendeels nostalgie van dit album op bandje tijdens de autorace naar vakantie in Frankrijk. Het doet me denken aan mijn pa. En mijn broer die de piano op Lovely Rita fantastisch vond.

Tegenwoordig heb ik veel met She's Leaving Home, simpelweg omdat ik nu zelf een dochter heb.

Wat mij betreft een baanbrekend album, en absoluut top, maar niet de beste Beatles plaat. White Album en Abbey road boeien me net even wat meer. Deze moet vechten voor plek 3, met Revolver en Rubber Soul.