Wat gebeurt er als je met een vliegtuig in de woestijn neerstort en je de enige overlevende bent. Dat lijkt de vraag te zijn die dit album van Gazpacho stelt. Een race tegen de klok start, terwijl je als luisteraar begint aan de lange tocht naar de bewoonde wereld.
-
“Desert flight” lijkt het transcript van een crash. De zwarte doos van de vlucht, zo u wilt. Op dit album laat Gazpacho weer horen dat ze beïnvloed zijn door Muse. Het is niet de eerste keer dat ik een progband hoor die de invloeden van Bellamy en co doet gelden, maar dit is wel een van de meest geslaagde incorporaties. Gierende gitaren en bombastisch stemgebruik. Een explosief begin van dit album.
-
“The Walk” is dan weer een nummer dat de tijd neemt om op te bouwen. Een sfeertekening vol met melancholie en spijt. Een nummer dat als een zandstorm aan je voorbijtrekt. Elke maat verhoogd langzaam de intensiteit van deze wandeling. De twee delen van dit nummer worden opgedeeld door een wat Arabisch klinkend intermezzo. In het tweede gedeelte lijkt de zandstorm wat opgeklaard. De klanken zijn weidser.
-
Het Piece de Resisitance is echter het 22 minuten lange titelnummer: “Tick Tock”. Hier komt het tijdsmotief ook erg sterk naar voren. De stuiterende drumslagen zetten als het ware de stopwatch van een levenstrijd op scherp. Het eerste deel klinkt als een soort klaagzang, maar deze wordt overstemt door weidse koorzang(kippenvelmomentje!) In het tweede deel begint de tijd weer te dringen. De manier waarop de drums een viool en gitaarsolo ondersteunen is erg gaaf. Dit geeft het nummer een finaliteit mee die intens is. Het derde deel is de climax van deze page(noten)turner. Ternauwernood wordt het hoofdpersonage gered: “i am Lucky to be alive”. Dit deel bewijst ook weer de voordelen van een mooi motief. Het wegsterven van de stopwatchslagen is een bijzonder geslaagd einde.
-
“Winter is Never” is helaas de mosterd na de maaltijd. Jammer, want het vorige nummer sloot het album eigenlijk al af. Ik heb een zwak voor albums waar elk nummer in de context van het album een functie heeft. Deze track is op zichzelf gelukkig wel erg sterk: wat vrolijker, optimistischer dan de rest van het album. Op een andere wijze lekker sfeervol: een beetje nostalgisch haast.
-
Wat ik het sterkste aan dit album vind, is de terughoudende wijze van componeren. Voor een progalbum is er weinig bombasme of kwinkslagen te bemerken. Een droge maar effectieve manier van componeren! Elke overgang, soundeffect en climax is echter bijzonder goed gekozen en komt door het desolate karakter bijzonder goed over. Een album dat ik hierin verglijkbaar vind is:
Camel - Rajaz (1999). Ook dat album heeft overigens een sterk woestijnmotief.
-
Kort gezegd, is dit een van mijn lievelingsalbums! Een plaat die erg zeker is over het beeld dat het neer wil zetten. Minder bombastisch en pretentieus dan veel progbroeders en daarom ook gelijk een prima instapplaat. Jammer van het laatste nummer: een toetje terwijl ik als klant al vol zat van het 5-sterrendiner daarvoor. Maar goed, het kan dit album ook niet verpesten. De volle mep, jawel!