Pixies - Doolittle (1989)

Ik ben echt weg van het venijnige Dead en No.13 Baby, geweldig nummers zijn dat. De agressievere nummers hebben mijn voorkeur boven de wat melodieuzere songs. Surfer Rosa prefereer ik daarom ook boven dit album. Maar wat een hoog niveau.

Vanaf Monkey Gone to Heaven is het echt een sterk album. Daarvoor steekt Debaser er duidelijk boven uit. Het hiervoor vaak genoemde Tame is voor mij duidelijk de minste. De kortste tracks, op Tame na, behoren tot de beste van Doolittle. Vooral Crackity Jones en There Goes My Gun. Hey blijft gedurende de hele song erg sterk. Maar het prijsnummer is voor mij de afsluiter, Gouge Away. Was ooit ook mijn kennismaking met Pixies, maar dat is in dit geval louter toeval.
Voorlopig 3,5 *

Doolittle wordt alom gewaardeerd hier, maar ik kan er helaas weinig mee. Hoewel Debaser een goede opener is, moet ik me door de overige nummers heen worstelen. Het pakt me allemaal gewoon niet en nummers als Silver en Tame maken mij ook behoorlijk onrustig. De zang komt hier en daar ook wat geforceerd op mij over. De Pixies zijn niet aan mij besteed vrees ik.

Vanaf de eerste noten van 'Doolittle' weten de Pixies de luisteraar te grijpen met een album dat grenzen verlegt, conventies tart en decennialang als kompas dient voor alternatieve rock. Dit meesterwerk uit 1989 is een explosie van originaliteit, een collage van schurende gitaren, onvoorspelbare dynamiek en lyrisch surreallisme.

Doolittle is een schoolvoorbeeld van artistieke durf. Waar eind jaren ’80 muziek vaak vastzat in gepolijste producties of ongeïnspireerd punkgestamp, creëerden de Pixies een eigen universum. Opener 'Debaser' vangt gelijk de essentie van het album: rauw, intellectueel en vol contrast. Black Francis’ schreeuwende refreinen botsen met Kim Deals melodieuze harmonieën, terwijl Joey Santiago’s scheurende surfrock-riffs en David Loverings minimalistische drums de basis vormen voor een sound die even chaotisch als berekend klinkt.

Nummers als 'Hey' en 'I Bleed' laten de genialiteit horen van het ‘loud-quiet-loud’-recept, later populair gemaakt door Nirvana. Toch is Doolittle stukken beter vanwege zijn onconventionele inspiratie: van Bijbelse thema’s in 'Dead' tot eco-existentialisme ('Monkey Gone to Heaven') en absurdistische liefdesverklaringen ('La La Love You'). Het is deze mix van hoge en lage cultuur, verpakt in korte, krachtige tracks, die het album tijdloos maakt.

De invloed van Doolittle is niet te overschatten. Zonder dit album zou Nirvana’s 'Nevermind' totaal anders hebben geklonken, en Radioheads experimentele wendingen of zelfs de opkomst van indie-rock in de jaren 2000 er anders hebben uitgezien. Kurt Cobain erkende openlijk hoe de Pixies zijn songwriting vormgaven, en die erfenis is voelbaar in elk hoekje van de alternatieve muziekgeschiedenis.

Ook vandaag nog echoot de invloed van dit album in talloze bands, en zelfs buiten de rock. Het is het ultieme bewijs van een album dat zijn tijd ver vooruit was: een mengelmoes van rauwe energie, popkwaliteit en literaire diepgang, verpakt in slechts 38 minuten.

Dit is een van de weinige platen die elke muziekliefhebber zou moeten kennen. Vijf sterren is een understatement. Dit is een meesterwerk dat de lat legt voor generaties muzikanten – en die lat ligt verdomd hoog.

Getypt in de album top 100 van...:

Lang was Surfer Rosa mijn favoriete Pixies-plaat, maar uiteindelijk ben ik toch gevallen voor de allemansvriend Doolittle, vooral omdat ik vind dat een net iets meer shiny productie ze beter staat dan het rauwe Albini-geluid van dat debuut. Maar was betekent shiny in dit verband, Black Francis/Frank Black staat nog steeds te gillen als een speenvarken terwijl Joey Santiago een gitaarsolo bestaand uit één snerpende noot uit zijn instrument martelt. Als je dit aan 100 mensen op straat lopen rennen er 98 gillend weg, vind één het goed en de laatste wil een sigaret bietsen.
Debaser en Monkey Gone to Heaven zijn natuurlijk de onverwoestbare klassiekers, en mijn favoriete Pixies-nummer ooit staat helemaal aan het einde: Gouge Away. Tussen de rest veel heerlijke pakkende weirdness, zowel muzikaal als tekstueel, met een enorme (There Goes My) gun-factor en hoog verslavingsgehalte, nog steeds.

Aangekruist als favoriet:
1. Gouge Away
2. Wave Of Mutilation
3. Monkey Gone to Heaven